Fálkinn - 28.04.1939, Qupperneq 12

12
FALKINN
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn. 2
,,Sá þykir mjer liafa nóg að skrifa. Hvað
er maðurinn að skrifa svona langt mál um?“
„Þetta er sjúklingur minn en óbetranleg
relluskjóða annars skal jeg taka það fram
að bann er ekki Skoti.“
„Ekki þáð?“ sagði \V,oods og sneri við
brjefinu og leit á snyrtilega undirskrift
„Israel Levinsky“ neðst á blaðinu.
, Hann hefir skuldað mjer fjörulíu pund
i fjögur ár en hefir ekki borgað mjer einn
eyri ennþá. Hann hlýtur að vera vel stæður
jeg hefi aldrei vitað veðlánara, sem ekki
voru ríkir. Að minsta kosti á hann heima í
Ijómandi fallegu liúsi og heldur dýran vagn
og bílstjóra. Hann gengur með einliverja
óverulega vesöld vikum saman og sendir svo
til mín alt í einu, eins og líf hans lægi við
og hann liefði hálsbotnað. Jeg vildi óska að
liann hálsbrotnaði. Jeg mundi setja upp
þrjár gineur fyrir likskoðunina og ])að er
meira f je en jeg fæ nokkurntíma bjá honum
Jifandi! og svo er leiðinlegt að koma lil lians
lílca. Hann er altaf að nöldra og nauða og
kvarta, og finst ])að altaf vera mjer að
kenna, að liann er veikur. Jeg liata liann sem
sjúkling, þó þetta sjc líklega allra sæmileg-
asti maður í aðra staði. Jeg gel þó sagt hon-
um til málsbóta að liann lcallar sig elclci
Griffitli Jones eða Angus Macalister, eins og
flestir Gyðingar gera. Hann reynir ekki einu
sinni að fela sig undir hlutafjelagsnafni. Það
er ekkert að segja við Gyðingi, sem gefur
sig út fyrir Gyðing. En Gyðingur sem þvkist
vera hefðarmaður er mesti viðbjóður.
„Hversvegna stundið þjer hann úr því að
hann er svona skuldseigur?“
,;Æ, jeg veit eldci. Jeg hefi víst verið of
eftirgefanlegur við liann. Mjer er ógeðfelt að
rukka fóllc um peninga, en eittlivað verður
maður þó að gera i því efni. Hann endur-
sendir mjer tvo síðustu reilcningana mína
og ályktar af mismuninum á þeim, að lion-
um hafi verið gert að borga tíu shillinga og
stv pence fyrir eina læknisvitjunina á síðasta
ársfjórðungi. IJað er alveg rjett og það er
meira að segja lmnd-ódýrt. Hann ljet lirekja
mig upp úr rúminu klukkan tvö um nótt
uin hávetur, þó að það liefði alveg eins get-
að beðið næsta dags eða næstu vilcu. Þjer
getið skilið live alvarlegt þetta var, þegar
Jiann sagði mjer áður en jeg fór, að jeg
þyrfti ekki að koma aftur nema liann gerði
boð eftir mjer. Og getið þjer lmgsað yður
|)á ósvifni að slcrifa kvörtunarbrjef út af
reikningi, sem átti að vera greiddur fyrir
löngu? Það hlýtur að vera rostungshúð á
mannfýlunni. En nú ætla jeg að láta skríða
til skarar. Jeg slcal liengja mig upp á, að
liann gefur ekki skuldunáutum sínum fjögra
ára greiðslufrest.
Osborne læknir tólc sjálfblekung upp úr
vasa sínum og náði sjer í pappir og skrifaði
steinþegjandi lengi vel.
„Hvernig líst yður á þetta?“ spurði hann
loksins, um leið og hann skrifaði nafnið sitt
undir brjefið, með svo mikilli viðhöfn að
það lá við að penninn færi gegnum papp-
írinn.
