Fálkinn - 12.08.1933, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
í kassabíl.
I’að stóð lieima, við vorum
að ljúka við, að koma áttundu
steinsteypuhrærunni í mótin,
þegar verkstjórinn kallaði „að
það væri komið kaffi“.
Við vorum tæpast búnir að
það tvisvar. í skyndi fleygðum
við frá okkur verkfærunum,
settumst utan í stóra sandhrúgu
og fórum að drekka kaffið.
Sveittir vorum við svo að liver
tuska toldi við skrokkinn á okk-
ur. Það var steikjandi sólskin,
og steypuvinnan kemur út á
manni svitanum, — og það þó
sólskinslaust sje.
Viðv orum tæpast húnir að
kyngja niður fyrsta sopanum,
þegar langi Geiri tók að ræskja
sigi Það var ótvírætt merki þess
að liann væri búinn með kaffið,
og þá vissum við allir við hverju
mátti búast úr þeirri átt.
Langi Geiri var frekar ljelegur
við steypuvinnu. En hann var
þess meiri liamideypa við ýms
önnur verk, t. d. að drekka heitt
kaffi og segja lygasögur. Við
það livorttveggja, vorum við
allir til samans víst tæplega hálf-
drættingar á við langa Geira.
Vorum við þó sumir hverjir,
svona liversdagslega álíka
sannsöglii- og sveitaprestur í lík-
ræðu.
Þegar langi Geiri hafði ræskt
sig nokkurum sinnum, tók hann
til máls.
— Nú skal jeg þó svei mjer
segja ykkur sög'u, og' hana svo
magnaða, að hárin rísi á hausn-
um á honum Jóni gamla.
Jón strauk á sjer hárlausan
skallann, sem gljáði eins og jök-
ull í sólskini.
Er bún kannske frá Afriku?
Þarna þaðan sem þú glímd-
ir við náhvelið og skeltir því á
klofbragði.
Við fórum að hlægja. Langi
Geiri hafði nefnilega oft sagt
okkur liinar svæsnustu trölla-
sögur af sjer, sem áttu að hafa
gerst þegar liann stundaði hval-
veiðar með Norðmönnum suður
við Afriku. — Alsstaðar hafði
langi Geiri verið; Siglufirði, Al-
aska, suður við Afríku og uppi
á Kjalarnesi. Það var tæpast til
það skúmaskot í veröldinni sem
hann kannaðist ekki eitthvað
við, annaðhvort af eigin reynd
eða sögusögn annara.
- Nei, drengir, sagði Geiri. 1
dag er jeg nærtækari. Þessi saga
gerist nefnilega í reykvískum
kassabíl.
— Ivassabíl, sögðum við æði
forvitnir. Blessaðui' láttu okk-
ur heyra liana.
Nú fann Geiri að við fórum
að vérða spentir, og það átti
nú við hana Vindu.
Ef þið viljið síður heyra
söguna, skal jeg ekki vera að
neyða ykkur til þess. Það er ekki
svo sem jeg hafi ánægju af að
heyra sjálfan mig tala, eiida
er jeg hálfmálstirður að upp-
lagi. Og' svo er nú þessi saga
eiginlega mjer viðkvæm, svona
fast að því að vera leyndarmál.
— Því betra, sögðum við.
Ekki skulum við segja frá því
leyndarmáli. Þú mátt vita, að
Jjeír eru engir slúðurbérar, mnn-
irnir sem þii vinnur með.
Nú jæja J)á, sagði Geiri
En meðal anrara orða. Vitið |)ið
annars livað kassabíll er?
Langi Geiri tók í nefið með
mestu rósemi.
En jeg segi að þið vitið
eklíi í raun og veru, hvað kassa-
bíll er. Jeg' leyfi mier að segja,
að þið þekkið ekki liina nauðsyn
legu, hávísindalegu skilgrein-
ingu á því hugtaki. Sem ekki ex
heldur von.
Vertu nú ekki að Jjessari
Jjvælu, sagði Einar litli. Komdu
með söguna i hvelli. Það fer að
hða á kaffitímann úr þessu.
