Fálkinn - 12.08.1933, Blaðsíða 14

14
F A L I'. I N N
var lýsingin eiginlega úttæmd. Að öllu sam-
anlögðu var þetta litlaust og óásjáleg lirúga
al' ínúrsteini, sem ekkert gerði til ])ess að
hvlja ljótleika sinn.
Subbuleg lítil stúlka kom til dyra.
Iiafið þjer nokkur herbergi laus?
spurði Maine.
Þjer getið fengið níu tíundu af kofa-
skrattanum, ef þjer viljið, svaraði stúlkan
kæruleysislega.
— Alt tómt?
Stúlkan þurkaði hendur sínar á pokstriga,
sem kom henni í svuntu stað. Tómt?
sagði hún liryssingslega. — Við liöfum nú
ekki baft af öðru að segja hjer en tóniu
liúsi, nema rjett veðhlaupadaginn, en þá
ætlai’ húsið lika að springa utan af bölv-
aðri ösinni. Verðið þjer í nótt?
Senniléga einn eða tvo daga. Viljið
])jer vísa mjer á skrifstofuna?
Eftir tvær minútur var Maine farinn að
tala við Henri sjálfan og skýra honum frá
því hvers hann þarfnaðist. Henri var sjer-
lega heilsuleysislegur, húðgidur maður, sem
þó gekk undir þessu franska dulnefni.
Rödd hans og augu voru lymskuleg og
Maine fanst hann sjá í andliti hans öll ein-
kenni mamjs, sem er spiltur af absinth-
nautn.
Henri lineigði sig og andlit lians fjekk
smátt og smátt gestgjafasvipinn.
Þjer viljið fá herberrgi? sagði hann.
Já, eitt, og bakherbergi, ef það cr til.
Sólin kemur þar fyrst á morgnana og það
kann áð vera, að jeg ])urfi að búa til nokkr-
ar ljósmyndir.
Svo þjer verðið þá eittbvað um kyrt?
— Nokkra daga, sennilega.
Eruð þjer á bíl?
Nei, jeg ferðast gangandi og tek mynd-
ir af þvi, sem fyrir augun ber, að gamni
minu.
Númer 24, sagði Henri brosandi.
Jeg vona, að ]>að falli yður í geð.
Maine gaf honum snöggt bornauga. Asíu-
maðurinn hafði sagt þessi síðustu orð svo
einkennilega dularfult. — Jeg kem ekki
til að borða lijerna, sagði liann.
Henri hneigði sig aftur. Lizzie, taut-
aði hann, farðu upp með farangur
lierrans.
Hönd Maines varð aðeins fljótari til. Ilann
greip í hankann á töskunni. Jeg ætla að
hera þetta sjálfur, ef vður er sama, sagði
liann. Þegar jeg þarf krakka til að bera
draslið mitt, skal jeg hringja á liann.
Stelpuhnokkinn leit hvast á liann.
Eruð þjer ósvífinn? spurði hún, en Maine
glotti. Þessi kvaldi veslingur, sem sýnilega
hafði aldrei fengið nóg ofan i sig, með tík-
arspenafljettur og niðurlappaða skó, striga-
svuntu og í grófum svörtum sokkum, var
að gera tilraun til að verja þá virðingu,
Sem henni bar. Litla kartöflunefið varð cnn
aumlegra en áður, en litlausu, þreytulegu
augun brunnu. Þessi litli vanskapningur,
sem var fyrirfram ákveðinn að lieita aldrei
annað eða meira en Lizzie og til að bursta
skó annara manna, reis upp og varði rjett
þann, er henni bar, sem konu.
Osvífni? hvernig dettur yður slíkt í
hug? sagði liann. — En þessi taska er þung
og þjer eruð eins og netin í járnbrautar-
klefunum að því leyti, að þjer eruð aðeins
fyrir ljettari farangur, stúlka mín.
Litli veslingurinn bló ekki einu sinni. Leit
aðeins framan í Maine og grannskoðaði
hann. Hann var alveg ný mánntegund í
hennar augum - og dásamleg. Maður, sem
gat fundið til meðaumkvunar meðaumkv-
unar með seytján ára olnbogabarni i verk-
smiðjn heimsins. Sannarlega nýstárlegt.
Maine varð ])ess var, að stúlkan var ó-
feimin að skoða hann í krók og kring, alla
leiðina uppá loftið.
Þjer hafið enn ekki skrifað í gesta-
bókina, sagði bún ldátt áfram, er þau komu
upp úr stigaopinu.
Jeg geri þáð, þegar jeg kem niður
aftur, svaraði Maine,
• Hvað heitið þjer?
Jones.
Skrítið livað margir, sem hingað koma,
heita því nafni, sagði liún. Maine gat alveg
lesið tortryggnina út úr málrómi stúlkunn-
ar. —
Hún sagði ekki flcira. Aðeins óð á-
fraih með Maine, þangað til þau komu
inní nr. 24. Þá skelli hún aftur hurðinni
með fætinum og sneri sjer að lionum í á-
kafa og alvarleg á svip, og sáust rauðir
hlettir í kinnum hennar gegn um fölvann,
sem |>ar var fyrir.
Eruð þjer að leila að einhverjum?
spurði lnin hvislandi. Maine grannskoðaði
hana á einu augnabliki.
Já, og það er áriðandi, sagði hann
lágt og leil niður á bana.
Stúlka — falleg stúlka?
Já, — fljótt!
Jeg skal tala við yður í kvöld. í guðs
bænum látið dyrnar standa opnar. Jeg þori
ekki að tefja neitt núna. Kínverjarnir myndu
myrða mig, el' þeir kæmust að því, að jeg
væri inni hjá yður meira en mínútu. —
I kvöld - kl. 12. Stúlkukrakkinn tók næst-
um andköf ai' hræðslu, og án þess að Jíta
aftur á Maine læddist liún á tánum til dyra,
hlustaði með ákafa við og við, og bar síð-
an t'ingur að vörum sjer og læddist fram
að stiganum.