,,Herra minn: —
Þjer berið i/ður upp undan jwi, að jey heji
yert yðnr reikniny fyrir liúlfri yineu veyna lækn-
isvitjunar oy biðjist skýrinyar á þessu. Sú skýr-
ing er svo látandi. Þessi mjög hóflegi reikningur
er fyrir verk, sem var að minsta kosti þremur til
fjórum sinniim meira virði. í fyrsta lagi var það
alger óþarfi, að láta vilja mín um miðju nótt. í
öðru layi skal þess getið, að þó að jeg dveldi ekki
nema stutian tíma á heimili yðar, þá vur þetta
nóg til þess að' cyðilegja alvey hvild mína þá
nótlina. 1 þriðja lagi skal þess getið, að auk tima-
missis míns og svefnmissis þessa nótt hafði jey
útyjöld af bifreiðaakstri ininum, nálægt þriggja
mílna leið. Bifreiðarstjórar mundu setja eins mik-
ið upp við yðnr fyrir aksturinn einan á þessum
tíma sólarhringsins, eins oy reikningur minn nam.
I fjórða layi þá nutuð þjer ráða manns, sem hefir
tíu ára reynslu og tuttugu ára dýrt nám að baki
sjer, og þessvegna gelið þjer ekki vænst þess, að
fá vinnu hans fyrir sama verð oy óbreytts eyrar-
oinnumanns. tíg að lokum sýna bækur mínar, að
þjer hafið áður fengið ráðleggingar hjá mjer fjór-
um siniium fyrir alls ekki neitl. Mjer finst þess-
vegna, að það skifti minstu máli fyrir yður hvort
þjer fáið thi sh. eða 10 ginea reikning fyrir lækn-
isvitjun. Ef það er eitthvað fleira af skýrinyum
sem jeg hefi gleymt að taka fram, þá skal jeg
með ánægju senda yður þwr síðar, ef þjer beiðist
þess.“
„Hver slcollinn, sá þykir mjer fá á bauk-
inn,“ hrópaði W.oods. „En spillir það eklci
fyrir yður atvinnunni, að skrifa svona
brjef ?“
„Nei, það er öðru nær. Jeg missi hann
auðvitað úr sjúklingatölu, en það er eklci
sennilegt að hann seg'i nokkrum manni frá
brjefinu. Það er ólíklegt, að hann fari að út-
varpa frjettinni urn, hversvegna jeg gaf bon-
um á baukinn. Jeg ætla að senda þetta brjef
i kvöld. Hvar er nú frímerki?“
í sama bili sem Osborne stóð upp úr stóln-
iim var hringt. Siðan heyrðist fótatak og
stúlka kom inn.
„Það er lcona hjerna, sem biður yður að
koma til Holm Lea, Castle Road, herra.“
„í lcvöld?“
„Já, herra. Hún sagði að því lægi á.“
„Það segja nú allir. Hverskonar veikindi
eru það ?“
„Hún sagði ekkert um það, læknir. Ekkert
nema að það væri lælcnir, sem væri veikur."
„Jeg skal koma innan skamms.“
„Þakka yður fvrir, læknir. Jeg skal segja
henni það.“
Stúlkan fór út og Osborne barði ólundar-
lega úr pípunni sinni.
„Læknir?“ sagði hann. „Jeg þekki engan
lækni i Castle Road. Hvern skrattann vill
hún, að hringja svona seint á kvöldi. Svei
öllum sjúklingum!“ Hann fór út noldrandi
og skelti hurðinni á eftir sjer.
Woods brosti. Hann hafði heyrt þetta fyr,
við fjölda mörg tækifæri. Osborne leit altaf
á það eins og persónulega móðgun ef liann
var beðinn að fara í læknisvitjun á kvöldin,
en það kom örsjaldan fyrir, að hann neitaði
að fara. Eftir fáeinar mínútur leit bann
aftur inn í gættina.
„Mjer þykir leitt að þurfa að fara frá yður
Wood. En jeg kem aftur eftir liálftima, svo
að þjer skuluð ekki fara nema þjer sjeuð
tímabundinn.“
Á leiðinni til Castle Road sagði konan, sem
lijet frú Laidlaw, honum frá manninum sin-
um. Hann hafði fengið inflúensu fyrir
nokkrum vikum en hafði aldrei náð sjer
almennilega eftir liana.
