Fálkinn - 11.02.1933, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
21. Skjaidarglíma Ármanns.
Keppendurnir: lalid frá vinstri, sitjundi Georg Þorsteinsson (Árm.),
Lárus Salómonsson (Árm.), Þorsteinn Einarsson (Árm.). Standandi
jrá vinstri: Kjartan li. Guðjónsson (V. M. F. Stafholtst.), Ágúst Krist-
jánsson (Árm.), Henrik Þórðarson (K. K.), Dagbjartur Bjarnason
(Árm.) og Ólafur Jónsson (Árm.).
liennar og systnr, frændar og
l'rænknr undir cins og |)an
f'rjettu uin alla peningana
invndu sníkja og betla, brosa
og snijaðra, skríða og standa á
böfðj. Þetta var alt bölvað úr-
þvætti! Undir eins og þeim væri
rjettur j)ó ekki væri nema litli-
fingur, mundu j)au grípa dauða-
baldi í alla böndina. En væri
Jjeim svo neitað um eittbvað,
ja, minnist |)ið ekki á J)að!
Ivan Dimitritsj mintist líka
foreldra sjálfs sín og andlitanna
á Jieim, andlita sem hann Ijet
sig litlu skifta að jafnaði. Nú
fanst honum Jjetta vera ískyggi-
leg og fúlmannleg andlit! Það
var einliver þörparasvipur á
Jjeim öllum!
Þetta er auma illjjýðið,
bugsaði bann með sjer. Og and-
litið á kommni hans fanst hon-
um blátt áfram viðbjóðslegt.
Hann fann skvndilega til bat-
urs og óbeitar á henni.
Hún mundi í mesta lagi
gefa mjer 100 rúblur, kerling-
arforsmánin, bugsaði liann! Og
svo mundi bún Jifa mig!
Ivan leit til hennar eldsnöru
augnaráði. Og hún svaraði í
sömu mynt. Hún ljet sig líka
dreyma sæta drauma, átti líka á-
l'orm og vonir og hún vissi upp
a hár, hvað hann var að dreyma
um. Hún vissi að hann mundi
undir eins reyna að ræna af
benni peningunum.
Það er minslur vandinn
Hann sal einn skjálfandi á bekk
og allir hlutu að verða liissa ei'
þeir sáu hvernig liann leit út. Hann
var hnugginn — örvæntingin upp-
máluð. Það var eins og' síðustu leyf-
ar lifslöngunarinnar hefðu yfirgef-
ið hann — nema augun. Þessi björtu
óeðlilega björtu og starandi augu. —-
Hann svelti.
Hreyfingarlaus sat hann og horfði
beinl fram, þokubakki var yfir ánni,
milli blaðlausra trjáa og nakinnö
leiga. Visin blöð sópuðust af trje
sem stóð hjá bekknum. Varir hans
bærðust.
,,F.f gæfan vildi aðeins varpa lil
mín ofurlítilli ljósrák — aðeins lil
að gefa mjer von um — ofurlitinn
matarbita að minsta kosti. En gæf-
an hefir víst yfirgefið mig fyrir
fult og alt------------“
Kuldahroliur fór um hann og
hann kúrði sig belur á bekknum
og lokaði augunum---------og þannig
sat hann lengi og mókti.
Alt í einu vaknaði hann -t- stirður
af kulda. Hann kendi einhvers í
hægra fæti, alveg eins og hann væri
þyngri en hinn, þegar hann ætlaði
að standa upp. Hann leit niður og
varð uiidrandi.
Hundur einn hafði tylt sjer á
ristina 'á honum og hjúfrað sig upp
að honum til þess að verjast kulrl
anum.
„Hver hefír senl þig . hingað?“
, muldraði maðurinn.
Rakkinn þrýsti sjer enn fastar að
lionum og skalf og nötraði.
Maðurinn hló. ,.J>ú skelfur og erl
einmana eins og jeg og kemur hing-
að til þess að fá vernd, en j)ú liefir
ekki liitt á rjetta manninn, lasm‘“.
Hundurinn liorfði ofur raunalega
á hann, svo laut hann höfði aftur
og starði út á ána. Maðurinn sá.
nÖ láta sig dreyma á annara
kostnaö, sagði augnaráðið benn-
ar. En Jjað skal ekki verða
af' þvi sem bún bugsar, brapjj-
urinn, Onei, ekki alveg!
