Fálkinn - 11.02.1933, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Krumma, svartálfsins með hrafns-
nefið og Aula-BárSs, uinskiftings,
sem ekki getur stilt sig um aS leita
á fornar slóSir eftir 50 ára veru í
mannheimuin. Eru þeir báðir bros-
legar fígúrur, sem mörgum þykir
gainan að. — Þá stíga þarna viki-
vaka saman tíu smáfueyjar í líki
skrautbúinna ljósálfa, af mikilli lisl
og munu þær ekki livað síst valda
því, hverrar vinsældar leikurlnh
hefir þegar uotið.
AðalhlutverkiS, Sval álfaprins, leik
ur Gunnar Guðmundsson, systir lians
binn góða anda leikritsins, Frost-
rósu, leikur Petrína Jakobson, en
fylgdarmann Svals, bragðarefinn og
fantinn Tófa, leikur Þorvaldur Guð-
mundsson. Tvær álfameyjar, Stjarn-
dísi og Tunglsbjörtu leika þær Hild-
ur Kalman og Ella Júlíusdóttir. Álfa
iiiskup leikur Haraldur Ágústsson.
Au a-Bárð leikur Helgi S. Jónsson,
sem áður hefir ieikið hinar vinsælu
ligúrur Tobías hænsnahirði og nafna
hans, Rauðnef, í Töfraflautunni.
Krumma leikur Björn Þórðarson, en
Ólaf og Sigrúnu þau Ragna Bjarna-
dóttir og Jón Aðils. — Leikendurnir
fara mjög vel með hlutverk sín. —
Álfadansana hefir æft frk. Ásthildur
Kolbeins, en Valur Gíslason leið-
beint við æfingar.
Birtast hjer nokkrar myndir úr
leiknum.
Samkvæmt skeytuin til London
liafa nýlega fundist mjög auðugar
r.'diumnámur í Nairobi, sem er
stærsti bærinn í Kenys í Austur-
Afríku. Er sagt að radiummálmur-
inn sje svo auðugur, að radium inuni
stórlækka i verði, undir eins og
farið verSi að starfrækja námurnar.
---------------x----
Álfafell.
Sigrúri og Ólafur.
Litla ieikfjelagið sýnir nú sjón-
leikinn Álfafell eftir Óskar lvjart-
ansson. Er það álfasaga eins og nafn-
ið bendir til. Lýsir hún æfintýrum
tveggja elskenda, sem lenda lijá álf-
uni á nýjársnótt. Saga sú skal ekki
rakin lijer, en aðeins getið þess, að
leikurinn hjelt athygli áhorfenda
óskiftri frá byrjun til enda, því að
margt ber á góma og rekur einn
afbúrðurinn annan i áframhaldandi
viðburðakeSju.
tnnan i sögu þeirra Sigrúnar og
Ó afs, lijúanna mensku, er svo fljett-
að kátbroslegum viðskiftum þeirra
Krutnmi og Aula-Bárður.
Svalur og Tófi.
Anla-Bárður.
Álfameyjarnar þrjár.
Afturganga
Rennys skipstjóra.
hann mátt bænarinnar. Loks gat hann samt
sagt íyrsta stýrimanni að kaffið væri komið.
Sha,\v hataði Walters af því, að hann var
skjólstæðingur Rennys. Nýi þjónninn, sem
fór að líta forvitnislega á kompásinn og
stýrislijólið, fjekk hranalega skipun um að
„fara til andskotans og láta þetta afskifta-
laust“. Shaw gekk inn i korthúsið til að
drekka kaffið, og varð þá fyrir honum op-
in dagbókin. Þar liafði Renny skipstjóri
skrifað með sterklegri og djarflegri rithönd:
„Cyclops“, London til New York. Sjór 4,
vindur 5, skygni ljelegt, loftvog 29.81. Stefna
W til N., hraði 4 milur. R. G. W. Renny,
skipstjóri“.
Shaw reil' af sjer blótsyrði og bókin
þevttist i þilið. Hann liafði haft ýmigust á
Renny áður en hann sá hann, en nú sauð í
honum liatrið gegn þessum yfirmanni sín-
um. Þetta liatur setti lit á allar liugsanir
lians, sló í hverri slagæð, og var lifandi i
hverjum andardrætti lians. Enda þótt liann
væri alls gáður, mátti segja að hann væri
drukkinn af hatri. Það ásótti hann eins og
sjúkdómur. Það gró undir krafta hans eins
og kólerukasl, svo að hann varð ringlaður
í höfði og hætti við þöglum reiðiköstum,
sem ljetu liann eftir í svitabaði og með
kvalir.