Svona, ekkert liggur á svar-
aði langi Geiri. — Fyrst er að
ganga frá undirstöðunni, svo
má fara að i'eisa veggina. En
það er nú gallinn á vkkur, þess-
um ungu mönnum, að J>ið vilj-
ið byrja á að reisa Jjakið, og
svo kemsl það aldrei lengra. En
nú skal jeg útskýra fyrir ykkur
hvað felst í hugtakinu „kassa-
l)íll“.
Við urðum að láta það gott
lieita. en háðurn hann J)ó að
vera stuttorðan.
Fyrsl verður maður að
taka Jjetta frá sögulegu sjónar-
miði, sagði Geiri. Illustið nú
á!
— A dögum Napoleons mikla
var uppi einn ógurlegur heim-
spekingur, að nafni Zarapústra.
Mig minnir að hann ætti heima
i París. Hann sagði, að í heim-
inurn rjeðu tvö öfl. annað dá-
gott, eða sem maður segir á sjó-
aramáli, svona draslandi. En
liitl væri háhölvað. Og þessum
öflum, sagði hann, að kæmi
svona álíka vel saman og Manga
dócent og Jónasi. í hvert skifti
sem skái-ra aflið skapaði eitl-
hvað, mannkyninu til blessunar
kemur verra aflið og laumar
pipar í grautinn. Þessvegna
er nú lieimurinn eins og liann er.
—- Hvað kemur þetta kassa-
bílnum við? spurði Einar litli
Þarna sjer maður djúp-
hyggni æskunnar, svaraði Geir.
Þetta kemur sem sc kassabílnum
ákal'lega mikið við. Þessi öfl
eiga í baráitu enn í dag. Jeg
skal segja ykkur til dæmis, að
þegar að heldur skárra aflið
liafði fundið upp lina flibba,
okkur karlmönnum til skrauts,
þá hleypti fjárinn, — eða verra
aflið — í sig ólund út af þessu,
og fann upp á glerhörðum
Hihbaskröttum, öllum lil ar-
nueðu. Og J)á fór hann ekki bfet-
ur með kvenfólkið, eða öllu held
ur skóna |)ess. Ilaldið |>ið ckki
að ])cir hafi verið dálítið J);egi-
legri, áður en fjárinn fann upp
á Jxví að sitjá undir J)á átta
Jmmhmga háa hæla, sem gera
l'ætur kvenmannsins alla að
einu hækilbeini.
En hvernig var J>að með
kassabílinn? spurði nú Jón.
Jú, sjáðu, svaraði Geiri.
Þegar skárra aflið hafði skapað
Buiek-bíla og Ford-drossíur, öll-
um til flýtis og dúnmjúkrar á-
nægju, hvað hrallaði ski’alti
ekki þá? Jú liann laumaði
kassabilunum að okkur, lags-
ínaðui’, J)essum pyndingarfar-
artækjum, J>ar sem altal’ slend-
ur á hörku slagsmálum á milli
grjótharði’a sætanna og aftur-
hluta farþeganná. Skiljið þið nú!
Jú, við skildum, eða ljetum að
minsta kosti ekki á öðru bera,
])ví við vildum gjarnan heyra
söguna.
Já, nú get jeg byrjað á
sjálfri sögunni, lijelt Geiri á-
fram. Jeg ætla að hvrja á byrj-
uninni og enda á endanum, og
segja satt og' rjett frá ölln.
Það er vani minn.
Það var síðastliðið laugardags-
kvöld. Þegar jeg kom lieim úr
vimnmni, brá jeg mjer í betri
fötin og eftir að jeg hafði borð-
að kvöldverð, gekk jeg niður
Vestui’götuna áleiðis niður í bæ.
Jeg var í ágætu skapi. Tvo
túkalla átti jeg í brjóstvasanum,
og í buxnavsanaum, þeim sem
minst ber á, var jeg með vasa-
pela fullan af ósviknum „íslend-
ing“.
Þegar jeg kom niður í Austur-
strælið, sá jeg mannþyi’pingu
mikla hjá Persilstelpuklukkunni
hans Kjarans. Mjer datt í hug að
forvitnast eftir hvað J>ar væri
um að vera. Ef lil vill var mars-
bvltingin að gjósa upp aftur,
ef til vill var fólksfjöldinn að
skoða amerískan ferðamann.
