Fálkinn - 19.07.1940, Side 11

F Á L Ií I N N
11
Sjóferð víkingaskipsins
»WOLF«
Útdráttur úr samnefndri bók eftir Roy Alexander
Framhald úr slðasta blaði.
Eftir l>ví scm fangarnir urðu
fleiri því verra varð samkomu-
lagið lijá þeim. Nú voru slags-
mál, deilur og persónulegar sær-
ingar tíðar. Einingin, sem ríkti
meðal liinna sundurleitu fanga,
er við komum fyrst um borð i
Wolf, var nú á bak og burt.
Upphaflega risu deilurnar út af
hægindaslól. Skipsjóranum á
Wairuna tókst að bjarga þessum
stól áður en skipinu var sökt.
(Menn grípa hina fáránlegustu
muni með sjer, er þeir yfirgefa
sökkvandi eða hertekið skip. —
Sumir, er þeir komu um borð i
Wolf, hjeldu dauðahaldi i hitt
og þetta rusl, eins og t. d. sól-
lilífar, taflborð, regnhlífiar og
jafnvel útstoppaðar slöngur, og
vildu fyrir engan mun skilja
þetta við sig).
UppáhaldsstóII Sanders skip-
stjóra var orðinn nokkurskonar
hásæti í lestinni. Enginn dii'fðist
að sitja á lionum nema hann.
Þessvegna varð dauðaþögn i lest-
inn. er hann eitt sinn kom nið-
ur af þilfari og sá hvar hinn
feitlagni, hrokkinhærði bryti af
Wairuna sat í stólnum og var að
vefja sjer vindling.
Sanders skipaði honum hörku-
lega að standa upp, en strákur-
inn bljes revk framan i bann og
sagði, að við værum allir fangar
og því allir jafn rjettliáir.
Á næsta augnabliki var stóll-
inn auður og manntetrið, sem
þar sat, lá veinandi á fólfinu.
Von Oswald, yfirforingi, heyrði
liávaðann, kom hlaupandi niður
og rannsakaði þegar í stað málið.
Flestir þýskir yfirforingjar gera
strangan greinarmun á yfir- og
undirmönnum og von Oswald
var einn þeirra.
Eftir að hann hafði rannsakað
málið frá báðum hliðum, sneri
hann sjer að hinum ólánssama
bryta og sagði hranalega:
„Þú verður skotinn eins og
lnindur, ef þú gerir þetta oftar!
Og framvegis skaltu muna, að
á meðan þú erl hjer, ertu enn-
þá bryti og að þessi maður er
ennþá skipstjórinn jnnn“.
Þessu næst kallaði yfirforing-
inn á skipstjóra hinna herteknu
skipa og ákvað í samráði við J)á,
hvernig fjelagslífið í lestinni
skyldi vera framvegis. Skipstjór-
arnir og'allir æðri yfirmenn voru
í aftari hluta lestarinnar, en
lægra settir yfirmenn og hásetar
voru í framhluta liennar. Og til
])ess að láta ekki standa við orð-
in tóm, ljet Oswald flytja niður
mikið af trjekössum, sem notað-
ir voru í skilrúm, og afþiljaði nú
liver flokkur sitt svæði. Voru
þetta fyrirmyndar gróðrarstíur
allskonar óþrifnaðar, og ef eldur
braust út, þá var j)etta orðið að
iogandi víti á augabragði. —
Flokkadrættirnir lijeldu áfram.
Margir nýir fangar hættust i
hópinn og flokkarnir, sem voru
orðnir margir í fangalestunum
og allir afþiljaðir með matvöru-
kössum, áttu í stöðugum erjum
við hverja aðra.
Tveimur dögum eftir að Beluga
var tekin sást til skips. Okkur
föngunum var strax skipað að
fara imdir þiljur.
Wolf náði skipinu fljótlega og
dró þýska fánann að liún, en ó-
kunna skipið þann ameríska. Var
þetta ameríska seglskipið Enc-
ore, 573 smálestir að stærð. Það
hafði farið frá Columbia River
fyrir 50 dögum og var á leið til
Sydney með timhurfarm. Bátur
var þegar sendur út að Encore,
cg kom hann brátt aftur hlaðinn
föngum, sem enn höfðu tæpast
áttað sig á því, sem var að gerast.
Mörg hundruð kassar af niður-
soðnum matvælum voru fluttir
úr Encore og yfir í Wolf. Er einn
af þýsku sjóliðsforingjunum sá
allan þennan veislumat, þakkaði
hann guði fyrir, að þetta skyldi
vera amerískt skip, en ekki
breskt flutningaskip þó að
hörgull væri á kolum að visu.
