Fálkinn - 13.06.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Ou/en Oliver:
SENDIBOÐI KONUNGSINS
Hann kom metS sólarupprás, há-
vaxinn sterklegur maður, ríðandi á
gráum hesti. Hesturinn var dauð-
þreyttur, en maðurinn vatt sjer Ijetti-
lega af baki. „í nafni konungsins,“
hrópaði hann og ætlaði að skunda
gegnum hallarhliðið, en varðmaður-
inn liefti för hans og augnabliki
síðar gekk brúnaþungur ráðsmaður
i veg fyrir liann og sagði: „Viö er-
um þjónar jarlsins af Lanst ....:.
Ekkert annað nafn veitir aðgang
hjer!“
Ólcunni maðurinn virti hann fyr-
ir sjer með svip þess manns, sein
vanur er að skipa, og ráðsmaðurinn
sá á sporunum, að hjer var riddari
á ferð.
„Konungurinn sendir ekki boð að
óþörfu,“ sagði riddarinn. „Segðu
húsbónda þinum tafarlaust frá komu
minni, annars ber jeg ekki ábyrgð
á afleiðingunum.“
Hann settist á gamlan bekk, i
skugga hallarmúranna, og beið eftir
boðunuin frá jarlinum. Þjónn færði
iionum mat og drykk og hann bor'ð-
aði og drakk, eins og hann hefði
ekki smakkað mat lengi.
„Hefir þú verið á ferð í alla nótt?“
spurði ráðsmaðurinn. „Já, og líka
í gær,“ svaraði riddarinn í styttingi.
Ráðsmaðurinn horfði forvitnislega á
hann: „Þú hefir eflaust leiðsögu-
menn?“ „Nei, jeg er aleinn.“ „En
það eru ræningjar á fjöllunum?"
sagði ráðsmaðurinn spyrjandi. „Tveim
ur færri í dag en í gær,“ sagði ridd-
arinn og leit á sverð sitt. Öðrum
spurningum ráðsmannsins svaraði
hann aðeins með því að hrista höf-
uðið.
Hann gekk óþolinmóðlega fram og
aftur. Hann var ungur, á að giska
milli tvítugs og þritugs, fallega vax-
inn, fríður og kraftalegur.
Nokkru síðar var hann' færður
fram fyrir jarlinn, sem tók á móti
honum sitjandi í útskornu öndvegi
við gaflinn á stórum sal. Þetta var
gamall, gráhærður maður, með dökk
leiftrandi augu. Hann hafði verið
valdamikill ráðgjafi gamla konungs-
ins, og yfirmaður hersins í striðinu
við Frakka. Það var sagt að metorða-
deila hefði risið milli þeirra og að
jarlinn hefði tapað. Þessvegna hafði
hann horfið til óðals síns, sem lá
á landamærum Englands og Skot-
lands. Þrátt fyrir ítrekaðar beiðnir
dró .hann sig algjörlega út úr sam-
kvæmislífinu og liafnaði ölluni af-
skiftum af opinberum málum.
„Hvers óskar konungurinn af
mjer?“ spurði liann hryssingslega.
„Óskir konungsins eru skipanir,"
sagði sendiboðinn djarflega.
Augu gamla mannsins tindruðu.
„Talaðu með orðum konungsins,“
sagði hann, „og varaðu þig á því að
þurfa ekki siðar að gjalda fyrir orð
þín með lífi þínu.“
„Orð mín eru orð konungsins,"
sagði riddarinn, „og hvað líf mitt á-
hrærir, þá htefi jeg varið það sjálfur
síðastliðinn sólarhring."
Jarlinn kinkaði kolli og reyndi að
grandskoða þennan mikilláta, unga
mann, með sínu hvassa augnaráði.
Svipur hans mýktist örlítið, því að
hin karlmannlega framkoma sendi-
boðans var honum mjög að skapi, og
honum kom ekki í hug að beita
ókunnan mann ofríki innan liallar-
múra sinna.
„Þú ert aðeins þjónn konungs
þíns,“ sagði hann. „Hvers óskar kon-
ungurinn?“
„Hann skipar þjer að fara til
London, með dóttur þinni, Lady Mary
og fylgdarliði þínu. Ef Lady Mary er
eins fögur og orð er á gert, er ekk-
ert líklegra en það, að hann geri
lienni þann heiður að giftast lienni,
því að hann hefir ekki gleymt þjón-
ustu þinni við land og kórónu á
stjórnarárum föður hans.“
Jarlinn stóð upp til hálfs og blóts-
yrði lirökk af vörum hans. Svo hló
hann, háan fyrirlitningarhlátur og
sagði: „Dóttir mín þarf ekki að fara
biðilsför til nokkurs manns, jafnvel
þó að sá konungur væri hundrað
konunga ígildi. Ef hann vill taka
hana sjer fyrir drotningu, verður
hann að koma liingað og biðja lienn-
ar. Hann skal fá leyfi mitt til þess.“
„Konungurinn þarf ekki að fá leyfi
hjá neinum af þegnum sinum,“ svar-
aði sendiboðinn. „Þú hefir boðið
honum byrginn í þau fimm ár, sem
liðin eru síðan hann, ungur og ó-
reyndur steig upp í hásætið. Nú eru
þeir tímar liðnir. Utanríkisdeilurn-
ar eru á enda og konungurinn getur
gefið þegnum sínum meiri gaum en
áður .... Nú býður hann þjer að
koma með stúlkuna og standa honum
skil gerða þinna.“
„Hann skal fá dóttur mina, ef
hann kemur hingað og sækir hana,
livert sem hann kemur einn eða í
fararbroddi herfylkinga sinna. Ef
hún óskaði þess myndi jeg jafnvel
leyfa henni að fara með þjer. En
hafðu það hugfast, að móti hennar
vilja gef jeg hana engum manni ....
