Fálkinn - 20.09.1940, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Prestur liins
lifandi guös.
Ldu/eII Thomas:
Hinn sílifandi guð
MONGOLA
Giiðsdýrkun í musteri þar sem sonur hvítu konunnar er ákallaður.
IT HINGANFJÖLLIN miklu eru
komin að baki okkur. Og að
baki okkur er atburðurinn, sem
svo marga víðförla menn liefir
dreymt um að upplifa, en svo
sjaldan upplifað. Bak við okkur
er Mongólabærinn Dolin-Nor,
undir Khinganfjöllunum, rjett
við Gobi-eyðimörldna — en þar
halda vísindamennirnir að vagga
mannkynsins bafi staðið.
Eftir að maður liefir vikum
saman þolað allskonar þrautir
og þjáningar, dag eftir dag, rak-
ið sig áfram einstigin í fjöllun-
um og mist bæði menn og skepn-
ur, þolað bæði hungur og þorsta,
þá verður maður feginn að sjá
Dolin-Nor, Mongólabæinn, sem
telur um 30.000 ibúa — kletta-
bæinn, sem er eigi síður í
jörðinni en ofan á. En það merki
legasta, sem jeg heyrði í Dolin-
Nor var sagan um hvítu konuna,
sem var móðir hins hátignaða
guðs allra Mongóla.
Nútímamenningin er á ný að
ryðja sjer rúms í hinu lokaða
landi. I Chaoyangfu eru nú bú-
settir tveir Evrópumenn, einn
Ameríkumaður og nokkrir Jap-
anar. En það sem er þarna í
fjarska uppi undir fjöllunum,
er alt óráðin gáta. Dolin-Nor er
æfintýrabær og alveg sjerstak-
ur í sinni röð.
Maður liristir höfuðið er mað-
ur heyrir þessa frásögn — manni
finst svo fráleitt, að Mongólar á
þessum slóðum leituðu til ann-
ara þjóða til þess að finna móð-
ur handa endurfæddum guði
sínum. Og jafn ótrúlegt er það,
að maður í þessum afkima ver-
aldarinnar skuli finna skráða
helgisögu, sem virðist vera ná-
kvæmt afrit af frásögn biblíunn-
ar um boðun Mariu.
„Om mani padme hum.“ Bæna
myllurnar, einskonar smákvarn-
ir, sem prestarnir ganga með um
göturnar, snúast í sífellu og mað-
ur heyrir muldrið í prestunum
— „om mani padme hum“.
Lhassa, höfuðborgin í Tíbet,
er þúsundir mílna frá okkur. Það
er margra mánaða leið frá borg
Dalai Lama til Dolin-Nor. Og
það er sjaldgæft að pílagrimar
frá þessum hluta Gobi taki sjer
ferð á hendur alla leið til Lissabon
Hvað ættu þeir lika að gera þang-
að? Þeir viðurkenna að vísu
Dalai Lama sem þjóðhöfðingja,
en alls ekki sem yfirboðara allra
Búddatrúarmanna. Þeir hafa sína
eigin trú þarna og sinn eigin guð.
Og þessi guð var fæddur af hvítri
konu, sem hafði verið alin upp
Búdda til lofs og dýrðar og sem
aldrei sá annað en klausturmúr-
ana og þuldi alla æfi sína bænar-
orðin „om mani padme hum“
og sneri bænakvörninni.
Mannanna vegir eru undarlegir
— furðulegir og stundum ótrú-
legir. Eða finst manni ekki furðu
legt að guðsmóðir Mongólanna
skuli vera rússnesk? Hún getur
þakkað munkunum í einmana
fjallaklaustri nokkrum dagleið-
um frá Dolin-Nor fyrir líf sitt.
Foreldrar hennar höfðu verið á
leiðinni til Mukden með varn-
ingslest en svo liöfðu ræningjar
ráðist á lestina og drepið foreldr-
ana. En þeir höfðu ekki nent að
drepa litlu telpuna þeirra, sem
var tíu ára gömid en höfðu liaft
liana með sjer vikum saman
þangað til loksins að þeir komu
í þetta klaustur og afhentu telp-
una munkunum í fjallaklaustr-
inu. Þeir tóku við telpunni og
ólu önn fyrir henni og tilkyntu
komu hennar yfirmanni sínum í
Dohn-Nor.
„Om mani padme hum“. Þús-
und sinnum þúsund sinnum
hringsnúast bænakvarnirnar. Guð
mongólanna er dauður. Og lúðra
blástrarnir bergmála í Khingan-
fjöllunum og sendiboðar tilkynna
andlátið og skipa prestunum að
fara til Dolin-Nor og hittast þar.
Þeir fara — prestar og munkar
—og fjöldi pílagríma slæst í hóp-
inn.
Áður en eftirmaður guðsins
er kosinn er lílc hins látna guðs
smurt liátíðlega og sett í graf-
hvelfingu, þar sem það átti að
geymast um aldur og æfi. Því-
næst kjöri ráð liinna æðstu presta
rússnesku telpuna, sem nú var
orðin stór stúlka, til þess að
verða móðir næsta guðs. Var les-
inn upp æfiferill hennar frá því
að hún kom í klaustrið, og bar
bann það með sjer, að hún hafði
orðið trúandi á Búdda og rækt
allar skyldur sínar og störf í
klaustrinu engu síður en presl-
arnir. Það var ekki völ á heilag-
ari konu en henni, þó að hún
væri útlendingur.
Ungir og gamlir samþyklu
þessa ráðstöfun með því að
kinka kolli, enda hafði þetta
verið afráðið fyrirfram, svo að
engin mótmæli komu til greina.
Og nú heyrðist aftur lúðrablást-
urinn bergmála i fjöllunum —
tilkynning um, að guðsmóðirin
hefði verið kjörin. — Voru nú
sendir sendiboðar og sendinefnd-
ir í allar áttir og til afskektustu
fjallabygða, út um eyðimörkina,
og í öll klaustur til þess að til-
kynna frjettina. í þetta skifti
liefði verið valin livít mær, sem
ætti að fæða liin nýja guð. Und-
irbúningurinn undir þennan at-
burð stóð í marga mánuði og
loks kom „boðunarvilcan“.
Rússneska stúlkan var klædd
í hvítan slopp, grönn og spengi-
leg, en afar alvarleg á svipinn
og sneri bænakvörninni í sifellu.
Hún virðist taka því ofur ró-
lega, er henni er tilkynt, að hún
eigi að ala hinn nýja guð Mon-
gólanna.
Við sáum hana og töluðum við
liana, er lnin var að koma til
Dolin-Nor til þess að ráðgast við
æðsta prestinn um son sinn. —
Hún hafði þegar verið gerð að
dýrlingi og fylgdi henni stór
hópur af allskonar liirðlýð, eins
og hún væri drotning.
„Móðir hins lifandi guðs“ heit-
ir hún. Hún talar allar mállýskur
Mongóla, dálítið í rússnesku og
talsvert í ensku hefir hún lært
af bókum, sem einhvernveginn
liafa komist þarna austur. Hún
svarar okkur greiðlega.
— Því skyldi hún ekki verða

i