Fálkinn - 04.06.1938, Síða 6

F A L lv I N N
PIERRE CHAINE:
Þegar Luc-Oliver fór af kaffi-
liúsinu við Cliainps Elysées, var
samanhangandi bifreiðafylking
á strætinu. eins og venja var til
um það leyti dags. Hann ætlaði
að komast í kvikmyndahúsið
hinumegin við götuna og sjá
mvnd þar.
Eftir efninu í fötunum hans
og sniðinu á þeim að dæma var
hann maður i góðum efnum. í
g'öngulagi var hann eins og iðju-
leysinginn, sem lifir af rentun-
um af fje sínu; en samt var það
einmitt röskleiki, sem einkendi
látbragð lians að öðru leyti.
Nú hafði hann staðið á gang-
stjettinni heilar finnn mínútur
og liorft á bifreiðalestina ó-
slitnu með vaxandi óþolinmæði.
Hann beið rjetla augnabliksins
til þess að hætta sjer út á belt-
ið, sem var afmarkað með tveim
röðum af stórum, gljáandi nögl-
um, sem kallaðar voru „teikni-
bólurnar“.
Luc-Oliver Marlal var nefni-
lega ekki i tölú þeirra fótgöngu-
manna, sem öllum ökumönnum
til ergelsis gana út á akbraut-
ina „beint fyrir heslfæturna",
þeirra sem altaf fara sinna
ferða eins og þeir gangi í svefni
og virðast kalla ögrandi til bíl-
stjóranna: Já, aktu vfir mig,
gerðu kássu úr mjer ef þú þor-
ir! Nei, þegar hann þurfti að
fara yfir akhraut þá kaus hann
lieldur að híða þangað til barna-
vagn kæmi og láta hann og ó-
vitann skýla sjer í hinni stór-
hætlulegu umferð stórborgar-
innar.
1 dag var hann sjerstaklega
varkár. Hann hafði oftar en
einu sinni stigið öðrum fætin-
um fram af gangstjettarbrún-
inni, en í hvert skifti kom alda
bifreiða vaðandi svo að hann
hörfaði undan aftur.
Og enn hikaði hann. En þá
var það ung og prúðbúin frú,
fögur og geðþekk, greip í hand-
legginn á honum. Hún brosti
alúðlega:
Jeg skal fylgja yður, herra
minn! Við skulum verða sam-
ferða yfir götuna.
— Þetta er óvön stúlka, hugs-
aði hann, — sem ekki er áræðn-
ari en jeg. Ilún gerir sig að vísu
talsverl heimakomna, finst mjer
en stúlkúr sem eru hræddar
liika ekki við að ráðast á þann,
sem fyrstur verður fyrir.
Og í þessari trú óx honum
hugur aftur og varð áræðnari.
-— Eigum við þá að áræða
það? sagði hann og bjóst til að
gera úr sjer varnarvegg kon-
unni til skjóls. — Og sleppið
mjer ekki fyrir alla muni!
Þessi áminning virtist alveg
óþörf, því að stúlkan virtist eng-
an veginn ætla að sleppa her-
fangi sínu fyr en í fulla hnef-
ana. Hún þrýsti sjer að hon-
um og þau hjeldu yfirleitt svo
vel hvorl i annað, að það var
vandsagt, hvort þeirra stjórn-
aði ferðinni.
Stopp! skipaði hún.
Rjettið þjer upp stafinn yðar!
Hann hlýddi henni ósjálfrátt.
Nú fyrst tók hann eftir því,
að i staðinn fyrir stafinn sinn,
með dýra útskorna handfang-
inu, hafði hann fengið hvítan
staf, eins og blindir menn eru
vanir að nota til þess að sýna
öðrum hverjir þeir sjeu.
Það var eins og hann hefði
fengið slag þarna á götunni þeg-
ar hann uppgötvaði þetta
gapandi, með útrjettar hendurn-
ar og slarandi á þenna ljóta og
renglulega staf, sem hann hafði
i hendinni. Og nú skildi hann
hvefnig í öllu lá. Þegar hann
fór af kaffihúsinu hafði hann
tekið skakkan staf, og það var
af þessu, sem fagri verndar-
vætlurinn liafði komið til hans.
Fyrsl datt honum í hug að
segja henni frá misskilningnum
undir eins. En svo fanst hon-
um augnablikið ekki hentugt til
skýringa þarna úti á miðri
akbrautinni.
Það var best að komast
yfir götuna fyrsl, liugsaði hann
með sjer. Það er engin þörf á
að tilkynna öllum bílstjórunum
þetta, þeir gætu haft til að skilja
þetta sem hrekk. Þverl á móti,
það er um að gera að hafa sem
mest upp úr brjóstgæðunum,
sem sumt fólk er altaf reiðu-
búið lil að sýna sambræðrum
sínum. Jafnvel þó að jeg hafi
staðnæmst á akbrautinni og
verið fyrir þá hefir enginn
skammað mig í þetta sinn. Þeg-
ar svo er þá er ekki nema gam-
an að þvi að fara yfir götu.
