Fálkinn - 21.11.1941, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
því að jeg var svo hrædd um að
vekja hana, en jeg hað þess heitt
og innilega, að guð vildi hlessa
þetta fvrsta ferðalag okkar.
Daginn eftir fórum við með
12-lestinni til Yport, sem er sjáv-
arþorp milli Fecamp og Etretat
— þjer kannist víst við það,
lierra minn!
Hvað hún var sæl og ljómaði
af gleði, undir eins og við kom-
uni inn í brautarklefann!
Hún þrýsti nefinu upp að rúð-
unni og slarði út í sífellu og alt-
af sá hún eitthvað nýtt, sem hún
liafði gaman af.
„Sjáðu, amma, fallegu ána og
stóra skóginn þarna .... og
engið þarna, þakið gulum og
rauðum blómum .... það eru
vist valmúur þetta .... en hvað
þetta er yndislegt engi .... og
svo stórt .... og blómin svo
mörg .... En þetta er þó ekki
sjórinn, og það er sjórinn sem
jeg hlakka mest til að sjá ....
Heldurðu að við komum þang-
að ekki bráðum? Æ, heyrðu,
amma, tekurðu ekki eftir þvi
sem jeg er að segja . . og líturðu
ekki einu sinni á alt þetta fallega
.... ertu sofandi, amma?
Barnið liafði rjett að mæla,
jeg liafði sannast að segja blund-
að. Jeg' var svo þreytt og Iiafði
sofið svo lítið nóttina áður ....
og svo verð jeg að játa, að þessi
engi, skógar og blóm var mjer
eiginlega alveg sama um ....
það var það sama upp aftur og
aftur. Nei, þá vil jeg heldur
skrúðgarðana hjerna inni í horg-
inni, Þeir eru ekki nærri eins
stórir en miklu fallegri. En hless-
uðu barninu þótti svo gaman að
þessu og það var aðalatriðið, var
ekki svo?
Við komum lolcs til Yport eft-
ir langan akstur í pósvagni. Það
var langt liðið á kvöld og orðið
aldimt. Við gátum eklci sjeð haf-
ið. Þeir sögðu að það væri fjara.
Það heyrðist aðeins veikt sog í
fjarska, likast andardrætti. Við
urðum að fara að hátta og híða
næsta dags.
Calinette lá við að fara að
gráta og hún svaf lieldur elcki
þessa nótt. Hún var óróleg og'
óþolin, eins og eitthvað óvenju-
legt væri í vændum.
Það var varla orðið hjart af
degi þegar lmn dró mig með sjer
niður í fjöruna. Undir eins og
hún kom auga á sjóinn hrópaði
liún: „Ó!“ og stóð eins og slvtta,
óhreyfanleg og eins og gróin við
jörðina. Svo tók liún báðum
höndum yfir andlitið steinþegj-
andi og fór að gráta.
Þvilík áhrif sem alt þetta liafði
á liana, herra minn! .. . . Alveg
eins og á hana móður liennar.
Mjer fanst þetta raunar fallegt
lika, en ekki nærri eins stór-
fenglegt og jeg liafði lnigsaö
mjer. Óendanlegt. Það er hægast
að segja það! En það er þó ekki
óendanlegt, úr því að maður get-
ur sjeð hvar það endar.
Við sáturn þarna lengi á sæ-
börðum klettum og störðum á
stóra græna vatnið með mörgu
bátunum.
Það lá við að Calinette yrði
reið þegar við áttum að fara að
borða. Mjer kom þelta á óvart
því að hún var áð jafnaði ljúf
og eftirlát, en nú var eins og
hún væri gerhrevtt; augun voru
gljáandi, litur kominn í fölar
kinnarnar — það var eins og
sjórinn liefði enliver dulin áhrif
á hana, liún gat ekki slitið sig
frá honum og talaði við liann
eins og manneskju.
„En hvað þú ert indæll! ....
Hvað jeg elska þig! .... Hvað
jeg elska þig!
Og hún sendi sjónum koss á
fingrunum.
Þessi taumlausa aðdáun var
óeðlileg og mjer fór ekki að
verða um sel.
Síðdegis fórum við upp í
kletta. Þaðan sýnist hafið tals-
vert stærra, en maður getur þó
sjeð livar það endar. Calinette
neyddi mig lil að vera þar upp
frá þangað til sólin var gengin
lil viðar. Þetta var nákvæmlega
eins og eldsvoði og minti mig á
brunann mikla i La Yillette fyr-
ir tíu árum.
Það fór að livessa og verða
kalt. Það var kominn tími til að
fara heim.
„Æ, amma, ofurlitla stund
ennþá .... Augnablik ennþá.
Jeg verð að sjá þetta einu sinni
enn.“
Og enn kysti hún á fingurna
og endurtók á meðan:
„En hvað þú ert indæll ....
Hvað jeg elska þig!“
Jeg fór að verða hrædd við
þetta dimma haf, sem ljet öld-
urnar hníga og lvfti þeim aftur,
alveg eins og manneskja sem
dregur andann. Hún Calinette
mín var svo ósköp lítil þarna
sem liún sat á klettabrúninni í
gráa kjólnum sínum, með hárið
i lögðum og studdi liönd undir
liökuna og starði út á liafið ....
„Komdu nú, Calinette. Við
verðum að fara heim. Mjer er
alvara.“
Ilún andvarpaði um leið og
hún stóð upp. Meðan við vorum
að ganga niður hliðina var Calin-
ette altaf að líla við. Hún var
niðursokkin i sínar eigin hugs-
anir og gekk þögul við hliðina
á mjer .... Jeg var orðin af-
brýðissöm við hafið og hataði
það .... Mjer fanst það vera að
taka telpuna mína frá rnjer ....
fansl jeg verða að berjast við
hafið um hana.
