Fálkinn - 20.03.1937, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
f- ^ " " "
1 F? ^rsta k :völdið þe irra.Eftir URSULA BLOM. J
==!■- F==Ftl ' — - Jk
UF KEITH hefði ekki farið til
■*“i að taka á móti Myru, hefði
]>að ekki skeð! Það var hálft
ár síðan hann hafði sjeð Myru
— heilir sex mánuðir og síðan
iiafði hann ekki snert áfengi.
„Ef þú getur staðist freistinguna
i hálft ár, skal jeg giftast þjer
þegar jeg kem heim“, sagði hún
siðasta kvöldið, þegar hann var
að aka með henni niður að
höfninni, þangað sem skipið lá.
Og hann hafði gert það.
Það er eklci svo auðvelt. Mað-
ur sem hefir drukkið samfleytt
í fimm ár getur ekki orðið al-
ger bindindismaður í einu vet-
fangi án þess að leggja að sjer,
en hann hafði átt viljaþrek sem
dugði — og það sem meira var
hann hafði sagt skilið við á-
fengisnautnina fyrir fult og alt.
Hann gerði það vegna hennar,
og hún var þess virði.
Hann sá Myru koma út úr
lestinni, fallega eins og altaf og
með kraga úr silfurrefaskinn-
um á herðunum. Hún var með
karlmanni, hæruskotnum yfir
gagnaugunum og með hlá augu,
sem lýstu viljaþreki. Nú kvaddi
hún hann. Við sjáumst aftur!
sagði hún.
Við sjáumst aftur! Hvað átti
hún við með því? Keith fór til
hennar, hann var allur annar
maður nú en áður, augnaráð
lians var einbeitt og heilbrigin
ljómaði af honum.
— Hjerna erljeg, elskan mín!
Keith — mikið Ijómandi
liturðu vel út!
— Geri jeg það?
Svo það er þá í raun og
veru satt---------?
—- Já, þú mátt reiða þig á
það.
Ó, Keith — en hvað jeg er
glöð, jeg er svo óumræðilega
glöð yfir þvi að vera komin
heim aftur. Það er yndislegt!
jþAU fóru inn í bíl, Þeim fanst
■* eins og ekki væru liðnir
nema nokkrir klukkutímar síð-
an þau höfðu ekið saman sein-
ast og hann hafði lofað henni
að hætta að drekka. Nú óku
þau aftur heim til hans. Far-
angur hennar ætluðu þau að
skilja eftir hjá móður hans.
Hann hafði pantað sama borðið
sem þau liöfðu verið vön að
setja við, á veitingahúsinu
þeirra, og hann hafði lagt drög
fyrir matinn — beðið um alt
sem henni þótti best. Hann
hafði enga stöðu, en hafði nokk-
ur liundruð pund í rentur á ári
eftir frænku sína, og þetta var
dagur, sem hann mátti til að
halda hátíðlegan. Hann hafði
pantað blóm á borðið uppá-
halds rósirnar liennar — og það
kostaði peninga um þetta leyti
árs. Og hann hafði líka fylt
herbergin sín áf blómum — og
keypt stóra konfektöskju, með
silkibandi utanum, tegund, sem
hún gat ekki staðist. Hann gat
varla trúað því, að hann ætti að
hafa hana hjá sjer lieilt kvöld.
Þetta hefir verið kveljandi
langur tími, sagði liann, — en
nii getum við gifl okkur.
vera mjög —- mjög umhurðar-
lyndur, þegar þú heyrir það,
sem jeg ætla að segja þjer,
sagði liún og greip í handlegg-
inn á honum. I kvöld get jeg
ekki orðið með þjer. Jeg skal
segja þjer sannleikann seinna
og segja þjer nákvæmlega frá
þvi, sem gerst liefir og þú verð-
ur að treysta mjer. Sástu mann-
inn sem kom með mjer í lest-
inni? Það er mjög áhrifamikill
maður - jeg get ekki sagt þjer
— En, elskan mín, fyrst verð-
urðu að fá einhverja atvinnu.
— Jeg fæ áreiðanlega eitt-
livað að gera —- treystu því.
— Það er ekki eins auðvelt
og þú heldur, sagði liún aðvar-
andi.
IJann vissi það mætavel. Hann
hafði vonað að fá einhverja
stöðu, til þess að geta glatt hana
þegar hún kæmi heim, en það
hafði ekki tekist. Nei, það var
ekki hlaupið að því, að finna
neitt við hans hæfi.
