Fálkinn - 17.03.1939, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
því að lialla sjer aftur á bak og
slaka takinu á stjórnvölnum. Tvisv-
ar lenti hún í ,,spin“ en tókst a'ð
snúa sjer úr Jjví, en hún fann, að
kæmi það fyrir einu sinni enn
mundi hún ekki liafa orku til að
bjarga sjer við.
Stormurinn ólmaðist og lamdi
hana svo að henni lá við yfirliði.
Hún reyndi að skima fram undan
sjer og sjá land, og nú var farið að
skyggja.
Alt i einu stöðvaðist hreyfillinn.
Gloria brosti í örvæntingu sinni. Svo
fann hún sterkt högg neðan frá —
hana tók í hverja hnútu í öllum
líkamanum og það lá við að hún
slengdist upp úr sætinu. Og svo
heyrði hún brothljóð og bresti og
fann nýtt högg. Vjelin stóð kyr. Hún
var lent — en hvar?
Hún ætlaði að brölta út úr vjel-
inni, en var svo loppin, að hún gat
ekki spent af sjer mittisólina. Svo
seig höfuðið niður á bringu — hún
svaf.
Eftir rúman klukkutíma vaknaði
hún aftur og gat ekki áttað sig á
hvað hefði eiginlega gerst. Storminn
hafði lægt og hún sá stórt gult tungl-
ið milli skýjaklakkanna, og móta
fyrir gróðurlausu klettabelti.
Gloria jniklaði kringum sig eftir
hitaflöskunni og smjerbrauðsbögglin-
um. Hvorttveggja var óskemt. Hún át
og drakk og þróttur færðist í hana
á ný. Svo spenti hún af sjer ólina og
brölti úr vjelinni. Hún nötraði þeg-
ar hún steig á fæturna.
Hún skimaði kringum sig. í fjarska
sá hún ljós. Og hjelt í þá áttina.
Skömmu síðar kom hún að víg-
girðingu og klifraði yfir hana. Hjer
varð mýkra undir fótinn og ljet und-
an i hverju spori eins og í mýri.
Ilenni fanst eins og tekið væri um
öklana á sjer og nú ætlaði hún að
lyfta hægri fæti, sem hafði sokkið
í upp á miðjan legg. En þá sökk
hún dýpra í þann vinstri. Hún taut-
aði,
Þegar hún var sokkinn upp í
mjaðmir sá hún loks hvað um var
að vera. Hún liafði lent í feni. Og
nú hrópaði hún eins og lungun
leyfðu:
- Hjálp — hjálp — jeg sekk!
En þögnin ein svaraði henni.
Gloria hrópaði á ný.
r'.AL’DE E. TORRINGTON frá Nevv
York, sem um þessar mundir var
í leyfi á írlandi, hafði vilst. Og það
sem verra var, hann hafði lent i
slagveðrinu og var hundvotur. Nú
var hann að velta því fyrir sjer hvort
hann ætti að halda áfram eða setja
þar sein hann var kominn og hvíla
sig. Hann afrjeð að setjast i fimm
mínútur og lagði frá sjer þungan
riffilinn og fimm stóra fugla, sem
hann hafði skotið.
Buddy, svarti hundurinn hans,
settist líka, en aðeins augnablik, svo
tók hann aftur á rás, síhnusandi. Nú
gelti hann. Og í þögninni sem á eftir
kom heyrði Claude dálítið annað:
kvenrödd sem kallaði: Hjálp — jeg
sekk í feninu!
- Bíðið þjer róleg! hrópaði han i.
,Ieg kem undir eins!
Enn heyrðist hróp úr fjarska og
Claude og hundurinn runnu á
hljóðið.
Gloria var sokkin upp í mitti. Hún
bafði hætt að brjótast um, þvi að
við umbrotin sökk hún dýpra og
dýpra. Nú var maðurinn hennar eina
von, sá sem svarað hafði kalli henn-
ar. Nú sá hún móta fyrir honum.
Farið þjer gætilega, sagði hún.
Yið skulum ekki festast bæði.
Hann rjetti henni eilthvað, og hún
greip uin hlaup á byssu. Fiinm mín-
útum síðar stóð luin við hliðina á
bjargvætti sínum, á nokkurnveginn
föstum grundvelli.
