Fálkinn - 11.10.1940, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
Ást við fyrstu sýn.
Smásaga eftir F. Jackson,
/^UNNINGHAM var nýsestur
^ inn í bílinn, þegar hann tók
eftir töskunni. Hún lá í aftursæt-
inu. Lítil, draumfögur laska úr
bláu leðri.
Það var einhver óendanlega
glæsilegur og kvenlegur blær yf-
ir þessari tösku. 'Cunningham
kitlaði í fingurgómana eftir að
athuga hana nánar, hann gaf bíl-
stjóranum hornauga. Jú, hann
gat vel gert það, bílstjórinn var
með alla athygli sína við bílinn
og hina miklu umferð.
Taskan var fóðruð með bláu
silki. Það var ekki mikið í hénni:
Lítill sjálfblekungur, púðurdós
og varalitur, ennfremur lítil,
rauð budda með tveim krónum
og laus pappírsmiði, áritaður
með fínni kvenhönd:
Síma til Jaclc.
Síma til Helen.
Kaupa ilmvatn.
Te hjá Renton.
Elisabeth. Kl. átján.
I vasa innan í töskunni lágu
þrjú nafnspjöld með mjórri sorg-
arrönd. Frú Jolinny Hingham —
og svo heimilisfangið.
Cunningham sat með nafn-
spjöldin í liendinni. Hann brann
í skinninu eftir að sjá þessa frú
Johnny Hingham, sem eftir tösk-
unni að dæma, hlaut að vera ó-
venjulega glæsileg og hrífandi
kona. Hann hafði að vísu lofað
að borða miðdegisverð í klúbbn-
úiii með Hoagland, en það var
ljúfur og geðgóður náungi, sem
tók það ekkert illa upp þótt hann
yrði að bíða svolítið.
Cunningham gaf bílstjóranum
merki og bað hann að aka til frú
Hingham.
Hún bjó í nýju hverfi, í glæsi-
legri íbúð, sem var sjálfsagt mjög
dýr. Þegar Cunningham ljet
stúlkuna, sem opnaði, fá nafn-
spjaldið sitt, lá við að hann iðr-
aðist eftir alt saman.
Hún er líklega gömul! liugð-
aði hann.
En hún var ung. Ung og skin-
andi fögur. Hin dásamlegasta
kona, sem hann hafði nokkru
sinni sjeð.
Hún var há og grönn, dökk-
hærð, í samkvæmiskjól, sem var
blátt áfram óviðjafnanlegur.
— Herra Cunningham? sagði
hún brosandi.
— Jeg bið yður að fyrirgefa
byrjaði hann stamandi, — það
er náttúrlega alveg ófyrirgefan-
legt, en jeg fann töskuna yðar í
bíl, og þá langaði mig til ....
til ....
— .... til þess að sjá hvernig
eigandinn liti út? Það var elsku-
legt af yður.
Ef einhver hefði sagt Cunn-
ingham, að hann hefði roðnað
eins og skóladrengur, þá hefði
hann mótmæll því kröftulega.
En hann gerði það nú engu að
síður, og auðvitáð tók hún eftir
því og hló!
— Þjer eruð auðsjáanlega
draumlyndur, herra Cunning-
liam. Það erum við raunar öll,
inn við beinið. Viljið þjer reykja?
Þakka yður fyrir . . en . .
—Jú, jú, reykið þjer bara og
fáið yður sæti.
— Jeg vildi ógjarna gera yður
ónæði.
— So—o? sagði hún brosandi
og fjekk sjer vindhng. Þegar
hann hafði kveikt hjá henni hjelt
hún áfram.
— Það mundi sjálfsagt valda
yður vonbrigðum ef þessu æfin-
týri yðar væri lokið nú þegar!
— Já, en frú mín, jeg ....
— Jeg er yður reyndar mjög
þakklát fyrir að hafa fengið
töskuna mína aftur. Hvað get jeg
gert fyrir yður í staðinn.
— Komið út og borðað með
mjer miðdegisverð.
