Fálkinn - 21.11.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
O
YNC/VV
LCS&NbURNIR
Það var Topsy.
t-I VER einasli krakki i bænum
"*■ þekti Topsy — ekki af því að
þetta væri einhver afbragðs hundur,
sem fengi verðlaun á sýningum, lield-
ur af því að hann var skemlilegasti
og hyggnasti hundurinn í bænum.
Að minsta kosti sögðu börnin þetta,
og svo liann Arnsen gandi, sem átti
Topsy.
Einu sinni fyrir löngu hafði Arn-
sen verið duglegur og röskur maður,
sem ferðaðist með fjölleikaflokki
land úr landi og hjálpaði til að temja
dýr — en síðar varð hann gamall og
gigtveikur og hvarf þá heim í bæ-
inn sem liann var ættaður úr, og'
Iiafði ekkert með sjer nema Topsy.
Nú liafði Arnsen og Topsy átt
heima í húsinu bak við hann Junger-
sen slátrara í nokkur ár og á þeim
tíma höfðu börnin kynst Topsy. Og
það var undur hvað liann Topsy
var vitur!
— Á jeg að segja jjjer nokkuð!
sagði hún Tóta litla slátrarans við
hana mömmu sina. — Hann Topsy
getur gengið á afturfótunum og liann
getur staðið á hausnum og hoppað
gegnum gjörð og hann getur talið . .
— Hvað segirðu barn? tók móðir
hennar fram í. — Ekki getur skepn-
an talað?
— Nei, en liann klórar með löpp-
inni í gólfið j)egar hann segir til
um hvað margir sykurmolar sjeu á
borðinu. Og hann getur sótt og far-
ið með alt, sem Arnsen segir honum
— þú veist ekki livað hann er vitur!
Jú, Topsy var vitur og hann var
ákaflega elskur að liúsbónda sínum,
og jjetta sannaðist núna, eftir að
Arnsen gamli lagðist veikur. Hann
liafði orðið innkulsa og kvefið lagð-
ist svo þungl á liann; hann lá jjarna
í rúminu í köldu lierberginu sinu
og skalf af sóttinni. Ekki gat liann
staðið upp úr rúminu til þess að fá
sjer einhverja næringu eða leggja í
ofninn. En hann klappaði Topsy og
sagði við hann:
— Farðu nú út og náðu mjer í
hjálp, Topsy! Hann kunningi þinn
er veikur — jeg get ekki hjálpað
mjer sjálfur. Við erum svo einmana
lijerna, við erum soltnir og okkur
er kalt — farðu út og náðu okkur
í eitthvað að borða!
Svo dróst liann fram að dyrunum
og lauk upp svo að hundurinn gæti
komist út og lagðist svo máttvana
á koddann aftur. Hann var svo jireytt-
ur og sinnulítill að liann mundi ekki
fyr tn eftir á, að hann hafði ekki
látið hundinn fara með neina pen-
inga eða miða, sem hann var vanur
að skrifa skilaboð á þegar hann
sendi Topsy til bakarans eftir brauði
eða mjólkurflösku, eða eittlivað ann-
að----------
Tapsy skaust niður stigann. Hann
var skelfing soltinn og honum var
órótt. Litla hundshjartanu i lionum
leið svo illa að sjá húsbóndann
liggja svo hreyfingarlausan og lijálp-
arvana. Hann skildi að það lilaut að
vera eitthvað alvarlegt að.
En livað átti hann að gera. Solt-
inn! liafði liúsbóndi hans sagt? Já,
Topsy var soltinn og þá var altaf
best að fara i búðina til hans Jung-
ersens slátrara. Þar hafði hann svo
oft fengið gott ketbein og lostæta
bita — og þar hafði húsbóndinn
líka oft keypt ýmislegt handa sjálf-
um sjer. Topsy fór út i slátrara-
búðina.
