Fálkinn - 28.01.1933, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
anum, þótt hann yrti á mig. ASeins skyldi
jeg kinka kolli, eða hrista höfuöið, og láta
hann svo um alt annað.
Nú heyrðist til greifa'ns í stiganum. Hún
settist á stólihn sem jeg' var vön að sita i,
en ljet mig standa á hak við stólinn og snúa
haki að lnirðinni.
Jeg held, að jeg geti varla sagt gi'eini-
legar frá því, sem gerðist næstu mínúturn-
ar. Jeg var all of æst lil að lcg'gja það á
iniiinið. Jég man aðeins eftir því, að hann
yrti fyrst á mig, en Moljy tók l'ram í fyrir
lionuni, sagði honum að hún væri hressari,
og að hún hefði ekki eins milcið á móti
giftingunni og áður. Hún hjelt vasaklútn-
um fyrir augun og ljet sem hún hefði grát-
ið. Greifinn virtist vera ánægður, og klapp-
aði á lierðar henni. Áður en jeg vissi af
nijer, var jeg farin að ganga niður stigann.
Jeg man óljóst, eftir, því að greifinn
sagði eithvað við mig, en jeg lieyrði ekki
hvað það var. Aðeins með því að heita
minni ítrustu stillingu, að jeg gat látið vera
að hlaupa til þeirra í einum spretli".
„bú leyndir því aðdáanlega vel“ varð
Tony að orði. „Jeg hef aldrei sjeð néinn
ganga jafn hátíðlega niður stiga“.
„Síðan stigum við inn í bílinn“, sagði Isa-
hella að lokum. „Við ókum svo á fleygi-
ferð ofan veginn, og mjer stóð á sama um
alt í heiminum“.
„Ilveriiíg gekk svo ferðin ofan fjallið, og
hardaginn á strönditani ?“ spurði lafði Joce-
lyn. „bað þarf jeg þó að vita greinilega um
l)etta alt“.
„Jæja“, sagði Tony. „í fyrstu gekk alt
vel. Við skildum liinn kurteysa og þægi-
lega Paquita eftir þar sem við tókum
hann, og hjeldum svo áfram lil Braca. Eins
og gefur að skilja voru lögregluþjónarnir
á hnotskóg eftir okkur, og þegar við vor-
um á leiðinhi niður að höfninni æptu tveir
villimannalegir náungar á okkur að nema
staðar. bví miður var sandkerra nokkur á
strætinu”. llann hætti og brosti.
„Nú er l)est að þú spyrjir Guy um leiks-
lokin. llann er orðinn svo saddur af blóði
og morðum að bann hlýtur að geta sagt
skýrt og skilmerkilega frá málavöxtum“.
„Ilalt þú áfram Guy“, sagði lafði Joce-
lyn. „bú þarft ekki að skera utan af því.
Jeg er orðin taugastyrk af þessu“.
„betta er eintómt þvaður úr Tony“, sagði
Guy, sárgráinur. „Bugg og jeg biðum eftir
Tony.------- við fórum í land, með skip-
stjóranum til að sækja hann. bað var
ekki gott að komast hjá J)ví að sjá að ráðist
var á hann í fjörunni, svo að við flýttum
okkur lil aðstoðar hónum. Tony var þegar
búinn að lemja þrjá þeirra til jarðar, svo
að það virtist ekki vera mikið eftir handa
okkur. .Jeg er hræddur um að jeg hafi or'ðið
til þcss að skjóta annan lögregluþjóninn
mcð skammbyssu, sem jeg af tilviljun bar
á mjer, í þetta sinn. Til allrar hamingju lield
jeg að hann hafi aðeins særst í öxlina“.
„Hann skammast sín fyrir hreystiverk
sín“, sagði Tony miskunarlaust. „Hann hljóp
eftir fjörunni, eins og ógurlegt tígrisdýr, og
ef — —“
Hann varð að hætta því nú var barið að
dyrum. Ellen kom inn.
„Ilerra Henry Coinvay bíður i forsaln-
um“, tilkynti hún.