— Ekki veit jeg hvernig jeg á að
þakka yður þetta.
— Verið þjer ekki að l'ást um að
þakka. Það sem yður er nauðsyn-
legast núna er bað, og svo eitthvað
heitt að drekka. Hvar eigið þjer
heima?
Hún hló. - í London, svaraði
hún, en jeg kemst víst ekki þangað
í kvöld. .Teg hrapaði í flugvjelinni
minni.
Drottinn minn! hrópaði Glaude.
— Ofan í fenið?
Nei, á þurru. Jeg lenti í mýr-
inni þegar jeg gekk á ljósin þarna.
Það er Mullaglocli, sagði mað-
urinn. Og nú veit jeg hvar jeg er.
Heyrið þjer, það var heppilegt, að
jeg skyldi villast.
— .1 á, heppilegt fyrir mig, sagði
Gloria.
— Kanske fyrir okkur bæði, sagði
Claude og bætti við: Mjer þykir gam-
an að ungum stúlkum sem gela hleg-
ið að dauðanum.
— Við skulum fara inn i þorpið,
flýtti Gloria sjer að segja —- Er
nokkuð gistihús þar?
Gloriu var tekið með alúð og for-
vitni á gistihúsinu Stag í Mullagloch,
en vegna þreytunnar slapp hún með
að segja frá ferðum sínum og eftir
tæpan klukkutima var hún stein-
sofnuð.
Morguninn eftir tjekk hún kaffi
í rúmið og meðan hún drakk það
var hún að hugsa um, hvernig hún
gæti fengið gert við vjelina sína.
Meðan á þeim umjjenkingum stöð
var drepið á dyr.
— Handtaskan min! sagði Gloria
er stofustúlkan setti töskuna á gólf-
i'\ — Hver fann hana?
— Mr. Terrington. Hann bað mig
að segja yður að hann mundi bíða
yðar niðri þegar yður þóknaðist,
svaraði stúlkan.
— Jeg kem eftir stutta stund, sagði
Gloria.
Kortjeri seinna tók liún í hendina
á bjargvætti sínum. Hann virti hana
fyrir sjer.
Hvernig Iíður yður í dag, ungfrú
Fearne? spurði hann.
Hvernig vitið þjer að jeg heiti
Fearne?
— Jég mundi þekkja yður hvar
sem væri, af myndunum í blöðunum,
svaraði Claude, jafnvel þó jeg hefði
ekki fundið vjelina yðar. Meðal ann-
ara orða: jeg býst við að það gleðji
yður að heyra, að vjelin er ekki
skemd að neinu ráði. Jeg býst við,
að ef við fáum smiðinn í lið með
okkur getum við gert liana flugfæra
á einum eða tveimur dögum. Jeg ljet
aka henni heim í lilöðu lijá O’Gray
— þarna sem jeg á heima, svo að við
getum farið að gera við hana hve-
nær sem er.
— Við? sagði Gloria.
Já, við, svaraði Claude, ákveð-
inn.
— Jæja, fyrst verð jeg nú að senda
honum föður okkar jeg meina
mínum — símskeyti.
— Símstöðin er hjerna á horninu.
Þau gengu niður á götuna og voru
að sveigja inn á símstöðina þegar
hún vjek úr vegi fyrir tveimur
mönnum, sem komu út. Annar var
ljótur, digur en kumpánlegur og
auðsjáanlega þýskur Amerikumaður
- hinn svartur ýfirlitum og veiklu-
legur. Gloria horfði fast á hinn síðar
nefnda og svo Torrington til
mikillar undrunar — fór liún inn og
keypti nokkur frímerki og kom svo
út aftur.
Heyrið þjer, þjer gleymduð
skeytinu, sagði hann.
Gloria liristi höfuðið. Jeg vil
ekki senda það hjeðan. Jeg hefi sjeð
dálítið, sem varð mjer umhugsunar-
efni. Hvernig getum við komist i
næsta þorp?
Jeg skal aka yður þangað í biln-
um minum, sagði Claudc.
Hann reyndi að fá hana lil áð
segja sjer af ljetta á leiðinni.
— Heyrið þjer, sagði hann.
Segið þjer mjer nú frá öllu saman.
