Fálkinn - 19.08.1933, Side 11

P Á L K 1 N N
11
Yngstu lesendurnir
Pardusdýraveiðar.
Fullvaxið pardusdýr er fögur
skepna. Þrátt fyrir þyngdina er það
ákaflega ljett á fæti og fimt i öll-
um snúningum. Það getur stokkið
í loftinu alt að tíu metra. En það
er ákaflega grimmt. Ef maður til
dæmis ber það saman við ljónið,
sem er skylt því, þá verður uppi
á teningnum, að ljónið er einstak-
lega saklaus skepna á móti pardus-
dýrinu. Þegar pardusinn ræðsl á
dýr þarl' hann ekki annað en lemja
það á hálsinn með framlöppinni og
þá hálsbrotnar það.
Pardusdýrið er miklu útbreiddara
en ljónið og hefir eigi aðeins miklu
meiri matarlyst, heldur gerir
það líka að gamni sínu að strá-
drepa miklu fleiri dýr en það gel-
ur jetið. Þessvegna er augljóst, að
pardusdýrið gerir mikinn skað'a á
gripahjörðum þeirra, sem hafast við
þar sem þetta rándýr er að finna.
Auk þess er pardusdýrið miklu
klókara en ljónið. Það tekur eftir
uærveru mannanna í langri fjar-
lægð. Þessvegna er veiðimönnnum
ómögulegt að fara í hóp á pardus-
dýraveiðar. Þeir verða helst að
vera einn og einn og lítið stoðar
að reyna að komast í færi við dýr-
in nema á nóttunni.
Þegar pardusdýrið er á veiðum
þegja öll önnur dýr, jafnvel hinir
árvökru sjakalhundar Arabanna,
sem annars láta heyra í sjer geltið
alla nóttina og færast í aukana und-
ir eins og þeir heyra hljóð, leggja
rófuna milli lappanna og skjótast í
felur, þegar pardusdýrið er á ferð.
enda áttu þeir ekki nema ófull-
komnar byssur. Þegar þeir sáu mig,
með góðu nýtisku skotvopnin mín,
fanst þeim að jeg hlyti að standa
betur að vígi og' báðu mig þess
innilega, að reyna að ganga milli
bols og höfuðs á vágestinum
En hvernig átti jeg nú að haga
veiðinni? Þó að Arabarnir hefðu
ekki liaft gæfuna með sjer í tilraun-
um sínum þá gátu þeir samt kent
mjer ráð.
Þeir bygðu jarðhýsi handa mjer,
og þegar það var fullgert settist
jeg þar að. Rjett lyrir utan jarð-
húsið bundu þeir geit við trje, en
ljetu mig hafa kiðlinginn með mjer
niður í jarðhúsið. Þau mæðginin
voru að jarmast á alla nóttina og
jeg vonaði að pardusdýrið mundi
renna á hljóðið.
Þarna sat jeg aleinn með kiðl-
inginn nótt eftir nótt, en þegar jeg
hafði dúsað þarna heila viku án
þess svo mikið sem heyra til pard-
usdýrsins þá kom mjer ráð í hug.
Jeg vissi vissu mína um, að pard-
us dýrið væri enn þarna í ná-
grenninu, því að það kom á hverri
nóttu og sótti sjer bráð. Jeg' út-
skýrði nú fyrir Aröbunum, að það
væri engin von til að jeg gæti lokk-
að pardusdýrið til geitarinnar
minnar, þegar nóg af feitum ux-
um, sem dýrið gæti valið úr, stæði
á beit þarna skamt frá. Það var
þvi ekki annað fyrir hendi en að
þeir ræki allar nautalijarðir sínar
út í eyðimörkina. Það var nú ekki
hlaupið að því að fá þá til þessa,
PardusdýriÖ ferlega.
Gamall veiðimaður hefir sagt
mjer dálitla sögu af því er haun
fór á pardusdýraveiðar einu sinni í
ungdæmi sínu. Þá sögli ætla jeg
nú að segja ykkur:
— — Það var síðla sumars fyrir
mörgum árum að jeg var á pardus-
dýraveiðum í sunnanverðum Atlas-
fjöllunum í Norður-Afríku. Jeg hafði
tekið mjer bólfestu hjá vinsamlegri
Arabafjölskyldu.
Arabarnir voru að lýsa nauðum
sinum fyrir mjer. Blóðþyrst pard-
usdýr hafði komist að raun um
hversu auðvelt var að drepa naut-
gripina þeirra og nú hafði það i
langan tima komið heim að tjald-
búðunum þeirra og sókt sjer bráð
alveg heim við taldið. Arabarnir
höfðu auðvitað reynt að skjóta dýr-
ið, en ekki tekist að hitta það,
því að það kostaði það, að Arab-
arnir yrðu að bera heilmikið af
fóðri út i eyðimmörkina handa
nautgripunum á liverjum degi, en
það vildu þeir ógjarnan, þvi að
þeir eru menn værukærir. En þetta
var eina ráðið til að komast i færi
við pardusdýrið.
