Fálkinn - 11.07.1941, Qupperneq 10

10
F Á L Ií I N N
i
VMGStU
LE/&NMRNIR
Brúðurnar hennar Dott.
Brúöurnar hennar Doit lijetu
Janet og Janie, Jón og Jóhanna.
Janet var elst, enda var hún
Jang óhreinust og óþrifalegust
til fara. En Jóhanna var vngst
og hún glotti altaf svo illyrinis-
lega, þegar hún leit til Janet.
Það var eins og hún ætlaöi að
segja: „Ekki er hárið á mjer
eins og á flókatdppi. Jeg er
nærri því eins fönguleg og brúð-
urnar hennar Maríu“.
En það var hún nú samt ekki,
eftir því sem Dott sagði henni.
Dott sagði: „Þú verður aldrei
eins falleg og brúðurnar hennar
Maríu. Enda veistu það, að við
eigum enga önnnu. Og hráðum
verður þú vísl eins óhrein og
tuskuleg eins og Janet og Janie,
því að enginn er til að þjóna
þjer. Svo hratt hún hrúðuvagn-
inum liart áfram gangstjettina
og Punch, litli hundurinn henn-
ar, urraði.
Dotl þótti það ósköp leiðin-
legt, að hún skyldi ekki eiga
neinar önnnur. María, sem átli
heima á næsta götuhorni, átti
nærri því fjórar, nefnilega tvær
reglulegar önnnur, eina lang-
ömniu og eina önnnusystur, og
þær saumuðu allar föt á hrúð-
urnar hennar, sem hægt var
að færa þær úr og í. Jú, vísl
voru þær sniðugar, brúðurnar
hennar Maríu. En Dott átti eng-
an að, sem gat saumað upp á
hrúðurnar hennar, því að lnin
mannna hennar var austur í
Indlandi, en hún átti heima hjá
frænku sinni, sem hafði svo
mikið áð gera, að hún komst
aldrei til að sauma brúðuföt.
„Jeg vildi óska að jeg ætti
ömmu!“ andvarpaði Dott.
En í sama bili gelti Punch:
„vovv! vovv!“ eins og liann
gelti, þegar hann var í vinar-
hug. Dott leit upp og sá nú
gamla konu með stráhettu, og
gamla konan sagði:
„Er það sem mjer sýnist —
þarna er þá hvolpurinn, sem
kom þegar jeg var að súpa
íebollann minn á mánudaginn
var!“
„Það var einmitt daginn, sem
hann stalst að heiman," sagði
Dott. „Jeg vona, að hann hafi
ekki gert neinn óskunda.“
„Óskunda?“ sagði gamla kon-
an. „Nei, það var nú eilthvað
annað. Mjer þótti gaman að
liann skyldi koma. Jeg er svo
einmana. En þú átt stóra fjöl-
skyldu, sje jeg.“
„Já,“ sagði Dott, „en hún er
svo skelfing' sóðaleg!“
Hún horfði á gömlu konuna.
Þetta var Ijómandi falleg' amma.
Punch heit í hálsbandið sitl og
kipti í. Það var eins og hann
ætlaði að segja: „Spurðu hana
hara — það gerir ekkert til.
Við skulum sjá, hverju hún
svarar. Spurðu hana fljót
nú!“
„Úr því að þú ert svona ein-
mana, heldurðu þá elcki, að þú
vildir — að þú hefðir gaman
af að-----“
„Gaman af hverju, væna
min?“ sagði gamla konan og
hrosti.
„Gaman al' að verða amma
hrúðanna minna,“ sagði Dott.
„Þær vantar svo tilfinnanlega
aðhlynningu."
„Mig langar ekki til neins
fremur,“ sagði gamla konan.
„Lofðu mjer að koma með þjer
heim til ykkar.“
----Og nú ætla ég hara að
segja ykkur það, að gamla kon-
an gal saumað miklu hetur
heldur en allar ömmurnar
hennar Maríu til samans, svo
að uppfrá þessu voru brúð-
urnar liennar Dott altaf lirein-
ar og prúðbúnar.
DÝRAGARÐSFERÐIN.
„Jeg' skal lofa þjer að fara
með mjer í dýragarðinn á af-
mælisdaginn þinn,“ sagði frændi
við Nonna litla. Þið getið nærri
að Nonni varð glaður því að
liann vissi ekki aðra skemtun
hetri en að fara í dýragarðinn.
En tveimur dögum fyrir afmæl-
ið fjekk hann kvef og varð að
liggja i rúminu.
„Jeg verð að komast á fætur
fyrir afmælisdaginn minn,“
sagði hann.
En daginn eftir var liann orð-
inn verri af kvefinu og læknir-
inn sagði, að hann yrði að liggja
í rúminu á afmælisdaginn. Þið
getið nærri að Nonni varð aum-
ur. Nú fengi hann ekki að fara
í dýragarðinn.
„Jæja, þá,“ sagði frændi, „úr
því að þú kemst ekki í dýra-
garðinn þá verður dýragarður-
inn að koma til þín.“ En Nonni
botnaði ekkert í hvað hann
meinti með þessu.
En afmælisdagsmorguninn
fann liann stóran pappakassa
við rúmstokkinn sinn. Og þið
getið nærri að hann flýtti sjer
að opna hann.
Aclamson lenáir í ógöngnm.
Skrítlur.
— Elskan mínl Hefi jeg ekki sagi
aö j>að væri best aö lúta viÖgerÖ■
ina á útvarpstœkimi bíöa þangaö
til liann Óli litli kæmi heim úr
skólanum.
„Nei, nei, nei!“ hrópaði hann.
„Þarna er þá dýragarðurinn.“
Pappakassinn var nefnilega
fullur af allskonar dýrum -—
Ijónum, tígrisdýrum/ bjarndýr-
um, leópörðum, strútum og álft-
um, og svo voru þarna húr og
margt fleira. Nonni ljek sjer'við
dýragarðinn allan daginn og
fanst nærri því eins gaman og
þó hann hefði fengið að sjá
dýrip lifandi.
Takmarkið er;
FÁLKINN
inn á hvert helmili.
— Fyrirgefið þjer að jeg Ijet yð-
nr bíöa, hr. forstjóri. En jeg var
ekki búin aö klæða mig.
Egils ávaxtadrykkir
—■ Er þétta einn af gömlu sjúkling-
unum yöar lækirir?