Fálkinn - 02.07.1938, Síða 7

F Á L K 1 N N
7
vildi ekki sjá nema glæpamyndir.
Bessie fanst j>etta kynlegt.
En nú var áformið mikla að skýi’-
ast í hnga mr. Pineapple, og er hann
hafði stúderað aðferðir bófanna <
bíö, mátti heita að hann væri húinn
til að láta til skarar skriða.
Pete Sturrey var talsvert stórt
hrot úr glæpamanni — nú skyldi
liann fá borgað í sömu mynt. í
einni myndinni hafði Pineapple sjeð
hófa, sem ekki hafði annað í vös-
unum en pípuna sína og ofurlítinn
hníf, ógna heiðarlegum borgara
með skammbyssu, sem alls ekki var
til. En hann, Alfred Pineapple, sem
hingað tit hafði verið friðsamasti
maður i heimi, ætlaði að gera alveg
það gagnstæða. Nú var það friðsam-
legi borgarinn sem ætlaði að ógna
glæpamanninum. Og að lokum ætl-
aði hann að neyða Sturrey til að
láta af hendi vasabókina sína.
Síðasta liáttinn hafði Pineapple
lagt niður fyrir sjer út í æsar. Hann
ætlaði að lokum að skilja Sturrey
eftir j)ar sem hann var kominn og
flýta sjer heim. Og daginn eftir
j)egar hann sæti inn i stofunni lijá
konunni hans ætlaði liann að koma
rólandi inn til þeirra, eins og ekkert
væri, og svo ætlaði hann að segja:
,,Meðal annara orða, mr. Sturrey,
hjerna er vasahókin yðar. Þjer ættuð
ekki að vera sá kjáni í næsta skifti,
að afhenda hana fyrsla manninum,
sem hótar yður hörðu, manni, sem
ekki hefir nema hálfan vöxt við yð-
ur — jafnvel þó að hann sje vopn-
aður ineð þvottaklemmu".
Þetta mundi koma eins og þruma
úr heiðskíru lofti. Hann sá andlitin
á þeim uppmáluð fyrir sjer. Bessie
mundi hlaupa kringum borðið og
kyssa hann — alveg eins og i kvik-
mynd — og Pete Sturrey mundi læð-
ast burt með sneypusvip og aldrei
koma aftur. Og svo var sú saga ekki
lengri.
Mr. Pineapple varð óstyrkari i
taugunum og lausari við vinnu sína
eftir því sem nær leið deginum
mikla. Bessie var orðið órótt útaf
þessu hátterni hans, en Jiegar sá ör-
lagaþrungni fimtudagur loksins rann
upp og mr. Pineapple ljet þess get-
ið eftir kvöldmatinn, að hann færi
út og gæti ekki sagl um hvenær
hann kæmi aftur, varð hún alvar-
lega hrædd.
Mr. Pineapple hafði gert vandaða
áætlun. Hann hafði njósnað nóg um
ferðir mr. Sturrey lil þess að vita,
að hann var vanur að ganga á
hverju kvöldi yfir völlinn, sem var
á milli Smetham og Hillingly-hverf-
isins. Og þangað hjélt Pineapple nú
í rökkrinu.
Hann var með ákafan hjartslátt og
þó gat hann ekki varist að vera
hreykinn yfir því, að vera kominn
út á æfintýr, eftir 27 ára kyrsetu í
búðinni sinni.
Hann krepti hægri hendi um
jivottaklemmu og í vinstri hjelt hann
á svartri grímu. Nú nálgaðist augna-
blikið og mr. Pineapple faldi sig
bak við trje og beið átekta.
Eftir skamma stund lieyrði hann
lótatak og gægðist fram, milli vonar
oa ótta. En það var bara presturinn,
sem var að flýta sjer á kvöldmess-
una. Hann þekti mr. Pineapple vel
og kallaði til hans um leið og hann
gekk framhjá: ,,Gott kvöld, Pine-
apple!“ Pineapple hefði þótt upp-
hefð að þessum samfundum við öll
önnur tækifæri, en nú var hann svo
annars hugar að hann sagði ekki
nema: „Gott kvöld, prestur!1' og
hypjaði sig bak við trjeð aftur.
Loks nál,,aðist mr. Sturrey. Það
var ekki hægt að villast á þeim
klunnalega búk, er hann kom ramb-
andi eftir götunni.
Rjett í svip lá við að mr. Pine-
apple æðraðist og legði á flótta, en
svo stælti hann hverja taug í sí-.um
vesæla búk, setti á sig grimuna og
gekk fram á götuna.
„Stopp!“ hvæsti hann milli tann-
anna. Mr. Sturrey nam stáðar.
Nú liðu nokkrar hræðilegar sek-
úndur hjá mr. Pineapple. Með yfir-
náttúrlegri áreynslu tókst honum,
með hendina í vasanum, að lyfta
|)vottaklemmunni svo mikið, að
neðstu hnapparnir á frakkanum
hans spruttu upp. „Upp með hend-
urnar!“ stamaði hann í geðshrær-
ingu og mr. Sturrey rjetti upp báð-
ar hendurnar.
