Fálkinn - 23.02.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 xN N
SUNDRUÐ HJORTU
5káldsaga eítir Blank Eismann

16.
Sonja liallaði sjer aftul' á bak, og fór að
fitla við langa perlufesti, sem hún liafði um
hálsinn.
„Eins og þú megir ekki vita það, sem jeg
veit. Baróuessa Natasja Alexandrowna von
Franzow lieitir nú barónessa von Platonoff.
Þú manst kanske, að hún var trúlofuð manni
með því nafni?“ hætti hún við með hæðni-
svip.
„Það man jeg að vísu — en — en—“
Lengra komst hann ekki, þvi að Sonja
flevgði sjer nú um hálsinn á honum og sagði
ástríðufull:
„Hversvegna þráir þú og þráir stúlku, sem
þú veisl, að þú getur aldrei fengið, þegar
önnur stúJka er lijá þjer, sem þú getur
fengið? Jeg elska þig, Boris, eins og jég liefi
altaf elskað þig. I3ú mátt berja mig ef þú
vilt, ef ])ú aðeins vilt kyssa mig stundum,
og ef jeg aðeins má vera þín.“
En orð liennar fengu engann hljómgrunn.
Hann ýtti lienni frá sjer með liægð. En hún
lijelt áfram:
„Geturðu ekki skilið, að það er bending
frá forsjóninni, að við skulum liafa liitst
lijerna aftur? Okkur liefir báðum orðið vel
ágengt. Þú, ráðsmaðurinn, ert orðinn frægur
tenórsöngvari. Og jeg, þernan fyrverandi,
hefi getið mjer orðstír sem dansmær. Segðu,
að ])ú elskir mig, Boris.“
„Það hefði verið liollara, að þú hefðir
hlift okkur við þessu ógeðfelda tiltæki, Sonja
Jegorowna.“
Hún liló napurt. „Þú ert þá að liugsa
um liana ennþá — Iiina?“
„Jeg elska hana.“
„En hún verður aldrei þín!“ sagði Sonja
ögrandi. „Platonoff barón veitir aldrei skiln-
að við konuna sína, til þess að liún geti gifst
auðvirðilegum Jióndasláp.“
„Barónessa von Franzow er ekki gift von
Platonoff, og liefir aldrei verið það.“
„Þú lýgur því. Kunningi minn hefir skrif-
að mjer frá Paris, að liann liafi verið í sam-
kvæmi með harón og barónessu von Plat-
onoff.“
„Gelur vel verið. Barón von I5latonoff er
kvæntur. En ekki barónessu von Franzow."
Sonja starði á liann, eins og liún vildi ekki
trúa sínum eigin eyrum.
„Ertu alveg viss um það?“
„Jeg liefi nefnilega liitt harón von I5laton-
off og frúna hans.“
Bifreiðin nam staðar. Sonja sveipaði í
flýti að sjer kápunni, kinkaði kolli til Boris,
og sagði:
„Úr því að svona er, höfum við víst ekki
meira að tala um saman.“
Hún flýtti sjer út úr bifreiðinni, og sagði
við bílsljórann:
„Akið þjer með þennan mann þangað, sem
liann segir yður.“
Boris sat kyr eitt augnahlik, heyrði fóta-
tak hennar á hellunni i garðinum fyrir fram-
an skrautlegan einkahústað og sá, að hún
læsti á eftir sjer hurðinni. Svo steig hann út
lir hifreiðinni, stakk vikaskilding í lófa híl-
stjórans og sagði:
„Jeg vil heldur ganga.“
í litlu og vistlegu hornstofunni í húsinu
stóð Sonja Jegorowna fokreið og starði á
dúkað borðið. Þungan ilm af blóðrauðmn
rósum í krystallsskálum lagði um stofuna.
/ lillu og visllegu hornstofunni í húsinu slóð
Sonja Jegorowna fokreið.
„Flónið þitt!“ sagði hún og stappaði í
gólfið. „Alt þetta biður þín, en ])ú hafnar
þvi fvrir eintóma loftkastala."
Svo kastaði hún liöfði og settist við sím-
ann til að hringja.
