Fálkinn - 24.03.1939, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
l'rí. Og þá getum við verið sam-
an.
Eruð þjer nú alveg vissir
um að jeg kæri mig um að vera
með yður? spurði Lísa.
.!á, þvi að vður getsl vel að
mjer.
Hún hló — innilegum hljóm-
fögrum hlátri. Já, jeg lield
mjer geðjist nú vel að yður.
Hugo sagði Ingvari frá því að
honum hefði hepnast að komasl
í samband við Lísu, en annars
var ékki talað mikið um ungu
stúlkuna á heimili þremenning-
anna.
Hammer yfirlæknir, sem Ing-
var vann lijá, var mjög strangur
og lieimtaði langan vinnutíma af
undirmönnum sínum, svo að
stundum varð Ingvar að liætta
við að koma á stefnumót með
Lísu.
Hann reyndi einu sinni að tala
um Hugo við liana, en hún eyddi
því mntali með að segja að hann
væri skemtilegur piltur en
það eruð þið báðir, sagði liún.
Þegar Ingvar var lieima var
hann í versta skapi og Tom, sem
var allra manna friðsamastur
revndi að stilla til friðar milli
fjelaga sinna. Hann var kátur
og fyndinn, en ekkert Jijálpaði.
Það var eins og liann byggi í
púðurtunnu.
Og ekki bætti það skap Ingvars
að hann varð að fara til Parísar
með Haminer yfirlækni og verða
hurtu i þrjár vikur. A þeim tima
var Hugo einn um Lisu.
Hræðilegt!
Nokkrum dögum fyrir ferðina
sátu fjelagarnir þrír við með-
degisverðinn. I3eir voru þögulir
og datt ekki af þeim nje draup.
Hugo strauk óstvrkri tiendi yf-
ir hárið.
Jeg verð að tala um dálítið
við þig, Ingvar.
Það getur ekki verið neitt
sem Tom má ekki lieyra?
Nei, í raun og veru ekki.
Það er um Lísu. Ekki annað en
það. Jeg vil ekki nota mjer það
að þú ferð langt i burtu, og þess-
vegna hef jeg skrifað henni og
sagt henni að hún verði að velja
uin okkur strax. Jeg þoli þetta
ekki lengur, að hún fari út með
okluir til skiftis.
Ingvar Jyfti hrúnum.
Ertu afhrýðissamur eða
livað?
Jafnvel Hugo sá liið spaugilega
í þessu og brosti.
Já, jeg er afbrýðissamur,
sagði hann.
Þetta finst mjer dálítið kyn-
legt, sagði Ingvar. Þú ert afbrýð-
issamur yfir því að jeg er með
stúlkunni minni, sem þú ert að
reyna að sölsa frá mjer. Iiann
rauk upp af stólnum. Tom stóð
upp líka.
Svona, svona, Ingvar, engan
rosta! Tom tók servíettuna hans
upp af gólfinu og stakk lienni i
hendina á honum.
Lofaðu honum bara að
Oscar Clausen: Frá liðnum dögum. X.
Eggert betri Ólafsson í Hergilsey.
yhha sig, sagði Hugo. Hann er i
sínum rjetti! Jeg hef þrengt mjer
inn á liann og Lísu! Einasta af-
sökun mín er sú, að hún er ynd-
islegasta stúlkan, sem jeg hef
nokkurnthna sjeð.
Það finst mjer líka, sagði
Tom. Annars fær hvorugur ykk-
ar liana-----
Það var hringt dyrahjöllunni.
Það er tiún, sagði Hugo.
Jeg ætla að opna!
Jeg opna, sagði Ingvar.
Nei, jeg geri það, sagði Tom
ákveðinn og gekk til dyra.
Eftir augnablik gekk Lísa inn.
v— Já, þú þekkir þá báða, sagði
Tom.
Já, jeg hef þá ánægju, sagði
Lísa brosandi.
Hún tók i hendina á þeim báð-
um.
Getið þið fvrirgefið mjer ?
sagði hún.
Það er ekki nema annar
okkar, sem þarf að fvrirgefa
þjer, sagði Hugo og reyndi að
brosa karlmannlega.
Neí, jeg veld ykkur báðum
vonhrigðum. Afsökun mín er sú,
að jeg hafði ekki hugmynd um
að þið tækjuð þetta svona alvar-
lega. Jeg lief liaft ánægju af að
vera með ykluir. Þið eruð báðir
ágætir ljelagar, en öf örlyndir
fyrir inig. Þið viljið aðeins vera
með mjer af því að þið eruð
ástfangnir af mjer.
Er það ekki næg ástæða?
muldraði Ingvar.
Það er ekki nóg að vera
ástfanginn, sagði Lísa. Fólk verð-
ur að kynnast og tengjast vin-
áttuböndum þar að auki hef
jeg verið trúlofuð allan tímann
leynilega að segja — en það
hafið þið ekki vitað. Jeg er trú-
lofuð múrarameistaranum, sem
lireytti húsinu hans pabba.