Maine starði á liurðina, sem var snögg-
lega lokað. Þetta spennandi augnablik hafði
staðið í tiu sekúndur. Það liafði tekið lengri
tíma en að opna dyrnar og loka þeim aftur,
venjulega. Ekki nema glóandi augnablik, í
öllu lífi bans, og samt....
Hann reyndi að hætta að hugsa um þetta.
En einhver kökkur sat fastur í hálsi hans,
sem hvórki koinst upp nje niður, en virt-
ist stækka með hverju augnabliki. Hann
reyndi árangurslaust að kingja honuin og
starði á dyrnar.
Maðurinn, sem liafði erfiðað og lamið svo
lcngi í grjótnámunum, að nokkuð al' grjót-
inu, sem hann hafði mulið, var orðið hluti
af sál lians, fann snögglega, að liurðin eins
og blindaði sýn lians. Þessi ógagnsæi bjarmi
af benni varð að ])oka fyrir augum lians og
varð útlits eins og þokukendur sítrónu-
börkur.
í öllum tilraunum sínum til að koma upp
um þessa skelfingu, sem vofði yfir landi
Iians og þjóð, bafði bann orðið að liöggva
sjer veg gegn uní báð og tortryggni ann-
ax-a manna, til þess að á hann yrði lilustað.
Þeir vinir, sem hann nú átti og börðust með
honum, liöfðu ekki orðið vinir lians fyrr
en hann lagði fýrir þá blákaldar staðreynd-
ir og sannanir. Ekkert annað dugði til að
fá þá til að trúa. Til þess þurfti kvalafull-
an dauða vina þeirra og samverkamanna,
og aðrar álika skelfingar.
En lijer kom óbeðinn og óvænlur vinur
i hki horaði’ar og kyrkingsljegrar vinnu-
stelpu. Sá vinur tók hann eins og hann
kom fyrir tók honuin eins og manni,
sem kunni að sýna kvni hennar ahnenna
kurteisi, enda þótt lnin væri vesaldarlegasta
sýnishorn af því, sem hugsast gat. Gegn
um þokukennda veg'gina gat hann næstum
sjeð ])etta visna kattarandlit, hungrað og
útþrælað, svo ekki var eftir nema skinn og
bein, en samt á einlivern villtan og' óskilj-
anlegan hátt titrandi af þeirri bai’dagalöng-
un, sem befir verið arfur konunnar frá önd-
verðu.
Lizzie, ])ú snilldarkvenmaður, þú skalt
ekki oftar þurfa að bursta skó, meðan jeg
lifi, sagði hann við sjálfan sig og reyndi að
gleypa kökkinn, í hálsinum. En ]>að sýndi
aðeins hversu lítill þekkjai’i liann var á
kvenfólk af Lizzic tægi. Því Lizzie var ein-
mit þannig gerð, að liún hefði sjálf burstað
sína eigin skó, þó hún svo hefði vcrið gerð
að Englandsdrotningu, og ef bún hefði tek-
ið það í sig að bursta einhvers annars skó,
liefði ekkert getað fengið liana ofan al' því
nema spennitreyja eða bráður dauði.
Hann stakk liöndum í vasa og gekk fram
og aftur um gólfið. Hann reyndi að gera
sjer grein fyrir öllu ástandinu, eins og það
nú var, og var fljótur að ])ví. Coralie Var
enn á lífi. Hún var í hættu. Það var auð-
vitað; svo kvíðafull hafði vesalings am-
háttin vcrið áðan. Hinsvegar var lnin ef til
vill ekki í bráðri og yfirvofandi bættu, því
að því er Lizzie lxafði sagt, gat það beðið
til kvöldsins að bjarga henni. Resta aðferð-
in mundi verða að leika á Ilenri, lil þess
að greiða götuna sem bcst fyrir Lizzie. l lann
dundaði í bcrbergi sínu í hálftima og ljest
vera að taka upp dót sitt. Nærföt og ann-
að smávegis, sem hann hafði haft með sjer,
tók liann upp og lagði það snyrtilega í
skúffurnar, sem þarna voru. Náttfötunum
fleygði liann á rúmið. Bursta og kamba
setti hann á snyrtiborðið og rakstursáhöld
sin á þvottaboi'ðið.
Hann komst að þeirri niðurstöðu, að
fyrsta verk lians yrði að fara í lyfjabúðina
i þorpinu. Hann hafði heimtað bakherbergi,
er hann kom í gistihúsið, og borið þvi við,
að hann þyrfti að búa til Ijósmyndir sínar.
Ef Henri fengi verulegan grúii, mundi liaTm
fýrst af öllu sannfæra .sjálfan sig um
hvort gestur hans liefði nokkur ljósmynda-
áliöld eða ekki. ()g þar eð liann hafði þau
ekki, faniist honum ráðlegt að ná sjer i þau.
Hann læsti tösku sinni og læddist út úr
herberginu.
Miðja vega milli herbergisdyranna og
sigauppgangsins, opnaðist lnirð á veggskáp
oíurlítið og hann heyrði rödd hvæsa:
Ileyrið þjer!
Maine stansaði og beygði sig eins og
hann væri að reima skóinn sinn.
Ilvað er það? hvíslaði liann á móti.
Húshóndinn er búinn að finna út, hver
þjer eruð.
— Viss?
Undir eins og þjer voruð farinn upp,
náði liann í Kinverjann. Þegar jeg kom nið-
ur, heyrði jeg ])á vei’a að tala saman. Það
eiu altsaman djöflar og morðingjar. Þjer