Fálkinn - 10.03.1939, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Maðurinn í samfestingnuni
gekk beint lil liennar. Hánn
brosti. Og dró rólega, nærri þvi
eins og óafvitándi bnif upp úr
vasa sínum.
Þjer skuluð ekki bræðasl,
náðuga frú, sagði bann glottandi.
Jeg skal ekki svo mikið sem
skerða liár á böfði yðar, — ef
þjer sýnið mjer dálitla tilhliðr-
unarsemi.......
Tilhliðrunarsemi . . . . ?
Frú Brandt fór að hriðskjálfa
og vatt sloppinn fastar að sjer.
.Iá, þjer lievrið víst og skilj-
ið það sem jeg segi. En leyfið
mjer fyrst að kvnna mig, hjelt
maðurinn áfram og laut niður
að borðinu og tók sjer sigarettu
úr öskju frúarinnar, sem stóð á
snyrtiborðinu. Hann þagði með-
an hann kveikti í og bljes svo
löngum strók beint framan i and-
lilið á henni. Já, jeg heiti Leon-
ard Vadja, sagði liann svo, ofur
kærulevsislega, annars sjáið
þjer það bráðlega i öllum blöð-
unum, svo að jeg hefi enga á-
stæðu til að leyna því. Atvinna
mín er innbrotsþjófnaður, en
jafnframt hefi jeg þrjú morð á
samviskunni, jafnvel þó að lög-
reglunni í þremur löndum hafi
ekki tekist ennþá, að útvega
sannanir fvrir þeim smámunum.
Fyrir þremur mánuðum var jeg
svo ólieppinn að láta góma mig
fyrir smávegis „braml“ ef
þjer vitið Iivað J)að er......leg
fjekk fjögra ára fangelsi á Lang-
hobnen. Fyrir kortjeri hoppaði
jeg yfir fangelsismúrinn. Mjer
tókst að komast upp í vörubifreið
meðan bílstjórinn var inni á
knæpu að fá sjer öl. An þess að
renna grun í, hve frægan farþega
hann hefði meðferðis í vagnin-
um, undir ábreiðunni —• hjer
rjetti Leonard Vadja sig hræði-
lega — ók bann mjer inn í borg-
ina. Það skal hepni til ef svona
fyrirtæki eiga að takast, skiljið
þjer það, stúlka mín. Lögreglu-
þjónarnir eru vitanlega á þön-
um eftir mjer núna eins og and-
sk. . . . nei, afsakið þjer. Gentle-
inaður eins og jeg bölvar aldrei
þegar kvenfólk er viðstatt,
nei, það geri jeg ekki!.....heja,
sjáið þjer til, gullið mitt, eigin-
lega er jeg Finni, en jeg' hefi
farið um alla Evrópu og dálítið
meira. Sje maður gentlemaður
þá er maður það hvar sem er í
lífinu. Já, svo er það nú.
Burt með vður, maður, og
það undir eins! Frú Brandt var
gagntekin af bræðslu. — Ann. .
annars hringi jeg á lögregl-
una ....
Gesturinn skellihló upp í opið
geðið á henni.
En livað þjer eruð yndisleg
núna, frú eða fröken Brandt,
sagði hann .... þegar það fýkur
í yður. Meðal annara orða jeg
sá nafnið yðar á hurðinni, en
gat ekki sjeð hvort þjer eruð
ungfrú, frú, skilin eða trúlofuð
.... en nú hefi jeg kynt mig,
svo að mjer finst það ekki nema
sjálfsögð kurteisisskylda, að þjer
gerið það lika.
Jeg er gift, skiljið þjer það,
hreytti frú Brandt út úr sjer —
og maðurinn minn er stór og
sterkur — miklu stærri og miklu
sterkari en þjer -— og jeg á von
á honum lieim á hverri stundu.
Vadja hló kaldranalega. —
Það er versl fyrir hann sjálfan
ef hann ónáðar okkur, stautaði
hann. Stóri og sterki maðurinn
yðar meina jeg. En við sjáum
nú til. Jeg liefi ekki nein umsvif
á þessu. Jeg verð að fá föt ....
falleg og hrein og almennileg
föt verð jeg að fá, til þess að geta
komisl hjeðan. Og peninga! Hann
gekk að Margot og lagði kruml-
urnar á axlirnar á henni.