Nú fanst mr. Pineapple hann vera
aðstöðunni vaxinn. Hann færði sig
nær dólginum og rjetti út lausu hend-
ina eftir innrivasanum á jakka
Sturreys. Þar var þykk vasabók og
greip Pineapple hana sigri hrósandi.
,,Jæja“, sagði hann og gerði rödd-
ina svo hása og ógnandi sem honum
var unt, „nú geturðu snautað burt.
Og ef þú vogar að líta við áður en
|)ú ert kominn í hvarf, þá sendi jeg
kúlu gegnum hausinn á þjer. Snáf-
aðu nú!“
En mr. Pineapple til mikillar undr
unar hreyfði maðurinn, sem hingað
lil hafði verið svo hlýðinn, sig ekki
úr sporunum. Og Jiegar Pineapple
leit betur á hann tók hann eftir þvi
sjer til skelfingar, að Sturrey var að
horfa á eitthvað bak við Pineapple.
Og áður en mr. Pineapple gafst tími
til að líta við, fann hann að lög-
regluþjónn hafði gripið báðum hönd-
um um axlirnar á honum.
Rjettarsalurinn var troðfullur.
Þetta var merkilegasta málið, sem
fyrir hafði komið i mörg ár. Að
þessi hægi, frómi, guðhræddi og
kurteisi maður, hann Pineapple,
skyldi vera fyrir rjetti fyrir ofbeld-
isverk. Það var meira en bæjarbú-
ar gátu skilið.
Pete Sturrey var í salnum og virt-
ist fara lijá sjer og kunna því illa
hve mikla athygli þetta mál hafði
vakið.
Presturinn var mættur sein vitni
og sat nú og var alltaf að líta á
klukkuna, óþolinmóður á biðinni.
Hann átti annríkt, sagði liann.
Og þárna sat auðvitað Bessie, grát-
andi og rugluð — og fallegri en
nokkru sinni áður, fanst mr. Pine-
apple.
Ákærandinn var stór maður og
fruntalegur og lijet Masters og radd-
glymjandi hans og dólgsleg fram-
koma var alræmd um allan bæinn,
svo að Pineapple fjekk samúð flestra
fyrir að eiga liann að sækjanda. Það
var eiginlega ekki fyr en verjandi
Pineapple fór að spyrja hann, að
litli skóarinn vakti furðu áheyr-
endanna.
„Þjer hafið nú heyrt vitnisburð
sóknarprestsins um yður, mr. Pine-
apple. Þjer hafið rekið verslun yð-
ar í nær þrjátiu ár, er ekki svo?“
„í tuttugu og sjö ár“, leiðrjetti
Pineapple.
„Og þó að veltan hafi ekki verið
mikil hjá yður hafið þjer aldrei
skuldað nokkrum manni eyris
virði?“
„Jú, einu sinni fyrir gasið i eina
viku“, sagði mr. Pineapple afsak-
andi, „en það var vegna þess að
konan mín hafði lagt reikninginn á
vitlausan stað, og J)að stóð dálitið
á að fá nýjan.
„Eigið þjer nókkurl skotvopn?“
„Nei, ekki nema bomerang, sem
liann mágur minn kom með einu
sinni“.
Verjandinn tók fram í: „En hvern-
ig stóð J)á á þvi, að mr. Sturrey
ljet yður orðalaust taka af sjer
vasabókina?“
„Jeg ljet sem jeg hefði skamm-
byssu“.
„Jæja, þjer ljetuð sem J)jer hefð-
uð skammbyssu. En hvað var'það?"
„Þvottaklemma“.
„Það heyrðist hlátur i salnum og
allir hlóu með nema Mr. Masters og
mr. Sturrey.
„Nú höfum við þá fengið að vita“,
sagði verjandi mr. Pineapples og
gaut hornauga til mr. Masters, „að
þjer fóruð til þessarar orustu gegn
mr. Sturrey með þvottaklemmu að
vopni. Ætluðuð þjer að vinna mr.
Sturrey mein?“
„Nei, Jiað var nú eitthvað annað“.
„Að ræna hann?“
„Eiginlega ekki“.
„Hvað meinið lijer með „eiginlega
ekki“?“
„Sturrey kemur oft á heimili mitt.
Jeg ætlaði mjer að fá honum vasa-
bókina daginn eftir“.
„Nú, svo að Jietta voru J)á glettur".
„Nei, J)að voru ekki glettur".
svaraði mr. Pineapple.
„Hvpr var J)á tilgangur yðar með
því, að ógna mr. Sturrey með þvotta-
klemmu og taka af honuin vasa-
bókina?“
Og nú var það sem mr. Pineapple
laug i fyrsta sinn á æfinni. Hann
rendi augunum til hnípinnar kon-
unnar sinnar, svo sneri hann sjer
að dómaranum, beit á jaxlinn og
rjetti úr sjer.
