Fálkinn - 17.03.1939, Blaðsíða 6

F Á L K I N N
(i
Nr. 540. Adamson er mótfallinn nýjum uppfinningum.
Slæm vonbrigði.
Listakonan við vinkonu sina:
Hugsaðu þjer þegar iistamannafjelags
formaðurinn spurði mig að því hvað
jeg væri gömul þá mundi jeg ekki
hvort jeg var heldur 26 eða 27 ára.
- Og hvað sagðirðu þá?
— Tuttugu og eins.
- Pað er engin ástæða fyrir þig
að vera að skœla þetta. Jeg er bú-
inn að stökkva eldinn.
Að vera falleg er í raun og veru
hálft líf konunnar.
Já, og liinn helmingurinn fer
í að verða það.
"*5CR>i

/ fííÓ. — Viljið þjer gera svo vel
að lána rhjer vasaljósið yðar sem
snöggvast. Jeg finn hvergi skóna
mína.
— Jeg gœti haft miklu meira uyp-
úr mjer i ölgerðinni, en það er nú
einu sinni leikarablóð i æðum min-
um.
— Þjer viljið fá 25 krónur fyrir
að hundurinn minn beit yður. Getið
])jer býttað 50 króna seðli?
—' Nei, því miður.
Þá verðið ])jer að biða þangað
til hundurinn bítur yður aftur.
Bóndinn labbar þjóðveginn í hægð
um sínum og hundur vappar á eftir.
Þá kemur bíll þjótandi, ekur á
liundinn og drepur hann. Bíleigand-
inn staðnæmist, kemur út og segir
við bóndann:
— Það fór ilia með hundinn. Eruð
þjer ánægður með 25 krónur.
— Já, segir bóndinn og tekur við
peningunum en bíllinn heldur á-
fram. Loks segir bóndi: — Hver
skyldi annars hafa átt þennan hund?
Er ekki húsið mitt reisulegt.
l>að er leiktjald sem jeg keypti úr
gamalli kvikmynd.
— Leopold, þú verður að slcreppa
heim, jeg hefi gleymt augnabrúmw-
um minum.
Loksins árangur, eftir margra
mánaða leit að ’gulli. Ilúrra!
- Afsakaðu. Þetta er nú gullfyll-
an úr tönninni í mjer, sem jeg týndi
hjerna v gær.
Ferdinand gerist björgunarmaður. En Konan hans misskilur hjálpfýsina