Fálkinn - 27.10.1939, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
gKRIFSTOFUSTJÓRINN var lítill
og alúðlegur kubbur — og and-
litið var i svo djúpum fellingum, að
l>að var erfitt að hugsa sjer hann
öðruvísi en áhyggjufullan — andlit,
sem var eins og skapað til þess, að
fiytja öðrum sorgartíðindi.
„Þetta er leiðinlegt mál, Winther,"
Ijyrjaði hann. „Þjer eruð giftur, er
ekki svo?“
„Jú.“
„Eigið þjer börn'?“
Nei, þau höfðu ekki eignast börn
ennþá.
„Ög hafið eftir atvikum altaf unn-
ið vel fyrir ykkur. Við erum ekki
óánægðir með yður.“
Nú fór Eric Winther að verða ó-
rótt svo um munaði. ,
„En mergurinn málsins er sá, að
fjelag okkar hefir verið sameinað
við önnur stærri fjelög, og af því
leiðir meðal annars, að umdæmið
yðar gengur yfir á aðrar hendur •—
svo — svo að því miður verð jeg að
tilkynna yður, að starfi yðar hjerna
hjá okkur verður að vera lokiö.“
„Lokið?“ Eric Wintlier vissi
hvorki upp nje niður. Andlitið á
skrifstofustjóranum hvarf í móðu
og hann sá andlitið á Annie fyrir
sjer en svo hvarf það aftur og varð
að löngum götum og húsaröðum. .
„Jeg hefi gert boð eftir yður hing-
að til þess að segja yður upp, hr.
Winther." Eric rankaði við sjer þeg-
ar liann heyrði röddina á ný. „Þjer
getið tekið laun fyrir einn nlánuð hjá
gjaldkeranum, en starf yðar verður
fengið öðrum frá deginum á morgun.
Og vitanlega megið þjer gera yður
von um bestu meðmæli frá okkur.“
Eric fór smátt og smátt að skilj-
ast, bvaða afleiðingar þetta hefði
fyrir hann. Þegar hann var kominn
langt niður i Friedrichsstrasse •—
niður fyrir hábrautina — og skilað
af sjer plöggum sínuin, tekið saman
dót sitt og fengið kaupið, varð honum
Ijóst, að hann átti hvergi neitt er-
indi. Hann var atvinnuleysingi.
Hann hafði ekkert markmið.
Og nú var eins og allir fastir
punktar í tilveru hans hyrfu út í
buskann. Hann gleymdi alveg morg-
ungöngunum í Tiergarten. — Nú
var það heimilið — og Annie.
Já, Annie!
Hann gekk og gekk og hugur lians
hvarflaði viða. Hann komst alla leið
út í Invalidenstrasse, sneri til hægri
og kom í nýjan bæjarhluta, sem hann
kannaðist alls ekki við. En hann
hjelt áfram göngunni, framhjá ótal
þvergötum, þangað til hann loksins
settist á bekk i litlum garði.
Þegar hjer var komið sögunni var
hann kominn að þeirri niðurstöðu,
að hann mætti eklci láta Annie vita
neitt um þetta. Hann ætlaði að verða
samferða henni inn i borgina á
morgnana eins og áður, nota daginn
til þess að leita sjer atvinnu, og
fyrst eftir að hann hcfði fengið nýja
atvinnu ætlaði hann að segja henni
frá þessum atburði. Það var of sorg-
legt til að segja benni það núna, ein-
mitt i mestu gleðinni yfir nýju íbúð-
inni.
Þetta varð eins og nokkurskonar
tvífaratilvera hjá Eric Winther.
Það var ekki fjarri því, að hann
væri enn glaðari og alúðlegri við
konuna sina núna en áður — hafði
máske blóm með sjer heim oftar en
áður, sem votl um, að eitlhvað liefði
htaupið á snærið lijá honum yfir
daginn. Og ekki sagði hann nei, þeg-
ar hún ympraði á |)ví, hvort þau
ættu ekki að fara i kvikmyndahús
eða teikhús. Hana mátti ekAT gruna
neitt.
En stundum reyndist honum full-
erfitt að halda skapinu í lagi, og einn
morguninn, er þau urðu samferða
gegnum Tiergarten spurði hún:
„Hefirðu orðið fyrir einhverju
mótlæti, Eric? Mjer finst þú vera
svo þegjandalegur."
„Mótlæti?“ át ann eftir og vakn-
aði af heilabrotum sínum. Nei, þvert
á móti. Jeg er bara að Iiugsa um
áform og ráðagerðir, sem jeg þarf
að koma í framkvæmd — það er
viðvíkjandi tryggingu. Annie...,“
Og svo skildu þau eins og vant
var, og Eric livarf að „ráðagerðum"
sínum.
