Fálkinn - 04.11.1933, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Krossgáta nr. 99.
Lóðrjett. Skýring.
1 drykkur 2 varð valdandi að.
3 slæm lækning. 4 veiki. 5 ábend-
iiigarfornafn. 7 ekki beint. 8 skipu-
lagið. 9 fullar. 10 útskúfuð stjett.
12 franskur byltingamaður. 13 æfa.
10 fjelag. 18 ónefndur. 23 kven-
mannsnafn. 24 kvenmannsnafn. 25
Afkvæmi plantna. 27 vægð. 31 rífa.
32 þreyttur. 33 vellur. 36 mál fel.
38) óska. 39 persónufornafn. 40
málmur. 42 kvenmannsnafn. 44
þræll. 40 málmur. 49 málmur.
Lárjell. Skýring.
1 Aukandi forskeyti. 0 skelfing.
11 fugl. 12 dýr. 14 vera mjög kalt.
15 raða niður. 17 reiðmenn. 19
laski. 20 stjörnumerki. 21 irskur
maður. 22 alm. skammstöfun. 24
heilagur. 25 selja upp. 20 Oft á
húsum. 28 farartæki. 29 flaska. 30
kann að koma fyrir sig orði. 32
heppnin. 34 knattspyrnufjelag. 35
Spil. 37 keppni. 39 karlmannsnafu.
41 ílát. 43 mannsnal'n. 45 Iðjusam-
ur. 47. kvenmannsnafn. 48 elskar.
50 heima. 51 kvenmannsnafn. 52
næstur.
Lausn á krossgátu 98.
Lárjett. Ráðning.
1 Mokka. 0 púkka. 11 Aíðey. 12
K. A. S. 14 ferð. 15 narrar. 17 ó-
farir. 19 ill. 20 tyrfa. 21 lái. 22 í. H.
24 si. 25 snúra. 20 sýkna. 28 sigg.
29 Egil. 30 nagar. 32 l’riar. 34 fa.
35 N. B. 37 Kaj. 39 snæða. 41 æla.
43 krömin. 45 ilskan. 47 æla. 48
auð. 50 lúra. 51 ralla. 52 borar.
Láðrjett. Ráðning.
1. mænir. 2 óðal. 3. Kerlinga-
fjöll. 4 kýr. 5 sá. 7 Ufa. 8 kerlinga-
bækur. 9 kria. 10 aSrir. 12 krýna.
13 Sófus. 10 at. 18 fa. 23 rugga.
24 skein. 25 sin. 27 áir. 31 renna.
32 fæðið. 33 akker. 36 lánar. 38
árla. 39 si. 40 al. 42 Lára. 44 mál.
40 sló. 49 úr.
Hreinsar
málaða
muni
Haldið ö!lu á heimili yðar sem nýmálað væn, dreyfið
Vim á devga ríu, og sjáið hverni? litirnir endurnýjast
við nuddið. Ryk og ónnur óhreinindi hverfa ur
krókum og kymum, og ailt verður bjart og glan-
sandi, sem nýmálað væri, þegar þjer notið Vim.
Þjer hafið ekki hugmynd um. hversu heimih yðar
getur verið yadislegt, fyr en þjer hafið reynt Vim.
HREINSAIR ALLT
OG FÁGAR
LEVKR liKOd'HliKS I.1..JÍEL), PoKí SUM.KIIU, ENA.l-ANl)
M-V 2 3 2- 33 lC
6RÆMT0RGSM0RÐIB.
SKÁLDSAGA
eftir
HERBERT ADAMS
jeí> lield næstum, að mig hafi langaÖ lil aö
segja lionum upp alla söguna. Jeg fann, aö
jeg varð að trúa einhverjum fyrir henni,
og |)ú varst ekki heima. Jeg fór svo lieim
lil lians, en hann var ekki heima. Jeg sagð-
isl mundu híða þangað lil hann kæmi. Og
jeg heið líka, en hann kom ekki. En meS-
an jeg heiS þar, fór jeg betur aS átta mig
á öllu. Auðvilað var jeg sár og reiSur. Fyrst
og fremst við frænda minn. Jeg hafði treyst
stúlkmmi og áleit nú, að hann hefði flekað
liana frá mjer. En svo fór jeg að líta skyn-
samlega á málið og sá þá, að það var hún
sem hefði svikið mig en alls ekki hann.