„Hann reyndi að fara að vinna aftur,"
sagði hún, „en þoldi það ekki. Við lifum i
iðnaðarbæ, sjáið þjer, og starfið er erfitt.
Ef það liefði verið sumar, hugsa jeg að
hann hefði þolað það, en inflúensufaráldur-
inn gekk alveg fram af lionum, svo jeg fjelck
hann til að fá sjer aðstoðarmann og koma
liingað til að bvíla sig. Við leigðum ibúð með
húsgögnum til eins mánaðar, og fyrstu vik-
una virtist mjer lionum fara milcið fram.“
„Hvenær veiktist hann?“ spurði Osborne
lælcnir. Ergelsið i honum virtist vera farið
að sljákka.
„í gærmorgun. Það byrjaði með slæmum
höfuðverk, en hvorugt olckar setti það fyrir
sig í byrjuninni. Hann hjelt helst, að það
væri gleraugunum að kenna og að hann
þyrfli að fá sjer önnur bann notar altaf
gleraugu ])egar hann les — og þessvegna
hætti bann að lesa en fjekk sjer skamt af
aspiríni. Það dró úr höfuðverknum, en að
öðru leyti var hann lakari og lalcari, svo að
jeg var orðin hrædd við það þegar jeg fór
til yðar. Hann virtist vera með mikinn hita
og jeg gat ekki fengið svar af viti út úr hon-
um. Hann virtisi ekki einu sinni þeklcja
mig.“
Frú Laidlaw var óðamála og mikið niðri
fyrir, röddin var há og hvell. Osborne varð
bissa að sjó, hve mikilli geðshræringu hún
var i, vegna þess að í fyrstu hefði honum
virst hún vera ákaflega stillileg kona. And-
litsdrættirnir voru sterklegir og andlitið hefði
verið mjög fritt, ef varirnar hefðu ekki verið
svo þunnar að það var lil lýta og' gerði and-
litið harðneskjulegt. Þegar þau komu að
húsinu, sem eklci var nema fimm minútna
gangur frá Osborne, bauð hún lækninum
upp á loft, undir eins og liann liafði tekið
af sjer hattinn og farið úr frakkanum. Þegar
þau komu inn í svefnherbergið stóð stúlka,
búin sem vinnukona, upp úr stólnum við
arininn.
„Þjer megið fara, Elsie," sagði frú Laid-
law. „En farið samt elcki að hátta fyr en við
vitum, hvort þú þarft að sækja meðöl.“
Stúlkan fór út og Osborne gelck að rúm-
stokknum. Hann sá ])egar i stað, að það var
ekki að ástæðulausu, að lcona sjúklingsins
hafði áhyggjur af honum. Maðurinn virtist
vera veikur mjög veikur. Hann lá á hlið-
inni og höfuðið var óeðlilega afturbeygt, og'
starandi augun voru á sífeldu flökti en fest-
ust ekki við neitt. Af rauðu og þrútnu and-
litinu virtist mega ráða að maðurinn væri
drykkjumaður, en þegar nánar var að gáð
mátti sjá, að þetta kæmi af einhverju meiru
en drykkjuskap. Þegar Osborne kveilcti á
Ijósinu yfir rúminu tók hann eftir, að sjá-
öldrin í augunum voru ekki jafn stór. Ann-
að þeirra var af eðlilegri stærð, en hitt var
útþanið, eins og i ketti á næturþeli. Þetta
valcti eftirtekt hans sem læknis og hann
settist á rúmstokkinn til að athuga það
betur.
„Jeg sótti læknirinn til þín, góði minn“,
sagði frú Laidlaw og hallaði sjer yfir rúmið
og lcom laust við öxlina á bónda sínum.
Hann svaraði engu.
„Svaraðu mjer, IIarry,“ hvíslaði hún. Það
var öll harka úr rödd hennar og hún talaði
lágt og einstaklega mjúkt. „Hann hefir ver-
ið svona meðvitundarlaus í nálægt tvo
tíma,“ hjelt hún áfram og slieri sjer til
Osborne, sem var að taka hlustartæki sitt
úr umbúðunum.