Fálkinn - 10.03.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
IZLUKKAN NrAR UM FJÖGUR
og þaö var hraglandalegur
rokdagur í mars. Og sagan ger-
ist i Stokkhólmi.
Frú Margot Brandt, ung, ljós-
hærð og fallog', var nýkomin
heim til sín eftir tveggja tíma
stranga útivist í tískuverslunum
horgarinnar. Hún var aö enda
við að renna augunum yfir varn-
inginn sem luin hafði eignast
og' sjá það var harla gott.
Hún var ánægð, harðánægð. Og
nú sat frú Margot hin fagra
(því miður var hún orðin fidl
holdug) í fallega, innmúraða,
græna baðkerinu og hvíldist og
safnaði kröftum í ilmandi vatn-
inu.
Hurðin milli baðklefans og
svefnherbergisins íhurðarmikla
stóð í hálfa gált, íbúðin var að-
eins fjögur lierbergi en einstak-
lega hentug og jjægileg, og ungu
frúnni fanst, að eiginlega væri
liún einstaklega ánægð með til-
veruna. Maðurinn hennar, gull-
ið það, Henning Brandt verk-
fræðingur, sem var tíu árum
eldri en hún, dekraði við hana
og ljet eftir henni — eftir því
sem honum var unt alt
sem hún óskaði. Hann var i
góðri stöðu, friður maður sýn-
um, hár og herðabreiður, hárið
dökt og mikið, andlitsfallið frítt
og svipurinn hreinn og djarf-
mannlegur. Henning hafði að-
eins einn galla. Hann þjáðist af
látlausri afbrýðissemi! En vitan-
lega var þetta vottur þess, að
hann elskaði hana ennþá; núna
i sumar höfðu þau verið gift í
þrjú ár og það hafði verið
farsæll hjónaband, viðurkendi
frú Margol og brosti. Að vísu
liafði forsjónin ekki gefið þeim
neitt liamið ennþá, en nógur
var tíminn og ekkert liggur á.
Með börnunum koma skuldirnar
og umstangið. Og auk Jiess var
frú Brandt sjálfri fyllilega ljóst,
að ef forlögin hefði ætlað henni
að eignast eitl barn eða kanske
fleiri, þá mundi bún ekki hafa
eins mikinn tima aflögu handa
sjálfri sjer eins og lnin þyrfti.
Æ-nei, hugsaði hún, jiað var
best eins og það var.
Undir eins og liún var komin
lieim Jiafði hún hringt til manns-
ins síns á skrifstofuna pg sagt
honum að í einni af stórverslun-
unum læfði liún fundið kjól,
„sem var alveg draumur“. Fyrir
125 krónur borgað út í Jiönd
liafði liún eignast þennan
sifon-kjóJ alsettan silfurlireistri.
Henning liafði ekki fundist verð-
ið neitt sjerlega lágt, en jietta
var beinlínis gjöf en ekki gjaJd,
sagði frú Margot og sat við sinn
keip. Og svo höfðu þau lolcsins
sæst á að vígja kjólinn um
-kvöldið með jivi að fara í leik-
húsið, og eftir á stóð svo til að
tiorða saman á veitingaliúsi.
Henning varð laus af skrifstof-
unni kl. 17 og þau voru vön að
ela miðdegisverðinn stundvís-
Jega klukkan 18. í dag átlu þau
að fá uppálialdsniat liúsbóndans,
Jambakótelettur með grænum
baunum, og frú Margot liafði
i tilbót lagt fyrir Elsu vihnu-
konu að volgra flösku af bor-
deaux. Og smurða lirauðið var
sömuleiðis sjerlega vandað- og
með hátíðarkræsingum það
árum. I5að liafði verið kvöld-
samkvæmi með dansi lieima hjá
foreldrum liennar, i sumarliús-
inu þeirra í Saltsjöbaden. Þetta
var seinni liluta suinars og' í
garðinum voru mislit ljósker í
trjágreinunum, flugeldar og svo
fallegt tunglskin eins og kóróna
á alt saman. Sture og hún höfðu
Og svo þaut luin út, unnust-
inn lieið nefnilega á götunni fyr-
ir neðan, svo að Elsa flaug bók-
staflega niður stigann.
