Fálkinn - 19.04.1940, Qupperneq 5

F Á L K I N N
o
Tiindurduflaveiðari. Myndin er tekin frá öðrum togara í sömu deild.
byssunni og snýr henni i allar áttir
og það er eins og allir búist við
f'iugvjel þá og þegar. Öllum er það
nefnilega ljóst, að skeytin geta hafa
gefið flugvjelum upplýsingar um
stöðu skipsins og þcssa síðustu daga
hafa þær haft sig töiuvert í frammi.
Einn hásetanna er reiðubúinn að
höggva á „troliið,“ ef flugvjel skyldi
nálgast, því að þá er um að gera
að vera nógu snar í snúningum.
Leitinni er hætt og við snúum
heim á leið. Á leiðinni heim tek jeg
einn hásetanna tali. Hann er á frí-
vakt. Jeg spyr hann, hvað honum
þyki mest þreytandi við tundur-
duflaveiðarnar.
— Mjer þykir það verst af öllu,
svarar hann, að mega búast við því
dag eftir dag og viku eftir viku að
vera sprengdur i loft upp. En það
sem er mest þreytandi, eru þó dag-
ar eins' og dagurinn i dag, þegar
ekkert skeður.
Og jeg, sem þóttist hafa lent i
miklu æfintýri að hafa verið heilan
dag um borð í tundurduflaveiðara!
Þetta kallar hann að ekkert beri við.
Þegar komið er undir Jand, fara
sjómennirnir að tína af sjer vos-
klæðin, fyrst beltin, þá stakkana og
loks gúmmístígvjelin, og um jiað
leyti sem við leggjumst að bryggju,
eru þeir komnir i sitt fínasta púss,
að minsta kosti þeir, sem eiga frí-
vakt. Hinir verða kyrrir um borð
i nótt, þvi að áður en þeir komast
í ró, verða þeir að vera búnir að
koma öilu í lag um borð. Það er
ekki laust við, að þeir líti öfundar-
augum á frívaktina, sem labbar i
land i bestu einkennisbúningunum
ti! að skemta sjer.
Tundurdufl á floti.
Togari, sem slæöir iundurdufl.
* Allt meö íslenskmn skipnin!
NORÐLENSKAR SA6NIR
Huldumýri.
t Hamars landareign í Laxár-
dal í Suður-Þingeyjarsýslu, er
hvammur einn fagurgrænn og
grösugur, sem nefnist Huldu-
mýri. Er það gamalt mál, að
huldufólkið eigi blett þennan, og
ef hann sje sleginn, verði bónd-
inn á Hamri heylaus.
Fyrir rúmum mannsaldri síð-
an hjó á Hamri bóndi, sem Eyj-
ólfur lijet. Var hann búhöldur
g'óður og ákafur heyskaparmað-
ur og átti jafnan nóg hey í vor-
dögum. Aldrei liafði Eyjólfur
látið slá Huldumýrina. En sum-
ar eitt varð honum það á, að
leyfa smádreng, er hann ltafði,
að slá hana og hirða og eiga
heyið af henni.
Vorið eftir var ekki venju
fremur heyfrekt, en aldrei þessu
vant, skorti Eyjólf á Hamri hey,
Kvað liann sjer það mátulegt,
því að hann hefði ekki þurft að
leyfa drengnum að slá Huldu-
mýri — sagði að sig hefði þegar
iðrað þess, en ekki kunnað við
að skipa drengnum að liætta við
það, sent liann var búinn að
leyfa. Hefði sjer liðið einkenni-
lega itla þennan vetur og vor
og fundið, að hann var í ósátl
við huldufólkið. — En i kringum
Hamar er fallegt og einkenni-
legt landslag, og hefir jafnan
legið huldufólkstrú á landareign-
inni. Þess má geta, að Evjólfur
var mesti skýrleiksmaður og
laus við alla hjátrú. En vera
hans á Hamri sannfærði hann
um, að dularverur lifðu í náttúr-
unni, og væri margt af þeim i
kringum Hamar.
(Eftir frásögn Eyjólfs sjálfs.)
Mennirnir á Bæjargrundinni.