Skiljið þið það nú, ungu menn?
Hann er gamall og góður vinur
minn.
Jeg skil ekki neitt, sagði
Hugo. Skilur þú nokkuð, Ingvar ?
Nei, ekki hið minsta.
Nú, það er annars ekki svo
undarlegt, sagði Tom og sneri
sjer að Lísu, þvi að jeg lief
atdrei sagt þeim það, að það
hafi verið jeg sem sá um bygg-
inguna á húsinu lians pabba
Jiíns.
Einkennilegt mjöl.
Indíánarnir i Mexíko búa til mjöl
úr vatnsbjöllutegund einni, sem verp
ir eggjuin á bökkum vatna og fljóta.
Indíánarnir dreifa sefstráum út í
vatnið á þeim tímum, sem bjöllurnar
verpa, og eggin festast við þau.
Iíggin, sem erti á stærð við seneps-
korn, eru strokin af stráunum, þurk-
uð og möluð og síðan er búið til úr
þeiin brauð, sem líkist rúgbrauði.
Evrópumenn, sem hafa bragðað það
þykir það gott. Indíánar sjóða stund-
um graut úr mjötinu.
Enskt tryggingarfjelag tryggir við-
skiftavini sina ekki einungis fyrir
bruna, vatnstjóni, þjófnaði, óhappí
og neyð, heldur einnig fyrir draug-
um, loftsteinum, og þvi að hlæja
sig í hel í leikhúsi.
Framhald úr síðasta blaði.
Þegar hjer var komið, var Eggert
orðinn auðugur maður og ábýlis-
jörð hans orðin of lítil fyrir bú
hans. Hann fór því að hugsa til
flutnings og varð þá fyrst rent aug-
unum til eyjanna í kringum sig.
Ijar var Hergilsey, sem nú var í
eyði og hafði ekki verið bygð 250—
300 ár. Þessi eyja þótti honum á-
kjósanlegt býli fyrir sig, en sá ljóð-
ur var á, að hún var eign Flatey-
inga og þóttust þeir ekki geta mist
hana undan, og ekki mega missa
selstöðu þar.
Á þessum árum var talsverður á-
hugi hjá ríkisstjórninni í Kaup-
mannahöfn fyrir því, að fá rnenn
til þess, að byggja upp eyðibýli
hjer á landi. Þessvegna sneri
hann sjer til stjórnarráðsins danska
fekk aðstoð þess til jiess, að mega
reisa nýbýli i Hergilsey. Það var
vorið 1783, eldsharðindavorið, að
hann flutti i Hergilsey, en fyrstu
árin hafði hann Sauðeyjar undir.
Eggerl var ekki eini maðurinn, sem
endurnam Hergilsey. Jón sonur
hans, sem var orðinn fulltíða mað-
ur og farinn að búa á Miðhúsum á
Reykjanesi flutti sig nú lika til
Hergilseyjar og varð sambýlismað-
ur föður síns. Svo bygði tengdason-
ur Eggerts, Guðmundur Einarsson,
þriðja bæinn suður á eyjunni. -
Alt voru þetta dugnaðar- og ai-
hafnarmenn mestu og blómguðust
bú þeirra með hverju ári. Það var
nú ekki hve síst að þakka hyggind-
uin og framsýni Eggerts, en um það
skal hjer sögð ein saga. Það vildi
til um sumar, á fyrstu árum Eggerts,
í Hergilsey, að ein af kúm hans
hraþaði til dauða ofan fyrir bjarg
a eyjunni, sem nefnist Vaðsteina-
b.jarg. Eggert tók skinnið af
kúnni, en lileypti skrokknum niður
skamt fró eyjunni. Eftir það brást
þar aldrei fiskur og er sagt, að um
sumarið fengi hann kúna vel borg-
aða, og iniklu meira þegar lengra
leið frá. —
Þegar foreldrar Eggerts voru or'i-
in gömul og farlama, tók hann
þau til sin og ljet fara vet um þau
síðustu ár æfinnar, en hjá honum
dóu þau bæði og varð ekki langt a
niilli þeirra. Þegar Steinunn móð-
ir Eggerts var orðin ellihrum og
luilsækin, Ijet hann búa til handa
henni rúm i fjósinu og þar var hún
á veturna í hlýjunni, en hjá henni
var stúlka henni til skemtunar og
þar höfðu þær hja sjer Ijós, öll
kvöld. Steinunn varð nærri ni-
ræð.
