Fálkinn - 12.08.1933, Blaðsíða 13

F Á L K I N N

13
Krossfláta nr. 94.
Lárjelt skýring.
1 borg í Indlandi. 5 ólifnaður. i)
þegar. 10 hlóS. 12 klukka. 13 fegrun.
17 mannsnafn. 18 gengiS. 19 i
bernsku. 20 tónn. 22 eitt af banda-
ríkjum N-Ameriku. 23 í skuld. 24
halarófa. 26 koma i verk. 28 hásum-
ar. 29 dýr steinn. 30 vegalengd. 32
titill. 33 tímabil. 35 svá fremi. 37
láta i ljós. 38 matur. 40 hljóS. 41
knapi. 44 sem stendur. 46 leSja. 47
borSa. 48 sori. 49 makalaust.
Lóffrjett skýring.
1. skúr. 2 sagnorS. 3 viSdvöl. 4
kauptún. 6 glæpur. 7 atvinnurekst-
ur. 8 landi. 10 núllpunktur. 11
i'jöldi.. 13 veiSivötn. 14 frumefni. 15
hreyfing. 16 mannsnafn. 21 svarar.
23 heimsfræg kona á trúarbragSa-
sviSinu. 24 fara á sjó. 25 landshluti.
26 vesöl. 27 lita. 31 timi. 33 gera
vart viS sig. 34 óhreinkar. 36 prýSi-
legt. 38 kísill. 39 samtenging. 42
brún. 43 planta. 45 gert af. 47 per-
sónufornafn.
Lausn á krossgátu 93.
Lárjett. Ráffning.
1 skaflar. 7 ás. 9 áll. 10 ama. 11 st.
12 angi. 14 æti. 15 al. 17 án. 18 of.
19 foi. 21 engill. 24 skotta. 26 níu.
27 fá. 28 fá. 30 Mr. 31 kát. 33 Anna.
35 um. 36 ota 37 Una. 40 ná 41 fari-
roS.
Lóffrjett. Ráffning.
1 sá. 2 kl. 3 ala. 4 lagnet. 5 ami.
6 Ra. 7 ást. 8 stillur. 13 ná. 14 æfin.
15 afsökun. 16 lök. 18 og. 20 loft.
22 nafnar. 23 lím. 25 tá. 29 án. 32
áma. 33 ata. 34 aur. 36 of. 38 no.
39 aS.
GLETTVR ÁGÚSTS STERKA
í sumar er hátíSahöld í tilefni
af því aS tvö hundruS ár eru liSin
síSan Agúst sterki Pólverjakonung-
ur dó. MeSal annars fara þessi há-
tiSahöld fram i veiSihöl) hans,
Moritzburg og þar verSur sýning
á ýmsum munum frá hans timum,
m. a. hinum dýra gull- og silfur-
borSbúnaSi bans, sem ennfremur
verSur notaSur í einni hátíSaveisl-
unni. Þarna eru gulldiskar svo
iiundruSum skiftir og afar skraul-
leg borSprýSi ýmiskonar. En á
öSrum borSenda er merkilegl
drykkjarhorn, en stútar á hverjum
horntakka. hefir horn þetta veriS
nolaS sem árnaSaróskabikar, sem
gestir skyldu kneyfa úr er þeir
kæmu i heimsókn aS Moritzburg
og tæma viniS úr — aS jafnaSi til
mikils gamans áhorfendum. Því aö
jxaö var ekki golt aS sjá á hverjum
stútnum skyldi taka og flestir heltu
meiri hlutanum af víninu yfir sig
og skemdu fötin sín.
Agúst konungur haföi mjög ga:n-
an af svona hrekkjabri'gSum. Haföi
hann gestabók er allir áttu að rita
nafn sitt í, og að jafnaði skrifaði
hann frá eigin brjósti eftir nafninu.
Þessi gestabók er til sýnis komu-
mönnum í Moritzburg í sumar ogeiu
þar mörg nöfn frá 17. og 18. öld.
Friedrich krónprins þáverandi,
sem síðar varð FriSrik mikli
Prússakonungur, hefir skrifað nafn
sitt þarna. Hann skrifaSi að jafnaði
„Friedric“ en eftir nafni hans hef-
ir þessum orðum verið bætl við:
„Þetta er hinn konunglegi prúss-
neski krónprins, en vegna þess að
hann flýtti sjer svo mjög á burl
hjeðan, mátti hann ekki vera að
þvi að skrifa nafnið sitt til enda.
Eftirinaður Á"ústs konungs liefir
haldið þessum sið áfram og eins
því að láta gesti tæma hjartar-
hornsbikarinn og Friðrik Ágúst
hefir látið þess getiÖ i bókinni,
hvort gestir hans hafi veriö mikið
eða litiö druknir er þeir fóru. Við
sum nöfnin stendur, með hendi
konungs: „Dável rakur“ eða „svo-
lílið deigur". Sumstaðar „alveg af-
bragð“. ViS nafn Helfferichs fjár-
málaráðherra stendur: „Eftir langt
bik urðu úrslitin prýðileg" og yf-
ir foringja á herskipi einu hefir
konungurin kveðið upp svolátaildi
dóm: „Það er auðveldara að stjórna
herskipi en að tæma drykkjarhorn-
ið mitt“. — Hjer að ofan er mynd
úr veiðihöllinni í Moritzburg, þar
sem verið er að leggja gullbúnaöinn
á borð í einum salnum.
