Fálkinn - 17.03.1939, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
c^LOFTRÆNINGJARNIRood
í)AÐ VAH HRÆÐILEGT — óhugs-
anlegl — fráleill — þaS var gíf-
urfrjett lýginna blaðamanna! Skip
rænt úti í liafi og ræningjarnir í
flugvjel — ráðist á póstskipin milli
Liverpool og New York — og l>að á
tuttugustu öldinni!
Og samt var þetta staðreynd. Hinn
15. ágúst sendi „Transitania“ S.O.S.-
skeyti, og var þá stödd nær tvær
dagleiðir frá Liverpool:
„Gullbörrum fyrir 200.00 sterllngs-
pund rænt af okkur. Ræningjarnir i
stórri sjóflugu, sem merkt var með
hauskúpu og krosslögðum leggjum,
neðan á vængjunum. Flugan hvarf
í NNÖ—Ö átt. Staða okkar 50° 45
n.br. — 30° 15 austurbr.“
Atlantshafsskip Breta og Banda-
ríkjanna náðu skeytinu og hröðuðu
sjer á vettvang en báðu jafnframt
um gleggri upplýsingar um vjelflug-
una loftleiðis.
Tvö farmskip svöruðu. Þau höfðu
bæði sjeð l'luguna fara hjá i lítilli
hæð og stefna í norðaustur. Svo
náði flotamálastjórnin sambandi við
Scotland Yard og sendi forgangs-
skeyti í allar áttir:
„Lögregla og strandgæsla á vest-
urströnd írlands hafi gætur á stórri
sjóflugvjel eða flugbát, merktum
hauskúpu og krosslögðum leggjum
íieðan á vængjunum.“
Hinn 12. september kom næsta
þruman: Aukablöð tilkyntu með
tröllaletri:
NÝTT SJÓRÁN. MILJÓN PUND-
UM RÆNT!
Gloria Fearne, sennilega dugleg-
asta flughetja allra kvenna í heimi,
var að koma heim úr flugmanna-
veislu. Hún sá að það var ljós inni
hjá föður hennar og fór því þangað
lil þess að bjóða honum góða nótt.
Þegar hún kom inn sá hún, að hann
sat hokinn í stólnum og horfði fram-
undan sjer.
— Pabbi —hvað gengur að þjer?
spurði Gloria.
Hann leit til hennar og reyndi
að brosa.
— Jeg hefi orðið fyrir dálitlu
tjóni, sagði hann. — Ekki er það nú
annað. Lestu þetta!
Hann rjetti henni dagblað og hún
las: „Eimskipið „Cadornic" frá
Moon-skipafjelaginu hefir verið rænt
af flugræningjum. Fengur þeirra var
skartgripir og gimsteinar fyrir eina
miljón punda, sem sendir höfðu
verið af Everett í London til Blend-
heim í New York. Fjórir leynilög-
reglumenn höfðu verið látnir fylgja
sendingunni, sem var vátryggð hjá
Lloyds.“
— Pabbi, hvíslaði hún, — erum
við gjaldþrota?
— Nei, en þetta er þungt áfall.
Skaðinn nemur 100.000 pundum :
minn hlut — það er alt og sumt, en
ef þetla heldur áfram ....
— Láttu ekki hugfallast, pabbi,
sagði Gloria. — Jeg vinn eflaust
100.000 punda verðlaunin, sem heit-
in eru sigurvegaranum á flugmótinu
í New York — og hver veit nema
ræningjarnir náist áður en þeir hafa
komið af sjer ránsfengnum. — Og
svo hefirðu mig!
Fearne brosti og kysti dóttur sína
og— gleymdi raunum sínum um
slund, meðan Gloria var að segja
frá síðasta afreki lillu rauðu vjel-
flugunnar sinnar — hæðarmeti, sem
ekki var barnaleikur að ryðja.
'M' ÆSTU DAGANA var alt á tjá og
tundri og nú hófst flotamála-
stjórnin handa í alvöru og sendi
tvo tundurspilla og fiugsveit fjögra
vjela til þess að vera á verði við
vesturströnd írlands. Og til þess að
láta ekki standa upp á sig, sendu
Bandaríkin hehningi fleiri og svo
loftskip að auki.
Þrjár vikur liðu og ekkert bar til
tíðinda og fólk var að gleyma rán-
ununi. írska lögreglan leitaði í sí-
felhi að flugunni, en flest blöðin
voru þeirrar skoðunar, að ræningj-
arnir mundu nú hættir, eftir að hafa
fengið miljónina.
Um þetta leyti sátu nokkrir graf-
alvarlegir menn á fundi í nefndar-
herbergi i kauphöllinni.
— Eins og ykkur mun kunnugt, á
,,Ástralía“ að flytja dálítið af ónot-
uðu gulli vestur. Aðeins 100.000
pund. Og í þetta skifti verður ekk-
erl tilkynt um það opinberlega.
Sannast að segja finst mjer ekki
viðlit, að við reiknum venjulegt ið-
gjald fyrir þessa tryggingu. Við
verðum að taka stríðs-iðgjald.