Yatnsflaskan geigaði til og frá í grind-
inni, sem liún stóð í. Við og við brakaði
liátt í viðarþiljunum. Skipið tók alt i einu
snöggt viðbragð og stór bók losnaði og datl
á gólfið með dvnk. En stýrimaðurinn starði
aðeins út i bláinn og var altekinn af þess-
ari einu hugsun sinni. Morðið, sem áður
hafði búið leynt í hjarta lians, var nú skrif-
að skýrum stöfum á andliti hans. Hann
krepti hnefana og liver vöðvi í líkama hans
stríkkaði, er hann hvíslaði: „Lestu nú bæn-
irnar þínar, hundur, og búðu þig undir
annan heim“.
Shaw drakk það, sem eftir var af kaff-
inu og gekk upp í stýrishúsið. Skipstjóri!
Hann fann titring um allan bkamann, er
hann hugsaði til þess. Þegar Renny væri frá
var hann æðsti maður á Cyclops, sá sem
skipaði fyrir ig gaf þar lög. Hann yrði kon-
ungur i ríki sínu. „Cyclops, London til New
/York. Sjór 4, vindur 5, skygni Ijelegt. George
‘Edward Shaw, skipstjóri“. Einu sinni skyldu
eigendurnir verða i vandræðum með að út-
vega nýjan skipstjóra. Þeir gæti engan feng-
ið vestan hafs, og hann hafði það á tilfinn-
ingunni, að þeir myndu vai’la þora að ganga
fram hjá sjer, er liann kæmi aftur heim.
Ef út í það var farið, var það býsna auð-
velt að komast vel frá morði lil sjós. Ekki
síst í sextíu mílna stormi þegar skipið liopp-
aði og skoppaði til og frá. I þessu óveðri
var einna líkast því sem Cyclops væri mann-
laus og yfirgefinn. Þegar stórsjóirnir voru
öðru hvoru að sópa lága þilfarið, þorði eng-
inn maður þar að koma og allir hjeldu sig
undir þiljum, sem það gátu, og ekki voru
aðrir uppi en þeir, sem erindi áttu á brúna.
Þegar svo stóð á, var ekkert einfaldara til en
gefa Renny höfuðhögg og vippa lionum fyr-
ir 4iorð, því að það leit svo út sem skip-
stjórinn eyddi öllum sínum tómstundum í
Jiað að ganga um gólf á afturþilfarinu.
Bara um að gera að gefa honum höfuð-
liöggið með einhverju þungu barefli, á rjettu
augnabliki. Um að gera að vera á rjettum
tíma og sjá um að höggið hitti og svo ekki
vera skjálfhentur. Þarna var hægt að vinna
sjer völd, stöðu og forrjettindi, með einu
einasta höfuðhöggi! Svipp! Hafðu þetta,
þinn undirmálsfiskur!
Nú kom myrkur i staðinn fyrir gráu þok-
una og nóttin skall á. Enginn glampi, eng-
in stjarna sást neinstaðar á öllum himnin-
um. Við og við kom stórsjór á móti, svo að
skipið stóð fast þar sem það var komið.
Alt skipið titraði öðru hvoru, rjett eins og
af hræðslu. Samt sem áður inti það af hendi
hlutverk sitt að færast áfram vestur eftir,
með þeim hraða, sem forsjónin leyfði. Og
snögglega heyrðist slegið „átta glas“ gegn
um djöfulganginn og brakið.
Stýrmaðuriinn dró andann djúpt. Með
einu handarviki myndi hann bráðlega breyta
lífsferli sínum gjörsamlega. Engin merki
cg engar sannanir um glæpinn skyldu sjást.
Hann sá í anda sjálfan sig skrifa skýrsluna
um viðburðinn i leiðarbókina: „Kl. 22 fór
þjónninn með kvöldverðinn inn til skip-
stjórans og kom aftur og tilkvnti mjer, að
skipstjóra væri hvergi að finna. Leitað var
um öll þilför, árangurslaust. Jeg neyðist til
að halda, að . .. . “
„Neyðist til ....“ Svipurinn á Shaw var
svo kaldhæðnislegur, að annar stýrimaður
sem kom á brúna til að leysa hann af verði,
varð steinhissa. Enn meir hissa varð hann
á því hvað Shaw var kátur í bragði er hann
er afhenti honum vörðinn.
„Stefnan er NNW“, sagði Sliaw. Æsingin
greip hann. Yöldin ólguðu i brjósti hans.
„George Edward Shaw, skipstjóri“.
„Norð-norðvestur?“ spurði annar stýri-
maður undrandi.