Elessaður veri sá lnigvitssami
og miskunnsami lögregluþjónn,
sem uppgötvaði, að blindir
menn ættu að hafa auðkenni
í stórborga-umferðinni. Lengi
lifi hvíti stafurinn! Hann er eins
og verndarvælturinn, eins og'
töfrastafur, sem kyrrir hið ólg-
andi haf umferðarinnar — eins
og stafur Mósesar, sem gerði
Gyðingunum kleift að ganga
þurrum fótum vfir Rauðaliafið.
Og þessum hvíta töfrastaf á
maður að þakka, að yndislegar
konur koma og bjóðast til þess
að leiða mann. Hún er ekki að-
eins Ijómandi falleg þessi kona,
hún hlýtur líka að vera göfug
og lijartagóð, úr því að hún er
svcna fús á að gera góðverkin.
Það er öfundsverður maður,
sem á liana fyrir konu. En hvað
mundi hún segja, ef maður
segði henni hvernig í öllu lægi?
Mundi hún ekki skúta honum
út fyrir að misbrúka brjóstgæði
hennar svona herfilega? Það
væri hollast að hann skildi við
hana sem góður vinur, og segði
henni ekki frá neinu.
Jeg þakka }rður hjartan-
lega, náðuga frú, sagði hann'er
þau voru komin heilu og höldnu
upp á gangstjettina hinumegin.
Og stafurinn minn er nú orð-
inn helmingi kærari mjer, úr
því að það var hann, sem jeg'
átti að þakka það, að jeg hitti
vður, bætti hann við. — Viljið
þjer ekki gera mjer þá ánægju
að taka á móti fáeinum blóm-
ulií, sem þökk fyrir góðverk
yðar, sem jeg er viss um, að
er mjer gæfumerki.
Meðan hann sagði þetta dró
hann fylgdarkonu sína með
sjer að blómasölu, sem stöð
rjett hjá þeim.
Alveg ér jeg hissa! sagði hún.
- Finnið þjer ilminn af rós-
um og sýrenum i svona mikilli
f j arlægð ?
Hann sá, að honum hafði orð-
ið skissa á og reyndi að eyða
þessu. Hann útskýrði það fvrir
henni, að þegar maður misti
sjónina, þá örfuðust öll önnur
skilningarvil og yrðu næmari
en áður. Þetta átti ekki aðeins
við ilminn lieldur fyrst og
fremst við heyrnina.
— Þegar jeg lieyri óminri al'
rödd yðar get jeg til dæmis
undir eins fundið að þjer eruð
ljóshærð og liafið dökk augu.
Þjer hafið spjekojjpa í báðum
kinnum og munnurinn á yður
er ekki stærri en stórt kirsiber.
Er það rjett?
Luc-Oliver bjóst við að fá
lof fyrir skarpskygni sina. En
Iionum til mikillar undrunar
sjálfur vissi hann belur •—
sagði hún honum að hún væri
dökkhærð, hefði græn augu, og
munnurinn á henni væri altof
stór, henni til mikillar skap-
raunar. Og hvað spjekoppana
snerti þá hefði hún bara einn
og hann væri á hökunni.
Var það ástríða á öllu kven-
fólki að vera svona skreytið;
þótti þeim svo gaman að ljúga,
að þær lugu sig Jjótari en þær
voru? Luc-Oliver varð að við-
urkenna, að samkvæmt þeirri
reynslu sem hann hafði af kven-
fólki, þá var ekki altaf gott að
reiða sig á það, og nú fjekk
hann nýja og álalcanlega sönn-
un í viðbót. En hann gælti þess
vel, að láta ekki heyra á sjer
neinn efa um, að hún segði satt.
Hann var svo hræddur um að
koma upp um sig að hann íhug-
aði vel allar hugsanir sínar,
orð og gerðir fyrirfram, svo
að honum yrði ekki á að gera
skissu í annað sinn. Þvi var
það, að þegar það kom í ljós
að hann átti ekki nóg í smáu,
neitaði hann sjer um að lita á
vasabókina sína meðan hann
var að lalca upp úr henni seð-
ilinn, sem hann borgaði með.
En þetta er meiri vandi en
margur hyggur og þarf að
minsta kosti talsverðar æfingar
við. Hann þuldaði á reikning-
um, gömlum brjefum og fleiri
blöðum meðan hann var að
leita að seðiinum.... En sem
hetur fór var fylgdarkonan
fljót til taks að bjóða honum
hjálp sína, er hún sá hve ófim-
lega lionum gekk.