„Jeg tók vasabókina hans“, sagði
hann, „af því að jeg hjelt að J)að
væri brjef í henni frá konunni
minni".
Það var ekki hægt að hugsa sjer
Jietta átakanlegra. Um augnablik var
grafhljótt i salnum, en verjandi mr.
Pineapple kinkaði kolli til hans.
„Það var ekki af því að jeg hjeldi
að J)að stæði neitt óviðurkvæmilegt
í brjefinu“, hjelt hann áfram. „En
i höndum S\Von,a manns“ — hann
benti á mr. Sturrey — „var aldrei
gott að vita, til hvers hægt væri að
nota saklaust brjef, og J)essvegna
hugkvæmdist mjer að nota J)etta
eina ráð til þess að ná því aftur“.
En þetta var meira, en frú Pine-
apple gat hlustað á þegjandi. Þetta
var mesta augnablikið í æfi hennar.
I eina mínútu var hún eins og Mar-
lene Dietrich eða Greta Garbo, J)eg-
ar ástríður þeirra eru sem mestar.
„Ó, elskan mín!“ hrópaði hún og
spratt upp úr sæti sínu. „Ó, Alf!
Hann gerði þetta mín vegna. Það
var dáðríkt og göfugt verk!“ Og svo
fór hún að skæla.
Eftir að Masters hafði gert ákaia
en árangurlausa tilraun til að sanna,
að þetta væri aðeins skálkaskjól
fyrir ofbeldisverk verslu tegundar,
var málinu vísað frá.
Og J)annig atvikaðist J)að, að mr.
Pineapple náði því, sem hann hafði
sett sjer, þó að áform hans hefði
dregið meiri dilk á eftir sjer en
hann hafði dreymt um í fyrstu. Mr.
Pete Sturrey sást aldrei framar í
stofunni bak við búðina og l)að varð
svo algengt, ag götustrákarnir hróp-
uðu „Þvottaklemma“ á eftir honum,
að hann flutti úr bænum fyrir fult
og alt.
En daginn sem þau kornu heim
úr rjettinum sagði mr. Pineapple
aðra lygi sína og vonandi þá síðustu.
„Gerðirðu alt J)etta?“ spurði Bessie
hann, um leið og hún mintist efnis-
ins í skáldsögunum sínum, „til J)ess
að hefna sóma míns? Ógna honum
og ræna hann og fara í fangelsi
alt mín vegna?“
„Vist gerði jeg það", sagði mr.
Pineapple og um leið hallaði hann
höfðinu aftur og bjó sig undir að
meðtaka þau laun, sem sannri kvik-
myndalietjú hæfa.
í ágúst 1927 sökk fiskiskúta Col-
umbia frá Glouchester með 20
inanna áhöfn og fórus't allir. Nýárs-
dag var togarinn Ventosta á veiðum
og þyngdist varpan tifinnanlega alt
i einu og rjett á eftir kom skipið
upp í sjávarborðið. Var það J)ar á
rjettum kili í nokkrar mínútur en J)á
slitnaði annar vörpustrengurinn og
slcipið sökk aftur.
STALIN ALBLÓÐUGI
er enn ekki búinn að „hreinsa til" i
liði sínu, þó að 18 háttsettir fyrver-
andi embættismenn lians hafi ný-
lega verið dæmdir til dauða og þrir
i margra ára fangelsi. Nú hafa ver-
ið boðuð ný málaferli m. a. gegn
nær tuttugu hershöfðingjum, sem
Jagoda fyrrum formaður leynilög-
reglunnar rússnesku hefir ljóstað
upp um, og ýmsum sendiherrum
Rússlands, þar á meðal sendiherr-
unurn, sem nýlega voru kvaddir
heim frá Osló og Kaupinannahöfn.
Hjer er Stalin afmyndaður þar sem
hann er á gangi á Rauðatorgi i
Moskva.
JAPANSKT SVERÐ TIL HTLERS
OG MUSSOLINI.
Ungmennafjelög japanskra þjóð-
ernissinna hafa gefið Hitlcr og
Mussolini sitt sverðið hvorum, til
minningar um þriveldasamninginn
niilli Japan, Þýskalands og ítaliu.
Hjer sjesl sverðasmiðurinn með
sverðið, sem Hitler var ætlað.
Grikkinn Kalkas dó úr hlátri.
Því hafði verið spáð fyrir honuni
að hann ætti að deyja og þegar sá
dagur rann upp var hann heill
heilsu og hló J)á svo mikið að glap-
skygni spámannsins að hann dó.
Til er mál, sem hefir veriö á
döfinni síðan árið 999 og er ekki
útkljáð enn. Það ár dó jarðeigandi
nokkur, sem hafði spáð þvi að heim-
urinn mundi farast árið 1000, og
reis upp ágreiningur milli tveggja
sveitafjelaga um jarðeign, sem hann
ljet eftir sig. Standa málaferlin enn
yfir milli sveitafjelaganna Ravella
og Lettera í ftalíu.