Fálkinn - 28.04.1939, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Köld veðrátta
setur svip sinn
/'SlI var í versta skapi og ansaði
'“engum manni. Ilann var sonur
slórbóndans, Leifs Sturlusonar. Hon-
uin fanst tilbreytingarlaust slitið frú
morgni til kvölds í hinni grýttu
norsku jörð.
Veturinn var koininn og snjó-
breiðan hvíldi yfir landinu.
Stóra ferðamannahótelið skamt frá
heimili Óla var fult af gestum, sem
iðkuðu allskonar vetrariþróttir.
har hafði unnusta Óla ráðið sig
sem stofustúlku. Óli hafði snúist á-
kveðinn á múti þvi. Það var ekki
staður fyrir jafn indæla stúlku og
luina Guri, fanst honum, en auð-
vitað varð Guri sjálf að ráða því.
Þessvegna var Óli æfur. Þessir
flækingar sem bjuggu á hótelunum
og þóttust vera að iðka iþróttir, en
hugsuðu mest um að vera aftan í
laglegum stúlkum eins og henni
Guri.
Guri var lika altaf ])reytt á kvöld-
in, þegar honum fanst að þau yrðu
nauðsynlega að vera saman.
ÓIi spýtti út úr sjer. Hann sat á
sleðanum, sem hann ók á hverjum
degi frá selinu í fjallinu, þar sem
hann tók daglega hlass á hann, og
niður í skóginn.
Þetta var þreytandi liivera. Dag-
inn út og daginn inn. Eina hljóðið,
sem rauf kyrðina i þessum löngu ferð-
uin var kliðurinn frá bjöllunni, sem
hesthrinn hafði um hálsinn.
Óli tók snögt í taumana, nú var
brekkan niður brött. Sleðin rann á
frosnum snjónum með dálitlu marri.
Nú kom skörp beygja, og annar sleði
kom á móti honum.
Það var Pjetur, sem sat i honum.
— Svo, það ert þá þú, Óli? hróp-
aði hann. — Hvernig liefir kær-
astan þín það?
Pjetur hafði verið keppinautur
Óla og var altaf reiðubúinn til að
stríða honum.
- Hvernig kann hún við sig á
liótelinu? hjelt Pjetur áfram og var
gletnislegur á svip. - Passaðu þig
nú að þeir ræni henni ekki frá þjer.
Haltu kjafti, öskraði Óli —
passaðu sjálfan þig. Út af veginum
eða jeg keyri á þig.
Óli sló í hestinn, sem hentist á-
fram, svo að Pjetur var rjett orð-
inn undir honum.
Óli ók á harða spretti niður brekk-
una og hægði ekki á fyr en hann
kom niður í dalinn. Froðan stóð út
úr hestinum —- hann Óli ljet sjer
nú ekki alt fyrir brjósti brenna,
þegar eitthvað snerist honum á móti.
— — — Um kvöldið kom Guri í
heimsókn og fann Óla úti í fjósi,
])ar sem hann var eitthvað að dunda
við kýrnar. Mollulega fjóslyktina
lagði móti henni, þegar hún gekk
inn. Fjósið var svo Iáglofta, að það
var eins og loftið hjengi á hormin-
um á kúnum.
Smá lukt varpaði daufri birtu á
umliverfið, þar sem Óli og skugginn
hans færðust fram og aftur eins og
dökkar vofur.
— ÓIi, kallaði Guri blíðlega. Hann
svaraði engu.
— Óli! endurtók Guri áður en
hann heyrði og gekk hægt á móli
henni.
— ÓIi! ertu orðin mállaus?
Mjúkir armar fjellu um hálsinn á
lionum og þrýstu honum að sjer.
— Guri, stamaði Óli, — geturðu
ekki farið af hótelinu, jeg sakna
þín svo mikið, þú veist, livað vænt
mjer þykir um þig. Manstu þegar
og erfiði
á fólkið.
við mættumst hjá garðþrepunum á
liverjum morgni? Sú tíð er nú úti,
andvarpaði Óli, — og Pjetur stríðir
mjer á hverjum degi með því, að
þú munir strjúka burt með einliverj-
um gestinum, sem er á hótelinu.
En elsku Óli minn, sagði Guri

' . - .=
JZ* \ /
Á SKÍÐUM
huggandi, þú veist að jeg yfirgef
l>ig aldrei , og þrýsti sjer enn fastar
að honum.
Óli var samt ekki ánægður. Það
var að vísu gott að hafa hana svona
nálægt sjer, en afbrýðin leiddi hugs-
anir hans inn á nýjar leiðir. Yel
gat hugsast að hún mundi einhvern-
tima seinna láta eins vel að öðrum
og honum.
— Nei, uss, Guri, sagði liann
ákveðinn, — þú verður að fara af
hótelinu,
— En Óli! Guri vjek lítið eitt frá
honum, meinarðu nokkuð með
])essu?
- .íá, jeg meina það, svaraði hann
og var þungbúinn. skilurðu það
ekki hvað jeg kvelst mikið? Þú sem
ert svo falleg, Guri litla, og á meðal
]>eirra þarna á hótelinu eru svo
margir, sem hugsa um að ná þjer
og öðrum ungum og fallegum stúlk-
um á sitt vald.
