Fálkinn - 08.10.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L Ií I N N
WYNDHAM MARTYN: 13
Manndrápseyjan.
síðan hann var barn, „Þeir halda að jeg
liafi gert það.“
Ungi Barkett krepti hnefana og leit reiði-
lega kringum sig. „Hver heldur það?“ I
sama bili og' liann sagði það, kom ungi
Jaster inn með móður sinni. Hún æ])ti upp
á nýjan leik er hún kom auga á líkbör-
urnar.
„Það er best að jeg segi ykkur það sem
jeg veil,“ sagði Ahtee, en jeg krefst þess,
að allir láti vera að taka afstöðu til máls-
ins. Við verðum að fá þetta mál í hendur
yfirvöldunum, sem koma hingað síðar í
dag.“ Hann leit á unga piltinn, sem var að
reyna að inigga grátandi móður sína. „Þjer
og móðir yðar hafa innilegustu samhygð
mína. Jeg held að þjer ættuð að fara með
henni upp í herbergið hennar. Þjer getið
ekkert gert hjer. Nei, nei!“ hrópaði bann
ákaft, „látið þjer hana ekki líta á hann.
Það er ekki fyrir konur að sjá þá sjón.“
„Jeg kem undir eins ofan aftur, gerið svo
vel að byrja ekki fyr en jeg kem,“ sagði
ungi Jaster. „Jeg á heimtingu á að hlusta
á alt.“
Frú Hydon Cleeve sat í stærsta og bæsta
stólnum eins og hún var vön. Hún hafði
neyðst til að nota skemri tíma til að snur-
fusa sig en hún var vön, því að hún ætlaði
sjer ekki að missa af neinu.
„Djöfullinn!“ brópaði Barkett reiður.
„IJvaða erkiþvættingur er þetta? Jeg verð
að ná til málaflutningsmanna minna og ía
skaðabætur fyrir þessa smánarlegu með-
ferð.“
„Hvaða smánarlegu meðferð?" spurði
Alitee kuldalega.
„Jeg hefi raunverulega verið tekinn fast-
ur,“ sagði hann og gaut hornauga til mann-
anna, sem stóðu á báðar liliðar honum.
Ungi Jaster kom ofan stigann. IJann,
sem hafði verið strákur fyrir nokkrum
klukkutímum, var nú eins og reyndur mað-
ur, svipur bans var eins og föðurins þegar
liann var sem grimmilegastur.
„Barkelt,“ byrjaði Abtee, „hefir reynt að
selja mjer olíublutabrjef. Af þvi að bann
var gestur minn, veitti jeg honum áheyrn,
já, jeg var mei/ra að segja að hugsa um að
kaupa af honum. En jeg hafði ekki vit á
olíu og vildi þvi ráðfæra mig við mr. Jaster.
Hann sagði mjer að fyrirtæki Barketts
væri breinasta glæfrafyrirtæki!“
„Hann laug því!“ sagði Barkett heiftugur.
„Glæfrafyrirtæki,“ hjelt Ahtee áfram.
„Það er lygi!“ sagði ungi Barkett.
