Fálkinn - 13.06.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNGfW
L&f&N&URNIR
Sjóræningjaheliirinn.
Þið getið nærri, að þau urðu glöð
hún Gerða og hann Knútur, þegar
brjefið kom frá múðursystur þeirra
i Svíþjóð. Hún bauð þeim nefnilega
að koma til sín í sumardvöl, en sjálf
áttu þau heima í Kaupmannahöfn.
— Hugsaðu þjer að vera i Sviþjóð
hjá sænskum frænda! sagði Gerða og
augun i henni tindruðu. — Engin af
stelpunum í mínum bekk fær það,
nema jeg.
— Og heldur enginn af strákun-
um i mínum bekk! sagði Knútur, og
svo fóru þau að tala saman um alt
það merkilega, sem þau mundu sjá
og reyna í þessari ferð — en þau
grunaði ekki, að reynslan mundi
verða miklu merkilegri en það, sein
þau gerðu sjer i hugarlund.
Það var ijómandi fallegt í sveit-
inni, sem Gösta frændi og Agnes
mömmusystir áttu heima i. Og þau
áttu telpu, sem var nokkru yngri en
dönsku systkinin; hún hjet Malin og
var ósköp góð og eftirlát og þeim
þótti mikið gaman að leika sjer sam-
an. Það sem dönsku börnunum þótti
merkilegast var vitanlega fjöllin og
klettarnir — sjóinn þektu þau af
eigin reynd — en fjöllin höfðu þau
aldrei sjeð.
— Hjerna er einhversstaðar sjó-
ræningjahellir, sagði Malin einu sinni
þegar þau voru úti að ganga. —
Gamla fólkið hefir sagt frá sjóræn-
ingja, sem rændi kaupskipin í Eystra-
salti og faldi svo alla fjársjóði sína í
helli hjerna á þessum slóðum. En jeg
veit bara ekki hvar hellirinn er.
— Þið verðið að gæta þess að hætla
ykkur ekki út á ókunna stigu, þvi að
þá getið þið vilst! sagði Agnes
mömmusystir; hún átti nefnilega
ekki hægt um vik að fara út með
þeim, því að hún varð að vera hjá
honum litla bróður hennar Malínar
og auk þess að sjá um alt heimilið.
Enda var þarna nóg af stöðum sem
börnin gátu leikið sjer á, án þess
að þeim væri hætta búin.
Einn daginn höfðu þau farið inn i
skógi vaxið fjalllendi, og þar fundu
þau sæg af sætum, litlum jarðarberj-
um, sem Malín og allir Svíar kalla
„smultron“. Þau fóru lengra og lengra
inn í skóginn og loks komu þau á
götu, sem var að lieita mátti orðin
vallgróin.
— Eigum við að sjá hvert hún
liggur? spurði línútur ákafur, og
telpurnar voru til í það. Stigurinn lá
i ótal krókum upp fjallshlíðina og
sumstaðar var ómögulegt að sjá hann
— hann hlaut að vera gamall og
gleymdur fyrir löngu. Malín vissi
ekki að hann var til. Loks kom hann
fram eins og mjó rák undir fjalls-
egginni, uppi i hengju, en þau sundl-
aði ekki, og svo ....
— Hjerna er hellir! hrópaði Knút-
ur! Lítið þið á! Hvað ætli þetta geti
verið?
— Jú það var auðsjeð að þetta var
liellir, og fyrir utan hellismunnann
stóðu nokkrar gamlar skrínur, leð-
urfóðraðar og járnbentar, þarna var
lika gamall hnífur og bútur af
hlekkjafesti — hverju sætti þetta?
— Heyrið þið, sagði Malín. — Svei
mjer ef jeg held ekki, að þetta sje
hellir sjóræningjans! En einhverhlýt-
ur að hafa fundið hellirinn og borið
þessar skrínur út!
— Eigum við að fara ínn og vita,
hvort við finnum nokkuð? sagði
Gerða. — Knútur hefir vasaljós og
við þurfum ekki að fara langt inn
Það var ómögulegt að neita sjer
um það, þvi að þetta var reglulegur
hellir, sem náði langt inn í fjallið.