Vonbrigðasvipur kom á lafði. „Ó“, sagði
luin. „Jeg gleymdi að segja ykkur að jeg átti
von á honmn. Hann ljet sima til min í morg-
un til að láta mig vita að hann ætlaði að
lcoma til mín. Hann vill víst fá að vita hva'ð
orðið er af þjer Tony“.
„Jeg veit ])að nú varla sjálfur“, sagði Tony.
„En mjer er ánægja að láta hann vita hvar
jeg er staddur núna.Að minsta kosti erþett
ágætt tækifæri til að kynna liann fyrir Isa-
beílu“.
„Er þjer alvara með að taka á móti hon-
um?“ spurði Guy.
„Auðvitað“, sagði Tony. „Mjer finst það
bæði eðlilegt og sjálfsagt að lionum gefist
kostur á að kynnast frænku sinni sem
fyrst“.
„Jæja þá“, sagði lafði Jocelyn. Fylgið hr.
Henry hingað upp Ellen“. Hún vjek sjer að
Tony. ið niegum engum segja leyndar-
mál Isabellu. Jeg hef heitið da Freitas þvi“.
Henry kom nú inn í herbergið. begar
hann sá þau öll þarna saman komin, datt
alveg yfir hann. Var sjaldgæft að sjá slik
svipbrigði á hinu órannsakánlcga andliti
hans.
„Ert þú þá hjerna?“ sagði hann þegar
liann kom upp orði. „Og jeg er búinn að
leila að þjer um þvera og endilanga borg-
ina í heilan sólarhring. Jeg þarf að tala við
þig um alvarlegt málefni".
„Mjer þvkir þetla leitt“, sagði Tony. „En
sannleikurinn er sá að jeg hefi sjálfur haft
áriðandi málefnum að sinna“. Ilann tók í
hönd Isabellu og reisti liana upp úr sætinu.
„Jeg hef verið að undirbúa brúðkaup mitt“,
sagði hann.
Ilenry starði á liann orðlaus af undrun.
„Er þetta — e þetta satt?“ stamaði
liann.
„Ákaflega satt“, sagði Tony glaðlega.
„Lof mjer að kynna þig Isabellu. betta er
Henry frændi Isabella. Jeg er viss um að
ykkur fellur vel hverju við annað“.
llenry gat stilt sig með því að neyta allr-
ar orku.
„Jeg bið yður fyrirgefningar“, sagði hánn
og hneigði sig fyrir Isabellu. „Tony kom
mjer svo á óvart með þetta að jeg vissi ekki
livað jeg sagði". Hann vjek sjer að lafði
Jocelyn og Guv. „Hversvegna fæ jeg ekki
að vita þetta fyr en nú?“
„Við fengum ekki að vita þetta fvr en
fyrir fáum mínútum síðan“, sagði lafði
Jocelyn rólega. „Tony er vanur að fara sin-
ar eigin götur, eins og þú veist“.
Henry varð litið til Isabellu. Hann horfði
á hana með aðdáun, sem þó var nokkuð
efahlandin ennþá. ,
„Fyrirgefið uiigfrú“, sagði liann. „Jeg hef
ekki þann heiður ennþá að vita hvert nafn
yðar er“.
„Isabella“, sagði Tony. Isabella Francis.
Fallegt nafn eða finst þjer það ekki.“
Ilenry svaraði engu spurningu þessari.
„Eruð þjer máske skyld sir Georg Francis
frá Laurence Wetotron?“ spurði liann.
Isabella hristi höfuðið. „Ekki veit jeg til
þess“, sagði hún blátt áfram.
„Vita skalt þú“, sagði Tony, „að Isabella
á enga ættingja og er það eitt af aðalkost
um hennar“.
„Enga ættinga?“ varð Henry að orði.
Hann varð ótasleginn.
„Nei, enga“, sagði Tony ákveðinn. „En
þú skall ekki setja það fyrir þig. Bæði Guy
og Anny frænka er harðánægð með konu-
efnið mitt“.