— Það get jeg því miður ekki,
jeg á von á gestum, en .... get-
ið þjer ekki verið kyr? Jeg skal
segja yður hvernig á stendur.
Jeg liafði boðið þrem kunningj-
um, en á síðasta augnabliki sendi
einn þeirra afsökun sína, svo nú
erum við bara þrjú og getum
ekki spilað almennlegt Bridge.
Svo að þjer sjáið, að þjer gerið
mjer greiða með því að vera kyr.
— Það geri jeg með mestu á-
nægju, sagði Cunningham.
Og það varð óblandin ánægja.
Miðdegisverðurinn var framúr-
skarandi, hinir tveir aðrir herr-
ar viðkunnanlegir gestir, og frú
Hingham indælis liúsmóðir, sem
Cunningham að sjálfsögðu liafði
til borðs.
í stuttu máli, Cunningham
var í sjöunda himni þótt hann
tapaði um þrjú hundruð krónum
í Bridge.
Cunningliam hafði aldrei
nokkru sinni spilað svo hátt, og
hann hafði heldur aldrei setið i
annari eins samfleyttri og stöð-
ugri óliepni, en hann huggaði sig
við að óhepni í spilum þýðir
beppni í ástum, og hin dásam-
lega frú Johnny Hingham lofaði
líka að snæða með honum há-
degisverð straks á morgun, svo
alt ljek í lyndi.
Næsta morgun símaði hún
samt, eða rjettara sagt ljet stúlk-
una sína síma, og fjekk hádegis-
verðinum frestað þangað til á
laugardag. Cunningham bölvaði
dálítið, en tók það þó ekki sjer-
lega nærri sjer. Hann huggaði
sig við það, að það var hin
venjulega aðferð kvenkynsins,
þegar það hafði áhuga fyrir ein-
hverjum manni, og vikutími var
þó engin eilífð.
Daginn eftir tók hann bíl frá
skrifstofunni til klúbbsins, og
liann var rjett sestur inn, þegar
hann fann tösku í aftursætinu.
Litla, draumfagra tösku úr bláu
leðri.
Cunningham opnaði liana hálf
skömmustulegur. Allur vafi var
útilokaður. Það var ekki mikið
í lienni: Litill sjálfblekungur,
púðurdós og varalitur, ennfrem-
ur lítil, rauð budda með tveim
krónum og laus Pappírsmiði,
áritaður með fínni kvenhönd:
Sima til Jack.
Síma til Helen.
Þelta var sú ægilegasta nótt,
sem jeg hefi nokkru sinni lifað.
Angistin, sem greip mig þá var
svo gífurleg, að jeg hefi altaf
veigrað mjer við að segja frá
þessum atburði, enda þótt liðin
sjeu 17 ár síðan hann gerðisl.
En tíminn græðir alt, og því get
jeg rólegur hugsað um þessa
ógnanótt, — núna eftir að jeg
hefi sest í helgan stein í bæ
feðra minna.
Það gengu miklar rigningar
árið 1920, og viða eyðilögðu þær
uppskeruna. Jeg átti að fara til
bæjarins Carson, og á reið minni
gegnum Sierra Nevada ollu fljót
í vexti mjer miklum farartálma.
Þetta var eitt kvöld, þegar
húma tók. Allan daginn hafði
regnið streymt niður og jeg var
á glóðum um, að jeg yrði að
liggja úti um nóttina. En til allr-
ar hamingju kom jeg alt í einu
auga á nokkur ljós fram undan.
Það var auðsjáanlega nýbýla-
hverfi og jeg fagnaði því að fá
þak yfir höfuðið.