Á þessum tímum trúðu menn mjög
ó galdra og sendingar, enda var það
alment átil manna, að ef eitthvað
kom fyrir í Hergilsey, væri það
Gemlufellsfeðgum að kenna og send-
ingum þeirra. Þannig var það þegar
Guðrún kona Eggerts varð veik af
holdsveiki, ]>á var frændum henn ir
kent það, eins átti það að vera af
þeirra völdum, að Þórólfur, sen
var tengdasonur Eggerts og átti
Guðrúnu dóttur hans, varð líka
lioldsveikur á unga aldri. Það
var heldur ekki alveg laust við, að
Eggert tryði því, að þeir væru að
gjöra sjer ýmiskonar skráveifur og
glennur.
Eitt haustið dó sveitarkerling i
Hergilsey, er Þorbjörg hjet Þor-
steinsdóttir og flntti Eggert líkið lil
grafar i Flatey. — Þórólfur tengda-
sonur hans fór með honum, en áð-
hafði hann legið veikur, þó að hann
væri jiá orðinn allhress. — Þeim
gaf vel til Flateyjar, en á heimleið rak
á þá ofsaveður með kafaldi og gadd-
hörku. Þeir urðu að taka barning
og komust með miklum erfiðismun-
um svo nálægt lendingunni, að ekki
var meira en steinsnar i land, en
þó er jiað haft eftir hásetunum, að
þeim sýndist stór selshaus koma upp
á milli lands og skips. Það var ó-
mögulegt að draga til lands og rak
undan, en í hvert skifti, sem þeir
reyndu að ná Hergilsey, sýndist
þeim selshausinn koma upp miili
skips og eyjar. Eggert varð ]iá að
hleypa undan og náði Skjaldmeyjar-
ey og lenti þar, en af því að kaf-
aldið var svo mikið, var það ráð
tekið, að hvolfa skipinu, til þess að
mennirnir gætu skýlt sjer undir
því um nóttina, en það dugði lítið,
því að alla mennina, sem voru votir
af sjódrifinu, kól meira og minna
þessa nótt, nema Eggert sjálfan,
sem var á rölti alla nóttina og iagð-
ist aldrei fyrir.
Guðrún húsfreyja í Hergilsey varð
hrædd um mann sinn, sem von var,
þegar hann kom ekki heim um
kvöldið og veðrið brast svo snögt
á. en liún var þá orðin yfirkomin
af lioldsveiki og blind á báðum
auguin. — Hún ljet nú leiða sig út
fyrir bæjardyr og lá við að hún
fengist ekki til að fara inn aftur.
Eggert kom svo heim daginn
eftir, en Þórólfi elnaði mjög veikin
við þessa útilegunótt i frosti og vos-
búð. — Guðrún svaf i sýéfnhúsi
hjónanna uppi á loftinu, en Eggerl
svaf í rúnii niðri undir loftimi.
Það var nóttina eftir að hann
kom heim, að Guðrún heyrði að
hann var i harki og rifrildi við ein-
hvern, en um morgunin spurði liún
hann, við livern hann hefði verið
að tala um nóttina. — Eggerl sagðist
ekki hafa verið að tala við nokkurn
mann, en bætti því við, að betur
mættu Geinlufellsfeðgar magna djöfln
sina, ef þeir ættu að verða sjer að
grandi. —- Því var trúað að sending
l'rá þeim hefði komið til Eggerts um
nóttina, en hann hefði með kunn-
áttu sinni, getað bægt henni frá sjer.
Skömmu síðar dó Guðrún Sig-
mundsdóttir og var Iíggert því orð-
inn ekkjumaður í annað sinn, en Jiau
höfðu aðeins verið ótta ár i hjóna-
bandi og áttu ekkert barn á lífi.
Þegar Gemlufellsfeðgar frjettu tót
Guðrúnar, fóru þeir óðar á stúfaria
cg kölluðu til arfs eftir hana, en þær
kröfur fjellu allar, því að Eggert
hafði verið svo forsjáli að fá kon-
ung til að staðfesta erfðaskrá Guð-
rúnar. Það er sagt að þeim hafi
þótt þetta súrt i broti, þar sem eig-
ur Eggerts voru svo miklar. Hann
átti þá orðið fjölda jarða, cins og
t. d. Hergilscy að mestu, Bæ í Króks-
firði, Kinnastaði i Þorskafirði, Valt-
arnes og Fjörð á Skálmarnesi, Beru-
fjörð o. fl.
Franih. i næsta blaði.
Þúsund ára gömul blóm.
Einkennilegasta blóma- og jurta-
safn veraldarinnar er i Kairo. Safn-
ið hefir að geyma sveiga og skraut-
kransa frá fornegipskum grafreitum.
Þó að blómin sjeu orðin mörg jiús-
und ára gömul, halda þau sjer vel,
sem talið er stafa af því að þau hati
verið „smurð“ með einhverjum
vökva. í þessu blómasafni gefur
að líta blá og hvít lótusblóm, krys-
antemuni, margar grasategundir og
smá pálma.
Hún: Spákonan liefir einmitt sagt
að jeg yrði gömul.
Hann: Segir hún það nú í þokka-
bót.