Fálkinn - 13.06.1941, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
ir. Hann sór þess dýran eið, að hvort
sem þú værir almúgastúlka eða að-
alsborin skyldir þú verða drotning
Englands. Hann sagði einu sinni við
mig, að þessi litla mynd væri honum
kærari en kóróna hans.“
„Látum hann hafa hana, fyrst hann
er eins hrifin af henni og dæma má
eftir orðum þínum,“ sagði stúlkan í
styttingi. „Ef hann hefði óskað eftir
að fá konu af holdi og blóði, þá liefði
hann hætt lífi sínu til að sjá hana,
eins og þú hefir gjört. En jeg er
hrædd um að þú metir líf þitt of
lítils, herra! Vertu varkárari í fram-
tiðinni, vegna þeirra, sem elska þig,
--------ef nokkur gerir það.“
„Heldur þú að nokkrum þyki vænt
um mig?“ spurði hann.
Lady Mary svaraði ekki, en ljek
sjer að hvítri rós, sem hún bar í
barmi sjer.
„Jeg grátbæni þig um að vera var-
kár,“ sagði hún og var fljótmælt.
„Mannslífið er of dýrmætt til þess
að því sje fórnað fyrir óviðkomandi
konu. Jeg vil alls ekki að neitt ilt
komi fyrir jafn hugaðan og hraustan
mann og þú ert. í fjöllunum eru
margir stigamenn og ræningjar ....
Ef konungurinn sendir þig hingað
aftur, þá bið jeg þig að þiggja
fylgdarmenn föður míns.“
„Myndir þú verða gtöð ef jeg yrði
sendur hingað aftur?“ spurði riddar-
inn og horfði á bleijju rósirnar á
kinnum liennar, sem smám saman
urðu purpurarauðar.
„Nei,“ svaraði lmn, „en mjer myndi
þykja vænt um ef þú kæmir hingað
aftur, vegna þess að þú getur sagt
mjer svo margt um hirðlifið, um
fötin, sem konurnar þar eru í og
vegna þess .... vegna þess að jeg
er aðeins kona ....“
Þau sátu á gömlum, mosavöxnum
bekk hjá brjósvirki hallarinnar. Það-
an var mjög fagurt útsýni yfir land-
aieign jarlsins, og fjöllin, sem umluku
hana. Lítill lækur rann sönglandi
gegn um dalinn við fætur þeirra.
Hann beygði sig yfir hana og sagði:
„En ef jeg kæmi til þess að sækja
þig, fara með þig til konungsins,
myndir þú þá einnig bjóða mig vel-
kominn?"
„Myndir þú fá það hlutverk?“
sagði hún.
„Já, áreiðanlega," svaraði hann.
„Og þú myndir gjöra það með
gleði?“ Það var niðurbæld reiði í
rödd hennar.
„Já, það myndi jeg gjarnan gera,
.... fyrir kominginn "
„Nú veit jeg að þú talar fyrir
munn konungsins. Jæja .... Segðu
honunm þetta: Iíonuhjartað á að-
eins einn konung. Eyru hennar eru
lokuð fyrir orðum biðils, sem lætur
annan mann biðja hennar, og fátt
fyrirlítur sönn kona meira en mann,
sem tjáir henni ást sína með orðum
annars manns.“
„Við þig vil jeg segja það, að konan
hlýtur einnig að fyrirlita þann mann,
sem kemur til þess að bjóða henni
hönd og hjarta annars manns ....
Þú ættir ekki að eyða timanum leng-
ur til einskis. Flýttu þjer til varkára
konungsins þins, sem leggur líf þilt
í liættu fyrir sitt eigið.“
Sendiboðinn hneigði sig djúpt:
„Konungurinn er ekki heigull, tigna
ungfrú,“ sagði hann, „en líf konungs
er of dýrmætt til þess að þvi sje
telft í hættu til einskis.“
Lady Mary spratt á fætur: „Þetta
eru þín orð, en ekki konungsins.
„Til einskis" segir þú .... Farðu!
Jeg tala ekki við þig oftar!“
„Leyf mjer að tala máli konungs-
ins,“ sagði sendiboðinn. „Ef hann
kæmi á fund þinn, sem óbreyttur
riddari, með sverð sitt eitt að vopni,
ef hann hafnaði. þannig kórónu og
ríki, til þess að fá að kynnast þjer;
.... myndir þú þá vilja elska hann?“
„Ástin spyr ekki um viljann til
að elska,“ sagði hún.
„Það er ekki ást, að neita sjer um
að elska,“
„Lærðir þú þetta i Frakklandi,
herra sendiboði?"
„Nei, jeg lærði það lijer."
„Kendu konungi þínum það sem þú
hefir lært,“ sagði hún hæðnislega.
„Segðu honum það, eins og þú hefir
sagt mjer það, sem liann hefir kent
þjer.“
„Jeg á hægt með að segja honum
það,“ sagði hann stillilega, „því að
hvert orð þitt , fagra ungfrú, er
skrifað í hjarta mjer.“
Hún horfði á hann, og hendur
hennar titruðu svo að hún misti rós-
föður míns, er ekki svo? .... Fjalla-
búarnir eru grimmir eins og óarga
dýr.“
„Jeg heff vörðinn minn með
mjer,“ sagði hann brosandi og
tók um sverð sitt, „og svo hef jeg
líka þennan verndargrip, sem bægir
öllu illu frá mjer;“ hann benti á
rósina, sem prýddi brjóst hans.
