Fálkinn - 21.11.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLÚMCKE
FRAMHALDSSAGA
10.

með öðrum orðum þjófnaður — hreinn og
beinn þjófnaður! Mannfýlan! Jiirgensen var
i þann veginn að opna munninn og hrópa
„Stopp!“ þegar hann komst að þeirri niður-
stöðu, að það væri gersamlega tilgangslaust.
Það var Hartwig verkfræðingur sem har á-
byrgð á fjárreiðum verksmiðjunnar, svo að
vitanlega gat dyravörðurinn ekkert sagt við
þvi, þó að hann færi í peningaskápinn að
næturþeli. Hver veit nema það ætti að senda
þessa peninga undir eins um morguninn?
Jijrgensen gat béinlínis haft óþægindi af þvi
að gera vart við sig, ekki síst af því, að það
var grunt á því góða fyrir, milli Hartwigs
og hans.
Þessvegna lædidst hann á burt aftur eins
hljóðlega og hann gat. Hann lieyrði að verk-
fræðingurinn fór inn í herhergi sitt aftur,
og eftir skamma stund fór hann út. Þrátt
fyrir að það var hellirigning . . . . ! Það fanst
honum nú grunsamlegt, hvað sem öðru leið.
Að öllum líkindum var liann að fara i spila-
krána til að hitta kunningja sína.
Haraldur Carsten grjet af gleði og faðm-
aði bjargvætt sinn, þegar hann kom til hans,
seint um kvöldið. Walter hafði aldrei sjeð
þakklátari mann. Nú skyldi alt verða gott
aftur. Daginn eftir sigldi Ivlausen skipstjóri
til London á skipinu sínu, „Friðrik Wel-
helm“ og Haraldur gerði ráð fvrir, að hann
mundi fá að fljóta með honum, upp á gaml-
an kunningsskap. Og hann mundi eflaust
geta fengið nokkurra daga fri hjá húsbónd-
anum — Haraldur þurfti að heimsækja
Barkley-firmað við fyrsta tækifæri, hvort
sem var.
Þeir sátu og töluðu saman, kunningjarnir,
langt fram á nótt. Það var farið að hirta
af degi, þegar Jiirgensen heyrði, að Hartwig
kom heim.
Um morguninn var Hartwig verkfræðing-
ur á skrifstofunni eins og hann var vanur
og auk þess voru á skrifstofunni skrifari og
ung stúlka. Hann var syfjulegur og þreyttur
og átti bágt með að hugsa. Honum var ó-
mögulegt, að vísa þeirri tilfinningu á bug,
að hann hefði gert rangt, og hann einsetti
sjer að setja peningana á sinn stað undir
eins og Edelgard kæmi aftur heim frá Ham-
borg. IJann átti 500 mörk í sparisjóði og
þau ætlaði hann að taka út í dag og skila
þeim í peningaskápinn. Þá þurfti hann ekki
að biðja Edelgard um meira en 1500 mörk.
Hann yrði að segja henni rangt til, svo
að enginn fengi að vita um ástæður Haralds.
Það var hentugast að segja, að hann þyrfti
að nota þessa peninga vegna uppgötvunar
sinnar.
Og með póstinum um morguninn fjekk
hann ofurlítið, ilmandi brjef frá Edelgard,
þar sem hún skrifaði honum, að liún liefði
orðið að bregða sjer til Hamburg fyrirvara-
laust út af erfðamáli, sem hún mundi segja
honum nánar frá síðar. Hún vonaðist til að
vera komin heim eftir 2—3 daga.
I fordyrinu fyrir framan vjelasalinn stóð
Jiirgensen í morgunmatartímanum og var
að hvísla að Riemann ' verkstjóra því sem
hann hafði upplifað um nóttina.
„Jeg veit að visu, að þjer álítið verkfræð-
inginn áreiðanlegan og iðjusaman mann,“
sagði hann og glotti flátt, „en þar fyrir get-
ur hann átt tíðar komur í spilakrána. Og það
sem fer fram þar er opinbert leyndarmál.
Það var yfirsjón af Detlefsen, að trúa hon-
um fyrir peningaskápnum. Freistingin vex
honum yfir höfuð. Peters kunningi minn,
sem jeg hitti áðan, sá í gærkvöldi, að Hart-
wig verkfræðingur kom út frá Bartels okr-
ara og virtist vera mjög æstur og órór.
Hvaða.erindi getur hann hafa átt við Bartels
annað en það, að fá lánaða lijá honum pen-
inga? Og það er líklegt að hann liafi fengið
neitun hjá okraranum og þessvegna tekið
peningana traustataki hjá Detlefsen. Finst
yður ekki ástæða til, að gefa húsbóndanum
í Nauheim hendingu um þetta, hr. Rieman?
Á húsbóndinn það ekki skilið af okkur —
tveimur elstu starfsmönnunum í verksmiðj-
unni?
Gamli verkstjórinn stóð með opinn munn-
inn og klóraði sjer bað við eyrað. Svo sagði
hann stirðbusalega eins og hann átti vanda
til:
„Þjer eruð flón, Jurgensen! Jeg skal á-
byrgjast Hartwig verkfræðing. Detlefsen er
hjartveikur og það er hreinasta ónærgætni,
að fara að gera honum bylt við að óþörfu.
