Fálkinn - 23.02.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Tm ÖGNIN í klefanum var lam-
andi. Þetta var þriðja flokks
klefi í lestinni til Miinchen. Ofí
allir i klefanum vissu, að litli
maðurinn i horninu við glugg-
ann gat elcki verið neinn ann-
ar en morðinginn Drogilov. Lög-
reglan liafði auglýst eftir honum
i útvarpi og blöðum í margar
vikur. Ög lieitið þeim, sem hefði
hendur i hári hans, 10.000 ríkis-
mörkum. Og allir vissu, hvernig
hann leit út. A hverjum einasta
auglýsingastólpa var mynd af
honum og mannlýsing.
Auk hans var þrent í klefan-
um. Það voru gömul hjón og
ungur maður prúðbúinn. Þau
töluðu saman íhvggið augna-
mál og gáfu manninum i horn-
inu hornauga þess á milli. Hann
þrýsti sjer lengra og lengra inn
í liornið og faldi andlitið, sem
var svartskeggjað og skeggið
klipt, hetur og betur bak við
daghlaðið, sem hann var.að lesa.
Hann hafði auðsjáanlega tekið
cftir því fyrir löngu, að sam-
terðafólkið veitti honum athvgli.
Og honum leið illa ....
Schmidl stóð upp og i sama vetfangi greip friiin krampataki í hemilinn
„Morðinginn! Morðinginn!“
æpti inaðurinn hennar, svo að
undir tók í allri lestinni. „Stöðv-
ið hann! stöðvið hann! Drogilov
morðingi er hjerna! Hjálp!
Hjálp!“
„Hvar er hann?“ spurði lög-
reglufulltrúi, sem af tilviljun var
með lestinni. Hann var á leið
til Múnclien í opinherum erind-
uin. Hann olhogaði sig áfram
og fólkið vjek úr vegi fyrir hon-
um.
„Já, livar er hann?“ hrópuðu
þrir umsjónarmenn samtímis, er
þeir komu inn í klefann.
„Hann var hjerna .... alveg
i þessu,“ stamaði Sclunidt, en
hann hlýtur að hafa sloppið und-
an í þrengslunum.“
Lögreglufulltrúinn leit lit um
gluggann.
„Þarna lileypur hann“! æpti
hann og henti.
Innan sekúndu var lögreglu-
fulltrúinn hlaupinn úl úr lest-
innni. Hann hafði skannnbyss-
una á lofti og tók á rás á eftir
óbótamanninum.
Drogilov hafði verið drjúgan
LÖGREGLAN tilkynnir ■»*
„Þelta getur enginn annar ver-
ið en Drogilov,“ — sagði frú
Schmidt við sjálfa sig. Framvax-
in kinnbein, breiðleitt andlit. dig-
urt nef og dálitið flatt — og á-
berandi fæðingarblettur. Það var
ekkert um að villast. Þetta var
maðurinn, sem lögreglan var að
auglýsa eftir, og enginn ann-
ar. Hún hefði getað þekt liann,
jafnvel þó að hann hefði ekki
verið með svarta, snöggklipta al-
skeggið.
„Við verðum að ná i umsjón-
armanninn og segja lionum
þetta,“ hvíslaði Schmidt að kon-
unni sinni.
Það komu undir eins kippir
og skjálfti i allan kýrkroppinn
á henni, og svo hugsaði hún til
verðlaunanna miklu, sem heitið
var fyrir upplýsingar, er gætu
orðið til þess að Drogilov næðist.
„Þá finst mjer ráðlegra að
taka i hættuhemilinn,“ livíslaði
Inm aftur að bónda sínum. „Ef
við gerum það, þá þarf enginn
að vera í vafa um, að það er-
um við, sem höfum fundið morð-
ingjann.“
Það komu taugakippir í mánn-
inn með klipta skeggið. Það var
eins og hann fyndi á sjer, að það
væri verið að tala um liann. Svo
stakk hann hægri hendinni Iiægt
og varlega ofan í buxnavasann
— það var hreyfing, sem eklci
var liægt að misskilja. Og þau
sáu ekki betur en að hendin
kreptist um skammbyssuskefti
í vasanum.
„Þú verður að standa upp og
vera á milli okkar, svo að hann
Það var alt í uppnámi í lestinni. - MORÐ-
INGINN Drogilo var farþegi. - Það
var tekið í hættu - hemilinn,
og þá fór gamanið
- að grána. -
sjái ekki, þegar jeg tek í bemil-
inn,“ hvislaði frii Sclimidl.
