Fálkinn - 12.08.1933, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
FRAMHALD AF BLS. 7.
un. Hann hafði tafist við að
vefja Tímanum ntan um tíkar-
hrandinn, og koma svo livort-
tveggja fyrir í hrjóstvasanum.
Þegar heim kom, var ekki rúm
fyrir okkur 511 heima á I>avn-
um yfir nóttina. En húsbóndinn
sagði, að það sem afgangs yrði
gæti fengið að sofa í lilöðun-
um hálffullum af heyi, sem
væru þar skamt frá. Þrent úr
hópnum notfærði sjer þetta
kostaboð; púðurkerlingarnar og
Tímaglæsimennið með tikar-
hrandinn.
Jeg veit ekki hvernig sam-
ferðafólk mínu hefir sofnast um
nóttina. En það var vísl að mjer
leið vel. Eða draumarnir lags-
menn! Mig dreymdi að jeg væri
orðiim rússneskur stórfursti og
hjeldi innreið i óðalsborg mína.
Jeg sat á fannhvitum fáki, ólm-
um af fjöri. Við hlið mjer reið
rússnesk aðalsmey sem jeg
hafði einu sinni setið undir i
kassabíl á liðinni austur yfir
heiði. Vegurinn var blómum
slráður, og á haliarþrepunum
stóðu Kuhankósaldcarnir og
sungu. Hirðfólkið stóð hálfbogið
af lotningu, og skrautklæddir
þjónar opnuðu hliðin. Jeg leil
brosandi til aðalsmeyjarinnar og
sagðJ ardabrabra. Og hún
svaraði brosandi ardabrabra.
Jeg ætlaði að rjúka af baki við
hallarþrepin. En, þá skifti
við það að sængin var oltin of-
an af mjer og niður á gólf.
- Ságan er nú rjett á enda,
sagði Geiri, þegar hann sá að
verkstjórinn tók að ókyrrasl.
Það er eiginlega ekkert annað
eftir, en þessi óhjákvæmilega
stóra bomba, sem verður að
springa á seinni hluta hverrar
sögu. Takið þið nú eftir.
Þegar við höfðum skemt okk-
ur sem við gátum daginn eftir,
lögðum við af stað heimleiðis
til Víkur. „Stemningin“ var yf-
irleitt ágæt í aftursætinu. Pipar-
kerlingarnar i krossmessuskapi,
- altaf að segja mishepnaða
brandara og hlægja að þeim
sjálfar. Um okkur tvö, mig
og ]iá rússnesku þarf jeg tæp-
asl að fjölyrða. Jeg var orðinn
viss um eitt, sem jeg vissi
ekki áður. — Nefnilega það, að
jafnvel yndislegasta kvenfólk
verður því yndislegra sem orða-
forði þeirra er meira takmark-
aður.
En fixnti maðurinn, gleraugna-
glæsimennið fyrverandi, virtisl
hálfjxunnur. Hami var eins og
hálfskömmustulegur, ekki mjög
óáþekkur hana sem er að fara
úr fjöðrum. Enda var ómögulegt
annað að segja, en að fegurstu
fjaðrirnar hefðu fokið af lion-
um um nóttina. Nú var hann
Tímalaus og tíkarbrandslaus.
Gleraugunum hafði hann týnt í
heyið í hlöðunni. Tímann hefir
hann máske verið xneð í ein-
hverjum vasanum en ekki getað
notið hans sökum gleraugnaleys-
is En hvað orðið hefir af Brand-
inum veit jeg ekki en hræddur
er jeg um að enginn einn liafi
ráðið niðurlögum hans.
Jeg gat þess áðan að hamingj-
an liafi brosað við mjer og
kjöltuharni minu. En það hros
átti sjer ekki langan aldur. For-
lögin, þetta óviðráðanlega
stórveldi, komu til sögunn-
ar og flettu ofan af okkur ]xess-
um hamingjuhjúp, eins og
sæng, sem flettist ofan af sof-
andi manni, ef hann slær mikið
um sig i svefninum.
Þegar við komum í Ölvusið
„sprakk“ á öðru framhjólinu
undir bílnum okkar, svo við
urðum að nema staðar og bíða
meðan á viðgerðinni stóð. Við
—• rússneska stúlkan og jeg
leiddumst heim að bæ, sem stóð
skamt frá veginum.
En hver haldið þið að hafi
komið blaðskellandi í fangið á
okkur þegar við komum heim
að hænum.
Auðvitað heimahundurinn,
greip Jón gamli fram i.
Já, hamingjan gæfi að það
hefði verið hundurinn! Nei, ónei!
