Fálkinn - 08.10.1938, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Setjiðþið saman!
1. Smíðatól.
2. Kvenheiti.
3. ---ÓI, farartæki.
4. tsl. ey.
5. Innstæða.
6. Opnari.
7. Á fætinum.
8. ---íel, spámaður.
9. Bær í Frakklandi.
10. Á Breiðafirði.
11. Auglýsing (útl.).
12. Kvenheiti.
13. ---ár, útflúr.
Samstöfurnar eru alls 30 og á að
búa til úr þeim 13 orð er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Nöfn þriggja eyja á Breiðafirði
a—a—agn—ar—e—ek—es— es — es—
ev—ey—ey—fje—gríms—ham—hj —
—hrapps—ill—inn—klam—láns—lyx
—p—pi r—r e— r e ið — s t ó r —t á—u m —
ypr.
Strikið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a-sem á,
o sem ó, u sem ú, — og öfugt.
ÚTISKÓLI í ST. JAMES PARK.
Útiskólar eru mjög tiðkaðir í Eng-
landi. En þegar sólskinið verður of
heilt nota nemendurnir liöfuðföt úr
pappír, eins og sýnd eru hjer á
myndinni. Hún er úr útiskóla í St.
James Park i London.
KAMPAVÍNS-FRÍMERKIÐ.
1 tilefni af því, aO 300 ár eru liðin
siðan Don Perpignan, sá sem fyrstur
varð til að brugga kampavín, fædd-
ist, hefir franska póststjórnin gefið
út frímerki með mynd af stúlku frá
Champagne með glas i hendi.
Lögreglan fór með George Barkett. Hún
hafði, líka með s.jer hnyðjuna og á henni
var hlóð og hár, sem átti að rannsaka og
bera saman við blóð og hár hins látna.
Líkið var sent í sama bát. Siðar um daginn
fóru þau frú Barkett og sonur hennar. Það
var auðskilið, að lögreglumennirnir hjeldu
að Barkett væri sekttr. Alt henti til þess.
Maðurinn hafði flúið undan ridvkurunum,
liann rambaði á barmi gjaldþrotsins, en
hefði bjargast ef hann hefði fengið hjálp
lijá Ahtee. Hann var sjeður maður og alt
J)enti á, að það mundi (alcast. En svo kom
óvinurinn, sem liafði svo lengi verið upp á
kant við liann, og spilti öllu. Barlíett Jjauð
ekki af sjer góðan þokka lieldur. Hann var
frekur og hortugur i stað þess að vera ró-
legur og opinskár. Hann virtist halda að
hann gæti Iioðið lögreglunni i Maine hyrg-
inn, af því að hann hafði einu sinni verið
í lteldri manna röð i New York.
Það leyndi sjer ekki að lögreglumönn-
unum fanst til um hús og eign mr. Ahtee.
línginn þeirra liafði komið í eyjuna áður,
en þeir höfðu lievrt, að sjervitur auðkýf-
ingur Iiefði bygt þar hús; einhver liálfvit-
laus ráfa, sem leitaði einverunnar, var sagt.
Lögreglan gat nú hrakið allar misjafnar
gróusögur. Frattoneyjan, sem hún enn var
kölluð þarna i nágrenninu og á landabrjef-
unum, var staður sem liver maður gat verið
upp með sjer af, og eigandanum stóð næst
að ákveða sjálfur, hvorl hann notaði smiði
frá Boston eða ekki. Lögreglunni var sýnl
alt: vermihúsin, golfbrautin, tennisvellirnir
og polobrautin.
„Það var leitt, mr. AJitee,“ sagði æðsli
lögreglumaðurinn, „að vera yðar hjer á
eyjunni skyldi byrja með morði.“
„Það er máske mögulegt, að Barkett sje
saklaus?“
„Ómögulegt,“ var svarið, „jeg liefi talað
við frú Jaster og liún segir að maðurinn
hennar hafði altaf verið hræddur við ofs-
ann í Barkett. Hann notar vitanlega þá að-
ferð að bera fyrir sig snögglegt brjálæði
til að revna að sleppa. Ef maður getur boð-
ið peninga er altaf liægt að fá leigða mála-
flutningsmenn. En fyrir fátækan mann eins
og mig mundi þetta þýða æfilangt fangelsi.“
„Æfilangt fangelsi!“ át mr. Ahtee eftir
og liinn taldi víst að sjer liefði skjátlast er
honurn fanst röddin lýsa vonbrigðum. „Er
þá elvki dauðahegning í lögum hjer í fvlk-
inu ?“
Maðurinn liristi höfuðið. Nei, sir. Hún
var hjer áður en svo afnámum við liana;
síðan reyndum við að lögleiða liana aftur,
en nú er hún afnumin fyrir fult og alt.“
„Það var rjett,“ sagði Alilee, „jeg er sjálf-
ur á móti líflátshegningu."