— Jeg vil hafa þriðjung, sagði
gamall maður með hvítt tjúguskegg.
Það er að segja stríðsiðgjald. Annars
ætlar dóttir mín með þessu skipi
lika, — hún ætlar að hafa flugvjel
með sjer.
Svo-o! Til New York? á flug-
mótið. Jeg óska yður til hamingju.
Jeg vona að hún vinni aðalverð-
launin.
— Það er ekki henni að kenna ef
það tekst ekki, sagði gamli maður-
inn og brosti. — Jæja var það nokk-
uð fleira. Ef svo er ekki þá skulum
við slíta fundi.
Þeir fóru skrafandi út, og maður
sem sat í litlu herbergi í húsinu sem
var áfast við kauphöllina, tók af
sjer hlustartækin og lagði þau inn í
hirslu, sein var full af allskonar
kynjatækjum og lokaði hurðinni, svo
að nú leit þetta út eins og venjuleg-
ur skápur. Svo tók hann símskeyta-
eyðublað og skrifaði:
Sharding Mullaglóch Irland uin-
samlegast sendið hundrað skiv-
teini á þúsnnd okkar skjul fara
stórnm hœkkandi með nœstn tii-
kynningu australia nokknð óviss
ógild strax öll síðnstn samninqa
nema tvö sjá nánar brjef ógild
líka um síðnstu sending australin.
Anstey.
Hann hringdi bjöllu og inn kom
maður með lítil augu.
—■ Nokkuð að frjetta, húsbóndi?
spurði hann.
Hinn rjetti honum skeytið. Hann
las það og brosti drýgindalega.
—Ágætt dulmál, þetta. Enginn læl
ur sjer detta í hug, að lesa aðeins
þriðja hvert orð í skeytinu.
— Nei, eða að leita að liljóðnema
undir borðinu í einkaherbergi
Lloyds í kauphöllinni.
— Já, það verður ekki af O’Brien
haft, sagði toginleiti maðurinn og
leit á skápinn í horninu. Það var
hans verk. Hann er heilinn i komp-
aníinu.
—- Nei, andmælti hinn. Dutcli
Jake er lieilinn — hann hefir skipu-
lagt þetta. Alt hitt er eingöngu iðn-
fræðilegt verk.
— Jæja, það er kanske rjett, sagði
hinn fyrri.
Hann tók skeytið og fór og
skömmu siðar fór hinn maðurinn
líka. Messr. Anstey & Co. höfðu lok-
að skrifstofunni í dag.
"WTKU SÍÐAR sigldi „Australia" frá
Southampton Dock til New York
með nálægt þrjú hundruð farþega
innanborðs, talsvert af stykkjavöru
og leynilega sendingu gullbarra.
100.00 punda virði, og nákvæmlega
merkt „BLÝ".
Svo vel hafði þessu verið komið
fyrir og svo leynt hafði það farið,
að jafnvel ekki sniðugustu gífur-
frjettaritararuir höfðu orðið neins
varir. Eigi að síður var burtför
„Australia" söguleg, þvi að með
skipinu fór ungfrú Gloria Fearne
ásamt litlu rauðu flugunni sinni i
þéim tilgangi að vinna frægð og
sigra í New York.
Tveimur dögum eftir burtförina
stóð Gloria uppi á brúnni og var að
tala um sigurhorfurnar á flugmót-
inu, við skipstjórann. Skipstjórinn
vár að segja, að hann þyrði að veðja
skyrtunni sinni um að hún sigraði,
en liagnaði alt i einu. Hann starði
upp i himingeiminn og þóttist
lieyra lágt suð. Gloria leit í sönni
áttina og hann.
- Hvað cr þetta? spurði hún. —
Er það einhver sem ætlar að fljúga
yl’ir Atlantshafið án þess að nokkur
viti af, eða er það — —
Hun lauk ekki setningunni. Dep-
illinn uppi í skýjunum, sem þau
höfðu starað á, varð stærri og nú
sást að þetta varð tvíþekja. í sama
bili heyrðist rödd við hliðina á
henni
Hún leit við. Loftskeytamaðurinn
var að rjetta skipstjóranum skeyti.
Hann var fölur af geðsliræringu.
Flugan sveimaði nú yfir höfðuni
þeirra og krökt var orðið á þilfar-
inu af farþegum, sem horfðu upp.
Skömmu síðar sást eitthvað dökt
detta frá vjelinni ofan í sjó. Augna-
bliki síðar heyrðist hvellur og skvett-
urnar stóðu hátt í loft úr sjónum,
rjett fyrir framan kinnunginn á
skipinu. Skipstjórinn greip þegar
vjelasímann, skipið hægði á sjer og
vjelar þess stöðvuðust. En flugvjel-
in stóra hnitaði hring yfir skipinu.
— Má jeg sjá skeytið? sagði Gloria.
Skipstjórinn rjetti henni það, og
liún las:
„Skipstjórinn, Australia. Þjer hal'-
ið 100.000 í gullbörrum um borð.