Hann var mjórri og þrengri efiir því
sem innar kom, og alt í einu heyrðu
þau að einhver kallaði:
— Hæ, hver er þarna? Komið þið
og lijálpið mjer!
Þau hrukku öll i kuðung og þau
voru ekki burðug meðan Knútur var
að stynja upp úr sjer liver þau væru.
—Þið komið eins og þið væruð
kölluð, heyrðist röddin segja, þvi að
jeg er fastur. Komið þið og reynið
að losa mig. Jeg rann og festi mig i
gjótu og get ekki losnað.
Börnin komu nær og við bjarmann
frá vasaljósinu gátu þau sjeð hvar
maðurinn var og hvernig hann hafði
fest sig, og nú hjálpuðust þau að þvi,
að mjaka til stórum steini og toga i
doktorinn — því að þessi maður
þarna í hellinum var doktor. Og
loksins tókst þeim að losa hann.
Doktorinn var vísindamaður, sem
starfaði við þjóðmenjasafn og hafði
verið að rannsaka hellirinn til þess
að ganga úr skugga um, hvort þar
væri nokkuð merkilegt að finna.
Börnin fóru nú út úr hellinum
með honum og hann sýndi þeim ým-
islegt, sem hann hafði fundið í hell-
inum.
— Það er alveg rjett, að þarna hafa
verið sjóræningjar eða ef til vill
annað fólk, þvi að þarna hefir margt
skrítið verið skilið eftir, sem injer
þykir gott að ná i á safnið, sagði
hann. — Bara að það væri ekki klett-
ur þarna inni, sem byrgir fyrir leið-
ina inn, svo að jeg komst ekki lengra.
En jeg verð að reyna að láta sprengja
hann burt.
— Ætli jeg geti ekki troðið mjer
inn með honum? sagði Knútur. —
— Það er gott ráð! sagði doktor-
inn. — Við skulum reyna.
Nú fóru þau aftur inn í hellirinn
og Knútur reyndi að komast áfram
inn með klettinum. Það tókst og nú
fór hann bráðlega að rjetta ýmislegt
út um glufuna, af því, sem hann fann
þarna inni. Loksins sagði liann, að
hann gæti ekki fundið fleira.
En hann hafði fundið bæði kerta-
stjaka, skeiðar, föt og skálar úr silfri,
sem var orðið svart af elli, en fallegt
smíði. Vopn fann hann líka og ýmsa
skartgripi úr gulli og silfri með ein-
kennilegum gimsteinum í. Þetta var
afar merkilegt.
Þau urðu nú öll samferða heim til
Gösta frænda og Agnesar frænku og
þið getið nærri, að þau ráku upp stór
augu þegar þau lieyrðu frásögn dokt-
orsins og barnanna.
— Það var mjer mesta mildi, að
börnin skyldu koma, þvi ekki veit
jeg hvort jeg hefði nokkurntima losn-
að annars! sagði doktorinn hlæjandi.
— Jeg er hræddur um, að þau eigi
björgunarlaun inni hjá mjer, blessuð
börnin!
Nokkrum dögum siðar kom send-
ing til þeirra. úlfliðsúr handa Iínút
og sitt hálsmenið handa hvorri telp-
unni. Siðar fengu þau að koma á
safnið og skoða munina, sem þau
höfðu hjálpað til að ná i.
Adamson flýtir fyrir gróðrinum.
- Fálkinu er besta helmUisblaðið. -
S k r í 11 u r.
— Nú verö jeg aö hætta. Jeg er
lokaöur inni i símaklefanum.
— Jeg leyfi mjer aö tilkynna skip-
stjóranum, aö þaö er kominn leki
aö skipinut
sbSs-
— SegÖu mjer: Hvernig er eigin-
lega fariö að opna svona fallhlíf?
— Eruö þjer viss um aö bekkur-
inn veröi orðinn þur kl. 10 í kvöld.
Mig langar nefnilega til að faru
snemma aö sofa.