Fálkinn - 20.09.1940, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Leyndardómar
Nr. 14
Frh.
MATSÖLUHUSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAQA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
fullan, annars verð jeg vitlaus. .Teg þorði
ekki að drekka. Þjer munið sjálfsagt eftir
yfirheyrslunni á morgun.“
„Já, auðvitað,“ sagði Roger, „mjer er líka
stefnt þangað.“
„Já, en það er alveg sama fyrir yður. Þjer
komuð eivki fyr en eftir að lögreglan liafði
flautað, eftir að lögregluþjónninn hafði
fundið líkið. Þeir geta ekfci spurt yður í
þaula, pínt yður og plágað og komið yður
til að vinna rangan eið og síðan komið yður
á höggstokkinn. Þetta geta þeir gert við
mig.“
„Verið nú ekki að þessum þvættingi, Jos-
eph,“ tók Roger fram í fyrir honum „þjer
drápuð ekki Dennett ofursta, eða livað?“
„Nei, það gerði jeg ekki hr. Ferrison,“
sagði Joseph ákafur, „en sannleikurinn er
sá, að jeg er eini maðurinn, sem var nálægt
og jeg hafði ekki sett kúluna í staðinn fyrir
þá, sem jeg skaut, þegar jeg var að reyna
skannnbyssuna. En að hugsa sjer, að þeir
skyldu finna skammbyssu við hliðina á mjer
og einu skoti lileypt af! Það líður mjer al-
drei úr huga.“
„Já, en það var svo sem ósköp eðlilegt, að
þjer vilduð reyna skammbyssuna yðar,“
sagði Roger, „ef til vill finnið þjer Líka
kúLuna, ef þjer Leitið, þar sem þjer skutuðí“
„Þá haida þeir bara, að jeg háfi sett hana
þar á eftir. Þeir eru svo fjandi siægir, þessir
iögregiumenn. Vitið þjer livað á að gerast á
morgun, hr. Ferrison?“ hjelt Josepli áfram.
„Lögreglan ætlar að veita frest í málinu.
Þeir ætia aðeins að yfirlieyra nauðsynleg-
ustu vitni. Dómarinn mun fallast á það.
Hann mun gefa lögreglunni viku til liálfs-
mánaðar frest, og á þeim tíma geta þeir
fundið einhvern, sem þeir geta dæmt sekan
og hengt.“
„Já en, Josepli, livernig get jeg hjálpað
yður?“ spurði Roger óþolinmóður.
„Við höfum öll sætt sameiginlegu skip-
broti hr. Ferrison. Við öll hjerna í húsinu.“
Joseph handaði með hendinni. „Rólegur
gamall maður eins og offurstinn á enga ó-
vini. Þeir hengja einhvern okkar vegna þess
arna, verið vissir um það og svo er það
bölvuð kerlingin — hún jómfrú Susanna
Clewes.“
„Hvað er með liana?“ spurði Roger, „liún
ætlaði að trúa mjer fyrir einliverju fvrir
mat.“
„Hún sá eittlivað, eða það heldur liún, en
enginn getur fengið úl úr henrii livað það
var. Alt það sem jeg veit um það er, að húri
hefir pantað bil til að aka sjer til yfirheyrsl-
unnar. Hún segir, að þjer sjeuð einasti mað-
urinn, sem hún geti talað við í trúnaði, en
þjer sjeuð áhugalaus fyrir því. Hún segir,
að allir föstu leigjendurnir hafi myndað með
sjer samsæri. Hún er hættuleg, Sir, það er
hún. Hún er gömul eins og sjálfur Metú-
salem, og hún hefir góða framkomu. Hún er
vel fær um það að fá mann hengdan með
kjaftæðinu úr sjer, og koma svo aftur full-
viss um það, að þarna liafi hún nú gert það
eina rjetta.“
„Jeg skal reyna að fá liana til að tala við
mig á morgun,“ sagði Roger.
Joseph þurkaði svitann af enninu með
vasaklút, sem minti óþægilega á diskaþurku.