— Jeg veit það, en þú skalt
nú sjá, að það tekst, sagði hann
og tók fast í hönd henni í
kvöld borðum við saman. Við
fáum alt, sem þú vill lielst. Ó,
Myra, jeg hefi hlakkað til þessa
kvölds í sex mánuði:
— Elskan min, þú verður að
hvernig i öliu liggur núna, en
þú mátt reiða þig á mig. Jeg á
að borða með honum i kvöld.
Keith botnaði fyrst um sinn
ekki i neinu, honum fanst heim-
urinn vera að forganga. Hann
glápti á hana eins og ruglaður
maður. Þetta var fyrsta kvöldið
þeirra, eftir sex mánaða langan
aðskilnað, sex mánuði, sem
hann hafði barist við með kvöl-
um, er hann hafði lagt á sig
hennar vegna, til að yfirhuga
löst, sem hún taldi að yrði hon-
um að falli. Sex mánuðir og
svo hafði hún lofað öðrum
manni fyrsta kvöldinu.
— Þjer getur ekki verið al-
vara, sagði hann i öngum sín-
um.
Jeg er neydd til þess, svar-
aði hún ákveðin. - Verst er að
jeg get ekki gefið þjer skýringu
á þessu núna, og jeg verð að
reiða mig á, að þú skiljir mig,
Keith. Ertu ekki nógu sterkur
til að reyna það?
— Fyrsta kvöldið þeirra —
og liún hað hann um, að sætta
sig við þetta. Nei, það var til
of mikils mælst, það var meira
en hægt var að krefjast. Hann
hað hana, kjökrandi eins og
harn, að hætta við þessa ráða-
gerð, en þegar það stoðaði ekki
þagnaði hann. Hann virlist taka
sjer þetta afar nærri.
- Ef að þú verður gramur
yfir því, sem þjer sjálfum er
fyrir bestu, Keith, þá missi jeg
þolinmæðina. Það koma mörg
kvöld eftir þetta, og það getur
liaft mjög mijda þýðingu, að
jeg verði með þessum manni i
kvöld.
Það liafði lika haft svo mikla
þýðingu fyrir hann, að vera
með lienni. Hann sá að bíllinn
nálgaðist húsið, sem hann hjó i.
Þar ætlaði hún að skilja liann
eftir og lialda áfram lieim til
móður hans. Það var engan
tíma að missa, hún þurfti að
hafa fataskifti það var mikils
vert, að hún liti eins vel út og
hægt væri. Þetta var áríðandi,
og svo tók liann því svona. Hann
fór úr bílnum og þorði ekki
einu sinni að líta við, þó liann
hefði það á tilfinningunni að
hún mændi á eftir honum, og
hugsaði: Ó, mjer finst þú ættir
að reyna að skilja! Mjer finsl
þú ættir að treysta mjer. Þar
sem ekki er neitt traust, þar er
l'eldur ekki nein ást.
IJANN stakk lyklinum i skrá-
argatið og gekk inn, án
þess svo mikið sem að hugsa
um að stinga lyklinum á sig
aftur. Ilmurinn af blómunum
mætti honum í dyrunum —
þessum hlægilega dýru rósum
sem hún elskaði svo mjög.
Hann langaði til að merja þær
undir fótunum. Hann hnje í
stólinn við skrifborðið sitt.
Svona var það! Svona var
kvenfólkið mikils virði!
Honum hafði ekki verið það
áreynslulaust að hamla móti
áfengisástríðunni. Það liafði
valdið honum kvölum, og
stundum hafði lionum legið
við sturlun af ástriðunni. Það
Höfðu komið augnablik þegar
liendur hans höfðu titrað og
hann hafði fundið að hann var
að missa alla stjórn á sjálfum
sjer, en þá hafði andlit hennar
jafnan komið fram i lxuga hans
og beint huga hans inn á braut
skynseminnar.
Hann hafði harist við djöful
áfengisnautnarinnar og smám-
saman unnið á. Hann liafði
sagt við sjálfan sig, að launin
væri í rauninni ekki eins milcið
fólgin að sjá liana koma inn
kirkjugólfið í brúðarskarti, eins
og í hinu, að borða með henni
fyrsta kvöldið á gamla veitinga-