Hinsvegar fyltist jeg viðbjóði á honum,
fvrir þetta ástarævintýri, þvi hann kom fram
daglega eins og góður og heiðarlegur mað-
ur, en hvað sem um það var, hafði hann
ekki gert mjer neitt rangt til, því hann gat
ekki einu sinni vitað, að jeg þekti Lillu.
Svikin voru öll aí' hennar hálfu. Hún hafði
tekið bónorði minu, þó að hún væri sam-
timis frilla frænda míns. Hún ætlaði fyrst
að horða með honum og svo að liitta mig!!
Jeg ljekk andstygð á hrekkvísi hennar. Og
i rann og veru gat jeg þó þakkað frænda
mínum fyrir að opna augu mín fvrir þvi,
hverskonar kvendi Lilla var. Jeg sá, hvilík-
ur hjáni jeg hafði verið og hve nærri hæl-
mn luirðin liafði skollið. Jeg hugsaði lil
Joan og fann, að liún var eina stúlkan, sem
jeg hafði nokkurn tíma elskað og gæti nokk-
urntíma elskað. Þó jeg hefði mist hana
þurfti jeg samt ekki að gera mig þess ó-
verðugan að sjá hana nokkurntíma seinna.
W'ilherforce kom ekki og jeg fór þvi heim.
Þú heiðst þá heima hjá W.ilherforce
í vinnustofunni hans? Orðin konni seint
og næstum raunalega.
— Já.
Hve lengi varstu þar inni?
Jeg mað það ekki svo gjörla. Kannske
upp undir hálfan tíma.
Bruce leit á vin sinn, næstum með skclf-
ingu. Því næst sagði liann:
Og livað skeði svo næst?
Eins og jeg hef sagt, fór jeg hingað
aftur. Jeg lilýt að hafa ráfað eitthvað um
þvi að klukkan var næstum 10 þegar jeg
koni hingað. Og jeg var einmitt að hrjóta
heilann um, hvað jeg ætti til bragðs að
taka, þegar frændi minn kom inn til mín,
mér til mikillar undrunar.
Eins og jeg hef sagl þjer, var reiði
mín gagnvart honum mikið til kólnuð, en
jeg var hara hissa á því, að hann skvldi elta
mig svona. En hann fór að tala við inig
vingjarnlega, og sagði, að hest væri, að við
reyndum að komast að einhverju samkomu-
lagi.
Eins og þú sjerð, drengur minn, væri
þjer alveg ómögulegt að eiga Lillu, sagði
hann. Hún er skemtileg stúlka, en hún er
ekki fyrir þig og ekki heppileg lil að vera
eiginkona. Jeg virðist hafa getið rjett lil
þegar jeg sagði, að þú værir illa stæður. Ef
svo cr, skal jeg lijálpa þjer og svo glevm-
uin við öllu saman.
Siðan stakk hann upp á því, að við
skyldum eta kvöldverð, og þá mundi jeg
eftir því að jeg hafði ekki smakkað matar-
hita alt kvöldið, svo jeg samþykti það.
Hann var «eins þægilegur við mig og hugs-
ast gat, og það var alveg eins og liann segði,
þótt ekki væri með orðum: „Ef þú læt-
ur mig i friði með Lillu og segir enguni fra
því, skal jeg sjá úm, að þú liafi ekki verra
af því“. Nú, auðvitað hafði jeg ekki meira
með Lillu að gera, eins og gefur að skilja,
en þar fyrir vildi jeg ekki þiggja neinar
mútur frá lionum, og var orðinn hundleið-
ur á þessu öllu samaii. Við töluðum saman
nieðan á kvöldverðinum stóð, en jeg vildi
ekkert af honuni þiggja. Loks skildum við,
sáttir að kalla. Síðan sagði hann, að jeg
skyldi hugsa betur um þetta og svo láta sig
vita. Svo fór jeg liingað lieim og í rúmið,
en varð ])ó ekki svefnsamt.
Jeg var liálf utan við mig morguninn
eftir, af þessu öllu sanian og fór snemma
á fætur í gærmorgun, skilurðu — og tók
bilinn minn og fór út í sveit. Það var kom-
iö ylir miðnætti þegar jeg kom lieim aftur,