Fálkinn - 20.09.1940, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
við ósk prestanna og ala guð-
inn? Hafði hún ekki ástæðu til
að vera þeim þakklát? Höfðu
þeir ekki bjargað lienni? Höfðu
þeir ekki veitt lienni uppeldi í
klaustrinu? — Og liversvegna
skyldu hvítir menn koma og
bjarga lienni eins og hverri ann-
ari Þyrnirósu?
Hún sagði okkur frá þvi, að
einn af æðstu prestunum liefði
boðist til að „bjarga“ henni. En
livert liefði liún þá átl að flýja?
Alt var búið undir flóttann. Það
átti að forða lienni út um neð-
anjarðargöng, sem lágu út í gjá
í fjallinu. Hún færðist undan og
þegar æðsti presturinn kom til
hennar, sagði hún á rússnesku
orð, sem hún mundi frá harn-
æsku: „Nitcliewo“ — sem þýðir
ciginlega: „Það er sama, sleptu
því“. Til livers var eiginlega að
flýja? Og augnbliki síðar urðu
þau þess vör, æðsti presturinn
og hún, að jörðin skalf og skrið-
ur hlupu úr fjöllunum. — En
klaustrið sakaði ekki. Og þetla
töldu þau örugga vísbendingu
uin, að hún ætti að verða kvr
í klaustrinu.
Það var hátíð í Dolin-Nor, þeg-
ar við vorum þar — hátíð til
heiðurs guðsmóðurinui. — Enn
kvað við lúðrahlástur, prestarnir
fóru um bæinn, klæddir liinum
fáránlegustu húningum og döns-
uðu eins og villimenn. Við vor-
um staddir þarna tveir Evrópu-
menn, sem liöfðum komið með
varningslestinni frá Peiping og
við vorum heiðursgestir guðs-
móðurinnar af þvi, að við vorum
hvitir eins og liún. Eiginlega átti
hún að vera heiðursgestur, en
samt vorum við gestir liennar.
Hún stóð okkur næst, en þó svo
afar fjarri. „Hversvegna ætti jeg
hverfa til haka í liinn lieiminn,
sem jeg þekki í raun og veru
ekki neitt, og sem mjer er sagt,
að sje grinunur og flár ?“ spurði
hún okkur. „Minn heimur er
hjer — mitt líf er hjer“. -
Stóru Khinganfjöllin eru að
haki okkur. Það er varla stór-
l'englegri sjón til en að sjá Dolin-
Nor lijeðan ofan úr skarðinu.
Og mjer finst jeg ekki liafa lieyrt
furðulegri sögu en söguna um
livitu meyua, sem við fengum
slaðfesta af henni sjálfri, sög-
una um meyna, sem ólst upp í
klaustrinu, og sem nú átli að
liggja hjá sjö prestum á vixl i
sjö nætur til þess að fæða siðar
son þann, er verða skyldi guð
Mongólanna i Gohi.
Æfintýrin gerast ennþá. En
einkennilegri örlög en þessarar
rússnesku stúlku munu tæplega
vera til í sögu nútímans: að
stúlka laki það gott og gilt að
vera kvödd til að ala lifandi guð
og það meira að segja útlend
stúlka hjá framandi þjóð —
stúlka, sem hefir lent þar af til-
viljun. Líður lienni vel? Er lienni
full alvara, er hún segir: „Hjer
er minn heimur“.
Það fær aldrei neinn lifandi
maður að vita og það tekst ekki
að lesa nein leyndarmál úr fal-
legu augunum liennar. „Austur
er austur og vestur er vestur —
og aldrei mælast austur og vest-
ur.“ Eii liún, konan hvíta, sem
lenti uppi í fjöllum Mið-Asíu,
er undantekning, sem staðfestir
regluna.
Þær eru orðnar margar furðu-
sögurnaf, sem fyr og siðar hafá
horist auslan úr Tíhet, liinu lok-
aða landi leyndardómanna. En
cin af þeim furðulégustu er sag-
an um livilu guðsmóðurina í
Dolin-Nor.
Ludendcrff kom i'ótum
undir þýsku kvikmyndina.
Þýski kvikmyndaforstjórinn Alex-
ander tírau, sem dó í fyrra, -var
höfundur og aðaiframkvæmdamað-
ur Ufa-fjelagsins, sem nú er úni tví-
tugl og lagði grundvöllinn að þýsk-
um kvikmyndaiðnaði. Fyrir 20 ár-
um var varla til nokkurt fjelag í
Evrópu, sem framleiddi myndir, er
seldust úr landi, nema Svenska
Biographteatern og Nordisk Film,
sem þá var á fallandi fæti. Hið
þýska dótturfjelag Nordisk Film,
,.Union Film“ varð undirstaða Ufa.
En það var Ludendorff, sem átti
upptökin. Um áramótin 1917—18 á-
kvað herstjórnin að efla kvikmynda-
löku í landinu og koma þýskum
kvikmyndum á framfæri erlendis.
Alexander Grau var þá forstjóri
blaðaskrifstofu hermálaráðuneytis-
ins' og Ludendorff fól honum fram-
kvænulirnar.
Þá var til í Þýskalandi fjelagiö
„Messter-Film“, lcent við ljósfræð-
inginn Oscar Messter, sem bjó til
fyrstu kvikmyndatökuáhöldin i Þýska
landi. Ennfremur áðurnefnd „Union
Film“ og nokkur fleiri smáfjelög.
Var þei. mollum steypt saman i eitt
fjelag, sem nefnt var „Universal
Film A/“ eða UFA. Forkólfar iðn-
aðar og verslunar lögðu fyrirtæk-
inu fje, ekki síst iðjuhöldurinn Henc-
kel fursti af Donnersmark. Grau rjeð
mestu, og þó að hann hefði aldrei
liaft kynni af kvikmyndum reynd-
ust ráð hans jafnan heilladrýgst.
Hann byrjaði með áð' auka frain-
leiðslu hinna svonefndu aukamynda,
sem ýmisl voru fræðimyndir eða
frjettamyndir. Nú er-.öiþim kvik-
niýndáhúsuni Þýskalands fyrirskip-
að að hafa fræðimynd á hverri sýn-
inu ásamt leikritunum. Og fræði-
myndir Ufa hafa lilotið lieimsfrægð.
Það kvikmyndaði einnig sjónleiki
og aðalstöðvar þess voru í Tempel-
liof í Bérliii, þar sem Union Film
hafði haft bækislöð sína áðúr og á
Babelsberg, þar sem fjelagið fjekk
stöð, er kvikmyndafjelagið „Decla
Biosko]i“ rann inn í það.
Þessar stöðvar voru stórauknar
ó'g nýjar myndatökuhallir reistar á
Neubabelsberg. Ein liöllin tekur yf-
ir 5000 fermetra pg er enn stærsta
myndatökuhöllin í Evrópu. Hún var
bygð 1927.
Þegar auðmaðurinn Hugenberg
keypti meirihlutann i Ufa liætti Grau
yfirstjórn kvikmyndaframleiðslunn-
ar, en tók við stjórn kvikmyndahúsa
jieirra, sem fjelagið átti. Þau voru
bá 00 talsins, en er Grau dó voru
þau 120 og erú með stærstu kvik-
myndahúsunum í Þýskalandi.
Egils ávaxtadrykkir