Færðu konungi þínum þessi boð
frá mjer og segðu honum jafnframt,
að í þessum hluta landsins sje jeg
konungur, og jeg viðurkenni ekkert
konungsvald yfir mjer.“
Sendiboðinn beit á vörina augna-
blik, svo sagði hann: „Jeg slml færa
konunginum hið yfirlætisléga svar
þitt. Hann mun svo svara þjer ....
En leyfðu mjer að hvíla mig áður
en jeg fer. Jeg er þreyttur og á erf-
iða ferð fyrir höndum.“
„Hvíldu þig eins lengi og þjer
þóknast,“ sagði jarlinn. „Jeg skal
senda sveit manna með þjer lil
landamæranna. Jeg myndi eklci vilja
að neitt óhapp kæmi fyrir þig inn-
an landareignar minnar, því að þú
ert liraustur og hugaður maður, þó
að þú sjert nokkuð djarfur í orðum.“
Sendiboðinn hneigði sig djúpt:
„Jeg þakka þjer velvild þína, herra,“
sagði hann. „En viltu nú ekki veita
mjer þann heiður að jeg fái að sjá
og tala við dóttur þína, eða mælist
jeg til of mikils með þvi?“
Augu gamla jarlsins skutu gneist-
um. „Heldur konungur þinn ef til
vill að jeg versli með dóttur mína
og hafi hana til sýnis, frammi fyrir
hverjum hjúskaparmiðlara? Ef kon-
ungurinn vill tala við hana, þá get-
ur hann komið sjálfur og flutt mál
sitt.“
„Með allri virðingu fyrir dóttur
þinni, herra, vil jeg enn minna þig á,
að þetta er einlæg ósk konungsins."
sagði sendiboðinn. „Athugaðu herra,
að það er ekki heppilegt fyrir unga
konu að ráða yfir slikri landareign
sem þín er. Þegar þín missir við
mun hún verða drotning i þessum
landshluta, og það er ekki gott að
eiga konunginn fyrir óvin .... Jeg
held að best yrði, fyrir alla aðila,
að svo tiginn biðill, sem konungurinn
er, fyndi náð fyrir augum liennar.“
„Dóttir mín þarf ekki að fara langt
til þess að fá biðla,“ sagði járlinn,
„ef sá sem liún velur sjer, er henni
samboðinn hvað ættgöfgi snertir, þá
mun jcg ekki skifta mjer af vali
hennar. Konunginum er frjálst að
freista liamingjunnar þegar liann
óskar þess; en ef jeg þekki konu-
hjartað rjett þá er það ekki hliðliolt
biðli, sem felur öðrum að tala máli
sínu.“
„Leyf mjer a. m. k. að sjá dóttur
þína. Augu mín þrá að sjá hana,
sem jeg hefi heyrt svo mikið talað
um. Leyf mjer að færa lienni boð-
skap konungsins; þó að það verði á-
rangurslaust fyrir hann, þá fæ jeg
þó að reyna hvort hjer leynist sú
fegurð, sem hundruð manna gera að
umtalsefni sínu.“
Jarlinn hringdi lítilli bjöllu og
skipaði þjóninum, sem inn kom, að
sækja Lady Mary.
Skömrnu síðar kom hún inn í sal-
inn i fylgd með tveimur þernum.
Ef Lady Mary hefði ekki verið ná-
lægt hefðu þær báðar þótt eftirtekt-
arverðar sakir fegurðar, en þegar
hún var nálægt var eins og fegurð
þeirra hyrfi í skugga hinnar óvið-
jafnanlegu og dásamlegu fegurðar
hennar.
„Þessi riddari kemur hingað í
nafni konungs,“ sagði jarlinn. „Hann
hefir farið aleinn yfir landamærin.
Hann óskar eftir að þú veitir lionum
áheyrn stutta stund í nafni konungs
hans, sem sendi hann hingað ....
En hvert er nafn þitt?“ spurði hann
og vjek sjer að riddaranum.
Sendiboðinn kraup fyrir framan
stúlkuna og kysti liönd hennar með
lotningu.
„Nafn mitt skiftir engu máli,“
sagði liann. „Jeg er aðeins sendiboði
konungsins og tala í hans nafni; þó
er nafn mitt ekki þannig að jeg þurfi
að bera kinnroða fyrir að nefna það.