Skipið þeim út í bát og skiljið hann
eftir. Annars skjótum við skipið í
kaf. Þjer vitið að við getum og ætl-
um að gera það ef þjer hlýðið ekki
eða ef þjer reynið að kalla á hjálp.
Loftræningjarnir."
Gloria sá er hásetarnir drógu
þungan kassa upp úr leslinni og
komu honura ofan í bátinn. Svo var
báturinn látinn síga. Eftir nokkur
augnablik heyrðist skipun frá
brúnni: „Fulla lerð áfram!“ Skipið
fór af stað á ný og kortjeri síðar
var eftirskildi báturinn eins og smá-
depill við sjóndeildarhringinn. og
þá settist stóra flugan á sjóinn rjett
hjá honum.
Gloria sá í kikinum, að strigabál
með tveimur mönnum var skotið út
frá flugvjelinni. Hún sá bátinn konia
aftur og eftir nokkrar mínútur hóf
vjelin sig til flugs. altur og flaug
hægt til norðausturs.
Gloria var fljót að taka ákvörðun.
Þeir skulu sannarlega ekki sleppa
í þetta sinn, sagði hún bálreið. — -
Skipstjóri, jeg ætla að búa vjelina
mina til flugs.
Skipstjórinn leit forviða á hana.
— Vjelina yðar ....?
- Já. Þjer verðið bara að láta
losa bómu og lyfta mjer fyrir borð,
svo skal jeg sjá um hitt. Fljótir nú,
við megum engan tíma missa.
— En — bensín •—?
Jeg hefi bensín lil 4000 kílo-
metra flugs, sagði Gloria.
— En veðrið, maldaði skipstjór-
inn í móinn. Við fáum rok og þjer
getið ekki lyft vjelinni til flugs í
þessum sjó.
— Ræningjarnir voru að lyfta sjer,
sagði Gloria.
— Gott og vel, sagði skipstjórinn
og söðlaði um. Ilann gaf skipanir.
og 10—12 menn fóru að leysa flug-
vjel Gíoriu undir hennar yfirstjórn.
Þeir tóku yfirbreiðslurnar, skrúfuðu
vængina á og sneru skrúfunni. Hún
hleypti sjer í rauða flugbúninginn
og klifraði upp í sætið. Vjelin var
hengd i bómuna og látin siga. Gloria
hjekk fyrir utan skipshliðina, vjelin
seig uns hún komst á flot. Hún los-
aði talíuna úr og eftir tæpa mínútu
lyfti hún sjer Ijell og fallega af öld-
unni.
Skipið fjarlægðist og varð eins og
kikfang. Gloria kom sjer fyrir og
hugsaði nú ekki um neitt nema ræn-
ingjana og vjelstjórnina.
Hún ákvað að fljúga upp fyrir
skýjalagið, úr því að hún sá ekki
rænirigjavjelina fyrir neðan það. Eft-
ir nokkrar minútur var hún undir
beiðum himni og í glampandi sól-
skini en undir henni voru skýin
eins og alsnjóa jörð.
Hún rýndi fram undan sjer eftir
bráðinni. Kom auga á dökkan blett
í fjarlægð. Hún stöðvaði mótorinn
og rann áfram á svifi og hlustaði.
Landnyrðingurinii hvein i stögun-
um, en liann bar líka annað hljóð
með sjer látlausan nið frá þrem-
ur sterkum mótorum, daufan og fjar-
lægán, en þó svo, að ekki var um
að villast.
Það lierti á vindinum. Litla vjelin
vaggaði og steypti stömpum eu mið-
aði þó áfram. Gloria leit á bensín-
mælirinn. En var nóg á geymirnum,
en henni miðaði lítið. Hún áætlaði,
að hún mundi vera uiii 500 kíló-
metra undan írlandsströnd.
Ræningjavjelin seig ofan i þoku-
þyknið og hvarf. Og Gloria gerði
eins.
Hún sá ekkert frá sjer. Skýin voru
eins og ullarbingur kringum hana,
rigningin (iundi á vængjunum og
hreyfillinn urraði og stundi.
Lægra og lægra, þangað til sjötta
skilningarvitið sagði henni, áður tn
bún leit á hæðarmælirinn, að hún
væri komin of lágt, og selturokið úr
sjónum minti hana á, að rjett væri
að hækka sig aftur. Gegnum gat á
þokunni sá hún hvítkemdar öldur
hafsins teygja sig í áttina til liennar.
Hún varð ekkert vör við stóra
flugbátinn, enda sá hún ekki nema
nokkra metra framuhdan sjer. Veðr-
ið hafði aukist og hún varð að ein-
beita vjelinni til þess að ná hæð
aftur.
Henni tókst að hækka um nokkur
luindruð fet, en hærra komst hún
ekki. Það var vonlaust verk að ætla
sjer að elta ræningjana — hún þurfli
á öllu sínu að halda til þess að
lialda vjelinni á lofti og missa ekki
stefnuna.
Áreynslan fór óðum að þreyta
hana. Hún greip sig þráfaldlega í
ooo Smásaga eftir Harcourt Robertson. ooo