Fálkinn - 20.09.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
R. M. Burrage:
2 STUNDUM
FYRIR AFTðKUNA
Eftir tvo klukkutíma á jeg að
þola dóm, sem kurteislega kail-
ast „strangasta liegning lag-
anna“. Tveir fangaverðir eru hjá
mjer í klefanum. Það eru allra
almennilegustu náungar. Þeir
spjalla við mig þegar jeg vil tala,
og þeir þegja þegar jeg liefi ann-
að að gera — eins og til dæmis
núna, meðan jeg er að skrifa.
Þeir kenna sjálfsagt í brjósl um
mig, en reyna að sjálfsögðu að
láta ekki á því bera.
Fangelsispresturinn er líka
vænsti maður, en liann álítur
mig sjálfsagt forhertan, af því
að jeg vil ekki játa á mig glæp,
sem jeg liefi ekki drýgt. Jeg
get einungis staðið við það að
jeg er ekki morðingi heldur
og það er i augum margra enn-
þá verra — fjárkúgari, og það
er vist því miður ekki neitt sjer-
staklega lieppilegur aðgöngumiði
að himnaríki.
Jeg komst inn á þá braut á
einkennilegan, já næstum því ó-
trúlegan hátt. Hvort sem þjer trú
ið mjer eður ei það er samt
satt.
Á þeim timum var jeg ungur
maður, og mig vantaði peninga.
Allskonar erfiðleikar höfðu ldað-
ist á mig —• jeg varð að ná i
nokkur þúsund krónur, og mjer
fanst að jeg gæti alveg eins vel
óskað mjer heillar miljónar.
Hvorttveggja var jafn vonlaust.
Eitt kvöld þegar jeg var á
leið lieim með neðanjarðarbraut-
inni, fjekk jeg sæti við hliðina
á stórum, rauðbirknum manni í
ljósgráum fötum. Hann virtist
vera efnaður og ánægður með
sjálfan sig. Það er að segja
þangað til jeg ávarpaði liann. Jeg
veit ekki bvernig í fjandanum
mjer datt það i hug, en jeg sneri
mjer alt i einu að honum og
sagði:
- Heyrið þjer, jeg vildi gjarn-
an fá tuttugu þúsund krónur.
Hann hvorki hló nje sagði:
Það vildi jeg líka gjarna. Nei,
liann varð grænn i framan og
gafst þannig upp, upp á náð eða
ónáð.
— Hversvegna? spurði hann.
— Ó, það vitið þjer víst vel,
var jeg svo snarráður að segja.
Hann varð svo undarlega ó-
styrkur og fór að fitla við hatt-
inn sinn. Guð má vita hvað liann
hafði á samviskunni, eða hvað
hann hjelt að jeg vissi. Jeg veit
það ekki og fæ aldrei að vita
það.
— Mjer þykir líklegt, sagði
hann skjálfraddaður, — að ef
jeg borga yður nú, þá munuð
þjer halda áfram að flá mig það
sem eftir er æfinnar.
— Nei, sagði jeg. — Að við-
lögðum drengskap geri jeg það
ekki.
Hann brosti ofurlítið að síð-
ustu orðunum.
— Að viðlögðum drengskap
— já, einmitt! sagði hann í tón
sem gerði mig graman. Jeg gæti
hafa lamið liann.
— Mitt drengskaparoj’ð getur
vai’la verið öllu ljelegra en yðar,
sagði jeg.
Þetta kom við hann.
— Hverjum og liverl á jeg
að senda þessa peninga.
Jeg gaf honum falskt nafn og
nafnið á pósthúsinu i mínu
hvei'fi.
— Peningarnir skidu vera
komnir þangað á morgun kl. 5,
sagði hann. En jeg vara yður við
því, að reyna þetta aftur. Jeg
liefi gasofn lieima lijá mjer, og
þjer vitið, að sjálfsmorðingjar
liafa stundum þann leiða vana
að láta eftir sig brjef.
Það var veitingahús á rnóti
pósthúsinu, og þar sat jeg klukku
tímum saman daginn eftir til
þess að hafa gætur á pósthúsinu
og aðgæta hvort allir, sem færu
þangað inn, kæmu út aftur. Að
siðustu berti jeg upp hugann,
fór inn og spui’ði eftir brjefi
með þessu nafni, sem jeg hafði
gefið upp.
Undur og býsn það var þar!
og i umslaginu lá upphæðin —
tuttugu þúsund krónur í fimm-
hundruð og hundraðkróna seðl-
um. Ekkert brjef með. Einungis
peningarnir.
í fyrstu var jeg dálítið hrædd-
ur við að skifta þeim. Það gætu
verið stolnir peningar. En það
var óþarfi að vera hræddur.
Bankarnir liöfðu ekkert við pen-
ingana að athuga.
Þetta gaf mjer hugmynd um
hvað hægl væri að gera með dá-
litilli framtakssemi. Það er jafn
erfitt að fá viðurkenningu í þeirri
stjett þjóðfjelagsins, seni kallast
glæpamenn, eins og að fá að-
gang að hinu svokallaða heldra
fólki og höfðingjasleikjum í
sveitaboi’g. Hvorirtveggju eru
jafn tortryggnir, þangað til að
maður er búinn að sanna, að
maður sje sá, sem maður þykist
vera. í mínu falli, að jeg í raun
og veru væri glæpamaður en ekki
útsendari lögreglunnar.
