Fálkinn - 13.06.1941, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
ýmislegt gamalt, sem jeg þarf að Ijúka við
líka.“
„Þjer komið þá. Þjer skuluð ekkert gefa
um að hafa fataskifti, ef tíminn er naum-
ur.“
„Jeg þakka yður fyrir, það er ágætt. Jeg
kem þá klulckan hálfníu, og jeg skal koma
með dálitlar frjettir handa yður.“
Blyth lagði frá sjer símtólið og sneri
sjer að Martin. „Hversvegna eruð þjer
svona súr á svipinn?“ spurði hann.
„Þjer munduð bara verða reiður, ef jeg
segði yður það,“ svaraði lögregluþjónninn
blátt áfram.
„Bull,“ sagði Blyth. „Látið þjer það
' koma. Hvað er það?“
„Mjer er illa við, að þessi Marrible sje
að sletta sjer fram í þetta mál. Þessir
hómópatar eru allir eins. Hann reynir bara
að veiða upp úr yður, Blyth, og svo ætlar
hann sjálfur að hafa æruna af öllu saman.“
Barry brosti, svo að andlitið skældist.
„Veiða upp úr mjer,“ át hann eftir. „Já,
svei mjer, ef jeg' held ekki, að það sje far-
inn að minka í mjer innmaturinn. Ónei,
það er þvert á móti. Það er eins gott að
jeg segi yðlir þetta eins og það er, Martin.
Þetta mál hefir farið í taugarnar á mjer.
Jeg hefi leitað aðstoðar Marrible upp á
eigin spýtur. Hann vinnur fyrir mig, en
ekki fyrir „Yardinn“, en mr. Dale veit um
þetta. Hvernig sem alt fer, þá endar það
líklega með því að jeg verð rekinn úr lög-
reglunni, en jeg get ekki að því gert. Svona
er þetta nú lagað. Jeg vil koínast að, hver
drepið hefir Cluddam, og það er sannfær-
ing mín, að Marrible geti hjálpað mjer til
að kornast að þvi. Jeg veit vel, að yður
t'inst þetta heimska, og það getur vel verið,
að svo sje, en — sem sagt — jeg get ekki
að því gert. Mr. Dale þótti þetta ekki betra
en yður þykir það.“
Hann tróð í pípuna sína og hrukkunum
fjölgaði á enninu á honum.
Martin hafði gát á hverri lireyfingu hans.
Svo kveikti hann á eldspýtu og hjelt henni
yfir pípu Barrys. „Mr. Blyth,“ sagði hann
hægt, „má jeg segja við yður það, sem mig
langar til að segja?“
„Já, vitanlega megið þjer það, Martin,
við höfum unnið samán, guð veit livað
lengi, og við skiljum hvor annan. Og jeg
gleymi þvi aldrei, að jeg heyrði ekki einu
sinni umla i yður, þegar jeg var gerður
hærri í metorðunum en þjer.“
„Hvað það snertir, þá gerði mjer það
ekkert til. Þjer hafið fengið uppeldi, sem
jeg hefi ekki fengið. Jeg neita þvi ekki,
að sumir menn eru öfundsjúlcir, en jeg er
ekki einn af þeim. Þjer hafið komist áfrani
og jeg óska yður til hamingju með það;
og þjer hafið ekki orðið stórbokki fyrir
því. Þjef heyrið, að jeg tala eins og mjer
faýr i brjósti. En það, sem mig langaði til
að segja yður er þetta: látið þjer vera að
kreysta svampinn, þegar hann er þur. Það
er einmitt það, sem þjer gerið núna. Nú,
við þornum allir öðru hvoru. Litið á mr.
Dale og mr. Merton og allan söfnuðinn.
Þeir hafa verið heppnir stundum, en stund-
um gengur alt á afturfótunum hjá þeim.
En það er nokkuð, sem þjer megið ekki
láta villa yður. Þjer eruð á rjettri leið og
jeg vona að fá að sjá yður sem forseta
grenslanalögreglunnar eða í einhverju enn

Myndin hjer að ofan er af orustuskipinu Hood,
sem talið var stœrsta herskip veraldar, 42.100 smá-
lestir að stærð. Eins og öllum er í fersku minni
var þessum mikla bryndreka sökt suðvestur af ís-
landi seint í maí, af þýska herskipinu „Bismarck",
sem hæfði skotfæralest „Hoods“ og fórst öll áhöfn
skipsins, 1340 manns, að fáum mönnuin undan-
teknum. En tveimur dögum siðar var „Bismarck"
lika kominn á sjávarbotn. — Hood kostaði 6 miljón
sterlingspund og meðal vopna hans voru átta 15
þuml. fallbyssur.
