Fálkinn - 19.08.1933, Side 6

6
F Á L K I N N
Flagarinn.
Það skal sitt af liverju lil þess
að gera fólldð í Hollywood for-
viða, en Roger Morgan komst á
hvers manns varir af því hann
fjekk Ruth Evans aðalhlutverk
áður en hún liafði leikið svo stórt
hlutverk, að taka þætti að nefna
nafn hennar á leikendalistanum.
Morgan liafði löngum gert
ýmislegt, sem kvikmvndafjelög-
in urðu liissa á, en liann hafði
að jafnaði lag á að bjarga sjer
út úr því og auk þess græddi
hann á flestu sem hann gerði.
Það var síður en svo, að það
færi gott orð af lionum i Holly-
wood, þó að fólk þar kalli ekki
alt ömmu sína. Meðal annars
var sagt um hann, að hann hefði
ekki komið færri leikkonum á
gaddinn en.þeim sem hann lyfti
upp i efsta bekkinn.
Fólk sagði að hann væri besla
dæmið um þorpara, svo að eigi
þyrfti hann að ráða til sín menn
til að leika þesskonar lilutverk.
Og það var talsvert til í þessum
almannarómi.
Morgan var einstaklega kur-
teis og vingjarnlegur við ílesta,
og mð þvi að liann auk þess var
sjerlega friður sýnum, þá var
flestum karlmönnum illa við
Hnnn. En þeim mun fleira var
kvenfólkið sem var ástfangið af
honum, kvenfólk af öllum stjett
um, háum og lágum.
Val Lewis, aðalforstjóri i fje-
lagi Morgans var meðal þeirra
fjTstu sem frjetti, að Ruth
Evans ætti að leika aðallilutverk
í nýju myndinni, sem Morgan
liafði i undirbúningi. Og hann
hristi höfuðið er liann frjetti
það.
Hann fór beina leið inn til
Morgans, enda þótt á hurðinni
stæði að hann væri i önnum og
hitti húsbónda sinn sitjandi við
skrifborðið.
„Er það satt, að þjer hafið
valið Ruth Evans í aðalhlutverk-
ið?“ spurði hann formálalaust.
„Já, vitanlega er það satt,
en hvað á það að þýða að vaða
hjer inn án þess svo mikið sem
drepa á dyrnar?? Annars er
ekki lengra en í gær síðan þjer
voruð að segja mjer, hve á-
gætur leikari hún væri“.
„Jeg er sömu skoðuuar enn,
en yður þýðir ekki að tala við
mig i þessum tón, Morgan. Þjer
þekkið sjálfur best yðar sögu.
Þjer bafið tekið fjölda ungra
stúlkna í aðalliutverk, og þjer
hafið gjörspilt lífi jafnmargra.
Þjer hafið átt sök á, að sumar
þeirra sviftu sig lífi, en þjer
virðist ekki setja það neitt f>T-
ir yður“.
„Nú er nóg komið!“ sagði
Morgan og stóð upp. „Jeg liefi
þolað yður mikið, Lewis, en í
þetta sinni gangið þjer fram
al' mjer. Þjer eruð hjer með
rekiun úr stöðunni“.
„Jeg liefði sagt upp sjálfur,
ef ekki hefði staðið svo á að
jeg er með kvikmynd i smíð-
um“, svaraði Lewis rólega. „En
nú ætla jeg mjer að verða hjer
þangað til sú mynd er búin,
en eitt skal jeg segja yður,
Morgan: Þjer eruð smánarblett-
ur á ])essu fjelagi og það er yð-
ur og yðar likum að kenna,
hvernig orð fer af lifinu í Ilolly-
wood. Þjer skuluð eiga von á
ýmsu, og þjer skuluð ekki fá
færi á, að stevpa Ruth Evans
í glötun“.
„Þjer ættuð að setja saman
kvikmynd um þetta, Lewis!“
sagði Morgan storkandi. „En
annars er jeg ekki liræddur við
yður. Þjer eruð ástfangin af
Ruth, það er mergurinn máls-
ins, en jeg get sagl yður að
henni er alveg sama um yður“.