Jeg jeg befi enga pen-
inga, stamaði bún. Jeg befi
kevpt fyrir alla peningana sem
jeg hafði. Þennan þennan kjól
sagði hún og benti á „drauminn"
sem lá á rúminu, og . . . .
Finnlendingurinn hafði þegar
gripið töskuna hennar. A næsta
augnabliki hafði liann stungið
aleigu frú Brandt, 45 kr. og 57
aurum, i vasa sinn.
Það er ekki mikið, tautaði
hann, en það er þó skárra en
ekki neitt. Svo er best að atlmga
klæðaskápinn! Hvaða skyrtu-
númer notar maðurinn yðar?
.... Svarið þjer .... fljótt ....
hvert í andsk....Jeg hefi ekki
tíma til að gera að gamni mínu.
Númer 41, sagði Margot
skjálfandi. Og flibba númer 42.
Agætt, einmitt sama númer
og jeg. Komið þjer svo fyrst með
bestu skyrtuna hans. Nei ekki
bvíta skiljið þjer það ekki
skyrtan verður auðvitað að vera
mislit.
Frú Brandt opnaði kommóðu-
skúffuna og fann loks skyrtu,
sem gestinum líkaði. Hún vissi
að Henning mundi ekki koma
heim fvr en eftir klukkutíma.
Þetta var ömurlegt ástand, liún
fann það fyllilega, en átti ekki
annars úrkostar en að gera eins
og gesturinn heimtaði. Annars
var ekki að vita bvað bann gat
tekið fyrir.
Snúið þjer yður undan!
skipaði hann og vatt svo af sjer
samfestingnum. Og finnið sokka,
nærbuxur og skó handa mjer á
meðan. Jeg nota skó númer 43.
-Það gerir gerir maður-
inn minn líka ....
Fyrirtak, gullið mitt. Já,
það er gott, standið þjer þarna
bak við haðherbergisdyrnar. Þar
getið þjer ekki prettað mig. Ann-
ars skar jeg á simaþráðinn um
leið og jeg gekk . . . .jeg geri
það altaf þegar svona stendur
á .... Æ-æ .... þarna er fult
af ágætum fötum. Maðurinn
bafði opnað klæðaskápinn. Jeg
tek þessi dökkbrúnu föt, þau
hæfa vel veðráttunni í marsmán-
uði. Nú verðið þjer að lofa mjer
að gægjast ekki á meðan, þá er-
uð þjer góða litla stúlkan jeg
skal segja yður, frú Brandt, að
jeg er svo skelfing feiminn,
þjer ættuð að vita hvað jeg er
feiminn við svona litlar og góð-
ar frúr eins og yður, þá er jeg
viss um, að þjer færuð að hlæja.
Þögn. Gesturinn klæddi sig.
Frú Margot fjekk nú að setjast á
stól inni í svefnherberginu með-
an gesturinn var að ljúka við að
snurfusa sig. Svo fcr bann inn í
borðstofuna. Hann andvarpaði af
gleði er hann settist við dúkað
borðið. Hann fór fram í eldbús
og sótti ískælda brennivínsflösk-
una og svo át hann og drakk
snöggklæddur í rjettan hálftíma.
Og á milli hrósaði liann matnum
við veslings frú Margot.
Mikill ágætis niatur er
þetta. Svona kræsingar hefi jeg
ekki bragðað síðan jeg' var í
Budapest í fyrra .... bordeaux-
vínið er fyrsta flokks — væna
mín. . . Skál, þetta var svei mjer
einstök hepni, að jeg álpaðist inn
í svona gestrisið hús .... Sjáið
þjer til, jeg hitti vinnukonuna
vðar í stiganum, taskan hennar
var opin, og svo um leið og
jeg fór fram hjá lienni greip jeg
ofan i töskuna svona af göml-
um vana — og tók það sem jeg
náði i. Og þar voru lyklarnir að
þessu blessaða heimili, meðal
anuars.
Þegar hanu var bættur að
borða kom hann aftur inn í
svefnherbergið.
- Æ já, sagði hann og þurk-
aði sjer um munninn, jeg er
saddari núna en jeg hefi verið
langa lengi. Nú skulum við eiga
góða stund eftir allan blessaðan
inatinn, er það ekki? Hann færði
sig nær og nær henni og glytti
i brúnu augun.
Ef þjer snertið mig þá
hrópa jeg, livæsti frú Brandt.