En það voru einmitt kol, sem
Wolf vanhagaði mest um. Þau
voru þegar að ganga til þurðar,
og liér, í suðurhluta Kyrrahafs,
var engin höfn, sein víkingaskip-
ið gat farið til. Wolf var nokk-
urskonar „Fljúgandi Hollending-
ur“, sem reikar fram og aftur
um úthöfin. Eina vonin var, að
j)ví er virtist, að ná lilutlausri
liöfn i Suður-Ameríku. En á
J)essu voru tveir agnúar. Hinn
lyrri var sá, að Wolf hafði ekki
nægileg kol til svo langrar ferð-
ar, en þrái Nergers skipstjóra
var hinn seinni.
Það var með öllu úlilokað að
Nerger skipstjóri ljeti sjer til
hugar koma að halda til lilut-
lausrar hafnar með á annað
hundrað tundurdufl í farmrúm-
inu. Víkingaskipið varð að finna
nýja hráð, annars var úti um
J>að. Útlitið var mjög dökldeitt
fyrir skipshöfninni og þá okkur
föngunum um leið.
Meodows skipstjóri, sem lengi
liafði leitað tækifæris til að koma
flöskuskeyti fyrir borð, tókst það
nú loksins. Síðar fréttum við að
])etta flöskuskeyti, sem rak á
land í Austur-Indlandi, voru
fyrstu fréttirnar, sem breska
flotamálaráðuneytinu bárust um
víkingaskipið.
Næstu dagar voru mjög ömur-
legir. Við fórum fram hjá nokkr-
um pálmavöxnum koral-eyjum.
Fuglarnir svifu yfir höfðum okk-
ar og það glitti á fagurrauðar
stjelfjaðrirnar i sólskininu. Him-
in blár, sjórinn var spegilsljett-
ur. Sumir okkar lágu uppi á ])il-
fari og skorpnuðu í steikjandi
sólarhitanum, en aðrir láu löður-
sveitlir i hengirúmunum undir
þiljum. Ömurleg ævi. Skipshöfn-
in, sem enga hugmynd hafði um,
hvar og hvenær þessi sjóferð —
sem líktist martröð — tæki enda,
var orðin þreytt og óróleg.
Þann 29. júlí urðum við fang-
arnir skyndilega varir við brevt-
ingu um borð. Við komumst á
snoðir um, að víkingaskipið Iiafði
lilerað á, er skeyti, sem sagði
ýtarlega frá brottför, farmi og
stefnu gufuskipsins Matunga,
var sent frá Sydney. Skip þetta
var hlaðið 500 smálestum af kol-
um og ýmsum öðrum dýrmætum
varningi. Farangur skipsins gal
því ekki verið ákjósanlegri fyrir
Nerger skipstjóra, jafnvel þó að
það hefði verið fermt með það
eitl fyrir augum að fullnægja
þörfum víkingaslcipsins. Þann (i.
ágúst hertók víkingaskipið Mat-
unga, en það þýddi nýja fanga,
hetri mat, nýjar frjettir og svo
lóbak, sem gladdi okkur allra
mest. En auðvitað gátu nýju
fangarnir, sem aðeins liöfðu tó-
bak af skornum skamti, er þeir
komu, ekki fullnægt þörfum alls
])ess fjölmenna hóps, er var að
sálast úr tóbaksleysi.
Hinir herteknu farþegar á Mat-
unga komu nú niður stigann,
hver á fætur öðrum. Þá hrylti
við, er þeir lituðusl um og er þeir
fundu óþefinn í lestinni, þar sem
þeim var ætlaður verustaður.
Þeir liörfðu læpast áttað sig, er
hinir tóbakslausu fangar rjeðust
að þeim, í von um að fá ein-
hverja tóbaksögn.
í hópnum sá jeg gamlan kunn-
ingja minn og ruddist jeg strax
lil hans. Hann starði undrandi
á mig og sagði loks: „Guð minn
góður .... Þú hjerna .... skelf
ing er að sjá þig maður.“
Nú mundi jeg alt í einu eftir,
hvernig jeg var útlits. Jeg stóð
þárna í stuttbrókum einum fata,
Grindhoraður, svartur af sól-
bruna og krúnnrakaður. Við
höfðum varla orðið varir við
hreytinguna á útliti okkar fyr
en nú, er þessi snyrtilega klæddi
hópur kom um borð til okkar.
Frh. i næsta blaöi.