Fálkinn - 27.09.1940, Side 6

F A L K I N N
findré Rmnanes:
VOLTAIRE
EGAR gestirnir voru að ganga
inn í stofuna til þess að
drekka kaffið, gekk þjónninn til
húsbónda síns, Jean Delvigne,
herragarðseiganda og sagði í
hálfum hljóðum:
— Ferðatöskur monsieur Sil-
vestres eru komnar. Hvert á að
fara með þær?
-— Það vitið þjer vel sjálfur.
Inn i litla turnherbergið, auð-
vitað
— Herrann gleymir að flestar
rúðurnar hrotnuðu í óveðrinu í
gær.
— Já, lrvaða skramhi, það er
satt! Já, þá er ekkert annað laust
en.......
— Nei, því miður ekkert nema
hláa lierbergið.
Jean Delvigne strauk lmgsandi
um ennið og þjónninn var síst
ákveðnari á svipinn.
Norbert Silvestre lagði liend-
ina á öxl gestgjafa síns og sagði:
— Heyrðu gamli vinur, það er þá
eins og mjer datt í liug, að jeg
kem sjálfboðinn í lms þitt, sem
er fult af gestum, öllum til stórra
óþæginda.
Þegar Jean að sjálfsög'ðu hjóst
til að andmæla, hjelt hann á-
fram:
— Hvað er annars að þessu
sem þið kallið „bláa lierbergið?“
Því get jeg ekki verið þar? Þótt
það sje dimt þá gerir það ekkert
til, jeg sef alveg eins vel fyrir
því. Og ef ekkert rúm er þar
þá get jeg sofið á leguhekk, í
hægindastól eða uppi á billiard-
borðinu. Rithöfundar eru ekki
smámunalegir, og jeg er einn
þeirra sem sofa ágætlega á
kartöflupoka.
— Jean Delvigne tók vin sinn
dálítið lil hliðar um leið og hann
svaraði: — Bláa lierbergið er
bvað legu og útbúnað snertir eitt
besta lierbergið í húsinu, og jeg
mundi liildaust láta þig fá það
ef það væri ekki dálítið undar-
legt. Jeg er nú beint ekki hrifinn
af að fara út í þá sálma ....
jeg er hrædur um að þú dragir
dár að mjer. En ....
— En hvað?
Jæja, svo að jeg segi það
hreint og beint, þá er reimt þar
uppi!
— Já, en besti vinur! Ertu að
afsaka það við mig! Þú veist þó
að jeg liefi fengist töluvert við
allskonar andarannsóknir og fyr-
irbrigði af slíku tagi, að þetta er
mjer einmitt kærkomið tækifæri
til að gera sjálfstæðar athuganir.
Jeg hefi lesið sand af dulspeki-
legum hókum, og mjer þætti
gaman að prófa hvort formúl-
urnar, sem standa í þeim eru í
raun og veru nokkurs virði.
Jean Ijet að siðustu undan, og
rithöfundurinn fjekk að vera i
bláa herberginu.
Klukkan ellefu um kvöldið, efl-
ir að Jean liafði með nokkrum
kvíða boðið gesti sínum góða
nótt, tók Norbert til að gera alt
til reiðu til þess að taka á móti
þeim draug, sem kynni að vilja
slytta honum stundir um nótt-
ina.
Jean hafði verið svo umhyggju
samur að sjá honum fyrir einni
flösku af gömlu rommi, vatni
sykri, pípu og tóbaki. Sitjandi i
liægindastól beið Norbert svo ró-
legur þess sem verða vildi. Eigi
að síður var liann þó steinsofnað-
ur áður en hálf stund var liðin.
Hann hrökk upp alt í einu og
sagði: — Nfei, liver fjandinn! Nú
befi jeg gleymt sögunni lianda
L’Echho de Globe! Ef jeg sendi
hana ekki á morgun, þá þarf jeg
vist ekki að búast við að þeir
taki neitt frá mjer í nánustu
framtíð. Nú jæja, þar sem liinir
hæstvirtu draugar ætla að láta
það dragast að sýna sig, þá get
jeg' notað tímann til þess að
bugsa um söguna.
Árangurslaust braut bann lieil-
ann. Hann gat ekki lialdið hug-
anum við efnið, hann var alt í
einu orðinn svo undarlega óróleg-
ur og það gerði liann ergilegan.
Skerandi ugluvæl rauf þögnina
og Norbert hrökk saman. Hann
var satt að segja orðinn lafhrædd
ur. Betur að hann hefði aldrei
lagt út í þetta.
Turnklukkan sló tólf þung
högg. Það fór lirollur um hann.
Honum fanst úrið vera að leika
eitthvert draugalegt forspil að
þessum skrípaleik.
Alt í einu kom Norbert auga
á mann standandi á miðju gólfi.
Hvernig var hann kominn ....
og hvenær?
Það er lítill grannur maður,
mjög vel búinn að átjándu ald-
ar tísku. Úr hrukkóttu andliti
hans lýstu tvö skörp og gáfulcg
augu eins og glóandi kol og
kuldalegt bros ljek um hinar
þunnu varir. Ritliöfundurinn var
þegar ljóst að það var andi Vol-
tairs, sem stóð fyrir framan
liann. Allur ótti lians og óróleiki
var gersamlega horfinn.
