Fálkinn - 01.09.1934, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
Litla Maríuerlan.
Saga eftir
Armann Kr. Einarsson
Esjan klauf öldurnar ljettiega,
og livítfyssaridi boði braut fyrir
stafni. Hún var að koma úr
hringferð, og átti nú skamt ó-
farið til Reykjavikur. Þetta var
að kvöldlagi seirit í seþtember-
mánuði. Það var búið að
kveikja öll ljós á skipinu; og
þau kösluðu daufri birtu yfir
þilfarið. En i skugga út við
borðstokkinn sat ung stúlka, og
studdi liönd undir kinn, og
borfði dreymandi augum eilt-
bvað út í bláinn. í þessum svif-
um kom ungur maður undan
þiljum, skimaði í kring um sig
á þilfarinu, og kom liarin þá
auga á ungu stúlkuna, sem sal
lit við borðstokkiun. Hann gekk
hljóðlega til bennar, og lagði
böndina á öxl bennar. Hún
hafði ekki orðið lians vör, svo
hún hrökk í kút. „Nei! Það ert
þú Helgi! en livað þú ljest mjer
bregða“, sagði unga stúlkan og
brosti dauflega.
Ungi maðurinn settist við
Iiliðina á stúlkunni og svaraðÞ
„O, þú befir ekki nema gotl af
því að venjast við, áður en
strákarnir i Revkjavík fara að
laumast að þjer, kitla þig og
jafnvel kyssa“.
„Rull og vitleysa. — En ertu
ekki farin að blakka til að sjá
Reykjavík. Sjáðu alla ljósa-
dýrðina, sem blasir við okkur.
í þessu mikla ljósbafi hlýtur
að vera margt fallegt og merki-
legt að sjá. Jeg er viss um að
það liefur ekki verið meiri
birta sem ljómaði umbverfis
fjárliirðana í Betlehem nóttina
iielgu. En samt iief jeg beyrt
margt ljótt og viðbjóðslegt úr
Reykjavíkurlífinu — úr allri
jjessari miklu ljósadýrð. Og þú
skalt vara þig, Ilelgi, að lenda
ekki í neinu misjöfnu, þegar þú
ert kominn til Reykjavíkur".
„Þú ert alltaf að bugsa um
Jiessar hættur. En svo lnigsa jeg
að jeg falli ekki frekur fyrir
freistingunum en þú“, sagði
ungi maðurinn og bló.
,,.Tú, það er ég nú næstum
viss um, en við skulum ekkert
vera að karjia um jiað. En við
skulum samt alltaf gæta okkar
og hafa vaðið fyrir neðan okk-
ur“.
„Þú ert altaf svo kvíðafull, og
ert si og æ að tönglast á að við
skulum gæta okkar, eins og við
sjeum einliver óvita börn —
]iað er blægilegt — að minsta
kosti er jeg ekkcrt barn lengur,
þó þú sjert það ef til vill, en
samt bugsaði jeg að þú værir
orðin fullorðin stúlka — reglu-
leg kona“, og ungi maðurinn
smeygði bandleggnum hægt og
varlega aftur fvrir bakið á
urigu stúlkunni, og tók laust
yfir um mitti bennar.
„Hvað á þetta að þýða “
sagði liún heldur snögt, en sat
þó kyr.
„Jeg sá að þig vantaði stól-
bak, til að geta liallað þjer aft-
ur á bak“, sagði hann gietn-
ingslega, og' horfði á rauðar og
mjúkar varir liennar sem ofur-
lítið bærðust — en liann
þorði það ekki.
Þessi ungi piltur og stúlka
voru bæði einliversstaðar vest-
án af fjörðum. Þau áttu bæði
heima í sama þorpinu, og voru
þessvegna gömul leiksystkin
og kunningjar. Pilturinn heitir
Ilelgi, og er 21. árs gamall, liár
og grannur, kvikur og skjótur
i hreyfingum, og ljós yfilitum.
En stúlkan er einu ári yngri og
lieitir Þóra. Hún er í meðal-
lagi liá, og þreklega vaxin, hár-
ið og augnabrýr eru dökkvar.