Hvað er á seiði. Hafið þjer sjeð
ræningjana, eða hvað?
- Nei, sagði Gloria. — En jeg sá
áðan mann, sem allir hafa haldið að
væri dauður.
— Ha — Sharding? spurði Glaude.
Rauða þrjótinn stóra, sem raksl
á yður í pósthúsdyrunum. Haldið
þjer að hann sje annar en hann þykj
ist vera?
Hver þykist liann vera?
Ríkur Amerikumaður sem er
lijer á dýraveiðum. Hann hefir leigl
Mullagloch kastala nálægt 25 kíló-
metra hjeðan — og fer í veiðiferðir,
sem hann býður fjölda manns í. En
hann og gestir hans hafa lítið saman
við þorpsbúa að sælda.
— En hinn maðurinn? spurði
Gloria.
— Ransome? Það er ritari hans.
Þeir eru altaf saman. Ransome er
írlendingur.
— Já, hann er það, sagði Gloria.
Bíðið þjer við!
Torrington hamlaði.
Munið þjer eftir stóru áætlun-
arflugunni frá Royal Mail, sem hvarf
i fyrra? spurði Gloria. Hún lagði
eitt kvöldið i flug farþegalaus, veðr-
ið var slæmt og engan langaði til
að fljúga, en áætlunarferðir verður
jafnan að fara þó ekkert sje að
flytja. Vjelin fanst aldrei, en hálf-
um mánuði síðar fanst brak úr flugu
við Suður-írland. .
— Já, jeg las um þetta, sagði
Glaude. Og það var Sharding sem
fann brakið. Jeg hefi heyrt hann
segja frá því.
— Já, rjett, sagði Gloria iágt. En
nú skulum við heyra. Það var ung-
ur Irlendingur, O’Brien hjet hann,
sem stýrði vjelinni. Og hann var
fjárhættuspilari og ljet eftir sig
stórskuldir. Foreldra átti hann ekki
á lífi nje nána ættingja. Og svo var
hann — jeg hefi sjeð hann sjálf lif-
andi eftirmynd þessa Ransomes.
Claude blístraði.
Já, jeg skil. Þjer álítið, að
O’Brien hafi stolið vjelinni og geng-
ið i fjelag við Sharding um að ræna
skip. En athugið þjer nú að ræn-
ingjaflugan er flugbátur, og land-
helgin hjerna liefir verið rannsökuð
nákvæmlega.
— Það eru til vjelar, sem geta
lent bæði á sjó og landi alveg eins
og mín vjel.
— Er það? Claude leit slíkum að-
dáunaraugum til Gloriu, að hún
roðnaði. Jæja. Þjer eruð kapteinn-
inn. I-Ivað eigum við nú að gera?
— Fyrst er nú að senda skeytið
til föður mins og segja honum að
jeg liafi orðið að neyðlenda hjerna
og verði hjerna nokkra daga. Næsl
er svo að mála vjelina mína með
felulitum og setja hljóðkút á úi-
blástursrörin, svo að jeg geti sjeð
höll mr. Shardings úr lofti.
T)RÍR DAGAB voru liðnir og vjelin
var orðin flugfær. Gloria, sem
hafði skrifað sig á gistihúsinu undir
nafninu miss Gardiner frá Dublin,
ljet í loft og flaug yfir setur Shar-
ding. Hún sá brátt, að þar var
hvorki flugskýli nje flugvöllur.
Mestur hluti eignarinnar var gróð-
urlaust fjalllendi, en hjer og hvar
skógivaxin holt eða þá mýrar og
tjarnir og þar var ómögulegt að
lenda flugvjel. Auk þessa sá hún
stóra og djúpa laut, likasta gamalli
grjótnámu.
Hún flaug þarna dag eftir dag en
jafnan svo hátt, að það var ómögu-
legt að heyra i flugvjelinni til jarð-
ar. Og gráir vængirnir á flugunni
hurfu við loft.
Loks sjötta daginn er hún flaug
siðdegis yfir Mullaglochkastala, þótt-
ist hún sjá svartan skugga niðri i
grjótnámunni. Þegar hún lækkaði
flugið sá hún að þetta var stór flug-
vjel, sem ók i hring niðri í grjót-
námunni. Gloria ljet vjeLsína hrapa
og rjetti sig ekki við fyr en hún var
um 500 fet frá jörðu. Og nú fjekk
hún lausn á gátunni.
