Fálkinn - 24.10.1936, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
Jeg sagði halló nokkrum sinnum, en fjekk
ekkeri svar og sleit sambandinu.
Nora hafði dregið Dorothy að speglinum
til þess að skinna hana upp með farða og
vararoða. Jeg sagði: „Þetta hefir líklega
verið einhver vátryggingarbjóður“, og fór
inn í setustofuna til þess að fá mjer í glasið
aftur.
Nú var komið fleira fólk. Harrison Quinn
stóð upp úr sófanum, en þar bafði hann
setið hjá Margot Innes, og sagði: „Jæja, eig-
um við þá að koma i ping-pong?“
Ásta spratt upp og sparkaði í magann á
mjer með framlöppunum. Jeg stakk upj) í
útvarjnð og' lielti mjer cocktail. Maðurinn,
sem jeg liafði ekki heyrt nafnið á, var að
segja: „Og svo kemur byltingin og áður við
getum snýtt okkur hefir okkur verið raðað
upp með skotmúrnum“. Honum virlist þetla
vera ágætt ráð.
Quinn kom til þess að fylia glasið sitt.
Hann gægðist til svefnherbergisdyranna:
„Hvar hefirðu náð í þessa glókollu “
„Hún rjeri rambinn á bnjenu á mjer hjer
fyrir eina tíð“.
„Á hvoru hnjenu?“ spurði hann, „má jeg
taka á því“.
Nora og Dorothy komu innan úr svefn-
herberginu. Jeg sá kvöldblað á útvarjístæk-
inu og greip það. Þar voru stórar fyrir-
sagnir:
Júlía Wolf hefir verið hjákona glæpabófa.
Arthur Nunheim þekkir líkið.
Wynand finst hvergi ennþá.
Nora, sem stóð við hliðina á mjer, hvísl-
aði: „Jeg liefi boðið henni að borða með
okkur miðdegismat. Vertu góður við barn-
ið“. — Nora var 26. — „Hún er alveg í öng-
um sínum“.
„Eins og þú vilt“. Jeg sneri mjer við. Dor-
otliy var skellihlæjandi í hinum stofuenci-
anum, að einhverju, sem Quinn var að segja
henni. „En ef þú slettir þjer fram i annara
manna mál, þáþarftu ekki að húast við, að
jeg komi og kyssi þig þar, sem þig svíður
undan".
„Hafðu ekki áhyggjur af því. Þú ert gam-
all sjervitringur. Stattu nú eklci þarna og
vertu ekki að lesa“. Hún reif af mjer hlað-
ið og stakk því bak við útvarpstækið.
V.
Nóttina eftir gat Nora ekki sofið. Hún var
að lesa endurminningar Sjaljajjins, þangað
til jeg fór að dotta, en þá vakti hún mig með
þvi að spyrja: „Ertu sofnaður?“
Jeg sagði já.
Iiún kveikti i sigarettu handa mjer og
annari lianda sjálfri sjer. „Heldurðu að þig
langi aldrei framar til þess að njósna um
glæpamál? Jeg meina, svona að gamni þínu.
Ef það kæmi til dæmis fyrir eitthvert stór-
mál, eins og Lindb.“.
„Væna min“, sagði jeg, „jeg álít að Wyn-
and liafi drepið hana, og að lögreglan nái
í liann án minnar aðstoðar. Og livað sem
öðru líður þá kemur þetta mjer ekki baun
við“.
„Það var nú ekki þetta, sem jeg átti við,
en —
„Auk þess hefi jeg engan tíma til þess. Jeg
er önnum kafinn við að líta eftir, að þú tap-
ir ekki jjeningunum, sem jeg giftist þjer út-
af“. Svo kysti jeg hana. „Gæti ekki hugsast,
að þú sofnaðir fremur ef þú fengir þjer
soj)a?“
„Nei, þakka þjer fyrir“.
„Kanske sofnaðirðu ef jeg fengi mjer
einn“.
Þegar jeg kom aftur að rúminu með
whisky og sódavatn i glasi lá hún og starði
út í loftið, með hrukkur i enninu. Jeg sagði:
„Hún er lagleg en hún er vitlaus. Annars
væri hún líka ekki dóttir hans. Þú getur
aldrei komist að niðurstöðu um, hvað mikið
hún meinar af þvi, sem hún segir, og þú
getur lieldur ekki komist fyrir, hvort það
sem hún meinar, er liugarburður eða ekki
Jeg' kann vel við hana, en jeg held, að þú
sjert að láta . .. .“
„Jeg er ekki viss um, að mjer falli við
hana“, sagði Nora hugsandi. Hún er senni-
Iega liálfgerð brengla, en þó ekki sje nema
fjórðungurinn sannleikur af þvi sem bún
liefir sagl okkur, hlýtur hún að eiga hörmu-
lega daga“.
„Jeg get að minsta kosti ekki hjálpað
hénni“.
„Hún lieldur að þú getir það“.
„Og það heldur þú líka — og það sýnir,
að hvað sem þjer getur dottið mikil vitleysa
i hug, þá geturðu altaf fengið einhvern til
að trúa henni“.
Nora andvarpaði: „Jeg vildi óska að þú
værir svo ófullur, að maður gæti lalað al-
vöru við þig“.
Hún hallaði sjer yfir mig til þess að fá sjer
sopa úr glasinu mínu. „Jeg ætla að gefa þjer
jólagjöfina mína núna, ef þú gefur mjer
þína“.