Val fór sína leið án ])ess að
mæla orð, því Morgan hafði liitl
hann þar, sem liann var ber-
skjaldaðastur fyrir. -— Hann ef-
aðist ekki um ást sína til Rutli,
en það særði hann að heyra
sagt, að henni væri sama um
liann. Hann hafði gefið henni
gætur siðan fyrsta daginn er
hún kom til fjelagsins og hann
liafði gefið henni ýms heilræði.
Hún hafði ávalt verið þakklát
og vinaleg, en máske bar hún
alls ekki lilýjan hug til hans,
þegar á átti að herða. Annars
mundu margar stúlkur hafa
tekið Lewis fram yfir Morgan.
Þó að Val væri eigi fríður talinn
þá vardiann heldur ekki ófríður,
en hafði eitthvað það hreinskiln-
islegt og einlægl í fari sínu,
sem bæði menn og konur heill-
uðust af. Ef Morgan hefði verið
ærlegur maður mundi Val hafa
kent afbrýðisemi gagnvart hon-
um, en liann vissi að Morgan
ljet alla, sem hann gaf aðalhlut-
verk fá að gjalda þess eftir á.
Vegna umhugsunarinnar um
þetta fór Val á fund Rutli Ev-
ans þegar í stað.
Hún var að útliti eins og þær
stúlkur, sem ungir menn verða
fljótt ástfangnir í. Það var erfitt
að hugsa sjer fríðari stúlku og-
auk þess var hún látlaus og al-
úðleg.
„Þjer eruð svo raunalegur,
Vral“, sagði hún þegar hann kom
inn. „En nú skal jeg segja yð-
ur gleðifrjettir. Morgan hefir
fengið mjer aðalhlutverkið í
nýjustu kvikmyndinni sinni!"
„Jeg hefi heyrt það!“ svaraði
hann liægt. „Enda er það orðið
hljóðbært um Hollywood“.
„Finst yður ekki gaman að
heyx*a. það, Val?“
„Að þjer hafið fengið aðal-
hlutverk? Jú, yitanlega er það
skemtilegt — en jeg vildi óska
að það væri hjá einhverju öðru
fjelagi“.
„Yður er ekki vel við mr.
Morgan?“ spurði hún.
„Hverjum er vel við hann?
Litið þjer á Ruth! Það er margt
sem þjer eigið eftir að læra enn
þá, en jeg veit ekki hvernig jeg
á að útskýra það fyrir yður. En
eitt get jeg sagt yður strax, og
það er, að Morgan er alls ekki
væitn maður“.
„Mjer dettur ekki í hug að
trúa því sem þjer scgið“, svar-
aði hún stutt í spuna. „Þjer öf-
undið hann, en jeg hjelt eklci
að þjer væruð svo mikil smá-
sál. Roger er cinstaklega við-
feldinn maður. Það ætti jeg að
vita“.
„Fyrir mjer vakir ekki það
sem þjer lialdið. .Teg get ekki
gert annað en endurtaka það
sem jeg hefi sagt. Morgan er
bættulegur maður og jeg ræð
öllu kvenfólki frá að vera með
honum“.
„Þjer misskiljið hann víst að
fullu!“ svaraði Ruth. „Jeg skal
geta sannað yður það, en ennþá
er það leyndarmál“.
Levndarmálið, það varð brátt
hljóðbært í Hollywood: Roger
Morgan hafði beðið Ruth Evans
og bún hafði svarað jái.
Ruth sagði móður sinni
leyndarmálið en varð steinhissa
er hún sá skelfingarsvipinn, sm
kom á andlit hennar við frjett-
ina.
„Þú gctur elcki gifst Morgan
barnið mitt!“ sagði bún. „Lofa
þú mjer að gera það ekki!“
„Jeg skil þig ekki, mamma!
Það fer kannske ekki sem best
orð af Roger lijer í Hollywood,
það sagði Val mjer, en hann er
varla eins hræðilegur og fólk
vill segja úr því að liann biður
unga stúlku að giftast sjer. Og
jeg veit að bann elskar mig“.