Ungi Jasler ætlaði að ráðast á hann en
Dayne hjelt honum aftur og hvíslaði: „Enga
vitleysu. Þjer gelið ekki hjálpað yður og
móður yðar með þessu móti.“
„Glæfrafyrirtæki,“ endurtók Ahtee, „sem
stjórnin mun ætla að láta rannsaka. Jeg
fjelck lika að vita, að Barkett er öreigi, og
á hvorki vini nje lánstraust.“
„Jeg hefi vitað þetta,“ kveinaði í frú
Barkett, „jeg befi svo oft sagt, að þetta
mundi fara svona.“
„Þegi þú, i guðanna bænum,“ brópaði
maðurinn liennar, „langar þig til að koma
mjer í rafmagnsstólinn?“
„Klukkan hálf ellefu í dag tilkynti jeg
mr. Barkett, að mjer kæmi ekki til hugar
að kaupa hlutabrjef af bonum, en óskaði
þess þvert á móti að bann færi tafarlausi
af heimili mínu.“ Abtee bneigði sig með
samúðarkend fyrir frú Barkett. „Það tók
mig sárt vegna fjölskyldu bans en livað átti
jeg að gera?“
„Þjer gerið }rður ldæilegan," sagði Bar-
kett, „eins og þjer vitið ekki eins og liver
annar, að bvert einasta stórt fyrirtæki lít-
ur grunsamlega út, ef máður lítur á það
frá ákveðnum sjónarhól. Með peningum
yðar hefðum við getað borgað lánardrotn-
unum og komist á rjettan kjöl. Þjer fáið
ekki jafngott tækifæri i bráðina.“
„Þegar Barkett heyrði, að jeg ætlaði ekki
að leggja peninga í fvrirtækið, varð hann
hamstola af reiði.“
„Já, það varð jeg,“ tók Barkelt fram i.
„Hvað vornð þjer að segja?“ sjjnrði mr.
Ahtee.
„Jeg sagði, að Elliot Jaster skyldi fá mak-
lega refsingu, og það meinaði jeg. Það liefði
ekki orðið í fvrsta skifti sem jeg snopp-
nngaði hann.“
„Djöfuls hrottinn." sagði nngi Jaster.
„Jeg fór út til að gá að honum en fann
hann ekki. Þegar jeg kom aftur komu þess-
ir tveir menn aðvífandi, sem eru brennandi
af áhuga að uá í glæpamenn, aðeins til að
fá verðlaun fyrir það.“
„Þjer voruð blóðugur á höndunum,“ sagði
brytinn, „við höfum vitni að þvi. Hann stóð
við bílskúrinn og var að reyna að þvo af
sjer blettina, og jeg fór til hans og spurði
iivort bann befði meitt sig.“
„Og liverju svaraði hann?“ spurði frú
Ilydon Cleeve.
„IJann sagðist ekki hafa meitt sig, en að
jeg mundi kanske meiða mig, ef jeg ljeti
hann ekki i friði. Það var ekki sjerlega
kurteislega svarað — að rpinum dómi.“
„Hverju svarið þjer til þess?“ spurði
Ahtee.
„Jeg er búiniT að segja, að jeg fann ekki
Jaster. Þeir sögðu að liann væri út á klett-
unum, sem vita að sjónum, og svo hljóp
jeg þangað. En það var ógreiðfært þar, svo
að jeg datt og reif mig á hendinni.“ Hann
sýndi á sjer bólginn úlfliðinn og' blóðbletti
á. „Jeg var að þvo mjer undir krananum
við bílskúrinn, þegar þjónninn kom og
spurði hvort jeg liefði skorið mig, en jeg
var ergilegur og sagði honum að fara fjand-
ans til. Þetta var ekki nema skeina.“
Ahtee leit á dökku blettina á flúnelsföt-
um Barketts.
„Það var að minsta kosti nóg til að
merkja yður,“ sagði hanri. „Þjer hafið víst
gleymt því, að jeg var ekki sá eini sem
lieyrði yður bölva og hafa i liótunum."
Hann sneri sjer að Bropliy, þeim næst
æðsla í þjónahópnum, .sem stóð bak við.
„Þjer heyrðuð eitthvað, var ekki svo?“
„Mr. Barkett spurði mig hvort jeg hefði
sjeð mr. Jaster. Hann var æstur og krepti
imefana. Elliot Jaster skyldi ekki ljúga á
hann framar, sagði hann. Það var þess-
vegna, sem jeg fór til yðar, herra, og sagði
að jeg hjeldi hyggilegast að aðvara mr.
Jaster.“
„Þjer hjelduð þá að Jaster væri í hættu?“
sagði frú Cleeve.