])að var nú ögn verra.
Það var sem sje enginn
önnur en hún Siglufjarðar-
Sveinka.
Þið kannist auðvitað ekki við
hana Sveinku. Jeg kannast þá
við gripinn, og það betur en jeg
kæri mig um.Einu sinni í tungls-
ljósi norður á Siglul'irði, kysti
jeg Sveinku af svo miklum fjálg-
leik, að kallinum í tunglinu varð
flökurt og hefir liann þó víst
sjeð sitl af hverju, þá lijet jeg
Sveinku að elska ekki né kyssa
neina stúlku xiema hana,
og gefa lienni þar að auki það,
sem hún þyrfti af sígarettum
yfir sumarið.
Ekkert af þessu hefi jcg efnt.
Sveinka livæsti af vonsku,
|)gar hún sá mig leiða stúlku
við hlið mjer.
Ertu nú tekin til við aðra
horngrýtis ástarrekaldið þitt. Þú
erl vísl húinn að gleyma hverju
þú hjest uppi í Hvamieyrarskál,
nóttina góðu.
Mjer leist þannig á Sveinku, að
heillavænlegra myndi að reyna
að iækka í henni rostann með
lagi, lieldur en að æsa haxia
meira.
—Elsku Sveinka min, þú áttir
ekki að taka þetta svona al-
varlega. Þetta var aðeins svo-
nefnd síldartrúlofun.
En þetta virtist ætla að liafa
öfug áhrif. Sveinka versnaði
en ekki batnaði. Jeg varð að
reyna að blíðka hana einhvern-
veeginn öðruvísi.
Sveiunka mín! Þú ert þó
ekki afhrýðissöm út af þesSari
stelpu. Þetta er rússneskt að-
komugrey. Hann Einar Bússa-
konsúlat fjekk mig til að vera
fylgdarmann liennar, sökum
])ess hve fær jeg er i rússnesk-
unni. Góða Sveinka! Hvernig
heldurðu, að jeg sjálfstæðismað-
urinn, geti oi’ðið hrifinn al'
kommúnistakvendi, sem kann-
ske gengur með rauðu sýkina
eða eitthvað ennþá verra.
Það var ekki laust við að mér
findisl einhver titringur fara
um handlegg Jæirrar rússneslui.
En jeg lijelt, að það hlyti að
verai myndim, ekkert skildi
hún. Mjer var óhætt að segja
livað sem jeg vildi við Sveinku
þessvegna. Jeg hætti þvi við:
Og þar að auki er hún
hara ljót!
Þó rignt hefði fullum templ-
uruin, nei, hvað jeg ætlaði
að segja. Þó rignt hefði toll-
sviknu wiski og ófullir templ-
arar gengið ljósum logum, hefði
jeg ekki orðið meii’a undrandi,
en jeg varð yl'ir þeim afleiðing-
um, sem þessi orð mín liöfðu.
Sú rússneska reif hendi sína
lausa undan handlegg minum,
og rjetti mjer einhvern þann
ósviknasta löðrung sem jeg liefi
hlotið um dagana. Svo öskraði
luin á jafn hreinni reykvísku og
dr. Guðbrandur talar þegar hann
vandar sig:
Skammaslu þín ekki, rón-
inn þinn! Vogarðu þér að segja
að ég sé ljót. Jeg skal bara segja
þjer að mér hefur verið stillt
út í prófíl hjá Lofti, í svo aga-
lega rómantískri stillingu að jeg
veit ekki livað. Jeg á bara eng-
in orð til að útmála livað þú
ert agalega óforskammaður og
smekklaus ])itt sorte
Ai’da hra bra! — öskraði
jeg í einhverju. dauðans ofhoði
um leið og jeg vjek mjer und-
an öðrum löðrung.
Það lxafði tilætluð áhril'.
Hvort sem það nú hefir verið
sökum þess hve rómur minn var
agalegur, eða af einhverju öðru,
þá virtist hún ekki í minsta vafa
um hvað þessi rússneska ætti
að gilda. Að minnsta kosti þagn-
aði hún, leit niður nokkuð ein-
kennilega á mig og tók svo á
rás niður að bílnum.
Steinka varð svo undrandi að
hún gat ekkert sagl, heldur stóð
bara og glápti, ýmist á mig eða
eða á eftir þeirri „rússné$ku?“
Jeg vissi af fyrri kynningu að
Sveinka mundi ekki verða orð-
laus til lengdar, svo jeg sveif
á lagið, rauk að Sveinku og
kyssti hana rembingskoss beint
á munninn, og slakk svo upp
í hana sígarettu. í því pípti
bíllinn. Eg beið ekki eftir að
Sveinka þakkaði mjer fyrir
„traktei’ingarnar" heldur þaut af
stað.