Auðvitað var hellir þarna í grjót-
námunni og þar var vjelin geynnl.
Flugstjórinn var auðsjáanlega mað-
ur, sem vissi hvað hann söng. Undir
eins og vjelin Ijetti lagði hann á
hliðarstýrið og flaug i hringum
meðfram hömrununi í kring þangað
til vjelin var komin upp úr námunni.
Gloria mintist þess, að hún var
aðeins 300 fet frá stóru vjelinni.
Hún fór að hækka sig, en það var
orðið of seint. Þegar stóra vjelin
þeystist framhjá henni sá hún livit-
ar reykjargusur spýtast út úr henni,
en kúlunum rigndi yfir liana eins og
höglum. Hún lagði á stýrið og kaf-
aði niður fyrir óvininn en tók svo
lykkju og hækkaði sig yfir hann
aftur.
Gloria sá, að eins og á stóð var
útfall viðureignarinnar aðeins tíma-
spursmál. Hún mundi þreytast fyr
eða siðar og neyðast til að lenda.
Alt í einu slepti lnin stjórnvölnum
og hneig fram í sætinu, en vjelin
steyptist á nefið og hrapaði í opinn
dauðann fimm þúsund fetum fyrir
neðan.
Claude sá þar sem hann var stadd-
ur, hvernig vjelin hrapaði algerlega
stjórnlaus, og lokaði augunum. Þegar
hann opnaði þau aftur lá litla vjel-
in mölbrotin skamt frá honum.
Hann æddi þangað, án þess að
vita hvað hann gerði. Og nú tætti
hann sundur brakið ■— trje og málm.
Það var kominn eldur í vjelina.
— Gloria! stundi hann. Hann
heyrði rödd hennar og augnabliki
síðar var hún í faðmi hans og hann
forðaði henni úr brennandi vjelinni.
— Fljótt, sagði Gloria. — Eftir
augnablik gjósa logarnir upp úr
vjelinni og þá sjá þeir okkur. Við
skulum flýta okkur á burt.
— Eruð þjer ekki særð? spurði
hann.
— Það eru ekki nema skrámur.
Jeg varð að fara svona að til þess
að bjarga lífi mínu. Jeg rjetti vjel-
ina við í sama bili og jeg lenti.
IJÁLFTÍMA síðar fór merkileg
■*■ bílalest út úr þorpinu með alla
vígfæra karlmenn, vopnaða byssum,
heykvíslum og öðru sem til liafði
náðst. Lestin stefndi upp að kastal-
anum og í fyrsta vagninum var
Claude og Gloria ásamt lögreglufull-
trúa og lögregluþjóni.
En ræningjarnir höfðu ekið vjel
sinni inn í liellirinn aftur og þing-
uðu um hvað gera skyldi.
— Þeir hafa uppgötvað okkur,
sagði flugmaðurinn. Við verðum að
flýja.
- Þvaður! sagði Sharding.
Ertu ragur?
Nei, en þú hefir vist mist vitið,
sagði flugmaðurinn reiður. Jafnvel
þó sá sem stýrði litlu flugvjelinni
sje dauður þá hefir hann haft ein-
hverja í vitorði nteð sjer. Auðvitað
er einhver úr lögreglunni við þetta
riðinn, og þegar hún kemst í
rnálið ....
— Það er nokkuð til í þessu,
Dutch, sagði þriðji maðurinn nú
við Sharding. Og flugskálinn í Corn-
wall hlýtur að vera tilbúinn núna.
Við skulum skifta herfanginu og
halda kyrru fyrir um sinn.
Jæja! Sharding ypti öxlum. Við
skulum þá fara hver sina leið. Við
Bansome fljúgum vjelinni til Corn-
wall og svo getið þið farið hvert
sem ykkur líst. Komið þið hingað
með kassana.
— Tveimur tímum síðar stukku
Gloria og lögreglumennirnir út úr
bíl Claudes við grjótnámuna.
Hjerna er það, sagði hún.
Lögreglumennirnir horfðu niður
veginn — þeir sáu í fjarlægð til
Fromh. A bln. íb.