XI. kapítuli.
Það var eftir miðdegisverðinn, sem liafði
verið snæddur í kyrþey að mr. Ahtee sneri
sjer til gestanna, sem nú hafði fækkað
um sex.
„Það sem komið hefir fyrir í dag, hefir
liaft afar djúp áhrif á mig. Það virðist svo,
sem lögreglan álíti Barkett veslinginn sekan.
Að nokkru leyli er það huggun, því að jeg
skil, að jeg hafði engan rjett til að ákæra
hann. Enginn Iiefir sjeð hann fremja morð-
ið. Það er ekki alveg ómögulegt, að hann
sje saklaus.“
„En hver hefir þá drepið manninn?“
sagði frú Hydon Cleeve. „Vill nokkur bera
það á mig? Allir vita, að mjer var bölvan-
lega við hann.“
„Góða langamma, farðu ekki með svona
vitleysu‘,“ sagði Phyllis.
„Einu sinni var jeg gestur á aðalsetri í
Englandi,“ sagði gamla konan, „og þá var
Athelhamplon lávarður myrtur þar, það var
bjeaður gamli naggurinn, sem kendi mjer
piquet. Það var þjónninn hans sem drap
hann, og eins og þjer kanske munið, mr.
Ahtee, þá leið talsverður timi þangað lil
grunurinn fjell á hann. Jeg var sú síðasta,
sem hafði spilað piquet við lávarðinn,
kvöldið áður en liann var drepinn. Þjónn-
inn drap hann af því að hann var svo sár-
leiður á málrómnum lians. Getið þið lmgs-
að ykkur það vanþakklæti, að skera vel-
gerðamann sinn á háls! Og það var meira
að segja fallegur háls,“ gamla konan hjelt
áfram að rifja upp hálfrar aldar gamlar
minningar, „og mörg falleg lygi kom upj)
úr þeim hálsi. Ef afbrýðissamur eiginmað-
ur hefði gert svona, skyldi jeg liafa þagað
við því, en að þjónninn skyldi gera það,
bara af því að hann kunni elcki við mál-
rómiiin? Þessir þjónar eru altaf sjálfum
sjer líkir. Stundum sýnist mjer á henni
Tilly, að hana sárlangi að taka fyrir kverk-
ar mjer. Jafn mikið og jeg hefi þó gert
fyrir hana.“
„Herra minn trúr! Getið þjer ekki stilt
yður um að tala meira um morð núna í
kvöld?“ sagði Hugh Elmore.
„Einhverntíma eigum við öll að deyja,
og því skyldi maður ekki mega minnast á
það?“
„Jeg er Hugh sammála“, sagði mr. Ahtee,
„nú skulum við ekki tala meira um þetta
efni. Erissa, settu danslög á grammófón-
inn“
Frú Hyde Cleeve sá sjer lil ánægju, að
Hugli Elmore bauð undir eins Phyllis i
dans. Hann var tvímælalaust besti dansar-
inn.
„Móðir hennar hlýtur að hafa verið mjög
fögur kona,“ sagði Ahtee er hann stóð og
borfði á hana. „Afsakið að jeg spyr, en var
hún jafn glöð og fjörug og Phyllis?“
„Já, móðir liennar var mjög frið og áður
en liún giftist var hún eins og dóttir hennar.
En lijónabandið var ófarsælt.“ Frú Hydon
Cleeve varð þungbrýn. Hún gat ekki gleyml
þvi sem Betly hafði sagt henni er hún lá
fyrir dauðanum eftir bifreiðaslysið i Long
Island. Bettv hafði ámælt henni fyrir að
stía henni frá BusSel Periton. Hún hafði
viðurkent að hann hefði lifað illa og mnndi
hafa gert hana ófarsæla. „En hann hefði
gert mig sæla um leið‘ hafði hin deyjandi
kona sagt, ,og‘ það hefir Diek aldrei gert‘.
„Jeg held,“ sagði mr. Ahtee með sinum
einræna róm, „að við eldra fólkið gefum
börnum okkar oft slæm ráð þegar um hjú-
skapinn er að ræða. I hjónabandinu á að