Fálkinn - 23.02.1940, Blaðsíða 11

F A L lv 1 N N
11
þessir bófar skuli leyfa sjer að ógna manni
svona. En jeg skal sýna honum í Ivo heim-
ana. Jeg leigi mjer tvo lögregluspæara, og
þeir skulu lúskra honum.
Litli: — Þetta er nú spennandi. Bara a'ð
hann berji mig ekki, fanturinn.
Stóri: — ÞegiSu, jeg er að hugsa:
Litli: — Nú, það er þaðan, urgið sem
jeg heyri.
Skoti bófi: — Þú heldur það, háleggur
og hallúnkur, að þú getir hrætt mig. Hing-
að til hefi jeg sigrast á öllum mínum and-
stæðingum. Jeg skai gefa þjer sitt undir
hvorn, jeg tími ekki að eyða púðri á þig.
Stóri albúnir lil stórræðanna. Við upp-
götvum alt, eða reynum það. Hvað er yð-
ur á hjarta, herra Skelfing.
Skelfing: — Lesið þið þetta. Jeg skelf
eins og laufblað.
Stóri: — Skelfing er að sjá þetta. Tíu
þúsund vill hann fá, annars liótar hann að
skjóta yður, þessi Skoti Skotason. Sá er
ekki eins billegur og nafnar hans í Skot-
landi Látið þjer mig um hann. Mjer finst
jeg kannast við hann.
Liili: — Hvaða uppátælci er þettn. Bur!
með lakið og sýndu mjer ásjónuna.
Stóri: — Þei, jeg er að hugsa. Nú geri
jeg bófann svo hræddan, þegar hann kemur,
að hann gefist upp skilyrðislaust.
fíófinn: Hvaða tiltæki er þetta. Skyldi
þetta vera meinlaus vofa eða lögreglu-
þjónn?
Stóri: Þei, ])ei, jeg kyrki þig ef þú
snáfár ekki burt undir eins. Hviss, hvass
lni—hú.
Skoti bófi: — Svona líturðu þá út, bara
venjulegúr ræfill og tuska. Með tvö blá
augu, sem lcanske hafa verið grá áður, og
kartöflutrýni og lufsuskegg. Þú skait fá
það, sem þú hefir best af.
Pjetui Skelfing: Af hverju eruð þjer
kominn aftur?
Litli: — Hann hefir vist orðið hræddur
við sinn eigin draug og flúið. En mjer sýn-
ist hann hafa vaxið niður síðan áðan.
Skoti: — Jæja, svo jeg hefi vaxið niður,
en það er nú ekki eingöngu á þverveginn.
túði ykkur nú vel, og reynið þið að sitja
á ykkur meðan jeg hirði peningana.
Pjetur Skelfing: — Laglegur spæjari þetta
og hvílíkur draugur! sleptu mjer!
Litii: - Mjer finst að það hafi verið
sett i mig miðstöð, bara að jeg gæti losn-
að, þá skyldi jeg ná í þjófinn.
peningana mína, en eftirleiðis skal jeg
segja „þei“ þegar jeg luigsa, og ná bófan-
um sjálfur.
Litli: — Við skulum vera vinir, en hætta.