Fálkinn - 27.05.1933, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N

ww/mwípm.
wMwwwtmmwm.

W' /'■
;
COWRtötiT P 1 8 8QX 8, CQPENXACEm

C.ÓÐA RYKSUGAN.
Sorgctrleikur i tveimur hæðum.
Frá þessum stuð nmndiið þið
hegru niðinn í fossinum ef kven-
fólkið vildi þegja ofurlitlu stund.
Hættulegt.
Sjúkli ngur kemur tii læknisins:
- Mjer er ilt í hálsinum.
— Þáð eru kirtlar. Við verðum
afi taka þá, segir læknirinn.
MánuS.i seinna kemur sjúklingur-
inn aftur: Læknir, mjer er svo
ilt hjerna .... og bendir á magann.
— Það er botnlanginn, við verð-
um að taka hann, segir læknirinn.
Nokkrum vikum seinna kemur
sjúklingurinn enn: — Ja, jeg veil
ekki hvort jeg á að þora að segja
það en mjer er svo hræðilega
ill í liöfðinu.
— Sjergæðingurinn þinn. Veisiu
ekki uð það er þessi stóll, sem hún
kisa vill langhelst Uggja í?
S k r í 11 u r.
Adamson
233
-- Þarna kom húnl
— Vitleysa! Þetta var jórturleðrið
mitt.
Adamson i
roki.
— Viljið þjer svo segja mjer for-
nafnið gðar.
— IAra Matthildur Leonora.
— Og hvað eruð þjer kölluð
vehjulega?
— •fíullið mitt.
Það mundi ekki vera lœknir
meðal áheyrendanna?
— Spurðu manninn hvort hann
vilji ekki gefa þjer tíu aura fyrir
að hnýta skóreimina hnns.
Skóreimin er ekki röknuð.
Eins og hann sjái það.
___ Að hugsa sjer að til skiilu
verc{ visindamenn sem staðhæfa,
að mennirnir sjeu komnir af öpnm!
- Upp með hendurnar!
- Skjótið ekki, skjótið ekki. Jeg
hefi rjett upp hendurnar.