„Þú færir ef til vill konunginum
hann?“ spurði hún biturt.
„Nei, ungfrú, á meðan jeg lifi
sleppi jeg ekki þessari rás.“
„En ef jeg bið þig um hana?“
„Þú gerir það ekki .... Ætlar þú
ef til vill að taka hana frá mjer?“
„Nei,“ sagði hún lágt og augu
hennar fyltust tárum.
Jarlinn sat a bekk í aldingarðin-
um. Hann brosti vingjarnlega til
sendiboðans, því að daginn áður
hafði hann leikið ýmsar vopnalistir,
og jarlinn dáðist að vopnfimum
mönnum.
„Jeg læt sveit manna fylgja þjer
til landamæranna,“ sagði jarlinn,
„þvi að mjer geðjast betur að þjcr,
ungi maður, heldur en erindi þínu.“
Riddarinn hneigði sig: „Og hvaða
svar á jeg að færa konunginum?"
„Svar mitt hefir þú nú þegar heyrt.
Ef konungurinn þarf að finna mig,
árásum kafbáta og flugvjela. Eru
þau afar hraðskreið en velta mikið í
hliðarsjó því að þau eru mjög mjó
i hlutfalli við lengdina. Hjer á mynd-
inni sjást þrjú þessara skipa á sigl-
ingu.
skemtanir komast þar vel fyrir 6000
manns. Eins og myndin . sýnir er
hús þetta meö bogamynduðu þaki,
líkt og enskur hermanna-„braggi‘‘
eða flugvjelaskýli.
ina. Hann tók hana upp og festi
hana í kufl sinn.
„Það er satt,“ sagði hann, „ást er
hvorki að vilja elska nje neita sjer
um það og sá, sem llytur fagurri
konu hjarta annars manns, verður
að gleyma sínum tilfinningum. Leyfðu
mjer að fylgja þjer til föður þins, um
leið og jeg kveð hann, því að jeg
kom hingað sem sendiboði konungs,
og jeg mun fara hjeðan sem sendi-
boði konungs. — — — Sennilega
munum við aldrei sjást oftar, ung-
frú!“
„Aldrei oftar?“ andvarpaði hún.
„En þú ætlar að þiggja fylgd manna
getur hann komið sjálfur. Dóttir
min! Iiverju svarar þú?“
Dóttir jarlsins hneigði liöfuðið:
„Jeg hef líka svarað. Ef konungur-
inn ætlar að taka mig með valdi, þá
geri hann það, ef hann getur ....
En hann þarf líklega að senda ann-
an sendiboða til þess að eignast
hjarta mitt.“
„Vegna þess að jeg á það; er það
ekki satt, fagra ungfrú?" spurði
sendiboðinn og greip hendur lienn-
ar. Hún sleit sig lausa og fól and-
litið í liöndum sjer. Jarlinn spratt
upp og ætlaði að grípa sverð sitt,
v sem hann hafði lagt til liliðar.
„Þetta er ósvifni," hrópaði hann.
„Hver ert þú, sem vogar þjer að
koma svona fram?“
Sendiboðinn rjetti úr sjer: „Kon-
ungurinn."
Gamli jarlinn horfði þögull á hann:
„Þú hefir viljugur gefið þig okkur
á vald, mjer og dóttur minni,“ sagði
hann.
Konungurinn liló: „Jeg er' ekki
hræddur,“ sagði hann.
„Nei, þú ert ekki hræddur,“ sagði
jarlinn. „Jeg er hreykinn af að hafa
tækifæri til að sverja svo huguðum
konungi liollustueiða. En jeg vil ekki
svara fyrir dóttur minnar hönd.“
Konungurinn rjetti henni liönd
slna. „í hjarta karlmannsins er að-
eins ein drotning,“ sagði hann. „Það
er ástin.“
Lady Mary laut mikilláta höfðinu
sinu: „Ástvinur minn og konungur,“
hvíslaði hún.
Hulda S. Helgadóttir
þýddi.
Það bar við i Paris, að símað var
til peningaskápaverksmiðju einnar.
Kvaðst sá heita Wadouski, sem i
símanum var og sagðist honum svó
frá, að innbrotsþjófur einn hefði gert
sjer heimsókn og reynt að brjóta
upp peningaskápinn sinn — en hann
var frá verksmiðjunni — Ekki hafði
þjófnum þó tekist að opna skápinn,
en liinsvegar hefði hann eyðilagt læs-
inguna, svo að nú gæti eigandinn ekki
komist í skápinn sjálfur. Beiddist nú
maðurinn þess, að verksmiðjan sendi
lásafróðan mann til þess að opna
skápinn. Þetta var gert og lásasmiðn-
um tókst von bráðar að opna. Fjekk
liann ríflega þóknun fyrir og fór svo
leiðar sinnar. En Wadouski, sem
sjálfur var þjófur, hirti alt það fje-
mæti sem í skápnum var og labbaði
svo rólegur út úr liúsinu og hefir
ekki sjest siðan.
BRETSKIR TUNDURSPILLAR
sjást nú daglega á Reykjavíkurhöfn,
ýmist liggjandi við festar eða að koma
og fara. Skip þessi eru mest notuð
til þess að verja kaupförin gegn
Stærsta íþróttahúsið í Danmörku er
hús „Köbenhavns Boldklub", sem
sjest hjer á myndinni. Þar eru marg-
ar tennisbrautir og þar má iðka
flestar frjálsar íþróttir. En þegar
húsið er notað fyrir fundi eða