Leifturhratt skaut þeirri liugs-
un upp hjá honum að viðhafa
einhver af þeim töfraorðum, sem
dulspekingarnir segja frá, og sem
gera manni undirgefna þá anda
sem leita aftur til jarðarinnar.
— Akakia, Zertoum, Akakia,
kæri meistari! sagði Norbert og
horfði með eftirvæntingu á gest
sinn.
Brosið var horfið af andliti
Voltairs, og andlitssvipur hans
var nú nánast ógnandi, en Nor-
bert hjelt áfram:
— Sherlock, Akakia, Zertoum,
meistari!
Þetta seinna ávarp hafði und-
ursamleg áhrif: Voltaire brosti
þvingað svo skein í þrjár gular
tennur, og það leit svo út, sem
liann gæfist upp.
- Kæri meistari! flýtti Nor-
bert sjer að segja, -— verið svo
væim að fá yður sæti.í hæginda-
stólnum þarna við skrifborðið
og því næst vildi jeg' biðja yður
um að skrifa eina af þessum
litlu, leikandi sögum, sem þjer
kunnuð svo góð tök á. Það er
leikur ejnn fyrir yður, meistari,
og jeg mun vera yður mjög
þakldátur.
Hinn mikli ritliöfundur hand-
aði frá sjer með hendinni og tók
skref aftur á bak eins og hann
ætlaði að fara.
Akakia! tautaði Norberl
eins og út á þekju.
Voltaire horfði reiðulega á
liann, andvarpaði djúpt og fjekk
sjer síðan sæti í stólnum. Hann
atliugaði gaumgæfilega sjálfblek-
unginn, sem lá fyrir framan
hann, og tók siðan til, með lireint
undraverðum flýti að fylla út
blöðin sem lágu á borðinu.
Norbert lét fara vel um sig
i hægindastólnum og liorfði á
skrifara sinn með velþóknun.
Hann vaknaði við það, að sól-
in skein heint framan í hann, og
hann þaut upp úr stólnum og
horfði forviða í kringum sig.
Hafði þetta alt saman verið
draumur? Nei .... það var ó-
mögulegt, alt stóð enn á sama
bátt eins og um nóttina.
Stólnum liafði verið ýtt frá
skrifborðinu eins og einhver
væri nýstaðinn upp úr honum,
og pappírsarkirnar, sem Voltaire
hafði skrifað á, lágu hirðuleysis-
lega liver ofan á annari eins og
hann hafði lagt þær frá sjer
jafnóðum og hann liafði skrif-
að þær. Einungis liið mikla skáld
var horfið.
Norhert rak upp gleðióp, þar
bafði hann aldeilis náð sjer
niðri. Að geta sent sögu eftir
Voltaire, sem var svo nýskrifuð
að blckið var varla þornað enn-
þá! Hann greip arkirnar og ætl-
oði að fara að lesa .... þær
voru óskrifaðar, hvitar. Von-
brigðin i andliti hans leyndu sjer
ekki.
Hann hló dálítið skömmustu-
lega og beit á vör. Nú sat hann
hjer og haf'ði ekki þessa sögu,
sem hann átti að skila af sjer
sama dag, og það sem verra var,
hann hafði ekki komið sjer nið-
ur á neitt efni ennþá.
Alt í einu skelti hann á lærið.
Bjálfi get jeg verið^ tautaði
hann. — Jeg hefi verið með
Voltaire í nótt. Ef ekki er liægt
að nota það, þá veit jeg ekki
hvað er efni!
Hann kveikti í pípunni, settist
BRÚÐUR.
Hjer sjest ein stúlkan úr hjálpar-
sveitum kvenna í Englandi. Hún er
með hrúðu, en slíkar hrúSur eru
seldar til þess að auka þægindi i
herbúðum breskra flugmanna með
ágóðanum.
CAPITOLIUM f HAVANNA.
Hjer sjest Ioftvarnabyssu ekið
fram hjá þinghúsinu í Havanna,
höfuðstaðnum á Cuba. Hús þetta
er nákvæmlega eftirmynd af hinu
fræga Capitol i "Washington.
„Margt er skrítið í kýrhausnum,“
segir gamalt íslenskt máltæki. Það á
við einkennilegt fyrirbrigði, sem
blaðið „John OLondons Weekly“ seg-
ir frá. Með því að taka nafn Napole-
on og taka einn staf framan af því
í hvert sinn, fær maður út setning-
una: „Napoleon apoleon poleon ole-
on leon eon.“ þessi setning er grísk
og þýðir: „Napoleon, maðurinn sem
eyðilagði allar borgir, var ljón þjóð-
ar sinnar.“
næstum með fjálgleik i stól Vol-
taires og byrjaði:
Þegar gestirnir voru að ganga
inn í setustofuna til þess að
drekka kaffið, gekk þjónninn til
húsbónda síns ........