Getið þjer ekki látið vður nægja
fatnaðinn og peningana og farið
við svo búið? Maðurinn minn
getur komið þá og þegar ....
Jeg skal lofa yður að minnast
ekki einu orði á' þelta .... ef
þjer farið á burt undir eins. Hún
skalf öll og riðaði.
Hann strauk henni varlega
hárið. — Æ, livað þetta er mjúkt
og fínt, alveg eins og silki. Þjer
eruð gull. En hvað maðurinn
yðar á gott .... Þjer ættuð að
vita hvernig manni líður á Láng-
holmen, sitja þarna eins og
vængbrotinn æður frá morgni til
kvölds og sjá aldrei framan í
laglega stelpu. Ef jijer vissuð
það munduð þjer dæma mig
vægara.
Hann þurkaði sjer um munn-
inn.
Nú skal jeg fara. Jeg lofa
yður þvi. En fyrst verð jeg að
fá einn koss, æ jú, bara ofurlít-
inn koss — og svo skal jeg fara.
Hann tók um hálsinn á henni.
Margot var í þann veginn að
hljóða upp yfir sig, en í sama
bili opnaðist hurðin úr gangin-
um og inn kom Brandt verk-
fræðingur!
Augun í honum skutu gneist-
um. Hann starði steinhljóður á
Margot og snöggklædda mann-
inn, án jiess að taka eftir, að
það voru skórnir hans, skyrtan,
buxurnar og slifsið, sem maður-
inn var í.
— Já, það er þá svona, bvæsti
bann óður af reiði. Jæja, Margot.
Jeg kom fvr en j)ú bafðir búist
við, drósin. Einmitt jiegar þú
varst að rifja upp gamlar minn-
ingar við hann frænda þinn!
Góða skemtun verið þið sæl!
Og áður en Margot hafði áttað
sig eða komið upp nokkru orði
bafði Brandt skelt hurðinni í lás
og rokið ofan alla stiga.
Margot vissi ekki sitt rjúkandi
ráð. Hún gat eiginlega ekki gert
sjer grein fyrir, livað skeð hefði.
En j)ó skildist benni, að Henn-
ing mundi liafa haldið, að inn-
brotsj)jófurinn væri Sture frændi
hennar.
Þjer hafið farið laglega með
mig, lierra glæpamaður, sagði
hún og horfði heiftarlega á
Vadja. „Herra“. Vadja gat ekki
komið upp nokkru orði, hann
bafði hlammað sjer niður á stól
og grjet af hlátri.
Eftir dálitla stund fór hann í
regnkápu verkfræðingsins, j)reif
kaskeyti af hyllunni i klæða-
skápnum, hneigði sig djúpt og
alvarlega fyrir frú Brandt og
kvaddi gestrisna heimilið.
Jeg skal aldrei gleýma yður,
var það síðasta sem hún heyrði
hann segja.
Brandt verkfræðingur var um
nóttina á gistibúsi og leið allar
vítiskvalir afbrýðisseminnar.
Morguninn eftir las hann á for-
siðum blaðanna undir feiknastór-
um fyrirsögnum um stroku-
manninn frá Lángholmen, sem
hafði gist heimili hans. Iðrandi
og óttasleginn flýtti hann sjer
heim, og ekki varð iðrunin nje
óttinn minni, er konan lians
hafði sagt honum alla söguna.
Strokufanginn var handsamað-
ur sama kvöldið í lestinni til
Málmeyjar. Frú Margot vakti al-
menna aðdáun. Sture frændi var
boðinn í dýrindisveislu til verk-
fræðingsius og Henning sór,
að hann skyldi aldrei frarnar á
æfi sinni verða afbrýðissamur.
Og þann svardaga hjelt hann.
Hitt getur sagan ekki um,
livort frú Margot hafi nokkurn-
tíma notað sjer það.
í bókhlöðunni í Aachen er l>ók,
sem var grafin me'ð Karli keisara
mikla, sem (ló 814 eftir 47 ríkis-
stjórnarár og var jarðaður í Aachen
i dómkirkjunni þar. Otto 11. ljet
opna gröfina 180 árum eftir dauða
Karls keisara, og á likið að hafa
verið, að því er sagt er, mjög lítið
rotnað. Hin umrædda bók lá á
brjósti keisarans, en innihald henn-
ar eru guðspjöllin fjögur, sem eru
rituð með gullbókstöfum á purpura-
litað pérgament.