í.
h..- O •%..- O «lh.' O •II..' O o •««..■ O ■•>««• O•*%.• O "U.r O O *0..- O I,
□ rEkkið Egils-öl •
•■■lli. O “lu.'O•«««.• ■••»«■ .nk,.o •ilu-A'Vtt'% O l|iu. O'"tt» o
Meistari V orst
Skáldsaga eftir Auslin J. Small (,Seamark‘)
greip símann og kallaöi á forstjóra einnar
helstu frjettastofunnar.
— Scotland Yard, sem talar, — leyndar-
mál! Getið þjer sagt mjer livort þjer liafið
liaft nokkrar fregnir af ungfrú Coralie
Warden, liinni frægu söngkonu?
Augnablik, svo skal jeg spyrja. Þá
varð augnabliks þögn og síðan kom svar-
ið.
— Já, samileikurinn er sá, að við höfum
heyrt frá henni. Hún hefir aflýst öllum
söngkvöldum sínum í nokkra næstu daga.
Var nokkur ástæða tilfærð?
Bara þessi vanalega, — að hún væri
lasin. Okkur skilst, að það muni liða þó
nokkrir dagar, að minsta kosti, þangað til
lnin syngi aftur.
Hvaðan komu þessar fregnir? Komu
þær frá skrifstofum umboðsmanna henn-
ar?
— Nei, þær komu í einkabrjefi með póst-
stimplinum Ewell.
— Þakka yður fyrir, sagði lögreglustjór-
inn og sneri sjer að Brinsley.
Skiljið þjer þá hvað jeg meina? spurði
hann.
Brinsley kinkaði kolli aftur, djúpt og
þungt, en það þýddi, að hann hafði skilið
það sem við hann var sagt.
— Já, jeg skil það, sagði liann. — Og hr.
Maine þekkir þetta lieimilisfang í Ewell?
— Hann er sennilega koniinn þangað,
sagði Lewis.
— Og ef svo er, sagði Brinsley, — Þá
vita þeir hjá Henri, hvað þeir hafa að gera
fyrst um sinn.
— Jeg hef sent tvo góða menn þangað.
Þeir hafa skipanir um að vakka þar í kring
og tilkynna ef eitthvað skeður — og það
lítur lielst út fyrir, að svo verði. Maine
gerir hvor sem er aldrei vart við sig. Hann
vill ekki vinna nema eimt sins liðs. Og það
kann að vera, að hann festi liausinn í haus-
poka, áður en langt um líður. En við höf-
um ekki efni á að missa hann.
Það litur helst út fyrir, að við ætl-
um lieldur ekki að eiga fri í nótt, sem
kemur, urraði Brinsley.
— Að vísu, en nú trúi jeg ekki öðru
en eitthvað fari að ganga, sagði lögreglu-
stjórinn rólega.
VII.
Kellard Maine gekk upp eftir stuttu ak-
brautinni, sem lá að hindindishóteli Hend-
rys í Ewell, og var honum innan lirjósts eins
og þeim, sem kannar ókunna stigu upp á
von og óvon. Bendingin frá Lewis hafði
verið svo óákveðin, að lionum var ekki auð-
velt að finna neitt vit út úr henni. Aðeins
var það, að lögreglustjórinn virtist hafa á-
stæðu til að halda, að þarna myndi finn-
ast eitthvað, sem gæti gefið til kvnna hvar
Coralie Warden væri niður komin, — en
annars var hann i fullkominni óvissu. Hann
kom eins og landkönnuðurinn, vongóður til
þess síðasta, en gjörókunnugur landinu.
Hann setti niður handtösku sína í for-
dyrið og hringdi hjöllunni.
Gistihús Hendrys var vægast talað yí'ir-
lætislitið að ytra útliti. Það hafði á sjer þess-
ar fornleifar af heldri manna svip og þetta
kamfóru-andrúmsloft, sem bar vott um
hetri daga, einhverntima í fyrndinni. Ilenri
var ekki lengur heimsmaðurinn frá Solio,
með heilan hóp af hvasseygðum peninguð-
um ævintýramönnum kring um sig. Fátækl-
arsvipurinn hjekk yfir öllu, sem þarna var.
En þrátt fvrir vesöldina hafði gistihúsið
sína góðu kosti. Fyrsti kosturinn var sá,
að j)að var ekki alveg við veginn, heldur
eins og dálitil eyja — þó ekki væri hún
neitt prýðileg í skógarhafinu, sem um-
girti það. Ennfremur var húsið einangrað,
þar eð engar hyggingar voru innan mílu-
fjórðungs fjarlægðar. Hvað sem á kynni að
ganga innan endimarka þess, varð ekki
sjeð nema af þeim, sem þár voru á staðn-
um. Ennfremur var hægt að sjá þaðan alla
aðganga að húsinu, alla leið neðan frá veg-
inum. Og loks hafði það símasamhand.
En sjálfl húsið var undarlegt samhland
af ýmsu óliku. Hrörlegl hús úr rauðum
múrsteini, með ofurlitlum matjurtagarði
hak við og niðurhrotnum runmtm fyrir
framan. Maine leit yfir framhlið þess um
leið og hann kom, til jjess að fá lieildar-
hugmynd um útlit jtess. Það var þrjár hæð-
ir og var sú efsta ekki annað en jtaklier-
bergi, sem voru sýnilega lianda þjónustu-
fólkinu. Gluggi einn var beint fyrir ofan
jiakið á forskálanum, sem var einna reisu-
legastur af allri hyggingunni Jtar voru