Hún er liæg i framkomu og
oftast sem alvöruþungi livíli
vfir benni, en þó getur bún
stundum verið kát og gaman-
söm.
Ilelgi ætlar að fara að læra
í Revkjavík. Hann ætlar á
verzlunarskólann. Faðir lians,
vestur á fjörðum, er að vísu lílt
efnum búinn, en bann ætlar að
leggja liart á sig, og koma syni
sínum í gegnum verzlunarskól-
ann, vegna þess að námið er
ekki langl og það getur verið
allálitleg slaða að vera kaup-
maður. En öðru máli er að
gegna með Þóru, hún ætlar í
vist til fræriku sinnar í Revkja-
vik. Hún fekk snennna að
reyna alvöru lífsins, því 14 ára
misti bún föður sinn í sjóinn;
og síðan hefir hún orðið að
sjá fyrir sjer sjálf.
Esjan liafði nú rent sjer að
bafnarbakkanum. Landfestar
voru bundiiar, og það var búið
að koma landgöngubrúnum
fyrir; og fólkið tók að streyma
í land. Fólk bafði brúgast sam-
an niður við böfn; allir voru
að laka á móti ættingjum sín-
um og vinum og bjóða þá vel-
komna. En enginn tók á móti
Helga og Þóru nje bauð þau
velkomin. Þau fylgdust að í
land og upp í bæinn. Eflir
nokkra leit fundu þau Iiúsið,
sem Þóra átti að vera. Nú
fundu þau fyrst hvað þau voru
eilthvað einmanaleg og ókunn-
ug hjer. Þeim fanst þau vera
búiri að missa all sem þeim var
kærast, skyldmenni sin og
kunningja og átthagana sína.
Aldrei höfðu þau hugsað að
það væri svona að vera þar
sem maður þekkir ekkerl og
engan, það var eina bótin að
þau þektust. Og ósjálfrátl var
eins og þau færðust nær livort
öðru. Og þeim fanst hvoru um
sig eins og einbver rödd livísl-
aði í insla afkima sálarinnar:
mitt í ókunnugleikanum þekk-
ist þið; það er nóg, takið hönd-
um saman alt til æliloka, þá
verðið þið aldrei einstæðingar.
Þau skynjuðu bæði þessa rödd
sálarinnar, svo þau urðu liálf-
feimin. Þau flýttu sjer að
kveðjast með þjettu handtaki
og með tárin i augunum.
Þóra fór inn i húsið, en Helgi
niður götuna, hann ætlaði nið-
ur á •„Hotel Heklu“, þvi þar
ætlaði hann að dvelja þangað
til liann væri búirin að fá sjer
leigt herbergi.
Næstu dag'a voru þau Helgi og
Þóra oftast saman. Þau höfðu
margt að skoða i höfuðborg-
inni. Og þeim fanst niikið lil
um margt, sem þau sáu. Óneit-
anlega var Reykjavík fallegur,
já, dásamlegur staður, ekki að
náttúrufegurð, heldur að feg-
urð sem mannshugvit og hend-
ur liafa skapað.
Einu sinni stakk Helgi upp
á því, að þau þyrftu endilega
að lyfta sjer upp, og fara sam-
an á dansskemtun bjerna i
sjálfri böfuðborginni. En Þóra
virtist ekkert brifin af þessari
uppástungu, en gaf Helga ])ó
ekkert út á það. — Næsta
laugardagskvöld var dans-
skemtun í „Iðnó“, og þá bauð
Helgi Þóru með sjer. En hún
afþakkaði boðið, og sagðist ekki
eiga nógu „fín föt“ til að fara
á dansleik lijer i Reykjavík.
En Ilelgi sagði að hún liefði
víst nógu góð föt. En Þóra sat
við siiin keip og fór livergi. En
IJelgi sat líka fast við sinn
keip og fór einn á dansleikinn.
En á dansleiknum skeði bið
dásamlega; bann kvnlisl ljóm-
andi skemtilegri og yndislegri
stúlku. Hún hjet María. Hún
var í meðallagi há og frekar
grannvaxin. Hún var i rauðum,
dragsíðum, ermalausum og
þunnum silkikjól, sem féll vel
að líkamanum. Hún var nett í
andliti, hárið og augabrýr
dökkvar, andlitið mjólkurhvítt
og varirnar hárauðar. Og Helga
fanst þetta svo ljóöiandi fall-
egir og skýrir litir, að hann
hafði aldrei þvilíkt áður sjeð.
