Fálkinn - 02.07.1938, Síða 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið saman!
1. ..
2. . .
3. ..
4. . .
5. . .
6. ..
7. ..
8. ..
9. ..
10. ..
11. . .
12. ..
13. ..
14. .
15. ..
16. .
;i—a—a-
daS—el —
ham—liai
ib—abr
el—erfð
—hugs—i—i—
ag—
—i s—i—k i n g—1 i—1
—o—o—or—orn—ra-
—u—u n—u r—va 1 d—v o i
að—
—fje
íc
-m
so
—ga—garð—
in—in
c—nan
g—tosc
n.
1. Frægur hljómsveitarstjóri.
2. Hugrenning
3. Fljót í S.-Ameríku.
4. Sonur (írska).
5. Goðabústaður.
G. Eyðimörk.
7. Gamall ættfaðir.
8. Bær í Italíu.
9. -------ar, mannsnafn.
10. Kvenheiti.
11. Arfur.
12. Mannsnafn.
13. Jakobsniðjar.
14. Harmaljóð.
1G. Borg í Kína.
Samstöfurnar eru alls 4G og á að
búa til úr þeim 16 orð er svari tii
skýringarorðanna. Fremstu stafirnh'
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Wöfn tveggja heimsfrœgra hugvits-
manna.
Strikið yíir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú — og öfugt.
LUISE RAINER
hin austurríska leikkona liefir nú í
annað skiftið fengið heiðursverð-
laun Kvikmynda-akademisins fyrir
bestan leik á siðasta ári í amerik-
anskri mynd. Það var fyrir leik
hennar í kvikmyndinni „Góð jörð“
eftir sögu Pearl Buck.
Stór-rannsóknardómarinn Peter
Arbuez, sem hafði látið brenna
40.000 manns á báli, var tekinn i
dýrlingatölu af páfanum árið 1860.
SKOTHELDUR TURN.
1 Berlín hefir þessi turn nýlega
verið reistur og á hann að vera ó-
hultur fyrir sprengingum frá fiugvjel-
um. Lögunin er þannig, að gert er
ráð fyrir að turninn hrindi sprengj-
unum frá sjer, auk þess sem erfitl
er að hitta hann.
í. þorpinu Vertrud, milli San Sal-
vador og Guatemala er lind, sem
rauður vökvi sprettur upp úr. Og
þessi vökvi storknar eins og blóð.
Hann beið um stund við dyrnar á her-
berginu hennar og hlustaði. Hann var vand-
ræðalegur eins og barn. Alt í einu hætli
hún að syngja. Svo hyrjaði hún á ný og
söng hærra rómi en áður.
Hann heyrði kirkjuklukkuna slá. Hann
var mínútumaður — og skildi hvernig i
öllu lá. Hún hjóst við honum á þessu augna-
bliki, en ekki fyr. Hún var að biða eftir
honum. Hún söng vegna hans. Þessi nýji
skilningur gladdi hann svo mikið að hann
gat hlegið að því livað liann liafði verið
vandræðalegur og tortrygginn nokkrum
augnablikum óður. —
Hann sneri lýklinum í skránni, og gekk
inn. Söngurinn þagnaði um leið og hann
opnaði dyrnar, röddin stamaði og endaði í
ljeltum, vandræðalegum lilátri, sem ljet ein-
kennilega í eyrum hans.
Tvær kistur voru í herberginu. Önnur var
opin og hálftóm. Það var fult af fötum alt
i kringum hana og lagði af þeim sterkan
ilm.
Hún bar upp að ljósinu blómskreyttan
upphlut, en þegar Jost kom að ljet hún
liann detta niður á gólfið. —
„Sjáðu,“sagði hún og benti út i herbergið.
„Lueinda I Rosamunda! Coelestin!“ Svo
þagnaði hún og horfði alvarlega á hann.
Hann gekk lil hennar og tók utan um
hana.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hann rólega.
„Jeg var i þessum fölum, meðan jeg var
leikkona," sagði hún. „Stjórnandinn var
hjerna rjett núna. Hann liefir mist einn
söngvarann, einmitt konuna, sem söng
gömlu hlutverkin mín. Ilann spurði mig,
hvort jeg vildi koma í skarðið fyrir liana.“
Andlit hennar sagði ekki neitt. Jost liorfði
á hendur hennar. „Viltu þá fara?“ spurði
hann og stilti sig fullkomlega. „Jeg veit
ekki ennþá, hvort jeg get það“, svaraði hún.