Honum varð fljótlega ljóst, að það
var erfitl að fá dagana til að líða.
Hann spurðist fyrir um öll þau störf,
sem hann sá auglýst, en það varð
alt árangurslaust. Jafnvel þó að
hann færi til 4—5 vátryggingarfje-
laga á dag til þess að spyrja um at-
vinnu, var tíminn sem afgangs var
lengi að líða.
Hann hafði undir eins einsett sjer,
að vera sem minst á ferð i gamla
umdæminu sínu — það gerði ekki
annað en bryggja hann — en samt
stýrði einhver ósynilegur máttur
göngu lians þangað á hverjum degi.
Og svo reikaði hann um og Ijet
sig dreyma um góða og gamla daga.
Hann góndi á búðarskiltin, sem
hann kannaðist svo vel við — þau
geymdu fjölda af leyndarmálum, sem
hann vissi um. Til dæmis gamli Mey-
er þarna á horninu, einn af elstu
og tryggustu skiftavinum hans. Mey-
er seldi járnvörur og lagði m. a.
hernum ýmislegt til. Vel stæður
maður.
Stórar gular auglýsingar yfir glugg
umun, skýrðu frá, livað hægt væri að
fá í versluninni. En það voru ekki
vörurnar heldur allur barnahópur-
Meyers, sem Winther var að hugsa
um. Börnin voru alls níu, stelpur og
strákar, og þau voru nú komin á
giftingaraldur. Winther hafði trygt
fimm af þeim. Nú vissi hann, að
Lucie átli að tryggjast næst. Hún
ætlaði að giftast eftir viku. Rikum
manni frá Frankfurt. Hún átti að
lá einkabústað, bifreið og sumarbú-
stað suður í Alpafjöllum. Lucie var
líka Ijómandi falleg — hún hafði um
tíma verið gjaldkeri í verslun föður
síns, en hafði svo verið send á hús-
stjórnarskóla einhversstaðar rjett hjá
Hamborg. Jú, hann hefði getað gert
stóra verslun við Meyer — liftrygg-
ingu, slysatryggingu. . . . en nú var
það bara ekki hann, sem gerði
þessa verslun.
Jeg er viss um, að hann saknar
mín, hann Meyer gamli, og furðar á
að jeg skuli ekki koma.
Venjulega fjekk Winther sjer há-
degisverð í lítilli öjstofu, og stund-
um leyfði hann sjer að fá sjer kaffi
bolla síðar um daginn — til þess
að drepa tímann. Og þá lenti honum
í samtali við hina gestina.... um
daginn og veginn, og þegar Wintber
gat snúið samtalinu að tryggingum,
þá gerði hann það.
Þá gleymdi hann raunveruleikan-
um um stund, og fanst liann vera að
tala við mann, sem hann ætlaði að
tryggja. Oftast tókst honum að sann-
færa þann, sem hann talaði við
um ágæti trygginganna.
En kaldur veruleikinn kom jafnan
fram á því augnabliki, sem hann
var beðinn að líta heim eitthvert
kvöldið, til þess að tala betur um
málið. Þá fann Winther vanmátt
sinn og kinkaði kolli og læddist á
burt. En i aðra röndina ])ólti honum
vænl um þetta — hann kunni þó
ennþá að sannfæra fólk.
Þessu hafði farið fram í tvo mán-
uði.
Það voru aðeins tæp hundrað
mörk eftir í sparisjóðsbókinni, og
vonleysið hafði rist djúpar rákir í
andlitið á Eric, Winther.
Nú hafði hann talað við öll vá-
tryggingafjelög, sem komið gátu til
mála.
Iíonm var nauðugur einn kostur
- hann varð að segja Annie upp
alla söguna.
Og fyrst og fremst varð hann að
segja upp nýju íbúðinni.
QVO bar það við einn dag síðdeg-
is, þegar Winther var á heimleið
um Jagerstrasse, að gamall maður,
sem gekk rjett á undan honum,
varð fyrir óhappi. Hann rann, og
datt á gangstjettina, áður en Winth-
er gæti gripið i hann.
„Jeg held að þetta sje ekki neitt
alvarlegt,“ sagði gamli maðurinn
þegar Wintlier hafði hjálpað honum
á fætur.
En það kom samt á daginn, að hann
gat eltki stigið i annan fótinn, svo að
Wintlier varð að styðja hann upp að
húsveggnum, og þar stóð maðurinn
meðan Winther náði í bifreið.
„Jeg þakka yður kærlega fyrir
hjálpina,“ sagði maðurinn þegar
Winther hafði lijálpað lionum upp í
vagninn; en Winther vildi ekki lieyra
nefnt að skilja við hann undir eins
— hann vildi fylgja honuni heim,
og svo nefndi maðurinn heimilis-
fang sitt — í aðalhverfinu í vestur-
urborginni.
