Fálkinn


Fálkinn - 10.12.1938, Blaðsíða 8

Fálkinn - 10.12.1938, Blaðsíða 8
8 F Á L K I N N VOND P ILKEli var bókari á skrif- stofu í London. Hann hafði haft sömu stöðuna í mörg ár, en aldrei hafði honum hvarflað það í hug, að hann gæti mist þessa stöðu fyr en nú, og gæti átt á hættu að geta ekki staðið í skil- um með afborganirnar af húsinu sínu, húsgögnunum og bifreið- inni. Einn morguninn sagði hann viðl konuna sína: „Jeg er liræddur um, að mjer verði sagt upp í dag!“ Konan sá það á angistarsvipn- um á manninum, að hann var ekki að gera að gamni sínu. Hana fór undir eins að gruna margt. „Hvað liefir þú þá til saka unnið?“sagði hún. „Hvað áttu við livað jeg liefi gert ilt af mjer?“ „Já,“ sagði liún, „þú hlýtur að hafa einhverja ástæðu til að halda, að þjer verði sagt upp ef þjer er alvara að halda það.“ „Nei, jeg liefi enga ástæðu til þess. Þetta er bara hugboð grunur. — — — Jeg get ekki skýrt það. Það kom yfir mig alt í einu .... Nei, þú skalt ekki ldæja að því! Þú hlærð ekki þeg- ar jeg kem heim í kvöld. Jeg veit það — og jeg óska þess af hjarta að jeg gerði það ekki.“ En livort sem hann nú vissi það eða ekki, þá var það samt óhrekjanleg staðrevnd, að hús- bóndi lians kom (il hans þennan dag og sagði honum að vei’slun- inni væri mjög óljúft að sjá af mönnum, sem ávalt hefðu gegnt stöðu sinni óaðfinnanlega. En af alveg óvæntum ástæðum — og svo framvegis .... Og í mánaðarlokin var Pilker atvinnulaus. —- Hann hafði verið atvinnulaus í nærri ár þegar hann upplifði alveg óskiljanlegan atburð í ann- að sinn. Hann var skuldugur og í marga mánuði hafði hann ekki getað borgað neinum neitt, bvorki af húsinu nje liúsgögn- unum. Litla bifreiðin var fyrir löngu horfin úr skúrnum. Hann var svo píndur og plágaður, að honum fanst sjálfsmorðstilhugs- unin í sjálfu sjer ekkert ægileg. Einn morguninn gekk hann i þungum þönkum um fáfarið stræti og varð litið á umslag, sem lá i rennunni. Honum datt í hug að einliver hefði mist brjef ið á leið i póstkassann á næsta götuhorni. HORACE J. SIMPSON: SAMVISKA ina og svo grannskoðaði liann bakhliðina og undirskriftina. Fram að þessu hafði Pilker tæplega vitað af, að það var hjarta í honum. En nú var hann ekki i neinum vafa um það. Lögreglnfulltrúinn lant niður að honum En þegar hann tók það upp sá hann að brjefið hafði þegar farið um póstinn og verið opnað. Fyrst sýndist honum umslagið vera tómt eins og lir. D. A. Driggs, sem hrjefið var áritað til, hefði hirt innihaldið og fleygt umslaginu. En við nánari athugun sá Pilker, að umslagið var ekki tómt. Það var samanbrotið hrjef i því. Það kom á daginn að þetta var kvittúð tjekkávisun upp á fimtíu pund, og hljóðaði á nafn D. A. Driggs. Og nú gekk það upp fyrir Pilket, að bankinn, sem ávisunin var til, var ekki nema steinsnar þarna frá, og nú greip freisting- in liann. Gat hann ekki — ef hepnin var með — framvísað á- visuninni i bankanum og náð i þessi fimtíu pund, sem annar maður átti? Hann var viss inn, að enginn hafði sjeð hann taka ávisunina upp af götunni. Og hvergi var mann að sjá þegar liann böggl- aði ávísuninni saman og stakk henni í vestisvasann. En þrátt fyrir freistinguna gat hann hugsað rökrjétt ennþá. Hann