Ivan Dimitritsj skyldi Jjetta
augnaráð. Hatrið blossaði upp í
lionum til þess að gera benni
; mikla bölvun og bann gadi,
í si m skjótastri svipán, og vekja
Fana • sæludraumnum Jiá leit
h.ann skjótlega í Jjlaðið og sagði
svo með sigurbrósandi rödd:
Elokkur 9499, númer hV>.
Og elcki númer 26!
í sama vetfangi livarf bal-
iirsluigiirinn og allrar fögru von-
iinar og í næsta vetfangi fann
Ivan Dimitritsj og eins konan
lians, að stofan þeirra var dinnn,
full af sagga og ömurleg, að
kvöldmaturinn sem þa.u böfðu
etið áðan var alls ekki nær-
ingamikill en aðeins tormeltur
og að kvöldin voru óendanlega
löng og leiðinleg.
Fari Jjetta alt til fjandans!
brópaði Ivan Dimitritsj rauður
af vonsku. Maður getur ekki
stigið hænufet án þess að rek-
ast á blaðarusl, brauðskorpur
og annan óþverra! Það er beldur
aldrei tekið til í þessari svína-
stíu! Þetta endar með því að jeg
verð að flýja lieimilð! Já, já, já
mjer er alvara. Jeg flý heim-
ilið hefirðu heyrt það, jeg flý
heimilið og liengi mig í fyrsta
Ijóskersstólpanum sem jegfinn!
afi ekkerl hálsband var á bonum og
að hundskömmin var einstaklega ó-
dólegur.
„Hvað lieitirðu, snati? Láttu mig
sjá“‘. Svo hreyfði hann fótinn svo
að rakkinn varð að standa upp.
Hann gat varla staðið á löppunum
iii' stóð þarna skjálfandi með róf-
una milli lappanna. Maðurinn hristi
höfuðið. Þetta var einstakiega ljótur
hundur. Hausinn alt of stór hlul-
frJlslegá og rófan vansköpuð og lít-
i 1. Hundurinn virtist allur vera van-
skapaður •— nema augun, sem mændu
á manninn, vonandi og sveltandi.
Það var einhver angurblíða í þess-
um lnindsaiigum svo að maðurinn
liætti við að brosa en beygði sig
niður að hundinum og tók hann upp
og þrýsti lionum að pjer. Hundur-
inn þrýsti trýninn inn í Iófa manns-
ins.
„Jæjja“, sagði maðurinn, „þú ert
skrítinn en jeg vil ekki hlæja að
þjer, jafnvel þó hvert einasta rif
sjáist í þjer og þú sjert allur úr
greinum genginn. Én það er víst það
eina sem jeg get gert fyrir jjig, að
láta vera að hlæja að þjer. Ekki
get jeg gefið þjer neitt og varla get-
ur þú gefið mjer. Við erum báðir
einmana og yfirgefnir, kunningi".
„Fyrirgefið þjer — eigið þjer
þennan hund?“
Maðurinn á bekknum stóð forviða
upp og sá vet klæddan mann standa
hjá sjer.
„Ekki beinlínis svaraði maðurinn.
,„leg fann hann — eða hann fann
mig, rjettara sagt“.
Ókunni maðurinn kinkaði kolli og
brosti. „Hafið þjer nokkuð á móti
því, að láta mig fá hann? Jeg býð
yður fimm pund“.
Svangi maðurinn rjetti úr sjer.
fór fram í Iðnó miðvikudaginn 1.
febr. Keppendur voru 8 og' urðu úr-
slit þau að Lárus Salómonsson glímu
konungur ísiands vann Ármanns-
skjöldinn nú i annað siiln með (5
vinningum. Næstir að vinningum
voru Agúst Kristjánsson, Georg Þor-
steinsson og Kjartan B. Guðjónsson
höfðu þeir allir 4 vinninga hvor.
„Fimm pund — lia? fyrir þelta
ljóta afskræmi?"
„Já, það er nú sá hesti, sem jeg
tiefi sjeð enn“.
