Fálkinn - 11.10.1940, Side 12

12
FÁLKINN
Leyndardómar —
s________MATSÖLUHÚSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAGA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
ekki veitt mjer þann heiður að bjóða mjer
inn.“
„Jeg var þar sjálf uppi góða stund áðan,“
sagði frú Dewar, „og jeg sýndi lögreglu-
stjóranum fram á, að það er alls kostar ó-
mögulegt að sjá morðstaðinn úr neinum
glugganna. Hann var alveg sömu skoðunar.“
„Það gerir frásögn jómfrú Súsönnu liættu-
minni,“ sagði Bernascon.
„Jeg veit ókki, hvað hún liefir sagt lög-
reglustjóranum,“ sagði frú Dewar. „Mjer er
mjög umhugað um, ef til vill fremur en öðr-
um, að komast til botns í þessu hræðilega
máli, en frá upphafii hefi jeg ekki almenni-
lega lagt trúnað á upplýsingar hennar. Jeg
er sannfærð um að enginn kviðdómur mundi
trúa orðum hennar án frekari sannana. Hún
er orðin sjóndöpur, sem er mjög eðlilegt
fyrir konu á hennar aldri, tunglskinið var
dauft og staðurinn sjest alls ekki úr glugga
hennar.“
„Mjer datt í hug“, sagði Reginald Barstove,
„að ef henni hefði tekist að sannfæra lög-
reglustjórann, hefði handtaka farið fram
fyrir löngu.“
„Já, áreiðanlega,“ sagði Luke.
Roger helti rauðvíninu, sem eftir var frá
miðdegisverðinum í glas sitt. Hann var ein-
mitt að ljúka við að segja Audrey Pocke
frá þvi, sem gerst liafði við rjettarhöldin.
„Við urðum meira en lítið hissa, j>egar
jómfrú Clewes stóð ósköp rólega á fætur
og sagðist geta bent á morðingjann."
„Jeg skil ekki hversvegna dómarinn vildi
ekki leyfa henni það,“ sagði Audrey.
„Ekki jeg heldur, en jeg liefi nú líka ekki
minsta vit á öllum þessum lagaflækjum
viðurkendi Roger. „Jeg held samt að lög-
reglan hafi viljað fá frásögn jómfrú Clewes
staðfesta með vitnaframburði, áður en liand-
takan færi fram. Það er miklu auðveldara
að fresta rjettarhöldum en handtaka mann,
ákærðan fyrir morð. Hvað hafið þjer fyrir
stafni í kvöld, Audrey?“
„Ekkert.“
„Þá gætum við fengið okkur bifreið seinna
í kvöld og ekið okkur til skemtunar,“ sagði
hann eftir stundar umhugsun.
„Já. það væri gaman,“ sagði unga stúlkan
glöð í bragði. „Þó að jeg vilji ógjarnan
bregðast frú Dewar, er ekki hægt að bera á
móti því, að ástandið hjer er næstum óþol-
andi. Veslings Dennet gamli. Jeg get varla
afborið að horfa á hið auða sæti hans. Og
svo Clewessysturnar — síprjónandi — þær
sitja þarna eins og afturgöngur. Mjer finst
ekkert af þessu fólki vera mannlegt eða raun
verulegt. Hvernig stendur á því, Roger?“
„Jeg held, að það sje okkar sök,“ sagði
hann hugsandi. „Þau eru eins og fólk er
flest.“
„Hvað áttuð þjer við með því, að við gæt-
um tekið bifreið seinna?" spurði hún.
Hann hikaði.
„Jeg fjekk miða frá ungfrú Quayne,“ ját-
aði hann. „Hún bað mig að líta til sín eftir
miðdegisverð.“
Audrey leit forvitnislega á hann. „Það virð-
ist svo sem ungfrú Quayne þyki mikið til
yðar koma,“ sagði hún.
Hann roðnaði. Það var hreint ekki svo
auðvelt að vera eðlilegur og hreinskilinn á
svip, þegar Flora Quayne var annars vegar.
„Jeg vildi óska að hún færi burt,“ sagði
hann. Þetta er ekki staður fyrir taugaveikl-
aða unga stúlku. Jeg ætla að leiða henni það
fyrir sjónir i kvöld.“
Audrey sat og horfði í gaupnir sjer. Óró-
leikinn í augum hennar undanfarna daga var
komin aftur. Hún sagði rólega:
„Það er auðvitað illa hugsað, einkum þeg-
ar tekið er tillit til þjáninga hennar, en jeg
vildi að hún færi sina leið.“
Hr. Ollivan, sem með naumindum hafði
komist hjá fangelsi fyrir smávægilegt laga-
brot, var mjög kaldranalegur í garð lögregl-
unnar. Hann sat við borð með hr. Lashwood,
og þeir höfðu rætt morðmálið frá upphafi
til enda.
„Mjer finst lögreglustjóri taka málið röng-
um tökum,“ sagði hann. Mjer er sagt að
hann víki ekki hjeðan. Hann reynir að finna
tilefnið til morðsins.“
„Dennet var rændur, er það ekki nægi-
legt tilefni “
„Rændur? Hverju svo sem?“ spurði Olliv-
ant. „Hefir yður virkilega dottið í liug, að
hann ætti peninga? Hann lifði á eftirlaunum
sínum, og jeg er viss um, að hann var verst
stæður okkar allra, sem hjer erum. Jeg full-
vissa yður um, að sá sem myrti Dennet, hefir
haft sínar ástæður til þess, og lögreglan reyn-
ir að grafast fyrir þær. Þeir finna aldrei neitt
með því að róta í moldinni bak við húisð.“
Lashwood brosti „Yður skjátlast alveg.