var ekki blindur fyrir áhættunni. Þessi ókunni hr. Driggs hafði máske þegar saknað ávísunarinn- ar og tilkynt bankanum missir- inn. Hann var ef til vill fastur skiftavinur þessa banka. Að minsta kosti var það ekki ó- mögulegt, að starfsfólkið í bank- anum þekti þennan mann i sjón og eins undirskrift hans. Það var mikil hót í máli, að ávísunin skyldi vera kvittuð! En eiginlega dró það litið úr áhætt- unni. En svo vísaði Pilker allri hætt- unni á bug. Það var eins og hann fengi alt i einu innblásna skarpskygni, hann vissi að hann gat framvísað ávísuninni og að bankinn mundi innlejrsa hana. Hann rjetti úr sjer og gekk livatur í spori beint í bankann. En eigi var laust við að hend- in skylfi þegar liann lagði ávís- unina á borðið, og honum fanst kverkarnar herpast saman og verða svo þurar. Gjaldkerinn hrosti vingjarn- lega um leið og hann tók við á- visuninni, en öll framkoma hans bar þess vitni, að þar var maður ur sem atliugaði sinn gang og rasaði ekki að neinu. Fyrst at- hugaði hann ítarlega framhlið- Hann gat bæði fundið og lieyrt hve ákaft og óreglulega það barð ist þessa eilífðarlöngu biðstuml við afgreiðsluborðið. Gjaldkerinn sneri ávísuninni við á nýjan leik og skoðáði fram- hliðina aftur. Svo fór hann úr básnum sínum og þrammaði makindalega til annars aðstoðar- manns í hinum enda bankans. Og þeir töluðust lengi við hvisl- andi. Ef Pilker hefði ekki þegar hjer var komið sögunni verið orðinn hálf vitlaus af lrræðslu, muridi hann ekki liafa haft neitt að at- huga við þetta samtal en skoðað ]>að sem sjálfsagt formsatriði. Heilbrigð skynsemi lians hefði þá getað- sagt lionum, að banka- menn greiða ekki fimtíu punda ávísanir án þess að athuga fyrst, hvort útgefandinn á inni fyrir upphæðinni. Eins og nú var ástatt fann hann það betur og betur, að hann mundi verða fárveikur ef hann flýtti sjer ekki hið bráð- asta út úr bankanum. En hann vissi hinsvegar, að lappirnar mundu neita að hlaupa með liann, því að þær voru orðnar svo einkennilega máttlausar. Gjaldkerinn kom aftur í bás- inn sinn. Hann gekk jafn ögrandi liægt og brosti jafn alúðlega og áður. „Hverskonar seðla viljið þjer? spurði hann. „A-a “ stamaði Pilker, „a- hmm-ja. Gjaldkerinn virtist skilja, að hann ætti við mann, sem ekki væri vanur að gegna erindum í banka á hverjum degi. Og það var föðurleg umhyggja i rödd- inni þegar hann stakk upp á. „Átta fimm punda og tiu pundsseðla, lil dæmis?“ „Já, þakka yður fyrir!“ svar- aði Pilker, sem nú varð að taka sig saman til að stilla sig um að reka ekki upp skellihlátur. „Já það er ágættl“ Það lá við að hann slagaði þegar hann fór út úr hankanum — eins og hann væri ölvaður. Og það var liann lika — ölvaður aí sigri hrósandi vissu um, að tími kraftaverkanna er enn ekki liðinn. Þetta hafði tekist! En hann hafði lika vitað fyrirfram að það mundi takast! Mikil flónska að vera svona hræddur, úr þvi að hann vissi það fyrirfram að það mundi takast. En nú, úr því að svona var komið vel ó veg, var ekki vert að stofna sjer í óþarfa hættu. Nú var það næsta að komast á burt úr þessu hættulega nágrenni án þess að eyða tímanum i ufn- þenkingar. t i, »

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.