Hið fyrsta, sem jeg tók eflir,
þegar jeg kom upp í „boddyið“,
var að sú rússneska var sest i
hnjen á sessunaut mínum. —-
Gleraugnalausa glæsimcnninu.
Hann virlist harðáiíægður og
hættur að harma „Brandinn“.
Jeg öfundaði hann ekkert al'
skiftunum. Jeg held jeg hefði
11010111’ kosið „Brandinn" ef mjer
liefði slaðið val lil boða.
Svo rann bíllinn af stað.
Fjórbreiði kvennakórinn i
miðsætinu tók að syngja „Eld-
gamla fsafold“, með öllum rödd-
um nema þeim réttu. En í
fremsta sætinu heyrðist sungið
hvellum rómi undir skóláhúf-
uiuim: „Fram þjáðir menn í
þúsund löndum, o. s. frv.
Mig sárlangaði til að skipa þeim
að þegja. Jeg var búinn að fá
óbeit á öllu, sem minnti mig
á Rússann.
Verkstjórhm reis á fæt-
ur. Við eriun búnir að sitja
helst til lengi drengir. En þið
takið hara þess skarpar á.
Setjið þið saman.
Lausn gátuunar í 20. tölubl. var:
Þá eik skal fága, sem unclir
skai búa.
Að undangengnu hlutkesti hlutu
þessir verðlaun.
1. verðlaun kr. 5.00, Guðrún Guð-
mundsd. (11 ára), Öðinsgötu 14 I).
Hvík.
2. verðlaun kr. 300, Sigr. Kol-
beinsdóttir, Hverfisgötu 53, Rvík.
3. verðlaun kr. 2.00, Björn Bjarn-
arson, Grafarhotti.
Verðlaunanna má vitja á afgr.
blaðsins, Bankastr. 3.
Ráðning gátunnar nr. 10 i 22. tbt.
var:
Auffþekklur er asninn á eyrnn-
um:
Mörg svör höfðu borist og að
undang. hlutkesti lilutu þessir verð-
taunin.
1. verðlaun, kr. 5,00, Sverrir H.
Vallýrsson, P.t. Stykkishólmi.
2. verðlaun kr. 3,00, Jóna Ein-
arsdóttir, Ivirkjuveg 20, Keflavík.
3. verðiaun kr. 2.00, Hinrik Guð-
mundsson, Laugaveg 23 Rvík.
Hinrik er beðinn að vitja sinna
verðl. á afgr. blaðsins, en liinum
verða send sin i pósti.
Báðning gátunnar nr. 11 í 24.
Itil. var:
Fáir kunna sig í fögrn veffri
heimmi aff búa.
Þessir hlulu verðlaun að undan-
gengnu liluttkesti.
1. verðlaun kr. 5.00. Sval'ar Páls-
son, Hrisey.
2. verðlaun kr. 3.00, Kjarlan Ól-
afsson, Spitalastíg 5, Akureyri.
3. verðlaun kr. 2.00, Jóna Ein-
arsdóttir, Kirkjuveg 20, Keflavík.
Hlutaðeigendum verða send verð-
launin í pósti.
Lausn á gátu nr. 12 í 27. tbl. var:
Brent barn foröast eldimi.
Að undangengnn hlutkésti fengu
þessir verðlaun:
1. verðlaun kr. 5.00, Hannes Pjet-
nrsson, Suðurgötu 53, Siglufirði.
2. verðlaun kr. 3.00, Jón Hall-
dórsson, Amtmannsstíg 0, Rvík.
3. verðlaun kr. 2.00, Jón Sl. Arn-
órsson, Laufásveg 10, Rvík.
Jónarnir eru beðnir að vitja sinna
verðlauna á afgreiðsluna, en Hann-
esi verða send 'sin í pósti.
Peggy Joyce, sem gelið hefir sjer
lrægð um alla Ameríku fyrir það
hve hún hefir sólundað miklum
peningum og hve oft hún hefir
skitið við eiginmenn sína liefir sam-
ið skrá yfir, hvað fuilkominn kari-
maður eigi að liafa til þess að vera
heillandi og er það þetta: Nef Jolins
Barrymore, líkamsvöxtur Gary Coop
ers, augu Richard Barthelmess,
bros Richard Arlens, spjekoppa
Clark Gables, látprýði Maurice
Chevalier, gamansemi Jack Oakies
og rödd Fredric Marsh.