— Þú ert alveg frá þjer, Óli, Guri
hörfaði aftur á bak jeg skal passa
mig. —
Þú ætlar að segja vistinni upp!
ÓIi tók ulan um höndurnar á Guri
— eða ......
— Óli, ertu að ógna mjer? Guri
horfði á hann og var hnuggin.
Óli átti í stríði.
— 1 fyrradag, hvíslaði hann — sá
jeg svartskeggjaða náungann, sem
kallar sig greifa, vera að skima eftir
þjer. Honuih list vel á þig.
— Aldrei. Guri var orðin reið.
— Jeg er unnuslan þín.
—- Já svaraði Óli — og þess vegna
gerir þú eins og jeg vil og ferð af
hótelinu. Jeg skal tala við gamla
hótelstjórann á morgun.
— Nei, það vil jeg ekki Óli, jeg
verð misserið út.
Guri horfði á hann ögrandi.
Farðu l)á bara þína leið, sagði
Óli harla kuldalega, — svo er það
búið milli okkar. Vertu sæl, Guri.
- Eins og ])ú vilt, Óli.
Guri hvarf út úr fjósinu á auga-
bragði og án þess að virða hann
framar viðlits, og Óli var einn eftir
hryggur og vandræðalegnr
-----— Nú liðu inargir dagar án
þess að Guri kæmi til Óla.
Óli var oft á sveimi hjá hótelinu
til að sjá hvað þar færi fram. Guri
sá honum bregða fyrir endrum og
eins. Hún ljet sem hún þekli hann
ekki.
Pjetri mætti hann á hverjum degi,
:ill of oft, fanst honum.
— Hversvegna ertu svona kátur?
var hann vannr að segja við Óla,
sem var altaf grafalvarlegur.
Einn morguninn tók Óli eftir þvi,
að fólkið tók sig óvenju snemma
upp á hótelinu.
Löng sleðalesl lor upp lil selja.
Guri var með í förinni sá Óli, og
i sama sleðanum og helviskur greif-
inn.
Með mikilli kæti þaut lestin fram
hjá honum, þar sem hann stóð við
veginn.
Guri heilsaði honum ekki, en liló
hjartanlega framan í greifann, sem
hallaði sjer yfir hana. 1 svona ferða-
lagi voru allir jafnir.
Óli beit á vörina, óður og upp-
vægur, og ók heim í skyndi.
— Pabbi, sagði hann við gamla
manninn. — Þú verður að gefa mjer
frí í dag. Jeg verð að fara til fjalls.
Faðirinn starði alveg l'orviða á
soninn.
—- Hvað áttu að vilja þangað?
Gamli maðurinn togaði í sitt grá-
skeggið, sem fjell niður á bringu.
— Kæla í mjer blóðið, svaraði
Óli seint.
— Nú er það svo, sagði ganili
maðurinn og deplaði augunum, ásta-
brall, stigðu á skíðin sonur sæll og
temdu skap þitt í háfjallaloftinu.
Óli hvarf, og nokkrum mínútum
síðar þaut hann á skíðunum um
l'jallið, sem svona snemma morguns
varpaði dimmum skugga yfir dalin i.
Óli hjelt móti sól, sem var að
koma i ljós yfir fjallstindinum. Hann
iðaði af lífsfjöri.
Hann var aftur orðinn drengur,
og frjáls eins og fuglinn. Vegurinn
var bratlur, en ferðin upp gekk alt
að einu vel.
Þetta var eitthvað annað en að
setja á sleðanum. Nú stökk hann
yfir djúpa sprungu. Þetta hefðu
ekki allir leikið. Hann gat skelli-
hiegið, þegar hann sá suma hótel-
gestina vera á skíðum. Hjer var
Óli í ríki sínu.
Nú þaut hann fram með fossandi
á, sem frostið gat ekki hnept í fjötra.
Löðrið þeyttist niður klettana. Þarna
var gínandi gjá, sem snjórinn slútti
yfir.
Eitt ógætilegt skref — og það var
úti utn hann.
Það var betra að vera kunnugur.
Þennan daginn kom Óli ofan úr
fjöllunum hress í huga. Á leiðinni
niður eftir hitti hann Guri, sem
var að koma aftur úr sleðaferðinni.
og stöðvaði hana. Hún var líka á
skíðum, en sneri sjer undan Óla.
Guri, sagði hann þykistu
ekki þekkja mig?
Jú, svaraði hún, — en hvað
áttu vantalað við mig? luin laul
höfði. — Þú vildir að öllu væri
slitið milli okkar, og þú mátt fara
allra þinna ferða fyrir mjer. Jeg trú-
lofaðist Allugusitz greifa í dag, það
er að vísu ennþá leynilegt, en þú
mátt gjarnan vita það, þú vildir mig
ekki hvort sem var.
Hvað ertu að segja? spurði
Óli efins ertu trúlofuð honum
svona alt i einu, ætlarðu að verða
greifafrú?
Já, jeg er búin að segja þjer
það, sagði Guri og varð dálítið
reigingsleg.
Hann gaf mjer þenna hjerna í
dag, hún sýndi Óla forláta stein-
hring.
Guri, rödd Óla skalf — taktu
ekki við honum, það lilýst ekki
gott af því.
Er jeg ekki fullgóð til að verða
greifafrú, lireytti Guri út úr sjer og
Smásaga eftir MAX RYTTER