Kristján Sigurðsson frá Hól-
um í Laxárdal, er lengi ríkti
með rausn og sóma á Grímsstöð-
um á Hólsfjöllum, bjó á Hamri
í Laxárdal, áður en liann flutti
austur í Grimsstaði. Varð Krist-
ján oft var við liitt og þctta
dularfult umhverfis Hamar, engu
síður en eftirmaður lians þar,
Eyjólfur sá, er fyr er frá sagt.
Flest af því mun gleymt, og
ekkert skráð, þvi að ekki var
það siður i þá daga að færa í
letur dularfulla smáviðburði,
nema þá af einstöku fræðimönn-
um. En eitt og eitt atvik, er
sjónarvottar segja frá, festist i
barnsminni og geymist. Og svo
er um eftirfarandi smásögu.
Kristján bóndi á Hamri stóð
einhverju sinni, ásamt vinnu-
manni sínum úti á hlaði. Það
var sunnudagsmorgun og veðrið
blítt og glaða sólskin. Sjá þeir
Kristján þá hvár tveir menn
koma gangandi framan göturn-
ar, sem liggja milli hvamms og
hlíða út fyrir neðan Hamar.
Voru menn þessir snöggklæddir,
í ljósum skyrtum og ninir snotr-
ustu, annar vel fullorðinn, en
hitt unglingspiltur. Undruðust
þeir Kristján þetta, því að þeir
höí'ðu ekki sjeð mennina koma
framan dalinn, lieldur voru þeir
alt i einu þarna á götunni, rjett
fyrir sunnan og neðan bæinn á
Hamri. Iiitl þótti þeim líka kyn-
tegt, að mcnnirnir skyldu vera
snöggklæddir, því að langt er
til bæja frá Hamri, bæði út og
suður, en Laxá i vestri og Ham-
arslieiði í austri og dalurinn
þröngur og veglaus á milli, nema
þessar einu götur. Mennirnir
gengu nú áfram út á móts við
bæinn á Hamri. Þar voru tveir
hestar á beit í bæjargrundinni,
staðnæmdust komumenn þessir
hjá hestunum og tóku að strjúka
þá og skoða og töluðu sín á milli
saman, að því er virtist, um
hestana.IIeyrðu þeir Kristján og
vinnumaður lians glögt málróm
mannanna, því að hljóðbært var
og skamt ofan til þeirra, en ekki
námu þeir þó orðaskil. Er komu-
menn höfðu numið staðar hjá
hestunum og skoðað þá vand-
lega og klappað þeim, lijeldu
þeir áfram út göturnar, svo langt
sem sjest frá Hamri.
Spurðist Kristján bóndi og
vinnumaður hans fyrir um menn
þessa þegar sama kvöldið, l)æði
á Hofstöðum, sem er næsti bær
sunnan við Hamar, og á Hólum,
sem eru næstir norðan við
en enginn hafði orðið þeirra var,
nje sjeð til ferða þeirra. Var því
álitið að þetta hefðu verið lnildu-
menn.
(Eftir frásögn sjónarvotta).
Draumvísa Stórásbóndans.
Guðlaugur Þorsteinsson, bóndi
i Stórási á Mývatnsheiði fór
liaust eitt með ull til kembingar
út í Halldórsstaði i Laxárdal. —
Var algengt, að ullin væri látin
; tóvinnuvjelarnar, þegar sama
kvöldið, sem hún kom og kemd
um nóttina og gisli þá sá, sem
ullina átti og eftir henni l)eið á
Iialldórsstöðum og fór síðan
heim á leið með lopana í býtið
næsta dag. — Þetta gerði Guð-
laugur Þorsteinsson, gisti á Iiall-
dórsstöðum og beið eftir lopan-
um til morguns.
Tið hafði verið hæg og góð
þetta hausl og var jörð ennþá
auð. En daginn, sem Guðlaugur
fór að heiman tók að snjóa í
logni og með kvöldinu livesti dá-
litið. En Stórásbóndinn var ekk-
ert áhyggjufullur um heimilið,
þvi að fje lians alt var skamt
frá bæ og elsti sonur lians á
fermingaraldri lieima og auk
þess var kona hans alvön að líta
eftir fjárgeymslu og öðru, ef
hann bar frá. Háttar liann nú á
Halldórsstöðum og sofnar skjótl
og sefur draumlaust fram undir
morgun. En þá tekur hann að
dreyma. Þykist hann vera stadd-
ur þar. sem hann var og híða eft-
Frli. á bls. 74.