En þessa stundina var hann
ekkert að hugsa um hvernig
þessi fegurð væri fengin. Helgi
dansaði við laar aðrar en
Maríu, Hún dansaði líka sjerlega
vel. Hún var svo undarlega
liðug í öllum líkamanum, að
það var eins og hún væri öll
á lijörum. Ilelgi drógst ósjálf-
rátl að henni. Honum leið eitl-
hvað svo notalega, þegar hanri
liafði hana í faðminum. Hún
var svo liðug og sveigjanleg
að hans hreyfing var liennar
hreyfing; og bann fann svo vel
líkamshila hennar i gegnúin
þunt silkið. Nóttin leið fljótt í
sælukendum draumi. Og þegar
dansleikurinn var úli, þá fylgdi
Helgi henni heim. Þau höfðu
verið í fjörugum samræðum
alla nóttina, og altaf var hún
sí-brosandi; og Helga fanst
hann ekki liefði getað þekl
liana betur, þó að þau befðu
alla tíð verið samaii. Hún
Iiafði verið búin að segja Helga
frá því bvað það væri dásam-
lega skemtilegt að vera á „ho-
telum“. Og þegar Helgi kvaddi
hana við dyrnar beima hjá
henni, þá bauð liann lienni
nieð sjer á „holel“ næsla kvöld,
og þáði hún það með þökkum.
Þau hittust svo næsta kvöld og
fóru inn á „Hotel ísland“. Þar
spjölluðu þau saman í næði, og
drukku vín og reyktu eígarell-
ur. Reykurinn liðaðist upp i
loftið í Ijósbláum rákum og
blandaðist saman yfir böfðum
þeirra. — Meðal annars sagði
Helgi við hana:
„Fyrst þú heitir María, þá vil
jeg endilega kalla þig Maríerlu,
því það er svo líkt nafninu
þinu, aðeins ósköp lítið lengra,
og svo minnir ])ú mig svo mik-
ið á þennan fallega, síkvika og
fjöruga fugl“.
„En livað þú ert altaf skemti-
legur og fyndinn, Helgi. Og
])ú skalt bara kalla mig Marí-
erlu, ])að er svo fyndið“, og'
bún bló framan í Helga. Seinl
um kvöldið fylgdi Iiann Marí-
erlunni lieim. Og við dyrnar,
lieima hjá lienni; kysti liann
Iiana fyrsta kossinn, — eigi að
eins einn koss lieldur marga.
Þau hjeldu nú áfram upptekn-
um hætti og skemtu sjer saman
á hverju kvöldi.
Helga fanst hann hafa himin-
inn böndum tekið; svo ánægð-
ur var hann með litlu Marí-
erluria sina, eins og liann kall-
aði hana, þegar þau voru tvö
ein og enginn heyrði til þeirra.
Og hún hafði ekkert á móti
þvi, þó hann lalaði þannig.
Helgi var nú alveg viss um,
svona með sjálfum sjer, — að
litla Maríerlan yrði konan sín.
Mvnd Þóru var næstum máð
úr liuga hans. Og nú orðið
forðaðist hann að hitta liana.
Eri slundum skutu orð hennar
upp í hug lians:
„Varaðu þig IJelgi, að lenda
ekki í neinu misjöfnu, þegar
þú ert kominu til Reykjavík
ur“. En hann vísaði öllum við-
vörunar-orðum Þóru á burt úr
huga sínum. Hanri hafði and-
stvgð á þeim. Og nú orðið fanst
lioinim Þóra vera Ijót og leið-
inleg, að minsla kosti í saman-
burði við litlu Maríerluna.
En eitt var það sem farið var
að valda Helga áhyggjum; og
])að var það að pyngja bans
léttisl nokkuð ört, siðan hann
kyntist litln Maríerlunni. Hann
liafði haft dálitla vasapeninga,
i ferðakostnað og önnur nauð-
synleg útgjöld. En svo ællaði
faðir hans að’ senda bonum
innan skannns peningana, sem