Gamli maðurinn átti bágt með að
þola hristinginn á vagninum og
Winther reyndi að styðja hann og
draga úr hristingnum.
Þegar þeir höfðu ekið um stund
kom alt í einu uþp úr Winther:
„Þjer munuð vera trygður - jeg
meina slysatrygður?“
Gamli maðurinn brosti og leit
gegnum gleraugun.
„Nei, það er jeg í rauninni ekki.
En maður ælti að vera það.“
„Ætti“ át Winther eftir og í á-
kafa sínum gleymdi hann alveg, að
hann var ekki starfsmaður lijá „Ur-
ania“. „Það er alveg óafsakanlegt.
Jafnvel þó að þjer missið kanski
ekki ekki neins í, þó að þjer getið
ckki farið til vinnu yðar í dag eða
næstu daga, þá gæti farið svo síðar
að. . . . Maður á aldrei að vanrækja
að tryggja sig. . . . og það kostar ekki
nema smáræði. . . . “
„Heyrið þjer, maður minn, eruð
þjer vátryggjandi?"
Winter fanst eins og í orðunum
fælist: „Hallu þjer við veruleikann,
maður minn.“ Það slumaði í honum,
en hann hjelt þó áfram:
„Jeg hefi starfað að vátryggingum
nú er jeg, sannast að segja, at-
vinnulaus.“ Og nú langaði hann svo
ósegjanlega til að trúa öðrum fyrir
vandkvæðum sínum — liann varð
að fá loft, eftir þennan þagnartima.
Winther byrjaði með byrjuninni
cg svo kom alt hitt — nýja ibúðin,
gamla starfið, skrifstofustjórinn, at-
vinnuleitin og svo Annie — Annie,
sem ekkert vissi, en sem varð að
fá að vita um þetta eftir nokkra
daga.
Winther kom of seint i miðdegis-
matinn og varð að segja Annie hvað
valdið hafði.
Laugardaginn, síðdegis, er þau
Annie og Eric sátu á svölunum, kom
sendill með stóran blómvönd til
hennar og' brjef til hans.
Blómin voru afmælisósk og brjefið
tilkynning um, að Eric Winther ætti
að koma til Norddeutsche Versicher-
uns A. G. og tala við skrifstofustjór-
ann. —
Og nú sannreyndi Winther, að þó
að andlitið á Vögel gamla skrifstofu-
stjóra væri skapað lil að segja manni
hrygðartíðindi, þá gat stundum ým-
islegt gleðilegt álpasl út úr því. Það
\ar nefnilega gamli skrifstofustjór-
inn hans, sem tók á móti lionum á
mánudagsmorguninn með þessum orð"
um:
„Forstjórinn hefir þvi miður und-
ist um öklann og getur þvi ekki
talað við yður sjálfur. En hann mæl-
ist til þess, að þjer takið aftur við
gamla uindæminu yðar, hr. Winther
— það var nefilega Norddeutsche,
sem tók við tryggingum fjelagsins
„Urania“. Velkominn aftur!“
„KRINGUM FRAKKLAND".
l’rægasta hjólreiðasamkepni Frakka
er hringferð að kalla má kringum
alt landið og er vegalengdin 4.220
km. Hjer sjest einn af þátttakendun-
mn, sem er komin nærri markinu.
NÝTÍSKU HERNAÐUR.
Ameríkanskt riddaralið, sem á lier-
æfingu í Texas hefir verið einangrað
frá aðalhernum af óvinunum, er lijer
að taka á móti vistum og vatni, sem
kastað er með fallhlífum frá flugvjel-
um til þeirra. Tveir riddarar þeysa
fram til þess að taka við sendingunni.
Sögumyndir.
Frægustu æfisögumyndir, sem tekn-
ar hafa verið á síðustu árum eru
Marie Antoniette, Fernand de Less-
eps, Emile Zola, Louis Pasteur, María
Valeska og Florence Nightingale. En
næstu myndirnar sem væntanlcgar eru
af þessu tæi eru um Alexander Bell,
liöfund talsímans og um landkönnuð-
ina Livingstone og Stanley.
Hvaö gera þeir í tómstundunum?
Lionel Barrymore grefur mynda-
mót og hefir oft haldið sýningar á
verkum sinum. James Stuart er með
bestu litaljósmyndurum í Hollywood.
Myrna Loy er ágætur myndhöggvari,
Robert Montgomery skrifar smásögur
og selur þær. Wallace Beery leikur
á píanó. Maureen Sullivan saumar
dúka. Og Melvyn Douglas á stóran
garð, sem hann sjer um sjálfur.