„Eruð það þjer, Hinrik? Já, það er
Sonja Jegorowna. Er lierra Eysholdt ekki
lieima, segið þjer? IJvað segið þjer — bíl-
slvs? Læknir jæja, var það? Og móðir
hans — nú-ú. En það er þá ekkert hættu-
légt? Viljið þjer skila kveðju og óska góðs
bata?“
Hún sletti heyrnartólinu bálvond á gaffal-
inn og í vonskufloginu fór liún að velta um
krystallsvösunum, svo að vatnið hunaði um
alt gólf og rósirnar duttu. Vinnukonan, sem
kom til að spyrja, hvort hún ætti að hera
inn matinn, fjekk skammagusu yfir sig.
Sonja hrinti henni til hliðar og hljóp svo
upp í svefnherbergi sitt og aflæsti.
Andlit liennar var afmyndað af reiði. Og
fólskuleg heilahrot voru á hraðri ferð bak
við lága ambáttarennið.
„Vei þjer, Natasja Alexandrowna, ef jeg
kemst nokkurntima í færi við þig!“ hvæsti
lnin. „Mjer væri unun að því, að ofurselja
þig Nikiti Osinski.“
15. KAPÍTULI.
Natasja opnaði augun, hægt og eins og í
svefnvímu. Hún varð forviða og reis upp
við dogg, horfði kringum sig og liristi höf-
uðið og lagðist svo út af aftur og lokaði
augunum.
„Mig er að dreyma,“ hugsaði hún. „Það
er ómögulegt, að þakherhergiskytran mín
sje orðin að svona fallegu svefnherhergi,
með stórum gluggum og haðað i sól.“
Skönimu síðar reyndi hún að opna augun
aftur með mestu varúð. Og þegar hún sá
sömu sjónina aftur, þá strauk hún sjer um
ennið, og vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
Var hún komin heim í svefnherbergið sill
í Franzowhöllinni í Rússlandi? Hún starði
á hreiða rúmið og livitu ísaumslökin og
silkiverið á vfirsænginni, sem var bæði ljelt
og hlý. Náttkjóllinn kannaðist hún ckki við,
en liann var úr silki, alveg eins og náttkjól-
arnir, sem hún hafði átt heima i Rússlandi.
Skyldi alt þetta hræðilega, sem hún þótt-
ist liafa upplifað, ekki vera annað en lang-
ur og ljótur draumur?
Nú var hurðin opnuð hægt og hljóðlega
og lágvaxin gömul kona kom að rúminu.
„Góðan daginn, góða mín,“ sagði konan
vingjarnlega. „Það er gaman að sjá yður
vakandi og með fullri rænu. Guði sje lof,
að þessi hitasótt ljet undan.“
„Hvar er jeg?“ Nalasja horfði forviða
á gömlu konuna, sem settist á rúmstokkinn
hjá henni og hrosti til hennar. „Hvað á
þetta eiginlega að þýða?“
„Munið ])jer ekkert eftir því, sem gerðist?
Hugsið þjer yður vel um.“
Nalasja þrýsti háðum höndum að enninu
og reyndi að liugsa sem itarlegast.
„Mig rámar eitthvað i snjógang og svo -
bifreið.“
Konan kinkaði kolli.
„Rjett. Það var snjórinn, sem átti þátt i
að þjer runnuð og duttuð rjett fyrir framan
bifreið. Til allrar hamingju gat hann sonur
ininn hamlað í tæka tíð, svo að þjer slös-
uðust ekki að marki. Við vorum mjög á-
hyggjufull, megið þjer trúa, því að þjer vor-
uð meðvitundarlaus, þegar liann sonur minn
tók yður upp í bílinn og ók með yður heim
til mín. Þjer hafið legið lijerna i þrjá daga
með mikinn hita og i sífeldu óráði.“
„Þrjá daga? Hefi jeg legið svo lengi
hjerna?“
„Já, það hafið þjer. Og ])jer eigið að liggja
hjerna, ])angað til þjer eruð orðin jafngóð
aftur.“
„Jeg er svo hress, að jeg get farið á fætur
undir eins.“
Hún ýlti ofan af sjer yfirsænginni og ætl-
aði að rísa upp, en gamla konan aftraði
lienni.
„Nei, nei, harnið gott. Þjer haldið vður
styrkari en þjer eruð. Þegar maður hefir
legið í þrjá sólarhringa með mikinn hita,
tekur það tíma, að ná kröftunum aftur.“
„En jeg get ómögulega —“