Roger geispaði. Hann var mjög þreyttur
eftir þennan langa og atburðaríka dag. „Já,
en heyrið mig nú Joseph, jeg get ekki sjeð,
að það þýði nokkuð fyrir okkur að sitja
hjer og tala. Einhver liefir myrt Dennett
ofursta, það er alveg víst. En það er hvorki
þjer nje jeg. Það er alveg sama hvað liitt
fólkið segir eða gerir, eða hvað það segir
við yfirheyrsluna, það er ekki líklegt, að það
geri okkur nokkurn skapaðan hlut til, en við
komumst ekkert nær sannleikanum með því
að sitja lijer og tala um það. Nú fer jeg í
rúmið.“
„Ágætt hr. Ferrison,“ svaraði Joseph dauf-
lega, „jeg bið yður að fyrirgefa, að jeg er
svona ósfyrkur, en þetta er alt svo undar-
legt.“
Á leiðinni upp nam Roger staðar á ann-
arri hæð fyrir utan dyrnar hjá Audrey. Hann
hlustaði stundarkorn. Hún var búin að
slökkva ljósið og ekkert heyrðist. Hann
gekk upp á herbergið sitt. Klukkan sló tólf.
Hann afklæddi sig og fór í nýju náttfötin
sín. Hann teygði úr sjer í rúminu og hann
varð þægilega syfjaður. Nú var liann hvíld-
ar þurfi.
En brátt var hann aftur kaliaður tii veru-
leikans á hrottalegan hátt. Það var einhver
að reyna að opna dyrnar hjá honum. Rerg-
mál af kvenmannsópi, lágu en hryllilegu,
hljómaði fyrir eyrum hans. Hann settist upp
í rúminu og lilustaði augnablik til að vera
viss um að lionum mislieyrðist ekki, svo
hljóp liann til dyranna, sneri lyklinum og
opnaði. Hann opnaði rjett nægilega snemma
til þess,. að grípa Annabel Padgliam og
hindra liana í fallinu. Hún var fáklædd og
liálf meðvitundarlaus.
XV.
„Guð hjálpi mér!“ hrópaði Roger, „frú
Padgham!“
Hún þreif um axlirnar á Iionuni ekki
til þess að faðmá hann, það skildi hann
strax, Iieldur af hreinni skelfingu en á
þessum æsandi sekúndum voru skilningar-
vit lians þó nægilega næm, til þess að verða
vör við fótatak, sem skyndilega nam staðar
fyrir neðan stigann.
„Hver er þar?“ hrópaði hann og hallaði
sér út yfir stigahandriðið.
Ekkert svar. Roger hristi hinn hálf með-
vitundarlausa líkama, án þess að vita, hvað
hann ætti eiginlega að gera.
„Hvað eruð þjer að gera lijerna uppi?“
spurði hann, „hver elti yður?“
„Tom“ hvíslaði liún, „jeg varð alveg utan
við mig af skelfingu. Jeg hljóp hurtu.“
„Já en hvað viljið þjer mjer?“ sagði hann
hranalega.
„Jeg vil yður ekivert“, stamaði liún, „jeg
varð hara að ná í einhvern. Jeg var hrædd.
Jeg var að leita að jóriifrú Cleys“.
„Herbergið hennar er við liliðina á minu,“
sagði Roger,“ en livað í ósköpunum viljið
þjer veslings gömlu konunni á þessum tíma
nætur? Eru allir orðriir vitlausir hjerna.
Hvað er eiginlega að manninum yðar?“
„Það líður yfir mig, ef jeg get ekki sest
niður,“ tautaði hún.
Hann náði i stól iianda lienni innan úr
herhergi sinu. Setti liann við stigaskörina
og ljet dyrnar standa opnar, svo að hreiriá
loftið frá glugganum gæti leikið um liana.
Hann hallaði sjer út yfir handriðið. Fóta-
takið var þagnað, en hann heyrði að dyr
voru opnaðar og þeim lokað aftur hljóð-
lega, einhvers staðar niðri. 1 gegnum op-
inn gluggann heyrðist klukkan slá þrjú.
„Jeg víldi óska . . . . “ liann liætti við það,
sem hann ætlaði að segja. Það var víst eitt-
hvað óþægilegt.
Breskir slórskotaliðsmenn að æfingum.