En þegar jeg kom nær, sá jeg
að hvorugt al' þessu var þarna
að gerast. Þarna var einungis
fólk, sem ætlaði með kassabíl,
eitthvað austur yfir fjall, og vin-
ir þess og vandamenn voru að
kveðja |>að með slíkum innileik
og trega, að vel hefði mátt hugsa
sjer, að hópurinn ællaði með
„Nautilus“ undir Norðurpólinn.
Skyndilega greip mig ósljórn-
lega heit ]>rá eftir mjúku græn-
gresi, fagurbláum fjöllum og
óvatnsblandaðri mjólk. Jeg gekk
þvi til hílstjórans og spurði hann
hvort |)að væri nú nokkur leið
að fá far austur.
Bílstjói’inn hugsaði sig um
dálitla stund. Svo klóraði liann
sjer bak við eyrað og sagði:
Jú, ætli ekki ])að lagsi.
Beyndar eru nú öll sætin lofuð.
En ])að hefir ])á fyr verið hunk-
að í heygluna og ekki orðið að
sök. Revndu að koma ])jer fyrir
þarna í aftasta sætinu í „hodv-
inu“
Jeg var fognari en frá mcgi
segja og dreil' mig upp i „body-
ið“. í aftasta sætinu var einn
maður fyrir, ungur maður með
hornspangargleraugu á nefinu,
„Tímann“ í höndunum og tíkar-
hrand í jakkavasanum. Jeg hauð
])ossu unga gleraugnaglæsimenni
„góðan dag“ En liann Ijet sem
hann heyrði ekki og leit ekki
upp frá Timanum.
Nú fór að smábætast við í bíl-
inn. í fremsta „body“-Sætið sett-
ust miðaldra lijón, og á milli
þ’eirra komu þrjár, fjórar skóla-
húfur með einkennishorðum.
Reyndar voru nú börn undir
húfunum, en ])að stóð svo líti'ð
af þeim niður undan, að það
])urfti nákvæma aðgæslu lil að
sjá það. í miðsætið komu þrjár
kerlingar, fjórbreiðar i fimta
veldi, eða vel það og virtist sá
bekkur vel setinn.
En aflursætið virtist bálfger'ð
veiðileysa. Þangað kom lengi vel
enginn ábætir. Jcg' var að von-
ast eftir að fá unga og fjöruga
stúlku við þá hliðina sem auð
var. En það var alt annað en
glæsilegt útlit með það.
Að lokuin fjölgaði hjá okkur
líka, og það svo um munaði.
Þvílík viðkoma! Tvær piparkerl-
ingar á versta aldri, skinhoraðar
eins og meinlætamenn og mál-
aðar eins og' gamlir timbúrhús-
hjallar, sem eigandinn vill losna
við. En þegar maður fór að gæta
betur að, sást að málningin baf'ði
ekki tekisl betur en svo, að víða
skein í skorpnar húðfellingarn-
ar. Þið getið ímyndað ykkur
ryðgað bárujárnsþak, sem
hroðvirkur viðvaningur hefir
málað i ákvæðisvinnu.
Nú var von mín um yndisleg-
an sessunaut, kistulögð fyrir fult
og alt. Mjer var skapi næst að
fara út úr bílnum og bælta við
ferðalagið. En því miður varð
þráin eftir grængresinu og
mjólkinni skynseminniyfirsterk-
ari. - — —
Loks var hvert sæti lullskip-
að, en altaf bættist við í bilinn,
því nú var farið að raða á ann-
að „l'arrými“. Þ. e. a. s. knje
þeirra, sem í sætunum voru.
Þegar alstaðar var komin tvö-
föld röð nema í aftasta sætið,
kom bílstjórinn að dyrunum og
mælti
Þá förum við nú að leggja
af stað. En inni á Hverfisgötu
bíður útlenskur kvenmaður, sem
ætlar að fá að verða með. Hald-
ið þið ekki að hægl sje að hola
])arna í altasta sætið.
Je minn góður! æptu pip-
arskrukkúrnar. Er maðurinn eitl
hvað verri. Bæta i aftrsuætið,
og það kvenmanni! Við vilj-
um hara ekkert hafa með kven-
fólk að gera. —
Það er meira en velkomi'ö