„Jeg var mjög lasin þegar jeg skyldi við
fjelagið. Jeg var að missa röddina.“
Jost hrökk aftur á bak og stakk höndun-
um í vasana. „En ef þú getur, ætlarðu þá
að fara?“ sagði hann.
Þar sem hún svaraði ekki, beið liann
svolítið og sagði því næst: „Langar þig að
yfirgefa mig?“
Hún stóð grafkyr og var niðurlút. Eftir
nokkra þögn sagði hún: „Jeg held það væri
best.“
„Hversvegna ?“
„Af því við getum ekki haldið áfram.“
„Hversvegna?“ spurði hann aftur óbreytt-
um rómi. —
„Af því að við getum ekki haldið áfram,“
endurtók hún.
„Hversvegna?“ spurði hann í þriðja sinn.
„Við hefðum ekki átt að fara þangað
i gærkvöldi.“
Hún vjek nokkuð frá honurn. Hann fylgdi
eftir, tók höfuð hennar milli lianda sjer
og horfði framan í liana. Hún hafði grátið.
„Jeg skal aldrei yfirgefa þig,“ sagði hann
ákveðinn. „Aldrei.“
Hún tók utan um hann, faldi andlit sitt
við frakkans hans, þrýsti því að silkiliáls-
klútnum lians og beit í hann.
Hann laut niður og lalaði ástarorðum
ofan í úfið hárið á henni. Og orð hans virt-
ust grípa hana með hrifningu.
YFIRHERSHÖFÐINGI Brandenborgar-
herdeildarinnar var gamall sveitarfor-
ingi frá Sjö ára stríðinu. Aldurinn og marg-
ar herferðir í þjónustu landsins höfðu herl
hann. Hann hafði byrjað hermensknna
í landvarnarliðinu og ennþá var hann ekki
orðinn of gamall til þess að gleyma sam-
kvæmislífinu í borgunum. —
Noklcrir af helstu liðsforingjunum höfðu
gefið honum í skvn að samdráttur væri
milli Jost og Lili. Hann ákvað að senda
eftir hinum unga yfirforingja, og benda
honum á í fullri einlægni undir fjögur augu
hve hegðun hans hefði verið ósæmileg að
koma á óperuna með þessa konu í fvlgd
með sjer.
Yfirhershöfðinginn var að gera út sendi-
boða til Jost, þegar hann mælti sjálfur í
dyrunum, beiddist álieyrnar og fjekk hana
hjá yfirhersliöfðingjanum.
Hann lagði fyrir liann beiðni um að mega
kvænast fyrverandi söngkonu Lili Scliall-
weis.
A PÁSKUNUM ók Jost með Lili í ljetti-
vagni upp í sveit. Það var indæll, sól-
hlýr aprílmorgun. Lævirkjarnir svifu yfir
höfðum þeirra og stararnir kvökuðu. Með-
fram veginum gægðust öðru hvoru smáþorp.
Lili liafði smávönd af fjólum á brjóstinu.
Jost sagði lienni ekkert um ákvörðunar-
staðinn, en það leið ekki á löngu þangað
til hana fór að gruna að Jost hefði einhvern
tilgang með ferðinni. Hann var í g'óðu, en
ákveðnu skapi og svipur hans var fullur
ljúfrar eftirvæntingar.
Þvi meir sem þau fjarlægðust borgina,
því verri var vegurinn. En Jost varð æ glað-
ari og hló hjartanlega.
Öðru hvoru fjekk liann Lili taumana, svo
að hann gæti með barnslegum fögnuði bent
með keyrinu á eitthvað er fyrir augun bar:
kirkjuturn, fallega hæð eða þá storkhreið-
ur á þaki gamals bóndabæjar. Loks veifaði
hann i áttina til stórhýsis eins, er gægðist
fram milli aldinna álmviða. Hann grei]i
taumana og stöðvaði hestinn.
Lili sagði ekki neitt. Hún fann að honum
lá eitthvað á hjarta. — „Bernsku heimkynni
mitt,“ sagði liann og benti á húsið. Eftir
stutta þögn bætti hann við: „Þetta er nú