Að minsta kosti er Hartwig ekki strokinn
með peningana. Hann veit best sjálfur hvað
liann má leyfa sjer.“
Jiirgensen ypti öxlum.
„Mjer má svo sem standa á sama. Nú hefi
jeg segi yður það, sem jeg sjálfur hefi verið
sjónarvottur að, og svo verðið þjer sjálfur
að taka afleiðingunum, ef sjóðurinn reynist
ekki að vera i reglu.“
Riemann sneri bakinu að honum og geklc
hugsandi inn i vjeiasalinn. Hann var mjög
handgenginn Amrumshjónunum og mundi
taka sjer það nærri, ef sonur þeirra lenti á
afvegum. Honum kom ekki til hugar að
segja þeim frá þessu, en ef til vill væri það
ekki úr vegi, að láta orð falla við Amrum,
svo að Hartwig yrði bjargað frá umgengni
við þorpara meðan tími væri til. Ef það var
satt, að Hartwig hefði verið hjá Bartels þá
var það síður en svo góðs viti.
Júrgensen fjekk af tilviljun að vita það
þennan sama dag, að Walter hefði komið i
bankann og tekið út 500 mörk. Það virtist
þannig hafið yfir allan vafa, að hann væri
í peningavandræðum.
Og Júrgensen fanst nú, livað sem öðru
leið, að það væri velgerð, að gefa Detlefsen
bendingu um þetta. Að minsta kosti væri
það áþreifanleg sönnun fyrir því, hve hugað
gamli dyravörðurinn ljeti sjer liag fyrirtæk-
isins. Og Detlefsen mundi eflaust meta þetta
að verðleikum. Honum væri hetra þó hann
yrði fyrir geðshræringu i svip, en að verða
fyrir stórtjóni síðar meir. Og úr því að Rie-
man áleit það ekki ómaksins vert að senda
línu til Nauheim, þá skyldi liann — „gamli
trvggi dyravörðurinn1 — gera það, hugsaði
Júrgensen með sjer. Hver veit nema það
gæti gæti orðið til þess að lækka dálítið
dramhið í þesum nýja verkfræðingi, sem all-
ir hömpuðu svo mikið. Hann hefði ekki
nema gott af því, hugsaði Júrgensen með
sjer.
Sama kvöldið kvaddi Haraldur vin sinn
klökkur og lirærður og fór um borð í eim-
skipið „Friðrik Wilhelm“. Á sunnudaginu
— í dag var þriðjudagur — mundi hann að
öllu forfallalausu vera kominn aftur til Wil- «
helmstad.
VI. KAPtTULI.
TITRANDI af eftirvæntingu beið Walter
skipakomunnar næsta sunnudag.
En árangurslaust.
Þegar fór að fjara út, svo að ekki gat ver-
ið von á neinu skipi inn á höfnina fyr en
um miðnætli, fór hann á leið út að Bólstáð
til þess að líta inn til Amrumsfólksins.
Edelgard var ennþá í Hamburg, því að
henni liefði ekki, með besta vilja, tekist enn-
þá að fá úrslit í þessu erfðamáli, hafði hún
skrifað i gær. Það skyldi þó ekki vera eitt-
hvað annað, sem lijelt í hana þar? Bara að
hann gæti trúað þvi, sem hun sagði.
Óvissan ætlaði að gera út af við hann,
hann hafði ekki stundlegan frið og gat ekki
á heilum sjer tekið. Svarið frá einkalevfa-
skrifstofunni, sem hann hafði vonast eftir
dag eftir dag, kom ekki. Hann þráði að losna
við allar efasemdirnar, sem voru í huga
hans og ljetu hann ekki í friði —- þráði að
fá ró. — Þarna á Bólstað — en þangað var
hann kominn eftir röskan tveggja tima gang,
andaði einskonar friði á móti honum. Fóst-
urforeldrar lians tóku á móti honum með
söniu alúðinni og þau voru vön. En trygðar-
augu Ingibjargar voru svo angurvær þegar
hún horfði á hann. Hann fann livernig blóð-
ið streymdi til hjartans þegar liann tók í
hendina á henni. Blíðurheimurinn i rödd
hennar var eins og smyrsli á svíðandi sár.
„Jeg kann ekki almennilega við útlitið
þitt, drengur minn,“ sagði Karen frænka og
það koniu tár í augun á henni. „Þú hefir
reynt of mikið á þig við þessa uppgötvun og
ofgert þjer á heilabrotunum. Hvaða gleði
hefir þú af því öíju saman ef það kostar j)ig
heilsuna?“
Og Bertel gamli var alveg sammála henni
og bætti við og andvarpaði:
„Guð gæfi að alt þetta strit yrði ekki til
ónýtis fyrir þig, drengur minn! En ef illa
fer er um að gera að bíta á jaxlinn og ekki
að láta hugfallast. Svarið hlýtur að fara að
koma.“
„Og svarið verður gott,“ sagði Ingibjörg
vonglöð. „Og ef svo ólíklega kynni að fara,
að alt gengi ekki að óslcum i þetta skifti, þá
tekst það síðar. Blessaður, þú mátt ekki láta
lmgfallast, Walter!“