Hún hafði enga matarlyst um
kvöklið og var ekki laus við hita
þegar hún fór að hátta. Vitan-
lega hafði hún orðið innkulsa.
Jeg sauð bolla af yllitei handa
henni og lilúði vel að henni í
litla rúminu hennar, sem stóð
upp að rúminu mínu.
Jeg var úrvinda af þreytu, eins
og þjer getið víst skilið. Jeg veit
ekki hve lengi jeg svaf en jeg
vaknaði við að mjer var kalt.
Jeg opnaði augun og leit undir
eins eftir Calinette. Rúmið henn-
ar var tómt. Jeg reis upp í of-
boði og livað sje jeg? Barna-
barnið mitt stendur berfætt i
stuttum náttkjólnum og hallar
sjer út um gluggann og starir
út á sjóinn!
„Hvað ertu að gera þarna.
Ertu gengin af göflunum?
Reyndu að hypja þig upp í rúm
aftur!“
Jeg reyndi að koma lienni burt
úr glugganum, en hún ríghjelt
sjer með báðum höndum.
„Ó, amma! Líttu á, þarna er
hún! Líttu á, amma!“
Og með skininni hendinni
benti liún á sólina, sem var að
gægjast upp fyrir klettabrún-
ina til hægri eins og eldrauð
kaka og varpaði langri ljósrák
vfir spegilsljett hafið.
„Komdu nú, annars slær að
þjer! Heyrðu það?“ Jeg tók hana
með valdi og lagði hana upp í
rúm og lokaði glugganum. Hún
biður mig og grátbænir að ýta
rýminu til, svo að liún geti sjeð
sólina og hafið úr rúminu. Og
jeg verð að láta undan henni.
Jeg hefi altaf látið undan lienni.
Jeg varð að taka á öllum mín-
um fortölum til að halda henni
í rúminu. Hún fleygði af sjer
ábreiðunum, æpti og öskraði og
ljet eins og óviti.
„Sjerðu hana, amina, stóru
sólina? Sjáðu hvernig liún rís,
hvað hún rís fljótt! Það er eins
og hún fljúgi upp á festinguna!
Hvernig alt baðast í geislunum!
Klettarnir, fjaran, bátarnir, her-
bergið okkar .... alt .... alt!“
Og hún var í sífellu að senda
sjónum kossa á fingrunum. Alt í
einu þagnaði hún og sagði: „Æ,
hvað mjer er kalt!“
Hún fjekk ofsaháan hita, en
cn það var ekkert tiltökumál
jafn flónslega og hún hafði hag-
að sjer. Hún var þyrst og hend-
urnar voru eins og glóð. Hún lá
grafkvr með lokuð augu, eins
og hún mókti.
Jeg gerði orð eftir lækni. Hann
kom klukkan ellefu.
„Þetta er mjög alvarlegl," sagði
liann — „mjög alvarlegt, senni-
lega lungnabólga . ... “
„Drottinn minn! Drottinn minn!
Hún Calinette mín! BÍessað
barnið!“
Hún bylti sjer sitt á hvað í
rúminu og sogin heyrðust neð-
an úr lungum.
Um fjögur-leytið vaknaði hún
og sagði:
„Ainrna!“
Jeg tók í liendina á henni. Hún
bar hendina á mjer upp að kinn-
inni á sjer og gældi við hana
eins og liún var vön, en svo slepti
hún henni, leit út um glugann
og sagði:
„En hvað hún er falleg og
stór .... nærri því of stór ....
Mjer fanst okkur líða betur í
litla lierberginu okkar lieima í
Paris .... En livað þetta er und-
arlegt! .... Mjer finst jeg fljúga
.... já, jeg hefi vængi eins og
stóru livítu fuglarnir sem hring-
sóla í loftinu upp vfir klettunum
.... jeg liækka .... jeg liækka
.... 0, hvað jcg er komin hátt
.... og livað alt í kringum mig
Ijómar og glampar ....
Svona talaði hún i óráði í tvo
tima, en ekki mintist hún einu
orði á mig, gömlu ömmu sína.
Jeg vissi ekki mitt rjúkandi
ráð.
Sólin var að hníga í sæinn. Á
sama augnablikinu og hún hvarf,
settist telpan upp i rúminu, sperti
upp augun, rjetti fram liendurn-
ar eins og hún ætlaði að grípa
sólina, og hvislaði:
„Æ, nei, ekki strax. Lofðu
mjer að sjá hana lengur ....
lengur!“
Síðasti sólargeislinn var horf-
inn. Þá leit Calinette á mig, blítt
og ástúðlega eins og forðum, svo
að jeg komst við, og sagði:
„Amma — amma mín góð!“
Augun voru galopin, en hún
hreyfði sig ekki framar. Hún
var liðin.
Æ, hvað vildi hún lika út að
sjó? Hversvegna ljet læknirinn
þetta eftir henni? Hann gerði
það auðvitað í bestu meiningu
.... en náttúran og hreint sjó-
loftið .... eins og þeir kalla það,
er víst gott fyrir ríka fólkið, en
við hin, sem aldrei komum í
það —- við þolum það ekki ....
það drepur okkur!“
— — Og gamla konan Iiorfði
tárvotum augum út um gler-
hurðirnar, út á brautarteinana,
langa, gljáandi brautarteinana
sem liöfðu lokkað hana Calinette
hennar út í veröldina, og valdið
dauða henriar.
fíád' til að hemja barnið meðan
fjölskyldan spilar bridge.