æðra embætti — áður en þjer hættið
hjerna. En þetta verður aldrei, ef þjer látið
eitt morðmál setja yður út af laginu. Jeg
er eldri en þjer, og það er af velvild til
yðar, sem jeg segi þetta, þó að yður finnist
kanske jeg segja of mikið.“
„Alls ekki,“ tók Barry fram í. „Þjer er-
uð drenglyndur, Martin, og jeg get vel sett
mig inn í, hvað þjer hugsið og hvernig yð-
ur er innanbrjósts, út af þessu máli. Það
getur vel verið, að jeg hefði ekki átt að
snúa mjer til Marrible, en nú liefi jeg gerl
það, og það þýðir ekki að sakast um orð-
inn hlut. Hann er bráð-sjeður, skal jeg
segja yður.“
„Mjer dettur ekki í hug að neita því. En
mjer fellur bara ekki að sjá, að óviðkom-
andi maður sje með nefið ofan í málum
„Yardsins". Jæja, skeð er skeð, og það sit-
ur ekki á mjer að fetta fingur út í það, sem
yfirboðarar mínir gera. Bara að þjer látið
ekki hugfallast. Málið er eklci flóknara en
svo, að við getum greitt úr því, hvort sem
Marrible er með okkur eða eklci. Og úr því
að þjer hafið beðið hann hjálpar, getið
þjer látið hann keppast við það. Þjer getið
reynt að hafa þau not af honum, sem hægt
er. En það éruð þjer, sem jeg styð, og jeg
þori að veðja fimm á móti fimm um, að
það verðið þjer, sem berið sigurinn úr být-
um áður en lýkur.
Barry hló. „Þakka yður fyrir það, Mar-
tin, það er faljegt af yður að segja þetta,
og mjer er ljúft að segja, að þjer hafið
blásið í mig nýjum þrótti. Jeg veit ekki,
hvernig þetta fer. Það getur farið svo, að
þeir reki mig, eins og jeg sagði; en hvernig
sem það fer og hvernig sem það endar, þá
pil jeg nú samt fá upplýst, hver drepið
hefir Cluddam. Jafnvel þó að það kosti
mig það, sem eftir er æfinnar, að komast
að því.“
Martin stóð upp. „Svona á það að vera,“
sagði hann lágt. „Og þjer skuluð sanna, að
yður tekst það.“ Svo fór hann út.
Nokkrum mínútum síðar tók Bany hatl-
inn sinn og fór út á götuna. Og þá var það,
sem dálítið merkilegt bar við, ein af þess-
um tilviljunum, sem maður á svo bágt með
að trúa, að sje tilviljun í raun og veru.
Hann gekk um Whitehall og þaðan gegn-
um byggingar riddaralifvarðarins inn í
James Park. Honum fanst hann hressast
við hreyfinguna og þegar hann sneri nið-
ur að Adelphi, einsetti hann sjer að sýna
Martin, að trú hans á honum væri verð-
skulduð, og jafnframt sýna Merton og Dale,
að Robert Arbuthnot Barry Blyth væri ekki
alveg af baki dottinn.
Og þá var það sem það skeði. Hann steig
út af gangstjettinni, sem hann fór, til þess
að komast yfir götuna við Admiralty Arch,
þegar hann heyrði, að einhver kallaði til
hans. Hann leit við og sá stóra bifreið rjett
hjá sjer; hann hljóp úr vegi, en hjólhlífin
rakst i hann og skelti honum. Hann lenti
með höfuðið á stjettarbrúninni og svo varð
alt dimt kringum hann.
Hann heyrði vingjarnlega rödd. „Liggið
þjer bara kyr, ofurlitla stund, sir,“ og þeg-
ar Barry barðist við að fá meðvitundina
aftur sá hann, að lögregluþjónn stóð á
linjánum yfir honum. Einhver liafði sett
svæfil úr bifreiðinni undir höfuðið á hon-
um, og dálítill hópur af áhorfendum liafði
safnast í kring.
Hann sagði, hálf rugiaður: „Það rakst
bifreið á mig og feldi mig.“
„Alveg rjett, mr. Blyth,“ sagði lögreglu-
þjónninn. „Þessi maður þarna horfði á það.
Og hann benti á sendil, í einkennisbúningi
f lotamálastj órnarinnar.
„Já,“ sagði sendillinn, „það er rjett. Jeg
stóð þarna hinumegin við götuna, en jeg
sá það greinilega. Það var mjög stór bif-
reið, ein af þessum, sem ekkert heyrist í,
þegar þær koma. Jeg sá ekki bifreiðarstjór-