— — — Heiðraða ungfrú. Konung-
inn hefir heyrt sagt frá hinni sjer-
lcennilegu fegurð þinni, og í hjarta
hans hefir tendrast ást til þín. En
ef þú lætur nú að óskum hans og
kemur til hirðar hans, veit jeg að
ást hans mun verða að tilbeiðslu.“
Stúlkan leit yfirlætislega á liann
og svaraði kuldalega: „Áður en hjarta
mitt funar upp af ást lil konungsins,
færi jeg lionum það ekki. Ef faðir
minn leyfir það vil jeg að þú, ridd-
ari, færir konungi þínum og hús-
bónda þau boð frá mjer, að hjarta
mitt sje mín eign og hlýði aðeins
minum skipunum, en ekki óskum
konunga.“
„Já, segðu honum þetta,“ sagði
jarlinn samsinnandi.
„Stríðsher konungsins telur 40,000
hermenn, tigna ungfrú, og þeir eru
vel þjálfaðir. Konungurinn hefir
svarið að sækja þig með valdi, ef
þess gerist'þörf.“
Dóttir jarlsins liló og hlátur henn-
ar hljómaði eins og lækjarniður.
„Striðsher hefir aldrei liertekið
konuhjarta, og gerir það tæplega i
framtíðinni. Þú ert sjálfur riddari;
hve mörgum mannslífum myndir þú
vilja fórna til þess að vinna þjer
konu?“
„Jeg mundi vilja fórna lífi mínu
þúsund sinnum, ef konan væri eins
fögur og þú!“
„Lifi þínu! Það virðist ekki vera
þjer mikils virði, fyrst þú vogar þjer
í svona hættulega ferð án þess að
hafa fylgdarlið."
„Tigna ungfrú, jeg hlýddi skipun
konungs mins, og auk þess gafst mjer
hjer gott tækifæri til þess að svala
forvitni augna minna og sjá hina
margumræddu fegurð þína. Veit
mjer nokkura augnabíika áheyrn, þá
er mjer fullkomlega launuð hættu-
lega ferðin, sem þú mintist á áðan.“
Dóttir ’jarlsins laut brosandi fagra
liöfðinu sínu. Henni fanst þessi ó-
kunni riddari vera óvenju fríður, og
hún gat ekki annað en dáðst að því
að hann skyldi bjóða hættunum svo
liraustlega byrginn, til þess að færa
henni skilaboð annars manns. Með
þeim tókust von bráðar fjörugar um-
ræður og um kvöldið söng/hún fyrir
hann fallegar þjóðvísur og liann ljek
á gítar og söng nokkra ástarsöngva,
sem hann hafði lært í Frakklandi.
Morguninn eftir gengu þau saman
fram með hallarmúrunum, og hún
spurði liann margs, m. a. spurði liún
hvernig fötum hirðmeyjar klæddusl
venjulega, hvort þær væru fallegar,
live lengi hann hefði verið í her-
ferðum konungsins og hvernig um-
horfs væri í Frakklandi.
„ Það er sagt, að frönsku konurn-
ar sjeu mjög fagrar,“ sagði lmn bros-
andi, „og að fleiri liermenn falli
fyrir augum þeirra heldur en fyrir
frönskum vopnum. Heldur þú að
það sje satt?“
„Þó að jeg liafi einhverntíma orð-
ið hrifinn af stúlku, þá hef jeg
gleymt henni nú,“ svaraði sendi-
boðinn.
„Eru þessir gullhamrar þín eigin
orð, eða segir þú þetta einnig í nafni
konungsins?“
„Nei, fagra ungfrú, konungurinn á
líf mitt, en jeg á hjarta mitt sjálfur,
þ. e. a. s. jeg átti það en á það ekki
lengur.“
Lady Mary draup liöfði, svo leit
hún á riddarann og gletnin skeið úr
augum hennar. „1 gær sagðir þú að
þú ættir ekkert nafn og að orð þín
væru háð vilja konungsins. Nú skilst
mjer á orðum þínum að þú eigir ekk-
ert hjarta .... Þú finnur það ef til
vill hjá einhverri franskri stúlku —“
Sendiboðinn greip fram í fyrir
henni: „Nei, það er----------á jeg
að segja þjer hvar það er?“
Hún hristi höfuðið: „Það er óþarfi;
þú átt ekkert nafn, enga ætt, enga'
tungu og ekkert hjarta —, ekkert
nema konung. En nú ætla jeg ein-
mitt að tala um liann við þig. Mynd-
4r þú vilja að jeg giftist honum?“
„Já, fyrst hann vill það, vil jeg
það líka. Jeg veit að liann elskar þig
heitt, tigna frú. Af tilviljun eignaðist
hann litla mynd af þjer, sem liann
á enn. Jeg liefi sjeð hann virða hana
fyrir sjer, eins og hann vildi læra
fögru drættina í andlitinu þínu, og
konungurinn andvarpaði. Hann vissi
þá ekki hver þú varst, en nafn mál-
arans stóð ó liorni myndarinnar.
Hann fól mjer að leita að þessum
málara og spyrja hann hver þú vær-