„Satt er það“, sagði lafði .Tocelyn. „Tony
er i rauninni miklu lánsamari en hann á
skilið“.
I leniw sneri sjer að Guy. „Og þú?“ spurði
hann.
„Væri eg í Tonys sporum, þá muiidi jeg
vera lireiknasti og hamingjusamasti mað-
ur veraldarinnar“.
„Jæja“, sagði ITenry yfirkomiiin. „Jeg
verð þá víst að lúta úrskurði ykkar. Jeg
óska ykkur báðum innilega til hamingju“.
„Jeg var þess fullviss að þú mundir gleðj-
ast af þessu", sagði Tony. „bú varst ekki
svo lítið búihn að reyna að koma mjer i
hjónabandið“.
Henry snjeri sjer að Isabellu; og hafði
að éngu það er Tony var að segja. Jeg' vona
að við kynnumst bctur innan skamms. bvi
miður má jeg ekki tefja lengur í þetta sinn,
þar sem eg nú þegar verð að fara á áríð-
andi stjórnmálafund“.
„bað var leiðinlegt“, sagði lafði .Tocelyn.
„Jeg ætlaði einmitt að fara að bjóða þjer
að borða með okkur litlaskattinn“.
„bakka þjer fyrir hugulsemina“, svara'ði
Henry. „En jeg er hræddur um að þeir geti
ekki án mín verið í þinginu".
Ilann vjek sjer að Tony. „Jeg vona að þið
ungfrú Francis heimsækið okkur bráðlega“.
l)ætti bann við. „Ef til vill í kvöld. Jeg er
viss um að Lára verður óþolinmóð eftir
því að kynnast Isabellu.
„.Tá, jeg efasl ekki um það“, sagði Tonv.
„Að visu liöfum við afar annríkt, en við
skulum reyna að koma bráðum. bú getur
að minsta kosli sagt Láru hve yndisleg Isa-
hella cr“. Hann hrosti vingjarnlega til
fraéhda síns, sem nú kvaddi og fór.
„Hann tók þessu, eftir atvikum lurðan-
lega vel“, sagði Tony er Henry var farinn.
„Ætlar þú að fara að heimsækja hann i
kvöld.“ spurði Guy.
Tony hristi höfuðið. „Jeg er hræddur um
að ekki viniiist tími til þess“ sagði hann.
„Jeg þarf að ná mjer í leyfishrjcf og það
er vafalaust afar þreytandi vinna“.
„Leyfisbrjef?“ emhjrtók lafði Jocelyn.
Leylist mjer að spyrja hvort ])ú ætlar að
fara að gifta þig nú þegar“.
„Já það veit liamingjan“ sagð Tony. .íeg
kæri mig ekki um að eiga á hættu að missa
Isabellu, Henni er ekki óhætt fvr en víð
erum gift, en þá geta þeir ekki undir riéin-
iim krihgumstæðum náð benni frá mjer.
Að minsta kosti ekki nema með þvi að
gera mig að konungi Livadíu, og jeg býst
við því að jafnvel Congosta mundi hugsa
sig um, áður en hann tæki þann kost“.
„betta verður vissast, Fanny frænka“,
sagði Guy hæglátur. „Við athuguðum þetta
vandlega á heimleiðinni. Congosta, er enn-
þá i London, og ef liann einhverntíma
lcynni að mæta þeim Tony og Isabellu, áð-
ur en þau giftast, þó gæti það orðið orsök
nýrra vandræða. Vissast er fyrir þau að
gifta sig, og fara svo í ferðalag á „Betty“.
Sennilegt er að Congosta fari bráðum til
Livadíu, en á meðan hann er hjer, er nauð-
synlegt að vera var um sig“.
„betta er víst satt“, sagði lafði .Tocelyn.
Hún stóð upp.
„bið hafið ekki sagt mjer alla söguna
ennþá“, sagði hún. „Hvernig ætlið þið að
fara að skýra fjarveru Molly, frá leikhús-
inu. Og hvað er orðið af liinum ágæta vini
ykkar sem lánaði ykkur bifreiðina?“