Jeg hristi liöfuðið. „I fyn-amálið“.
„En það er kominn aðfangadagsmorgun".
„í fyrramálið!“
„Það gildir einu, hvað þú gefur mjer“,
sagði hún, „jeg vona að það verði eitthvað,
sem jeg kæri mig ekkert um“.
„Þú neyðist samt til þess að halda gjöf-
inni, því að maðurinn í gullfiskabúðinni
sagðst ekki taka liana til baka. Hann sagði,
að þeir væri búnir að bita sj)orðana af —“
„Það dræj)i þig allajafna eldci að athuga,
hvort þú getir hjálj)að henni - ha? Húr
hefir svoddan tröllatrú á þjer, Nicky".
„Það hafa allir tiltrú til okka>- Grikkj-
anna“.
„Æ, vertu eklci að þessu“.
„Þú vill allaf vera að sletta þjer fram í
hluti, sem —“
„Jeg ætlaði bara að spyrja þig: Vissi kon-
an hans, að þessi Júlía Wolf var frilla
hans?
„IJefi eklci hugmynd um það. Hún hafði
andstygð á henni“.
„Hvernig er eiginlega frúin?"
„Ilvað veit jeg um það — hún er kven-
inaður“.
„Er liún lagleg?“
„Það var liún að minsta kosti — mjög“.
„Gömul ?“
„40—42. Hættu nú, Nora, þú ættir ekki að
vera að seilast til að flækjast inn í þella
mál. Látlu Charles-fjölskylduna hugsa um
sín vandamál og Wynandsfólkið um sin“.
Hún nöldraði. „Kanske jeg hefði annars
gott af að fá rnjer í staupinu".
Jeg slóð upp og blandaði handa henni.
Þegar jeg kom með hann inn í svefnher-
bergið, fór síminn að kliða. Jeg leit á úrið
mitt á náttborðinu. Klukkan var nærri þvi
fimm.
Nora svaraði í simann: „Halló, já, það er
jeg“.
„Já, .... en ákveðið .... já, alveg á-
kveðið“.
Hún lagði frá sjer taltækið og gretli sig
til min.
„Mikið gull ertu“, sagði jeg, „livað var nú
þetta?
„Dorothy er á leiðinni hingað — jeg held
hún sje full“.
„Jæja, það var fyrirtak!" Jeg vatt mjer i
haðsloppinn minn. „Jeg var liræddur um að
jeg neyddist til að fara að sofa“.
Hún stóð í keng og var að leita að skón-
um sínum. „Vertu ekki eins og gamall
nöldrunarseggur, þú getur sofið allan dag-'
inn‘. Hún fann morgunskóna og smeygði
sjer i þá. „Er liún virldlega eins hrædd við
hana móður sina eins og hún lætur?“
„Ef hún hefir agnarvit í kollinum þá er
hún það; Mimi er hvöss“.
Nora glenti uj)j) dimmu augun og sj)urði
hægt: „Hvað ertu eiginlega að fara?“
„Elskan min“, sagði jeg, „jeg var að vona,
að jeg neyddist ekki til að segja þjer það.
Dorothy er sannast að segja dóttir mín. Jeg
vissi ekki mitt rjúkandi ráð — vissi ekki
livað jeg gerði. Nora, það var vor i Feneyj-
um, og jeg var svo ungur, og það var tungls-
Ijós-----“
„En hvað þú ert skemtilegur Viltu ekki
eitthvað að jeta?“
„Jú, ef þú jetur líka. Hvað vilt þú?“
„Tartarabuff með kynstrum af lauk — og
kaffi“.
Dorothy kom meðan jeg var að síma i
matarbúð, sem hjelt opnu alla nóttina. Þeg-
ar jeg kom inn í setustoíuna stóð hún þar
þar og riðaði, og drafaði í henni: „Mjer þyk-
ir sárleitt, að jeg skuli altaf vera að gera
ykkur Noru ónæði, Nick, en mjer er ómögu-
legt að l'ara heim i nótl, eins og ástatt er
fyrir mjer núna. Heyrirðu það, jeg get það
ekki, jeg er lirædd. Jeg veit ekki, hvernig
færi fyrir mjer, ef jeg gerði það. Þú mátt
ekki skij)a mjer það“. Hún var mikið
drukkin. Ásta þefaði af öklunum á lienni.
Jeg sagði: „Svona, svona, það væsir ekki
um þig hjerna. Tyltu þjer, við fáurn kaffi
eftir augnablik. Hvar í veröldinni hefirðu
fengið þjer svona riflega neðan í þvi?“
Hún settist, hristi höfuðið og leit út eins
og fáhjáni.
„Jeg hefi ekki liugmynd um það. Jeg hefi
verið um alt síðan jeg fór frá þjer. Alstað-
ar nema heima, því að jeg get ekki farið
heim, eins og ástatt er fyrir mjer. Líttu á,
hvað jeg hefi hjerna“. Hún stóð upp aftur
og tók skammbyssugarm upp úr kápuvasa
sínum. „Líttu á þessa!“ Hún veifaði mjer
með henni, en Ásta dinglaði rófunni og
glefsaði eftir henni.
Nora hrökk í kuðung. Jeg varð iskaldur
um hnakkann. Jeg ýtti tíkinni frá og þreif
skammbyssuna af Dorothy. „Hvaða
heimskupör eru þetta? Sestu“. Jeg stakk