Það var vonin um 10.000
marka verðlaunin, sem gal’ henni
dáð og dirfsku til þess að ráðast
i þetta. Hvílik ósköp, sem hún
mundi geta keypt fyrir alla þá
hlessaða jieninga! Hún sá upp-
málaða í huga sjer ljómand.
skinnkápu og íburðamikinn sam-
kvæmiskjól, sem hún hafði ósk-
að sjer lcngi.
Ungi maðurinn, sem sat and-
spænis Drogilov, sjiratt upp alt
í einu, og fór fram á ganginn.
„Við megum engan tíma
missa,“ hvíslaði frú Schmidt
skjálfrödduð. „Jeg vil ekki eiga
á liættu, að hann verði fyrri til
en við. Stattu upp og láttu eins
og þú ætlir að ná einhverju úr
koffortinu . . . . æ, verlu nú .fljót-
ur!“ —
Schmidt stóð upp, og í sama
vetfangi greip frúin krainpataki
i hemilinn og kipti fast í. Það
ískraði og orgaði í brautartein-
unum. Það var eins og lestin
liljóðaði og mótmælti því, að
láta stöðva sig. Koffortið datt
ofan úr hillunetinu. Svo stað-
næmdist íestin með snöggum
kipp.
„Djöfullinn!“ orgaði litli mað-
urinn í horninu frá glugganum
og spratt upp eins og naðra.
„Eruð |)jer bandvitlaus? Hvernig
dirfist þjer að stöðva lestina?“
Andlitið á honum var orðið
enn fölara en áður. Hann krepti
hnefana og steytti þá út í loftið.
Það var því líkast, að hann ætl-
aði að gera áhlaup á veslings
frú Schmidt, sem hörfaði undan
með augun umsnúin af skelf-
ingu.
A næsta augnabliki var lirað-
lestin orðin eins og ljónagröf. Úr
öllum áttum komu farþegarnir
hlaupandi að klefanum, sem
hættuliemillinn hal’ði verið not-
aður í. Þjónustumennirnir og
ferðafólkið þyrptist i hnapp
þarna í þröngum ganginum, og'
lá við, að það træði hvað annað
undir af ákafanum að sjá, livað
um væri að vera.
Frú Schmidt stóð upprjett og
þrýsti bakinu upp að klefaþil-
inu. Það var rjett svo, að hún
hafði loft í lungunum til að
hrópa á hjálp.
spöl á undan, en hræðslan hafði
lamað hann svo, að hann var
ekki nema hálfur maður. Ferða-
fólkið stóð á öndinni af eftir-
væntingu. Það hrópaði hver sem
betur gat, og sumir eltu lög-
reglufulltrúann. Lestarfólkið vit-
anlega fyrst og fremst.
„Standið kyr, annars skýt jeg!“
hrópaði lögreglufulltrúinn. Hann
lyfti skammbyssunni og hleypti
tveiinur skotum af upp í loftið.
Á sama augnabliki staðnæmd-
ist Drogilov. Hann stóð þarna
riðandi og skjálfandi og virtist
alveg þrotinn að kröftum og
rjetti upp skjálfandi hendurnar.
Eftirleitarmönnunum kom
þetta á óvart. Þeir liöfðu búist
við, að jafn liættulegur glæpa-
maður og Drogilov mundi ekki
gefast upp fyr en í fulla linef-
ana. En það var öðru nær. Ilann
var náfölur af hræðslu, eftir að
hafa heyrt skothvellina tvo. Það
lá við, að liann dytti kylliflatur,
þegar lögreglufulltrúinn lagði
höndina fast á öxlina á honum
og lýsti yfir því, að hann væri
handtekinn.
„Þjer eruð morðinginn Drogil-
ov!“ sagði hann byrstur og með
valdsmannsvip.
„Nei, það er algerður mis-
skilningur," stamaði litli maður-
inn með svarta skeggið stutt-
klipta. „Jeg er alls eklci Drogilov,
herra fulltrúi. Jeg lieiti Beier
Hans Beier! Hann horfði flótta-
lega kringum sig, náfölur og
dauðhræddur. „Hvað ætlið þið að
gera. við mig? Hversvegna kom-
ið þið allir hlaupandi á eftir
mjer? Jeg er alsaklaus. Jeg hefi