,Já besti af þeim ljótustn, eigið
þjer við?“
„Einmitt‘“, svaraði ókunni maður-
inn um leið og hann settist á bekk-
inn og klappaði stóra hausnum, „og
jeg ætla mjer að sýna hann. Ónei,
bætti hann við og liló. „Jeg er ekki
brjálaður, en það á að vera sýning
a skrítnum hundum í Kensington í
næstu viku. Allskonar tegundum, frá
þeim bestu til þeirra ljótustu. Þeir
ljótustu geta orðið þeir bestu, skilj-
ið þjer. Jeg á orðið talsverl safn
beima og þeir eru að vísu skrílnir,
en komast þó ekki í hálfkvisti við
þennan. Þetta er fáránlegasti kyn-
blendingur sem jeg hefi nokkurn-
tíma sjeð og jeg er viss um að jeg
fæ fyrstu verðlaun fyrir hann.
Hinn maðurinn hristi höfuðið.
„Þessi hundur vill ekki láta hlæja
að sjer', sagði hanii, en það muu
fólk gera þegar það sjer hann á
sýningunni".
Ókunni maðurinn kinkaði kolli og
fór að klappa hundinum.
,Jeg lilæ ekki að honum — ekki
núna. Hann er soltinn, garmurinn
og maður lilær ekki að þeim, sem
soltnir eru“, sagði hann alvarlegur.
„En þegar hann hefir fengið fylli
sína er jeg viss um að hann hlær
að mjer. Þvi að hundur þessi virð-
ist vera spaugsamur".
Maðurinn á bekknum rjetti hinum
höndina. „Þjer hafið rjett að mæla“,
sagði hann, , og ef þjer lofið mjer
því að fara vel með hann — jæja,
þá getið þjer tekið hundinn“.
Ókunni maðurinn tók upp veskið
sitt og rjetti hinum fimm punda
seðil.
„Þjer ætlið jjá að fara vel með
hundinn‘“, sagði hann og kreysti
seðílinn í hendi sjer.
„Þjer megið vera viss um það!
Mjer þykir vænl um hunda, og þessi
skal eiga góða daga“, sagði maður-
inn um leið og hann tók hundinn
upp. Svo stóð hann upp. „Jeg ætla
að ná í bifreið“.
Þorsteinn Einarsson fjekk 2 vinn-
inga, Hinrik Þórðarson 1, en Ólafur
Jónsson engan. Verðlaun fyrir feg-
ursta og besta glímu hláut Georg
Þorsteinsson. Þetta er fjórði skjöld-
urinn sem kept er um. Hefir Sigur-
jón Pjetursson iþróttakappi unnið 2
þeirra, en hinn þriðja Sigurður
Thorarensen fyrv. glímukóngur.
ltinn stóð upp líka. „Jæja, verið
þjer sælir — jeg þarf að flýta mjer
að koma nokkru af þessuin pening-
um í lóg, jeg kæri mig ekki um að
segja yður, hve vel mjer kom að fá
j)á. Og líði þjer vel, snati minn“.
Hundurinn liorfði á liann votum
augum og lafandi tungu. Það var
eins og hann brosti til mannsins.
, Svei mjer ef jeg held ekki að
hundurinn liafi skilið gamnið í
þessu“, sagði hann og strauk honuni
iim hausinn. „Líði þjer vel — vi'ð
höfum hjálpað hvor öðrum. kunn-
ingi“.
Hundurinn sleikti á lionum liönd-
ina og sköimnu siðar var ókunni
maðurinn horfinn með hundinn út
í þokuna.
Ensk-lslensk orðabók
kom út nú í sumar, i 3. út-
gáfu. Geir T. Zoéga, rektor,
hafði lokið við að endurskoða
hana og búa undir prentun
skönmiu áður en hann dó 1928.
Þessi 3. útgáfa er mikið aukin,
bæði að orðaforða, nýjum
þýðingum og einkum skýring-
ardæmum, setningum og tals-
liáttum, enda er hón mun
stærri en 2. útgáfa, eða rúml.
44 arkir en 2. útgáfa var 35
arkir.
Verð bókarinnar í vönduðu
shirtingsbandi er kr. 18.00 og
er það mjög ódýrt sje tiilit
tekið til eldri úgáfu bókar
þessarar. Nokkur eintök hafa'
verið bundin i skinn og kosta
þau kr. 23.00 eintakið.
Bókin fæst hjá bóksölum og í
Bókaverslun
Sig. Kristjánssonar
Bankastræti 3. — Reykjavík.
Einstæðingarnir tveir.