„Þú ættir aldrei að giftast
manni eins og Roger Morgan“,
svaraði frú Evans. „Hversvegna
viltu ekki hlusta á mig? .Teg hefi
meiri reynslu en ])ú það
veistu“.
„Jeg hefi enga ástæðu til að
vautreysta lionuni, mamma, og
auk þess er jeg ekkert barn
framar. Segðu mjer ástæðuna
lil þess að þú ert á móti þessu“.
„Jeg get ekkert sagl þjer
frekar, en Morgan er ekki mað-
ur við þitt hæfi“.
Frú Evans var sú eina, sem
tók fregninni um trúlofunina
þunglega, en enginn gat skilið,
hversvegna Ruth vildi eiga þenn-
an alræmda mann“.
Fifi la Rue, ein unga stúlkan
sem Morgan hafði fengið aðal-
hlutverk i hendur nýlega varð
eigi minst hissa og hún hafði
tvær ástæður til þess að botna
ekkert i þessu. í fyrsta lagi átti
lnin Morgan. Að vísu voru þau
ekki gift, en liann hafði lofað
henni því, að hann skyldi aldrei
elska aðra stúlku en liana. Nú
vildi hún ekki vera aðalleikkona
bjá Morgan framar og það var
verst fyrir hana sjálfa, því að
ef Morgaii sló hendinni af að-
alleikkonu, vildi ekkerl annað
fjelag ráða hana.
Uppi í vinnusalnum, undir
öllum stóru kvikasilfurslömp-
unum var yfirljósmvndarinn,
Edward Riley að vinna. Hann
var einn þeirra, sem höfðu á-
stæðu til að liata Roger Morgan.
Því að systir hans var ein þeirra,
sem Morgan liafði gjörspilt. Ri-
ley hafði sjálfur fengið sjer
stöðu í fjelaginu til þess að líta
eftir systur sinni, en það hafði
reynst unnið fyrir gíg og nú beið
hann aðeins tækifæris til að
hefna sín á Morgan.
Þegar hann lieyrði, að hann
hafði ráðið Ruth Evans í aðal-
hlutverk og meira að segja trú-
lofast henni óx hefndarhugur
lians. Því að öllum var vel til
Ruth og Riley fanst ilt að standa
hjá og horfa á Morgan steypa
Ruth í glötun líka. Hann liafði
að vísu heitið henni eiginorði, en
allir vissu, að undir eins og hann
yrði leiður á henni mundi hann
ekk svifast þess að reka liana
út á gaddinn.
Meðan Riley var að brjóta
heilann um livernig hann ætti
að verða Morgan að bana án
þess að grunur fjelli á sig, hafði
frú Evans áttt tal við forstjór-
ann.
„Ruth hefir sagt mjer, að þið
ætlið að giftast, en jeg vil ekki
heyra það nefnt!“ sagði frú Ev-
ans.
„Og jeg ætla mjer að eiga
Ruth“, svaraði Morgan rólega.
„Nú hefi jeg orðið ástfanginn
í fjTsta skifti á æfinni og við
Ruth giftum okkur“.
„Maður, sem hefir hegðað sjer
eins og þjer, hefir ekki leyfi
iil að nefna orðið ást“, svaraði
l'rú Evans. „Eruð þjer orðinn
frávita? Hafið þjer gleymt
hvernig þjer ljekuð mig forð-
um?“
„Það er löngu gleymt og
minstu á það einu orði ef þú
þorir, Jean. Jeg hefi ákveðið að
giftast Ruth og jeg ætla að gera
okkur hæði hamingjusöm. Littu
á, Jean. Jeg ætla að giftast Ruth,
livernig sem þú setur þig á
móti þvi“.
„Og jeg skal að minsta kosti
gera það sem jeg get til að af-
stýra því, svaraði frú Evans.
Munið það!“
„Mjer virðist að þú ætlir að
reyna að hefna þín“, svaraði
hann storkandi og' leit hæðnis-
lega á hana. Svei mjer ef þú
gætir ekki leikið í kvikmynd —
jeg skal minnast á það við Val
Lewis. En nú hefi jeg ekki tíma
lil að pexa við þig lengur. Adieu'
Þegar frú Evans var farin
gekk Morgan upp í kvikmvnda-