Fálkinn - 23.02.1940, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
\mm E5SS23 tzz^i
Undrabörn
hafa altaf verið tii og eru enn. Blöð-
in segja oft frá slíkum börnum, sem
ýmist vinna sjer það til ágætis að
læra erlend tungumál um ieið og
þau læra að ganga, eða jjau reikna
betur en nokkur prófessor og leika
á hljóðfæri eins og þaulvanir snill-
ingar. — Hjerna eru nokkur gömui
dæmi:
í byrjun 18. aldar var drengur i
Liibeck, sem lijet Cliristian Heineck-
en. Hann var orðinn vel að sjer í
mannkynssögu þegar hann var finim
ári og kunni latinu 7 ára gamall.
Tungumálasnillingurinn Bvatiers,sem
dó um tvítugt, talaði þrjú mál og las
biblíuna á grísku þegar hann var
G ára. En þegar hann var níu ára
var liann með allan hugann við
stærðfræði og stjórnlagafræði. -—
Skáldið Tasso samdi hið fyrsta stóra
hetjukvæði sitt þegar hann var 14
ára. Melankton tók meistarapróf 17
ára gamall og Hugo Grotius gekk á
háskólann í Leyden 12 ára og þrem-
ur árum síðar var hann orðinn rit-
ari hollensku sendisveitarinnar í
París.
Stríðshundar
voru mesta metfje í fyrndinni. Þeg-
ar Marius sigraði Kimbra í orust-
unni við Vercellae árið 101 f. Kr.,
átti hann harðan bardaga við hunda-
hóp, sem varði nokkurn hluta borg-
arinnar. Og þegar Spánverjar voru að
Jeggja undir sig Mexíco notuðu þeir
blóðhunda, sem þeir siguðu á þa
innfæddu. — 1 ýmsum styrjöldum
á miðöldunum voru notaðir brynj-
aðir hundar og voru spjótmyndaðir
l-.nífar festir í brynjuna og svo log-
andi blys, svo að hundarnir gætu
kveikt í. Þessum hundum var eink-
um sigað á riddaralið óvinanna og
gátu þeir skelft hestana og sært þa
á fótunum.
Rausnarleg læknisþóknun.
Enski læknirinn Dunsdale varð
fyrir því happi að fá rausnarlegustu
læknisþóknun, sem nokkurntíma hef-
ir verið greidd. Og það var Katrín
mikla Rússadrotning, sem borgaði. —
Katrín gerði orð eftir honum til
Moskva til þess að láta hann bólu-
setja sig, því að bóla geisaði þá í
Rússlandi og Katrín vildi hvorki
dcyja nje verða útsteypt í örum.
Bólusetningin tókst vel og Katrín
borgaði lækninum 180.000 krónur
fyrir vikið og að auki 36.000 krónur
í ferðakostnað. Og í kaupbæti gaf
hún honum mynd af sjer, gerði hann
að barón og „stjórnarráði" og á-
nafnaði honum 9000 kr. eftirlaun á
ári. — Þeir yrðu ekki lengi að verða
ríkir með þessu móti læknarnir,
sem bólusetja skóiabörnin.
í stjörnuturninum.
Er þetta Marz?
— Nei, það er Venus.
— Hvernig farið þjer að þekkja
þær í sundur í svona mikilli fjar-
lægð?
— Mark Hellinger: — GOÐ SAMTÍÐARINMR
- VINNA -
- VI N N
-V
1_JANN HJET HARRV, og áður en
A A jeg held sögunni lengra, verð
jeg að skjóta inn þeirri athugasemd,
að lesandanum muni ekki gcðjast
meira en svo að honum. Hann var
22 ára — og það er eiginlega jiað
eina, sem hægt er að segja honum
til lofs.
Því mergurinn málsins var s.'í. ao
liann kvartaði aitaf yfir öllu. Hann
var aldrei ánægður. Hann heimtaði
aitaf ný föt, fór aldrei að ráðum
annarra og var altaf súr og önugur
við móður sína, sem var ekkjn.
Jæja, líst yður nú á Harry? ....
Nei. Jeg sagði yður það fyrir.
Morguninn sem sagan hefst, vakti
móðir Iians hann klukkan sjö.
Hún vakti hann aftur klukkan kortjer
yfir sjö.
Harry, sagði hún biðjandi, ■
nú verðurðu að fara á fætur. Klukk-
an er kortjer yfir sjö og þú verður
að þvo þjer og fá kaffi.
Irrss! sagði hann undir sæng-
inni. — Jeg skal fara á fætur. Aidrei
fær maður að sofa í friði.
Hún fór fram í eldhús. Árangurs-
laust braut liún lieilann um, hvað hún
átti að gera við stóra drenginn sinn.
Hann var það eina, sem luin átli
eftir. Maðurinn hennar var dáinn
fyrir sjö árum og allir ættingiar
hennar dauðir og grafnir.
Hún kveið fyrir þeim degi, sem
Harry færi að minnast á að gifta
sig. Hún kveið fyrir því eins og sjálf-
um dauðanum, þvi að þá yrði hún
alein. Tengdadóttirin mundi vitan-
lega ekki vilja hafa liana í horninu.
Það fór hroliur um hana, og hún
spurði sjálfa sig, hvort allar mæður
mundu líða svona þjáningar. Eftir
tíu mínútur varð hún að fara inn lil
þess að vekja Harry á nýjan leik.