Loks gerðu þeir þetta og urðu
nú að taka á þolinmæðinni. Báru
þeir hey handa naulunum út i eyði-
mörkina í marga daga.
í nokkrar nætur hafði jeg sjeð
úr byrginu minu hvar pardusinn
var að læðast kringum geitina, en
þetta vitra dýr mun hafa grunað,
að ekki væri alt með feldu með
þessa einu geit þarna og kom þvi
aldrei í skotfæfi. Ef til vill hefir
dýrið líka fundið mannaþef af mjer
svo mikið er víst, að morgun eftir
Pardusdýrið, kemur í skotfœri.
morgun varð jeg að segja Aröbun-
um er þeir komu að enn hefði jeg
eigi notið veiðigæfunnar.
Loks var það eina nóttina, að
hepnin var með mjer. Geitin og
kiðlingurinn voru hætt að jarma
og þetta var öruggt merki um, að
hætta væri i nánd. Það var tungl-
skin úti svo að jeg sá geitina
greinilega. Þá heyrði jeg alt i einu
hávaða, eins og trje væri felt uin
koll. í sama augnabliki sá jeg
pardusdýrið fleygja sjer ofan á
geitina. Jeg hjelt byssunni tilbúinni
þangað til jeg sá i augun á dýrinu,
því að jeg vissi að þarna mundi
ekkert stoða nema skot á milli augn-
anna. En áður en jeg' fjekk að sjá
augun var dýrið horfið og geitin
lika. Pardusinn liafði dregið hana
með sjer lil að jeta hana i kjarrinu
Jiarna rjett hjá.
Þegar dagur rann þótti mjer
ekkert gaman að sjá vonbrigðin
i augum Arabanna, og má nærri
geta að þeir mátu mig minni mánn
en áður.
Þessi saga endurtók sig þrjár
nætur. Á hverju kvöldi fjekk jeg
geit og kiðling og' á hverri nóttu
kom pafdusinn og sótti geitina, án
þess að jeg leldi hann í svo góðu
færi að jeg Jiyrði að skjóta.
Jeg fjekk talið Arabann á, að
hafa nautgripinna í eyðimörkinni
eina nóttina enn, en þetta kvöldið
batt jeg geitina bæði á liausnum og
öllum fótum við stóra trjeð. Nú
gat pardusinn ekki t'arið með hana
ineð sjer
Um miðnættið kom öfjetið.
Fleygði sjer yfir geitina i einu
stökki. Jeg sá hvernig það reif
hana og tætti sundur með klónum
og alt í einu sá jeg skina í bæði
augun, þaðan sem jeg sat. Nú eða
aldrei — jeg miðaði og hleypti af.
Jeg hitti, en skolið drap því miður
ekki. Þó pardusinn hefði fengið
banvænt sár hafði liann þó orku
til að stökka á mig. Hann hafði
ekki sjeð mig heldur reykinn úr
byssuhlaupinu og vissi að óvinur
hans hlaut að vera þarna inni í
hyrginu og rjeðst á hann i einu
stökki.
Mjer fanst eins og jarðhýsið
hryndi 'yfir mig í einu vetfangi.
Það brast og brakað i öllu og að
vörmu spori lá jeg þarna undir
torfþakinu. Sem betur fór stóð
hausinn á mjer upp úr. En yfir
mjer — aðeins torfjjakið á milli,
lá hið deyjandi pardusdýr. Dauða-
stríð þess hafði aðeins staðið ta-
einar mínútur þegar jeg fann jörð-
ina titra og svo var það steiiulátttt.
Nú kom á mig einskonar mók,
en liegar dagaði vaknaði jeg við
glymjandi siguróp — það voru Ar-
abarnir sem höfðn. komið áuga á
hinn dauða erkióvin Jieirra. Þeir
reikna ekki mannslífið mikils og
liegar þeir sáu pardusinn dauðan
gleymdu þeir alveg að hugsa uin,
hvort jeg mundi vera dauður eða
lilandi. Loks þegar Jieir höfðu æpt
langa stund tókst mjer að beina at-
liygli þeirra að því, að það færi
ekki sem best um mig þarna sem
jeg var og loks var jeg grafirin upp
úr rústunum og fagnað eins og vera
bar. Tóta frænka.
Danir eru athafnamiklir um brú-
arsmíðar þessi árin. AÍIir kannast
við brúna miklu yfir Litlabelti og
eins hefir verið sagt frá hinni
löngu brú yfir Storströmmén. Auk
þess á nú að gera eyna Thurö, sem
er alkunn siglingaey og stendur
skamt frá Svendborg, landfasta við
Fjón með brú og löngum flóðgarði.
Hjer á myndinni sjest byrjunin á
flóðgarðinum, Fjóns-megin.