Þegar jeg kom í þorpið sá jeg,
að þarna voru nokkur lág timb-
urhús og lítil kirkja og á eitt
húsið var letrað: „Herbergi fyrir
ferðamenn". Þar fór jeg inn, og
tók þar á móti mjer kraftalegur
náungi, sem sýnilega var gesl-
gjafi og þjónn í senn. Jeg bað
hann um gistingu og kvað hann
hana fáanlega, en var fremur ó-
mjúkur á manninn. Jeg kom
hesti mínum fyrir í skúr einum
í húsagarðinum, gaf honum
tuggu og' vatnaði lionum. Síðan
gekk jeg inn í matstofuna og
tókst með erfiðismunum að fá
lítilfjörlegan kvöldmat.
Siðan vísaði gestgjafinn mjer
á lítið herbergi. I því var ekki
annað húsgagna en ljelegt trje-
rúm og tunna, og stóð vatnsfal
á henni; auk þess stóll á þrem-
ur löppum. En jeg var svo
þreyttur, að jeg ljet mig þetta
engu skifta. Mjer tókst að toga
það út úr veitingamanninum, að
þorp þetta hjeti Le Diabolo. En
liann var eklcert skrafhreyfinn
og bauð jeg honum síðan góða
nótt og svo fór hann og skildi
Kaupa ilmvatn.
Te lijá Renton.
Elisabeth. Kl. átján.
— og svo náttúrlega nafnspjöld-
in með sorgarröndinni.
Cunningham lagði frá sjer
töskuna og brosti. Það var varla
bros, nánast glott, sem sýndi að
hann hafði fengið nóg af „ást
við fyrstu sýn“.
Óneilanlega sniðug aðferð til
þess að veiða gesti í spilaklúbb-
inn .... Því hver gat nú líka
reiknað með því að sami maður-
inn mundi finna þessa dásam-
legu tösku .... tvisvar?
því, að engin læsing var á hurð-
inni. Jeg hafði heyrt, að þetta
bygðarlag hefði miðlungi gott
orð. á sjer, og því rannsakaði jeg
herbergið gaumgæfilega. Síðan
ljet jeg stólinn fyrir dyrnar og
skammbyssuna undir koddann,
til að hægt væri að grípa til
hennar, ef þyrfti. Siðan fór jeg
i rúmið.
En þótt jeg væri syfjaður gat
jeg ekki sofnað strax. Myrkrið
og hið ólmgnanlega umhverfi
vöktu upp í huga minn ýmislegl,
sem jeg hafði heyrt um glæpi og
illvirki í þessum afskektu hjer-
uðum.
Loks fjell jeg i einhverskonar
dvala. En skömmu síðar vaknaði
jeg við það, að mjer fanst eitt-
livað hreyfa sig í herberginu. Jeg
lyfti liöfðinu litið eitt til að geta
betur litast um. Og i hinni
daufu skímu frá g'lugganum sá
jeg greinilega 10 fingur á fóta-
gafli rúmsins.
Það var dauðaþögn i herberg-
inu og jeg þorði varla að draga
andann. Það var ekki um nema
eitt að gera fyrir mig. Hægt og
varlega stakk jeg liægri liend-
inni undir koddann og dró fram
skammbyssuna.
.Teg leit ekki af höndunum,
sem virtust ríghalda um rúm-
gaflinn, og jeg miðaði sexhleyp-
unni á staðinn, sem jeg bjósl við
að jeg sæi liöfuð gægjasl upp
fyrir innan skamms. Jeg lá lengi
i þessari stellingu og bjóst við
óvininum, er virtist ekkert vera
að hraða sjer. Loks ákvað jeg
að láta kylfu ráða kasti.
„Standið upp og rjettið upp
hendurnar!“ sagi jeg rólega. En
það var enn dauðaþögn.
Nú ætlaði jeg að rísa upp og
•dró að mjer fæturna. í sama
vetfangi hurfu hinir dularfullu
fingur. Jeg snaraðist fram úr og
aftur fyrir rúmið. Þar var enginn.
Svo leit jeg undir rúmið, þar
sást lieldur ekkert.
Jeg hafði verið kominn á
fremsta hlunn með að skjóta af
mjer tærnar.
HRYLLILEG NÓTT
Eftir Alexix Krause.
mig eftir. Þá fyrst tók jeg eftir