— Harry! Harry! Nú er klukkan
hálfátla. Lestin fer klulckan átta og
A-
INNiL-
Sonurinn spratt upp í bólinu og
barði hnefunum í náttborðið. —
Heldurðu að jeg viti ekki livenær
lestin fer. Andskotans leslin fer á
EÖmu minútunni alla vikuna og nú
lætur þú eins og jeg viti það ekki.
Vertu ekki að þessu!
Hún fór út aftur, en hann hjelt
rausi sinu áfram. Hún kveikti á gas-
inu, setti ketilinn yfir og setti smjör-
klípu á pönnuna. Og svo braut hún
ósjálfrátt eggið og helti því á pönn-
una. Hún var að hugsa um Harry..
Eftir nokkrar mínútur kom hann
fram i eldhúsið. Hann strauk hárið
með lófanum og hysjaði upp um sig
brækurnar. Hann var með stýrurn-
ar í augunum.
— Hvað er klukkan? nöldraði
liann.
— Hana vantar tuttúgu minúlur.
Pönnueggið er til. Hann settist og
leit yfir borðið. Móðir hans ijet egg-
in á diskinn og helti sjóðandi knffi
i bollann.
— Hvar er sykurinn? spurði liann.
— Hversvegna er hann aldrei á borð-
inu, þegar maður þarf að nota liann?
Ilún kom með sykurskálina og
hann ljet nokkra mola i bollann.
Hann smurði þykt á brauðið og
gerði athugasemd um, að eggin væru
ekki eins og þau ættu að vera. Hún
settist við borðið og dreypti á kaff-
inu. Hún þorði varla að segja orð.
af hræðslu við, að hann yrði þá
vondur.
— Jeg hefi verið að liugsa um
hvíiik heimska það er með alla þessa
vinnu, sagði hann upp úr þurru.
Altaf að vinna, vinna, vinna! Og
Iivað hefst upp úr því? Ekki annað
en að maður verður skakkur og fær
kryppu. Við skulum taka hann pabba
til dæmis. Hvað hafði hann að iaun-
um fyrir alt stritið? Hann dó fyrir
Framh. ú bls. 74.
LesIíe tÍDrE-BzIisha
Eins og Jiruma úr heiðskíru lofti
kom fregnin um, að Chamberlain
hefði látið hermálaráðherra sinn,
Hore-Belisha, segja af sjer, þ. 5. jan.
Hann hafði verið hermálaráðherra
síðan Chamberlain myndaði stjórn
sína í maí 1937, og á þeim tíma
hafði enski herinn tekið meiri
stakkaskiftum en á öllu tímabilinu
1868—1937. Og hann hafði gert her-
inn vinsælan og með því að hækka
kaup og bæta aðbúð liermanna og
liðsforingja hafði hann gert það
eftirsóknarverðara en áður að ganga
í herinn. Hann liafði líka hnekt
þeim lorrjettindum manna af heldri
ættum, sem þeir höfðu áður hafl til
virðingastaðanna í hernum og hann
ljet persónulegt álit ráða meiru en
embættisaldur, þegar liann skipaði
menn i stöður. Þegar hann gerði
Gort lávarð að herstjóra gekk hann
fram lijá 34 mönnum, sem stóðu nær
embættinu að aldri til. Og árið 1938
skipaði hann nýja menn í 2000 yfir-
stöður.
Hore Belisa ,er 46 ára gamall og
Gýðingur að ætt, enda heitir hann
IsaacÍT Hore-Belisha. Hann tók þátt
i heimsstyrjöldinni, en hafði þá enga
sjermentun í herfræðum. Að hann
varð hermálaráðherra bygðist á því,
að liann hafði reynst ágætur skipu-
lagsmaður meðan liann var sam-
göngumálaráðherra. Hann gerði sig
vinsælan hjá blöðunum og þótti svo
gaman að því, að sjá viðtöl við
sjálfan sig og myndir af sjer í biöð-
unum, að það stappaði nærri sjúk-
leika. Hann var skrumari af guðs
náð, og afar óiíkur þvi, sem Eng-
lendingum þykir kurteisi. Þá hefir
hann og þann galla, að hann er
morgunsvæfur með afbrigðum og
forsómaði oft af þeim ástæðum á-
ríðandi fundi, hersýningar og þess-
háttar. Þetta bakaði honum óvild á
hærri stöðum, en hinsvegar var liann
mjög við alþýðuskap, og þegar hann
fór frá hörmuðu flest blöð það og
víttu stjórnina fyrir. En ástæðan ti!
þess, að Chamberlain ljet Hore-
Belisha l'ara, var andstaða hinna
ráðandi hershöfðingja gegn hermála-
ráðherranum, og það var Gort lá-
varður — sá hinn sami, sem fengið
hafði stöðuna fyrir atbeina Hore-
Belisha, sem stóð faslast að kröfunni
um, að hann yrði látinn fara. Gorl
krafðist nánari samvinnu við flug-
liðið á vigstöðvunum en Hore-
Belisha þótti gott, og ýmislegt ann-
að varð til þess, að hershöfningjarn-
ir neituðu að starfa með Hore-
Belisha sem yfirmanni. Nú hefir
hann fengið næði til að sofa út á
morgnana og hvíla sig, en hvíldar
mun hann hafa þarfnast, eftir þvi
sem Chamberlain segir. Hann gaf
sem sje í skyn, að Hore-Belisha
hefði oftekið sig.