Nú liafði jeg minar framtíðar-
áætlanir, og fór að sækja skugga-
Iggar krár í Estend. Jeg var ekki
nógu duglegur til þess að gerast
falsari, og ekki nógu fimur eða
hugrakkur til þess að gerast inn-
brotsþjófur. Fjárkúgun var mitt
rjetta fag. Jeg liafði liina rjettu
prúðu og lipru framkomu. Það
átti best við mig að kaupa óþægi-
leg brjef og selja þau með ágóða.
Svívirðileg atvinna segja menn
en þá þarf fólk ekki að vera
að hafa prakkaraskap í frammi
og li’úa pappírnum fyrir þvi. Það
er heimskulegt og lieimskan
iiefnir sín.
Svo bar svo við, að jeg hitti
náunga sem var kallaður „Sápu-
glyrna“, um leið og hann var að
koma út úr tugthúsinu i fimta
sinn. Jeg gaf honum glas við og
við og lánaði honum nokkrar
krónur.
Að síðustu trúði jeg honum
fyi-ir því hver atvinna mínværi,
og fyrir hundrað ki’ónur kynti
hann mig manni, sem liann sagði
að væri „sá rjetti maður fyrir
mig.“
Svona fangelsi em sögð vera hin verstu píslartæki. En þau
luifa iil skamms tími verið notuð á Suðurhafseyjunum. Þetta
er í rauninni ekki annað en rimlakassi, sem stendur undir
hern lofli og líða fangarnir, sem í þeim \eru látnir húa, hin-
ar verstu kvalir, þegar mjög heitt er í veðri, því að þetta er
„skúti, sem er títið berti en úti“.
Þessi kunningi liafði komist yf-
ir nokkur brjef, sem liann við-
urkendi að hann ekki almenni-
lega þyrði að notfæra sjer. Lög-
in taka ekki neinum silkihöusk-
um á fjárkúgurum.
Brjefin voru stíluð lil ein-
livers hr. Oakay, sem nú var
dauður, og þau voru frá einliverri
Emily IJopton frá Purlington í
nágrenni London. Báru þau
greinilega með sjer, að frú Hop-
ton hefði myrt mann sinn á
eitri, og að liún hefði gert það
vegna Oakeys.
Hversvegna þau giflust ekki,
er mjef ekki ljóst. Kannske liefir
elvki orðið af brúðkaupinu vegna
láts Oakeys, eða kannske hefir
Oakey ekki viljað hætta á að fá
sjálfur sömu útreið og hr.
Ilopton.
Áður en jeg keypti brjefin fór
jeg út í Purlington og gerði mín-
ar atliuganir í kyrþey. Frú IJop-
ton bjó þar i litlu, snortu liúsi
í’jett hjá brautarstöðinni. Jeg
fjekk að vita, að hún væri rík og
góðgerðasöm og í miklu áliti lijá
sóknarpfestinum. Það gat ekki
verið betra. Hún var einmitt sú
tegund, sem jeg helst hefði gelað
óskað mjer. Fullþi-oskað epli,
sem mundi delta niður úr trjenu
við minstu viðkomu.
Jeg gaf líka gætur að frúnni
persónulega. Hún var mjög hæg-
fara og feitlagin meir en í með-
allagi. Ennfremur tiltakanlega
ófríð, að því athuguðu að bún
skyldi láta ástríður hjartans leiða
sig út i það að drýja morð.
Svo ávarpaði jeg hana einu
sinni snennna dags, þar sem liún
vafraði eftir götunni með körfu
’á liandleggnum.
-— Frú mín, sagði jeg, — jeg'
liefi dálítið, sem jeg vildi gjarn-
an selja yður.
— Þakka, en jeg vil ekki kaupa
neitl, svaraði hún kuldalega.
— Þetta er víst hygt á mis-
skilningi, sagði jeg. — Það ræðir
bjer um plögg, sem hafa fundist
meðal eftirlátinna muna Oakey
lieitins. Ef þessi brjef kæmust i
annara hendur mundi það verða
yður mjög óþægilegt. Jeg lield
að öruggast væri að þjer hefðuð
þau sjálf*
Það sásl engin svipbreyting á
henni. Augun drógust einungis
örlitið saman.
— IJvað viljið þjer fá mikið?
spurði hún blátt áfram.
— Þrjátiu þúsund krónur, frú
mín.
Húu svaraði með litlum,
þui’rum hlátri; - Þjer hafið vísl
mjög háar hugmyndir um mín-
ar fjárliagsástæður. En þjer gel-
ið reitt yður á, að ef jeg færi í
Ijankann núna, þá gæti jeg ekki
fengið meira en tuttugu þúsund.
Jeg hafði á tilfinningunni að
hún segði satt. Jeg liugsaði mál-
ið. Þótt jeg lækkaði mig niður í
tuttugu, þá var það meir en jeg