„Já, frú. Hann hagaði sjer eins og vit-
laus maður, og þessvegna varð jeg ekkert
liissa þegar jeg heyrði um morðið.“
Barkett skellibló. En þegar hann leit í
kringum sig dó brosið á vörum hans. Það
var anðsjeð að allir, nema sonur lians,
trúðu því að liann hefði drepið Jaster.
Mikið fífl hafði bann verið, að láta skapið
hlaupa með sig i gönur.
„Þetta er mesla fásinna,“ sagði bann í
lægri róm, „það er algerlega ólevfilegt að
laka mig fastan.“
„Nei,“ sagði Abtee. „Steevens, garðyrkju-
stjórinn minn, ef þjónn bjá sýslumannin-
um.“ Barkett leit á merkið, sem hann bafði
á bandleggnum. „Þetta er löglegt í alla
staði. Við vitum, að þjer hótuðuð því að
drepa Jaster. Við vitum að þjer þrifuð
digran staf, eða rjettara sagt lmyðju með
yður úr anddyrinu, og við vitum að höfuðið
á Jaster befir verið molað með henni. Við
vitum, að þjer reynduð að þvo af yður
blóð. Við vitum, að dómur Jasters um við-
skiftahætti yðar leiddi af sjer gjaldþrot
yðar og rnáske fangelsi. Svo að tilgangur-
inn er auðsær.“
Barkett var nú ekki bávær og þverúðug-
ur lengur. Óljósar líkur höfðu stundum
kostað menn lífið. Kanske hafði hann sagt
of mikið. Hann varð að fá sjer þann besta
verjanda, sem hægt væri að fá fyrir pen-
inga. Hann hnyklaði brúnirnar þegar hann
liugsaði til fjárhagsástæðna sinna. Frægir
málaflutningsmenn heimtuðu of fjár. Hann
gat sjeð á unga Jaster að liann var fast-
ráðinn í því að fórna öllu til þess að koma
morðingja föður síns í rafmagnsstólinn.
Kanske notuðu þeir ekki einu sinni raf-
magnsstól í Maine, kanske notuðu þeir
gálga og snöru um hálsinn. Barkett sauj)
hveljur. Hann var ekki viss í sinni sök
lengur. Það var skörp rödd frú Hydon
Cleeve, sem vakti hann af hugsunum lians
aftur.
„Það verður enginn hissa á þessu,“ sagði
hún. „George Barketl hefir altaf verið flá-
ráður vinur. Ef jeg hefði nokkurntíma stað-
ið augliti til auglitis við morðingja þá geri
jeg það núna.“
George Barkett leit æðisgengnum aug-
um á hana. Hann hafði altaf hatað bana
og dremiláta framkomu hennar. Ef ekki
Iiefði verið lienni að kenna liefði hann nú
verið giftur Betty, í slað þessarar beina-
grindar, sem nú lá kjökrandi þarna á stóln-
um. Hún var alveg eins og gamall gammur
þarna sem hún sat og rifjaði upp sögur frá
þeim árum, sem hún hafði völd og áhrif
sjálf.
„Jeg gæti snúið yður úr hálsliðnum.“
sagði hann.
„Þarna heyrið þið, — brópaði kerla, „nú
ætlar liann að drepa mig líka.“
„Þú verður að reyna að stilla þig, pabbi,“
sagði sonur hans. Ungi Barketl sá, að and-
inn var á móti föður hans. Hann hafði lengi
vilað að liann hataði EIiol Jaster. Sjálfur
bafði hann oft fengið að kenna á hver fauti
bann var. Faðir lians gat líka verið grimm-
ur. Hafði hann ekki oft sjeð blæða úr kjaft-
vikunum á hestunum hans þegar honum
bafði sinnast við þá? Það var ekki óhugs-
andi að liann væri sekur. Á næsta augna-
bliki skammaðist bann sín fyrir að hafa
látið sjer detta þetta í hug, gekk til móður
sinnar og lagði böndina á öxlina á henni.