En svo vildi svo illa til, að það
var kominn nýr maður í búðina til
hans Jungersen. Hann þekti ekki
Topsy og þegar liann sá liundinn
koma inn í búðina og dansa i
kring á afturlöppunum — eins og
Topsy var altaf vanur að gera þegar
hann var að biðja Jngersen um eitt-
livað gott — jvá sló liann til hans
með svuntunni sinni og kallaði liót-
andi og sneypandi:
— Hypjaðu þig út hjeðan, hund-
skömmin!
Topsy varð alveg hissa — liann
hafði aldrei upplifað þetta áður —•
en ef maðurinn gæfi honum ekkert
af fúsum vilja j)á ætlaði liann að
bjarga sjer sjálfur! Svo hoppaði
hann upp og náði i nokkra fallega
rifjabita, sem maðurinn hafði verið
að skera af kroppi.
Og áður en maðurinn vissi af var
Topsy kominn lit og hljóp inn portið
og upp á loft. Dyrnar á herbergi
Arnsen stóðu í hálfa gátt og hund-
urinn skaust inn og nú sá Arnsen
gamli sjer til furðu og skelfingar,
að hundurinn kom með rifjabita.
Ærlegri maður cn liann var ekki
til og hann skildi, að Topsy liafði
ekki komist yfir þetta með lieiðar-
legu móti, svo að liann tók sjer þetta
tiltæki hundsins mjög nærri.
— Nei, jeg get ekki fengið af mjer
að skamma þig, þú hefir ekki skilið
mig betur en þetta! tautaði liann og
klappaði hundinum, sem liorfði á
liann trygglyndum augunum. — En
við verðum að bjarga þessu við.
Bíddu nú ofurlítið!
Svo gat hann loksins náð sjer i
pappírsblað og blýant og svo skrif-
aði hann, að hanii væri veikur og
ósjálfbjarga, en Topsy mundi lík-
lega liafa komist á refilstigu. —
Hann tók fram peninga og lagði þá
í umslag með brjefinu og festi það
i hálsólina á Topsy.
Jungersen slátrari stóð niðri i
búðinni og var fjúkandi vondur.
Búðarmaðurinn bafði sagt honum
frá þjófgefna hundinum, sem liafði
stolið rifjabitunum og slátrarinn
skildi undir eins, eftir lýsingunni,
að þetta hlaut að vera Topsy. Og
þessvegna átti Topsy ekki upp á
liáborðið hjá lionum, þegar liann
skautst inn um búðardyrnar skömmu
siðar.
— Út með þig, þjófurinn þinn,
tautaði Jungersen slátrari þegar
liann sá hundinn, en í sania bili
kallaði Tóta litla, sem liafði komið
inn í búðina í sömu andránni:
— Líttu á, pabbi, þarna er brjef
í hálsbandinu á lionum Topsy. Kan-
ske það sje til þín — viltu ekki at-
huga það!
Slátrarinn tók brjefið og fann
peningana. Það hýrnaði yfir lionum
þegar hann las það, og svo gaf hann
Topsy gríðarstórt ketbein.
— Þú ert duglegur lnindur, sagði
liann. — Og heyrðu, Tóta litla, farðu
til hennar mömmu jjinnar og biddu
hana um að líta upp til hans Arn-
sens gamla. Hann er veikur og Inin
verður að færa honum eitthvað að
borða og lilynna að honum. Ekki
megum við láta það spyrjast um
okkur, að okkur farist lakar við
liann en hundinum þarna!
— Jlvuð erlu að gera við strok-
leðrið mitt, strákur.
— Jeg ætla að setju Jxið niður.
Mig langar að eignast gúmmitrje.
S k r f
—■ Jeg segi jijcr alveg satl — Jiað
er jeg, scm á að flytja núna. Þú
fluttir í fyrradag.

Nýtísku Arabahöfðingi.
— Hvernig heldnrðu að aumingja
gnllfiskunum okkar reiði af?
11 u r.
— Af hverju er litli bróðir að
gráta?
— Hann vill endilega hafa snjó-
karlinn með sjer í rúmið.
Hornaléikarinn, sem fór lil smiðs-
ins til Jiess að láta laga beiglurnar
á lúðrinum sínum.
Takmarkið er:
FÁLKINN
inn á hvert heimili.