Þeir fundu lítinn skinnpoka i brenninetlu-
runna nokkra metra í burtú. Hann var vit-
anlega tómur.“
„Hver sagði yður það?“ spurði Ollivant.
„Jóseph.“
„Hvaða þýðingu liefir tómur skinnpoki?“
tautaði Ollivant. „Það er ómögulegt að segja,
hver hefir átt hann.“
XVIII.
Flora Quayne lá á legubekknum þegar
Roger kom í kvöldheimsóknina. Kaffið stóð
ósnert við hlið liennar og sígarettan hafði
reykt sig sjálf í öskubakkanum. Hún hallaði
höfðinu svo langt aftur á hak, að það var
líkast því, að hún horfði beint upp í loftið.
Handleggirnir hengu máttlausir niður með
hliðunum.
„Verið svo vænn að loka hurðinni,“ sagði
hún. Færið stól yðar að hlið mjer. Segið
mjer sannleikann. Eruð þjer trúlofaður ung-
frú Packe.“
Hann hugsaði sig örlítið um. „Ekki enn-
þá,“ sagði hann. „En samt ætla jeg að giftast
henni.“
„Og þjer komið hingað til að segja mjer
þetta,“ sagði hún og þrýsti höndinni að
hjarta sjer örvæntingarfull á svip. „Það get-
ur ekki verið satt, Roger.“
„Jú,“ sagði Roger. „Mjer þykir vænt um
hana. Mjer geðjast æ betur og betur að
henni og það er henni að þakka að jeg hefi
haft hepnina svona með mjer.“
„Góði besti,“ sagði hún þreytulega. „þeg-
ar jeg hugsa um yður sem giftan finst mjer
dauðinn næstum betri.“
„Við ætlum ekki að gifta okkur strax,“
sagði hann. „Við skulum ekki tala meira um
það, Flora. Jeg kom hingað vegna þess að
jeg hafði lofað því, en við erum bæði þreytt
i kvöld og ættum því lieldur að tala um
eitthvað annað.“
Hún virtist ekki heyra hvað hann sagði.
„Roger,“ sagði hún, „jeg get hjálpað yður
um peninga i fvrirlækið yðar, ef þjer þarfn-
ist þess.“
Hann liristi höfuðið. Mig skortir ekki pen-
inga. Þetta er samt vel boðið. Mallocy leggur
fram peningana í fyrirtækið. Hlutafjelag
hefir verið stofnað til að framleiða vjelarn-
ar, og jeg verð forstjóri þess.“
„Þjer lítið ekki út fyrir að vera hamingju-
samur,“ sagði hún hugsandi.
„Ekki þessa stundina,“ viðurkendi hann.
„Jeg þoli ekki að vita yður þjást.“
„Yður er þá ekki alveg sama um mig?“
„Nei, síður en svo. En þjer standið mjer
langtum framar. Þjer vitið vel, að þjer lifið
í heimi, sem jeg ekki þekki. Jeg er ekki
mentaður maður. Þjer yrðuð leiðar á mjer
eftir vikuna.“
Hún brosti. „Það er ekki hætt við, að jeg
yrði þreytt á vður Roger. Jeg vil með engu
móti, að þjer gangið að eiga þessa stelpu,
Roger. Jeg vildi óska, að þjer yrðuð maður-
inn minn. Þjer eruð fyrsti karlmaðurinn,
sem jeg segi þetta við.
„Þjer yrðuð leiðar á mjer eftir nokkra
daga. Segið mjer nú heldur, livað yður finst
um það sem á gengur hjer í húsinu. Ætlið
þjer að búa lijer lengur?“
„Jeg vil ógjarnan flytja.“
„Það getur orðið óþægilegt að búa hjer.
Lögreglan heldur endilega að við hýsum
glæpamann. Það hlýtur líka að vera sann-
færing jómfrú Súsönnu. Vitanlega grunar
enginn frú Dewar um græsku, en jeg er
samt hræddur um, að hjer verði óskemtilegt
að vera.“
„Mjer dettur ekki í hug að flytja,“ sagði
Flora . „Hverjum hefði svo sem verið hagur
að dauða aumingja Dennets? Hann átti ekk-
ert til. Það vissu allir hjer.“
„Jeg er hættur að velta því fyrir mjer,“
sagði Roger.
„Setjist þjer á legubekkinn,“ sagði hún
biðjandi.
Hún færði sig. Hann gerði eins og hún
hað. Hún vafði handleggjunum um háls hon-
um. Hann ællaði að slíta sig lausan, en tindr-
andi augu liennar hjeldu honum föstum.
„Flora, kæra Flora,“ sagði hann. „Ef að-
eins —
„Berið mig,“ sagði hún skipandi.
Hann hlýddi. Hann bar hana um lierberg-
ið eins og væri hú lítið barn.
„Jeg held, að ef þjer hefðuð kynst mjer
á undan þessari afgreiðslustúlku, liefðuð þjer
borið þær tilfinningar i brjósti til mín, sem
jeg þrái svo mjög. En yður er ekki alveg