Frú Margot tólv sjer kalda
steypu eftir laugina, þurkaði sjer
og fór inn í svefnlierliergið og
byrjaði að klæða sig. Hún liafði
um daginn kevpt sjer nærföt úr
AFBRÝÐISSEMIN HVARF
var einn liðurinn í þakklætinu
fyrir nýja kjólinn. Það var um
að gera að koma bóndanum i
gott skap undir, eins og hann
kæmi! Og sjerstaklega var jíörf
á þvi í dag, því að Henning hafði
fengið afbrýðissemiskast um
morguninn, meira að seg'ja mjög
alvarlegt kast.
ög ástæðan? Jú, hún var sú,
að frændi Margot, ungi húsa-
meistarinn Slure Edholm, sem
frú Margot hafði ekki sjeð síð-
an hún var 19 ára, var kominn
heim frá Suður-Ameríku og ætl-
aði að dvelja í Sviþjóð nokkra
mánuði. Sture hafði hringt til
Margot frá gistihúsinu sinu
kvöldið áður, og meðan Brandt
verkfræðingur var á kafi við að
lesa kvöldblöðin höfðu æskuvin-
irnir tveir „glensað og þvælt og
kjassað í meira en hálftíma."
Þetta var að minsta kosti skoð-
un Hennings og jæssa skoðun
hafði hann Iátið í íjós við konu
sína með nokkrum vel völdum
orðum og hrukkum í enninu.
Eftir þetta uppþot höfðu þau
Ilenning og Margot ékki talast
aukátekið orð við alt kvöldið og
farið að hátta án þess að bjóða'
góða nótt og því síður að kyss-
ast. Um klukkan fjögur um
morguninn hafði Henning vakn-
að og fann þá konu sina á sundi
i táraflóði. Þetta hafði auðvitað
endað með sætlum. Æjá, luigs-
aði Margol og bætti nokkrum
dropum af ilmvatni i baðvatnið,
það er alls ekki sem vitlausast
að ónotast stundum dálítið og
gráta svo á eftir, ef inaður á
von á jafn fögrum sættum upp
úr öjlu saman. Daginn eftir
hafði Henning tekið upp vasa-
hókina sína brosandi og rjett
Margot þrjá hundrað krónu
seðla. Fyrir þessa peninga hafði
hún keypt kjólinn og kynstur
al' ýmsu öðru, svo að nú voru
ekki nema nokkrir tíkallar eftir.
En hvað sem því leið var það
út i hött af Henning, að vera
hræddur um liana fyrir greyinu
honum Sture. Að vísu hafði ekki
verið laust við að þau Væru ást-
fangin hvort af öðru þarna forð-
um, en þau voru hæði börn þá
herra minn trúr, ekki tók
að gera sjer rellu út af því.
Margot lokaði augunum og
vaggaði sjer í baðinu. Hún var
að hugsa um atvikið fvrir sjö
slolisl á burt frá hinum og reik-
uðu niður í fjöru, fyrst lijeld-
ust þau í hendur en leiddust
síðan arm í arm. A sjónum var
þessi silfurskæri, glitrandi
hjarmi, sem verkar svo einkenni-
lega á 18 ára gamla unglinga
(og jafnvel stundum á þá sem
eldri eru, en það kemur ekki
þessari sögu við). Alt í éinu, án
þess að livorugt þeirra vissi
hvernig það hefði eiginlega gerst,
hafði Sture faðmað Margot að
sjer og þrýst lönguní, föstum
og töfrandi kossi á varir hennár.
Það var alt og sumt. Sköpimu
síðar varð Sture stúdent og fjekk
góða stöðu í Gautaborg og nokkr-
um árum síðar fór hann til
Ruenos Aires. Margot hafði feng-
ið póstkort frá honum við og
við, og nú var hann þá kominn
heim til Svíþjóðar og hafði hringt
til hennar i gær. Henning og
Sture höfðu aldrei sjest. Margol
bar ekki snefil af ást til frænda
síns framar hún leit meira að
segja á atburðínn í tunglsljós-
inu frá sjónarmiði þess kátbros-
lega. Og hún var sannfærð um,
að Sture fengi engan hjartslátt
þó liann hugsaði til liennar. Að
minsta kosti hafði hann sagt
henni í símanum, að hann ætlaði
að gera þeim hjónunum heim-
sókn einhvern daginn það allra
fyrsta, og Margot hafði sagt
hann boðinn og velkominn, án
þess að láta hrukkurnar í enni
Hennings á sig ta.
Svona var nú ástatl i augna-
hlikinu. Margot fór að raula lag,
hún ldakkaði til kvöldsins í leik-
húsinu og til þess að vigja nýja
kjólinn sinn með Henning. Nú
komEIsa inn og sagði frú Brandt
að lmn væri búin að ljúka öllu
í dag, hefði keypt all til eldhúss-
ins, lagt á borðið, sett snapsinn í
ís og held bordeaux-vininu á
krystalsflöskuna og sett hana á
horðið.
Þjer megið gjarnan fara,
sagði frú Brandt, en niunið
að koma klukkan átta í fyrra-
málið.
— Já, frú, jeg' skal gera það.
Jeg fer þá. Góða skemtun i leik-
húsinu!
ljósf jólubláu kínakrepi; þegar
hún var komin i þessar nýju
undirflíkur stóð lnin lengi og
horfði á sig í speglinum.
Jeg á ósköp hægt með að
skilja, að Henning sje afbrýðis-
samur, sagði lnin við sjálfa sig
og brosti.
Hún hleypti sjer í slopp og
seltist- við spegilinn og rendi
augunum yfir „fegurðarliersveit-
ina“. Slípaðar flöskur, skálpar,
dósir, krukkur, varalitur, duft o.
s. frv. Þegar hún var að enda við
að „hjálpa náttúrunni“, kveikti
hún sjer í sígarettu, tók nokkra
djúpa teyga og stóð svo upp og
ætlaði að fara að íklæðast nýja
kjólnum. í sama hili var gang-
lmrðinni skelt. Gat það verið
Henning, sem kom svona
suemma? hugsaði hún. Eða liafði
Elsa glevmt einhverju og komið
aftur?
Svo heyrðist lágl fótaták. Dag-
stofuhurðinni var lokið upp og
einhver læddist varlega inn. Frú
Margot var í þann veginn að
opna lnirðina lil þess að sjá hver
þetta væri. En í sama hili laukst
hurðin upp, ,.svo að segja af
sjálfu sjer“, fanst frú Margot og
haus með snoðklipt hár birtist
í gættinni. Á eftir hausnum kom
stór og þrekinn húkur og svo
langar lappir. Þetta var sannar-
lega dularfull mjög dularfúll
vera, sem var að koma inn i
svefnherbergi frú Margol í
skítugum bláum samfestingi.
Hún glenti upp augun og starði
á hann. Ósjálfrátt hörfaði liún
undan þessum hræðilega gesti,
þangað til veggurinn stöðvaði
hana og hún komst ekki lengra.
Innbrotsþjófur! sló niður i henni
eins og elding. Og næst datl
lienni annað verra i hug; Ef til
vill var þelta morðingi! Þessi ó-
boðni en sjálfboðni gestur var
nauðalikur leikstjóranum fræga,
Erich von Slroheim. Sama nauð-
rakaða andlitið, söniu útstæðu
kinnbeinin og sama viðbjóðslega
og þorparalega andlitsfallið.
— Hva — Iivað á þetta að
þýða . . . . ? stamaði frú Margot,
náföl undir farðanum. — hvern-
ig dirfist þjer að ryðjast inn á
heimili mitt?
- - SMÁSAGA EFTIR G. BECKIUS - -